Paleoproterozoik

era eonu proterozoicznego

Paleoproterozoik – pierwsza z trzech er proterozoiku, trwała od 2,5 mld do 1,6 mld lat temu. W paleoproterozoiku doszło do stabilizacji kontynentów. Uformował się pierwszy prawdziwy superkontynent, łączący ponad 75% mas lądowych planety: Kolumbia.

Paleoproterozoik
2500–1600 mln lat temu
Tabela stratygraficzna
poprzedni okres
neoarchaik
następny okres
mezoproterozoik

Życie

edytuj

Ewolucja życia w paleoproterozoiku jest słabo poznana, a jej historia pełna luk. Pojawiły się cyjanobakterie, które w wyniku procesu fotosyntezy produkowały tlen, wzbogacając w ten gaz atmosferę Ziemi. Doszło wówczas do tzw. katastrofy tlenowej, gdy zawartość tlenu w atmosferze po raz pierwszy stała się wysoka i wody oceanów zostały natlenione. Ponieważ większość organizmów, jakie dotychczas istniały, należała do beztlenowców, spowodowało to masowe wymieranie. Wkrótce po tym nastąpiło zlodowacenie hurońskie, jedno z najsilniejszych zlodowaceń w historii Ziemi. Po jego ustąpieniu powolna ewolucja życia nabrała tempa, prawdopodobnie właśnie wtedy po raz pierwszy pojawiły się eukariotyczne wielokomórkowce, znane jako gabonionta, które jednak bezpotomnie wymarły, gdy poziom tlenu w atmosferze ponownie opadł[1].

Geologia

edytuj

W Kanadzie tworzyły się złoża niklu. W tym okresie też powstało większość światowych zasobów rudy żelaza, m.in.: na obszarze dzisiejszej Szwecji, Norwegii, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Meksyku, Chile, Indii, Syberii. W Ameryce Północnej pojawiły się natomiast rudy miedzi[2].

Paleoproterozoik został podzielony na podstawie datowania skał na następujące okresy (od najstarszego):

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Experiment Life–the Gabonionta. Naturhistorisches Museum Wien, 2014-03-04.
  2. Witold Mizerski, Jan Żukowski: Tablice geograficzne. Warszawa: Adamantan, 2008, s. 64. ISBN 978-83-7350-121-8.

Linki zewnętrzne

edytuj