Park Narodowy Ćitwan
Park Narodowy Ćitwan (nep. चितवन राष्ट्रिय निकुञ्ज; ang. Royal Chitwan National Park; w 2005 roku z oficjalnej nazwy parku usunięto przymiotnik „Royal” (pol. królewski)) – park narodowy położony w Nepalu, utworzony w 1973 roku, zajmuje powierzchnię 932 km²; pierwszy park narodowy powstały na terenie Nepalu.
| |
| park narodowy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data utworzenia | |
| Powierzchnia |
932 km² |
| |
Położenie na mapie Nepalu  | |
 27°28′47,82″N 84°28′45,73″E/27,479950 84,479370
| |
| Strona internetowa | |
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
przyrodniczy |
| Spełniane kryterium |
VII, IX, X |
| Numer ref. | |
| Region[b] |
Azja i Pacyfik |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
1984 |
Habitat wielu gatunków flory i fauny, w tym ok. 450 gatunków ptaków.
W 1984 roku park został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Położenie edytuj
Park narodowy Ćitwan leży w południowej części środkowego Teraju u podnóży pasma himalajskiego Siwalik[1]. Administracyjnie znajduje się na terenie czterech dystryktów: Chitwan, Nawalparasi, Parsa i Makwanpur[1].
Historia edytuj
Park został powołany do życia w 1973 roku i był pierwszym parkiem narodowym ustanowionym na terenie Nepalu[1]. W 1984 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO[1].
Opis edytuj
Park zajmuje powierzchnię 932 km² pomiędzy dwiema dolinami rzecznymi[1][2]. Teren parku jest pagórkowaty, przepływają przez niego trzy duże rzeki – Narayani, Rapti i Reu. Występują tu bagniste i podmokłe tereny.
Monsuny przynoszą opady prawie 2000 mm w okresie od czerwca do września, powodując wylewanie rzek, a nawet zmiany ich biegu[2]. Zimą suche wiatry północne przyczyniają się do opadu temperatury i zmniejszenia wilgotności powietrza[2].
60% powierzchni pokrywają lasy złożone prawie wyłącznie z drzew damarzyka mocnego, na wzgórzach rosną sosny, gdzieniegdzie palmy, a na wilgotnych stokach bambus [2]. Obszar charakteryzuje się bogatą bioróżnorodnością[1]. Występuje tu ponad 350 gatunków ptaków[2]. Park jest jednym z ostatnich miejsc występowania zagrożonych wyginięciem nosorożca indyjskiego i tygrysa bengalskiego[1]. Występuje tu także wiele innych gatunków zagrożonych lub narażonych na wyginięcie, m.in. gawial gangesowy, hubarka bengalska, lampart, kotek cętkowany, gaur, suzu gangesowy, krokodyl błotny, sambar jednobarwny i wargacz leniwy[2].
Do bogatej fauny parku zaliczają się ponadto m.in.: aksis czytal, jelenie z rodzaju Hyelaphus, mundżaki, kuna żółtogardła, cyweta, kot błotny, szakal, hiena pręgowana, lis bengalski, dzioborożec wielki, pawie, wężojad czubaty, rybożer białosterny[2].