Michał Hakman
Michał Hakman (właśc. Mechel Hakman) pseud. Mitek, Stary, Wacek, znany też jako Adolf Ungar-Weiser, (ur. 17 grudnia 1906 w Tyszowcach[1], zm. 10 listopada 1972 w Warszawie) – działacz komunistyczny, sekretarz Komitetu Okręgowego (KO) KPZU we Lwowie, Stryju i Drohobyczu, oficer Armii Polskiej w ZSRR, pułkownik ludowego Wojska Polskiego, MBP i MSW, dyrektor Departamentu Organizacji i Planowania MBP w latach 1953–1954, a reorganizacji Departamentu Zaopatrzenia MSW.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1964 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 DP im. T. Kościuszki |
| Stanowiska |
dowódca: |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Syn cieśli Abrahama poległego na froncie w roku 1915, brat Izraela i Joela-Izajasza, działaczy komunistycznych. Z zawodu stolarz. Od 1922 roku członek Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK), a od 1924 roku KPP. W lutym 1926 roku aresztowany i skazany na 3 lata więzienia za działalność komunistyczną, w lipcu 1928 roku zwolniony w wyniku amnestii. Od 1930 do grudnia 1935 roku ponownie więziony. Po zwolnieniu został sekretarzem okręgowym KPZU we Lwowie, Stryju i Drohobyczu. W styczniu 1938 roku aresztowany i skazany na 4 lata więzienia, uwolniony po wybuchu wojny we wrześniu 1939 roku. W latach 1939–1941 we Lwowie był wiceprzewodniczącym Rady Obwodowej Związków Zawodowych Pracowników Przemysłu Drzewnego. W latach 1941–1942 walczył w Armii Czerwonej. Od maja 1943 roku w 1 DP im. T. Kościuszki, ukończył szkołę oficerską i przeszedł szlak bojowy od Lenino do Warszawy. Od 16 kwietnia 1947 roku do 1948 roku dowódca 10 Katowickiego Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza w Gliwicach[2]), w latach 1948–1950 dowódca 21 Brygady Ochrony Pogranicza w Gliwicach[3], a od 1950 roku do 30 czerwca 1953 roku 4 Brygady WOP w Gliwicach, następnie był w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego (MBP) na stanowisku Dyrektora Departamentu Organizacji i Planowania MBP w latach 1953–1954. Z dniem 17 grudnia 1954 roku przekazany do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[1]. Po reorganizacji ministerstwa do 1964 roku jako dyrektor Departamentu Zaopatrzenia w MSW. Od 1964 roku w stanie spoczynku.
Zmarł 10 listopada 1972 roku w Warszawie, został pochowany na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera B33-5-2)[4].
Odznaczenia edytuj
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych dwukrotnie.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa [online], bip.ipn.gov.pl [dostęp 2016-07-12].
- ↑ Gacek 2005 ↓, s. 11.
- ↑ Żurawlow 2011 ↓, s. 39.
- ↑ Nekrologi warszawskie - baza nekrologów
Bibliografia edytuj
- Feliks Tych: Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego. T. II: E-J. Warszawa: Książka i Wiedza, 1987. (pol.).
- Krzysztof Szwagrzyk: Aparat Bezpieczeństwa w Polsce Kadra kierownicza. T. I: 1944-1945. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu, 2005. ISBN 83-89078-94-5. [dostęp 2016-07-12]. (pol.).
- Stefan Gacek: Górnośląska Brygada WOP. Rys historyczny 1945-1991. Gliwice: Wydawnictwo Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego, 2005. (pol.).
- Sławomir Żurawlow: Pododdziały Ochrony Pogranicza w Jaworzynce, Istebnej i Koniakowie – Rys historyczny 1922-2008. Gliwice: Gminny Ośrodek Kultury w Istebnej, 2011. (pol.).
- Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa [online], bip.ipn.gov.pl [dostęp 2016-07-12].