Mikułowa
Mikułowa (niem. Nikolausdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Sulików.
| wieś | |
 Pałac w Mikułowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) |
272[2] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
59-975[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DZG |
| SIMC |
0192519 |
Położenie na mapie gminy Sulików  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego  | |
 51°04′49″N 15°06′30″E/51,080278 15,108333[1]
| |
Położenie edytuj
Mikułowa to niewielka wieś o długości około 0,8 km, leżąca na Pogórzu Izerskim, na granicy Równiny Zgorzeleckiej i Wysoczyzny Siekierczyńskiej[4]. Miejscowość leży przy starym trakcie łączącym Żytawę z Lubaniem[4].
Podział administracyjny edytuj
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
Historia edytuj
Początki Mikułowej nie są znane, wiadomo tylko, że została założona przez kolonistów niemieckich później niż sąsiednie wsie[4]. Na początku XIX wieku miejscowość dzieliła się na dwie części: górną i dolną, w każdej z nich był folwark, a w Mikułowej Górnej powstał też pałac[4]. W 1840 roku było tu 40 domów, szkoła ewangelicka z nauczycielem, młyn wodny, gospoda, 4 warsztaty bawełniane i 2 torfiarnie[4]. W 1865 roku zbudowano linię kolejową ze Zgorzelca do Lubania i dworzec kolejowy (Mikułowa (stacja kolejowa)), co spowodowało znaczne zwiększenie liczby mieszkańców i pojawienie się przemysłu, między innymi powstała tu mleczarnia i cegielnia[4].
W 1978 roku były tu 52 gospodarstwa rolne, w 1988 roku ich liczba zmalała do 22[4].
Zabytki edytuj
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[5]:
- zespół pałacowy (nr 27)
- pałac, powstał w drugiej połowie XVIII w. Przebudowano go i zmieniono mu wystrój w 1886 r. Przeszedł także rozbudowę w 1925 r.[6] Jest neorenesansowy, zbudowany na planie czworoboku. Ma dwie kondygnacje z mieszkalnym poddaszem. Pokryty jest mansardowym dachem z lukarnami. We wnętrzu interesujące są zwłaszcza główny hol i reprezentacyjna klatka schodowa, noszące cechy neomanieryzmu niderlandzkiego. Do dzisiaj zachowały się także część stolarki neorenesansowej i witraż. Pałac kupiła prywatna osoba, która chce tu w przyszłości stworzyć ośrodek wypoczynkowy dla osób powyżej 50 roku życia[6]
- park, z XVIII–XX w.
Elektroenergetyka edytuj
W Mikułowej znajduje się oddana do eksploatacji w roku 1963 stacja elektroenergetyczna 400/220/110 kV Mikułowa (na zdj. poniżej), przez którą wychodzi energia elektryczna produkowana w elektrowni Turów[4][7]. Stacja była pierwszą w Polsce rozdzielnią pracującą na napięcie 400 kV[7]. W latach 2014–2020 została zmodernizowana i przebudowana[8]. Instalacja słupowa starej linii Mikułowa–Czarna została zdemontowana w 2021 roku[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 80497
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 793 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c d e f g h Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 2: M-Ż. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 34-36. ISBN 83-85773-61-4.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 257. [dostęp 2012-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
- ↑ a b Lucyna Róg, Pałac sprzedany za 800 tys. Będzie ośrodkiem wypoczynkowym. wroclaw.gazeta.pl. [dostęp 2013-08-30].
- ↑ a b Budowa linii 400 kV Mikułowa-Czarna | Znaczenie inwestycji. [dostęp 2023-03-01].
- ↑ Budowa linii 400 kV Mikułowa-Czarna | Najdłuższa linia 400 kV na Dolnym Śląsku gotowa. [dostęp 2023-03-01].
- ↑ Budowa linii 400 kV Mikułowa-Czarna | Zakończono prace demontażowe. [dostęp 2023-03-01].
Bibliografia edytuj
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (M-Ż). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-61-4.