Mieczysław Salecki
Mieczysław Salecki, pseudonim Mario Saletzky[1] (ur. 29 sierpnia 1893 w Mieniu[2] koło Lipna, zm. 19 lipca 1982 w Warszawie[1][3]) – polski śpiewak operowy, tenor.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 sierpnia 1893 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujBył synem ziemianina Kazimierza Saleckiego i Cyrylli z domu Kobowskiej[3]. Ukończył szkołę realną przy ul. Chmielnej w Warszawie, był jednym z założycieli i działaczem Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia”[3]. Po wybuchu I wojny światowej służył przez dwa lata w pierwszym szwadronie Legionu Puławskiego, dosłużył się stopnia podporucznika[3]. W wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1921 walczył w szeregach 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, otrzymał awans do stopnia porucznika i został odznaczony orderem Virtuti Militari[3]. Śpiew studiował na Wydziale Wokalnym Konserwatorium Kijowskiego oraz w Warszawie u Marii Łubkowskiej[3]. W 1924 roku został zaangażowany przez Emila Młynarskiego do zespołu Teatru Wielkiego w Warszawie, w którym występował do 1928 roku[1][3]. W latach 1925–1927 występował równolegle w Operze Lwowskiej, często w duecie z Adamem Didurem[1][3]. Kreował m.in. role Cavaradossiego w Tosce i Jontka w Halce oraz partię tytułową w Fauście Charles’a Gounoda[1][3]. W 1928 roku występował w Wiedniu, w sezonie 1928–1929 śpiewał w operze w Dreźnie, a w latach 1929–1931 był członkiem zespołu teatru operowego w Brunszwiku[1][3]. Gościnnie występował też na innych scenach niemieckich, m.in. w Städtische Oper w Berlinie[1][3]. W 1932 roku otrzymał angaż do Opéra Russe w Paryżu, gdzie zasłynął rolą Dymitra Samozwańca w Borysie Godunowie Modesta Musorgskiego[1][3]. Gościł na scenach w Pradze, Brukseli i Mediolanie, a w latach 1934–1936 był solistą opery w Zurychu, gdzie doprowadził do wystawienia Halki (1935)[1][3].
W 1936 roku wrócił do Polski. Początkowo występował na scenie operowej w Warszawie, później we Lwowie i Poznaniu[1][3]. Dokonał nagrań płytowych popularnych arii operowych i pieśni dla wytwórni Syrena-Elektro[1][3]. Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie, sporadycznie występując na tajnych wieczorach muzycznych[1][3]. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, po upadku którego został wywieziony z żoną do Niemiec[3]. Do Warszawy wrócił w 1948 roku i nawiązał współpracę z Biurem Koncertowym Artos[3]. Po wojnie zaangażował się głównie w pracę pedagogiczną[1][3]. Uczył w Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego, współpracował też z zespołem „Mazowsze” i Centralnym Zespołem Artystycznym Wojska Polskiego[3]. W 1974 roku obchodził na Scenie Kameralnej Teatru Wielkiego w Warszawie jubileusz 60-lecia pracy artystycznej[1][3]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[3].
Jego głos był tenorem lirycznym, potrafił też wykonywać partie bohaterskie[1][3]. Do jego popisowych ról należały Leński w Eugeniuszu Onieginie, Stefan w Strasznym dworze, Cavaradossi w Tosce, Rinuccio w Giannim Schicchim, Książę Mantui w Rigoletcie[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 19. ISBN 978-83-224-0865-0.
- ↑ Mień, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 350.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Polski Słownik Biograficzny. T. XXXIV. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1992–1993, s. 359. ISBN 83-04-00148-9.