MiG-17
MiG-17 (ros. МиГ-17, oznaczenie NATO Fresco) – radziecki samolot myśliwski. Prototyp powstał pod koniec lat 40. XX w. Oblatany został na początku lat 50. XX w. Służył w wojskach lotniczych (siłach powietrznych) czterdziestu krajów świata.
MiG-17 w locie | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Nowosybirskie Zjednoczenie Przemysłu Lotniczego, Zakłady Lotnicze Sokół, Komsomolskie Zjednoczenie Przemysłu Lotniczego, CSKB-Progress |
Konstruktor | |
Typ | |
Konstrukcja |
duralowa, półskorupowa |
Załoga |
1 pilot |
Historia | |
Data oblotu | |
Dane techniczne | |
Napęd |
1 × Klimow WK-1F, turboodrzutowy |
Ciąg |
26,5 kN (33,1 kN z dopalaniem) |
Wymiary | |
Rozpiętość |
9,63 m |
Długość |
11,36 m |
Wysokość |
3,80 m |
Powierzchnia nośna |
22,6 m² |
Masa | |
Własna |
4100 kg |
Użyteczna |
2000 kg |
Startowa |
6100 kg |
Zapas paliwa |
1530 litrów |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
1145 km/h |
Prędkość przelotowa |
690 km/h |
Prędkość minimalna |
180 km/h |
Prędkość wznoszenia |
65 m/s |
Pułap |
16 600 m |
Zasięg |
1300 km, (1930 km z dodatkowymi zbiornikami) |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 × działko N-37D kal. 37 mm 2 × działko NR-23 kal. 23 mm 500 kg uzbrojenia pod skrzydłami lub 2 zbiorniki paliwa po 400 litrów | |
Użytkownicy | |
Afganistan, Albania, Algieria, Angola, Bułgaria, Chiny, Czechosłowacja, Egipt, Etiopia, Gwinea, Gwinea Bissau, Indonezja, Irak, Jemen, Korea Płn., Kuba, Libia, Madagaskar, Mali, Maroko, Mongolia, Mozambik, NRD, Nigeria, Pakistan, Polska, Rumunia, Somalia, Sri Lanka, Sudan, Syria, Tanzania, Uganda, Węgry, Wietnam, Zimbabwe, ZSRR | |
Rzuty | |
Historia rozwoju
edytujSamolot powstał w 1949, a pierwszy prototyp oblatano w 1950. Stanowił on rozwinięcie myśliwca MiG-15. Pierwszą wersją produkcyjną był różniący się od prototypu silnikiem MiG-17F, następnie wprowadzono wersje przechwytujące wyposażone w radar – MiG-17PF oraz w radar i możliwość przenoszenia pocisków naprowadzanych radarowo – MiG-17PFU. Od 1956 produkowano go również w Polsce jako Lim-5 (od „licencyjny myśliwiec”). Produkowano również MiG-17PF jako Lim-5P. W 1963 polscy inżynierowie opracowali wersję rozwojową Lim-6bis wyposażoną w wysięgniki na dodatkowe, podwieszane uzbrojenie oraz spadochron hamujący. Zmieniło się również przeznaczenie – nowa maszyna miała pełnić funkcję samolotu szturmowego. Na jego bazie powstała wersja rozpoznawcza Lim-6bisR. Limy-6 powstałe w wyniku przebudowy Limów-5P otrzymały oznaczenie Lim-6M. Samoloty eksportowane do Chin otrzymały oznaczenie J-4, zaś produkowane w Chinach J-5. Chińczycy opracowali również wersję dwumiejscową JJ-5 eksportowaną do innych krajów pod oznaczeniem FT-5.
Samolot był myśliwcem poddźwiękowym, jednakże w locie nurkowym, z użyciem dopalacza udawało się przekroczyć prędkość dźwięku (1 Ma). Z powodu silnych drgań w zakresie prędkości okołodźwiękowych wprowadzono pewne ograniczenia i loty z prędkością ponad 1 Ma praktycznie nie były wykonywane.
Opis konstrukcji
edytujJednomiejscowy (poza chińską wersją JJ-5), jednosilnikowy średniopłat o konstrukcji całkowicie metalowej (duraluminium) i skośnych skrzydłach. Skrzydła o zmiennym skosie krawędzi natarcia, przy kadłubie 45°, dalej 42°, o profilu laminarnym, wielodźwigarowe. Na każdym ze skrzydeł trzy kierownice strug powietrza. Na tylnej krawędzi klapy i lotki. Usterzenie klasyczne, skośne (pionowe – o kącie skosu 56°). Usterzenie poziome zamocowane powyżej połowy wysokości pionowego. Kadłub o konstrukcji półskorupowej. W części przedniej wlot powietrza do silnika, rozdzielający się pionową przegrodą na dwa kanały wzdłuż burt. Kabina pilota hermetyzowana, typu wentylowanego, w przedniej części kadłuba. Kilkuczęściowa oszklona osłona o kształcie kroplowym, dzieląca się na stały wiatrochron i osłonę odsuwaną do tyłu. Kabina wyposażona w fotel wyrzucany (minimalna wysokość do katapultowania 250 m). Silnik odrzutowy w tylnej części kadłuba. Po obu stronach tylnej części kadłuba hamulce aerodynamiczne o łącznej powierzchni 0,98 m². Podwozie samolotu trójkołowe, z pojedynczymi kołami; golenie główne wciągane w skrzydła, w stronę kadłuba, rozstaw kół 3,849 m.
Napęd stanowił jeden silnik turboodrzutowy ze sprężarką odśrodkową WK-1F o ciągu 33,1 kN z dopalaczem, 25,5 kN bez dopalania. Paliwo w dwóch zbiornikach w kadłubie o pojemności łącznie 1415 l. Z reguły podwieszano dwa dodatkowe zbiorniki paliwa pod skrzydłami o pojemności po 400 l.
Uzbrojenie stałe: dwa działka lotnicze NR-23 kalibru 23 mm (po 80 nabojów) i jedno N-37D kalibru 37 mm (40 nabojów), na wspólnej opuszczanej lawecie pod przednią częścią kadłuba. MiG-17PF był uzbrojony w trzy działka NR-23 23 mm. Automatyczny optyczny celownik żyroskopowy ASP-4NM Krokus z radiodalmierzem SRD-1M Radal-M. MiG-17PF miał stację radiolokacyjną RP-1, potem RP-5 Izumrud.
Zamiast dodatkowych zbiorników paliwa, na dwóch belkach pod skrzydłami można było podwiesić bomby o masie do 250 kg lub wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych. Bułgarskie samoloty z pułków myśliwsko-bombowych począwszy od 1968 roku były modyfikowane do przenoszenia bomb do 250 kg na czterech belkach[1].
Galeria
edytuj-
MiG I-330 (prototyp)
-
MiG-17 w locie
-
MiG-17F w locie
-
Hamulec aerodynamiczny MiG-17F
-
Kabina pilota MiG-17F
-
Lim-5 w Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu
-
MiG-17 lotnictwa Egiptu w locie, 1981 r.
-
MiG-17 lotnictwa Wietnamu
-
MiG-17 z wyeksponowanym uzbrojeniem
-
MiG-17 zestrzelony przez F-105D
-
Piloci sił powietrznych Wietnamu Północnego przy samolotach MiG-17
-
MIG-17 lotnictwa Syrii
-
MIG-17 lotnictwa Somalii
-
MiG-17 w barwach lotnictwa Wietnamu na pokładzie lotniskowca USS „Interpid”
-
Szkolna wersja MiG-17 sił powietrznych Albanii
-
F-5 – chińska wersja samolotu
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Stanisław Dymitrow: Dymitr Atanasow - 35 lat w bułgarskim lotnictwie w: Lotnictwo 4/2010, s. 76-77
Bibliografia
edytuj- Piotr Butowski , Samoloty MiG, Warszawa: WKiŁ, 1987, ISBN 83-206-0606-3, OCLC 69478252 .