Przepiórka zwyczajna
Przepiórka zwyczajna[4], przepiórka[5] (Coturnix coturnix) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny kurowatych (Phasianidae), zamieszkujący niemal całą Europę, Azję Środkową i Afrykę Północną. Przeloty w V i VIII – IX (wyjątkowo do XI). Zimuje w basenie Morza Śródziemnego, Afryce i Azji Mniejszej.
| ||
| Coturnix coturnix[1] | ||
| (Linnaeus, 1758) | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Nadrząd | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | grzebiące | |
| Rodzina | kurowate | |
| Rodzaj | Coturnix | |
| Gatunek | przepiórka zwyczajna | |
| Synonimy | ||
| ||
| Podgatunki | ||
| ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
 | ||
SystematykaEdytuj
Wyróżniono kilka podgatunków C. coturnix[6][4]:
- C. coturnix coturnix – przepiórka zwyczajna – zamieszkuje Europę, Afrykę Północną i Azję Środkową
- C. coturnix conturbans – zamieszkuje Azory.
- C. coturnix inopinata – zamieszkuje Wyspy Zielonego Przylądka.
- C. coturnix africana – przepiórka afrykańska – zamieszkuje Afrykę, Madagaskar i Maskareny. Obejmuje też dawniej wydzielany podgatunek C. coturnix elargeri, zamieszkujący Wyżynę Etiopską.
- C. coturnix erlangeri – zamieszkuje wschodnią i północno-wschodnią Afryka.
MorfologiaEdytuj
- Cechy gatunku
- Upierzenie płowobrązowe z ciemnobrunatnym wzorem pokrywającym wierzch ciała, głowę i pierś. Wierzch ciała i boki pokryte są białawym kreskowaniem. Samice mają brudnobiałe gardło, u samców występuje czarna plama o zmiennym rozmiarze – niekiedy przypomina jedynie wąski pas[7]. Samce wyróżnia też czarny wąs[8]. W locie zwracają uwagę długie skrzydła[7].
- Wymiary średnie[2]
- Długość ciała ok. 16-20 cm
- Rozpiętość skrzydeł 32–35 cm
- Masa ciała 70–155 g
EkologiaEdytuj
- Biotop
- Pola uprawne, pastwiska i łąki; szczególnie chętnie wybiera pola koniczyny. Na zimowiskach również przebywa polach lub trawiastych równinach[8]. Zasiedlają również obszary inne, niż pochodzenia antropogenicznego – od półpustynnych terenów trawiastych po górskie płaskowyże. Odnotowywane do wysokości 2400 m n.p.m. w Zimbabwe, 3000 m n.p.m. w Kenii, 2990 m n.p.m. w Tadżykistanie i 3600 m n.p.m. w Ladakhu. Przepiórki unikają obszarów zadrzewionych i mokradeł[9].
- Gniazdo
- Na ziemi osłonięte roślinami. Ma formę płytkiego zagłębienia rzadko wyściełanego roślinam[9].
- Jaja
- Zasadniczo jeden lęg w maju lub czerwcu. Samica składa przeważnie od 8 do 13 jaj[10].
- Wysiadywanie, młode
- Jaja wysiadywane są przez okres 17–20 dni wyłącznie przez samicę. Pisklęta są zagniazdownikami. Klują się żółte, pokryte brunatnymi cętkami, z domieszką rdzawej barwy na głowie, jasną pręgą na wierzchu głowy i ciemną plamką uszną[10]. Po około 19 dniach życia uzyskują zdolność lotu, w wieku 2 miesięcy są samodzielne[11]. Wcześniej do około 50 dni przebywają w grupach rodzinnych[10].
- Pożywienie
- Pokarm roślinny wzbogacony drobnymi bezkręgowcami[10].
- Głos, zachowanie
- Przepiórki odzywają się trzysylabowym pit-pi-lit, intensywne i dobrze słyszalne. Ludowe podania tłumaczyły ten głos jako wzywanie chłopców do pracy („pójdźcie żąć”)[8]. Spłoszone i zmuszone do lotu odzywają się przenikliwym, piskliwym trii-trii. Wydają z siebie również kilka innych dźwięków, miękkich lub niskich, lecz są one trudne do usłyszenia[9]. Przepiórki prowadzą bardzo skryty tryb życia, wolą uciekać piechotą, do lotu zrywają się w ostateczności[8]. Zajmują niewielkie terytoria o powierzchni 0,7–1,5 ha[10]. W sezonie lęgowym przepiórki widywane są parami, po wyprowadzeniu lęgów żyją w grupach rodzinnych, przed wędrówkami łączą się w większe grupy[9].
Status i ochronaEdytuj
IUCN klasyfikuje przepiórkę jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)[3]. W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[12]. Zagrożeniem dla przepiórek jest stosowanie toksycznych środków ochrony roślin, które pozbawiają je pokarmu w obszarach rolniczych. Zdarzają się również kolizje z budynkami i łapanie przez koty[11].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Coturnix coturnix, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b McGowan, P.J.K., Kirwan, G.M., de Juana, E. & Boesman, P.: Common Quail (Coturnix coturnix. W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2018. [dostęp 16 września 2018].
- ↑ a b BirdLife International 2012, Coturnix coturnix [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.3 [dostęp 2015-10-02] (ang.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: Paweł Mielczarek, Marek Kuziemko: Plemię: Coturnicini Reichenbach, 1848 (wersja: 2015-08-29). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2015-10-02].
- ↑ Nazwy polskie za: Paweł Mielczarek, Włodzimierz Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, 1999. ISSN 0550-0842.
- ↑ Frank Gill, David Donsker: Pheasants, partridges & francolins (ang.). IOC World Bird List: Version 5.3. [dostęp 2014-09-30].
- ↑ a b Lars Svensson: Przewodnik Collinsa. Ptaki. Wyd. II. Warszawa: MULTICO, 2017, s. 56. ISBN 978-83-7763-406-6.
- ↑ a b c d Dominik Marchowski: Ptaki Polski. Kompletna lista 450 stwierdzonych gatunków. Wyd. 1. Warszawa: SBM, 2015, s. 58. ISBN 978-83-7845-983-5.
- ↑ a b c d Steve Madge, Phil McGowan: Pheasants, Partridges, and Grouse: A Guide to the Pheasants, Partridges, Quails, Grouse, Guineafowl, Buttonquails, and Sandgrouse of the World. Princeton University Press, 2002, s. 235–236. ISBN 978-0-691-08908-9.
- ↑ a b c d e Andrzej Dombrowski: Przepiórka. W: Podręczniki metodyczne. T. 7. Ptaki (część I). Natura2000, 2016.
- ↑ a b Andrzej G. Kruszewicz: Ptaki Polski. T. 1. MULTICO, 2010, s. 91–92. ISBN 978-83-7073-945-4.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348)