Wikipedia

Reprezentacja Francji w rugby union mężczyzn

Reprezentacja Francji w rugby mężczyzn – zespół rugby union, biorący udział w imieniu Francji w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować zawodnicy posiadający obywatelstwo francuskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialna jest Francuska Federacja Rugby. Drużyna występuje w Pucharze Sześciu Narodów.

Francja
France
Przydomek

Les bleus (Niebiescy), Les Tricolores (Trójkolorowi), Le XV de France (XV Francji)

Związek

Fédération Française de Rugby

Sponsor techniczny

Le Coq Sportif

Menedżer generalny

Raphaël Ibañez (od 2020)

Trener

Fabien Galthié (od 2019)

Skrót WR

FRA

Zawodnicy
Kapitan

Antoine Dupont

Najwięcej występów

Fabien Pelous (118)

Najwięcej punktów

Frédéric Michalak (436)

Najwięcej przyłożeń

Serge Blanco (38)

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz
 Francja 8:38 Nowa Zelandia 
(Paryż, Francja; 1 stycznia 1906)
Najwyższe zwycięstwo
 Francja 96:0 Namibia 
(Marsylia, Francja; 21 września 2023)
Najwyższa porażka
 Nowa Zelandia 61:10 Francja 
(Wellington, Nowa Zelandia; 9 czerwca 2007)
Medale
Igrzyska olimpijskie
złoto 1900
srebro 1920, 1924
Mistrzostwa świata
srebro 1987, 1999, 2011
brąz 1995
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa
Reprezentacja Francji przed meczem z Anglią w 1904
Fragment koszulki reprezentacji Francji z symbolem galijskiego koguta
Reprezentacja Francji w rezerwowych białych strojach
Mecz Francja – Nowa Zelandia na Stade de France w Paryżu
Mecz reprezentacji Francji i Walii w Pucharze Sześciu Narodów 2007

Dzieje reprezentacji

edytuj

Początek popularności rugby we Francji przypadł na 1872. Przyczynili się do tego angielscy kupcy i studenci[1]. 26 lutego 1890 zespół francuski, który został wybrany przez Jansona Desailly Lyceum przegrał z międzynarodowym zespołem Bois de Boulogne[2]. Reprezentacja Francji wystąpiła na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1900 w Paryżu[3] Francuzi zdobyli złoty medal pokonując zarówno Niemców, jak i Brytyjczyków. Francja była jednak reprezentowana przez klub Union des Sociétés Français de Sports Athletiques[4], stąd ten występ nie jest uznawany za debiut reprezentacji.

Za pierwszy oficjalny test mecz jest uważane spotkanie rozgrywane 1 stycznia 1906 w Paryżu. Spotkanie to zakończyło się zwycięstwem reprezentacji Nowej Zelandii[5]. Francja występowała gościnnie w rozgrywkach Home Nations. W 1910 rozgrywki przemianowano na Puchar Pięciu Narodów, w którym jednym z uczestników była Francja. W 1913 Francja zmierzyła się z Reprezentacją Południowej Afryki i przegrała to spotkanie 5:38[6]. Francuzi zagrali również na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1920 i Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1924, w obu występach zdobywając srebrne medale. Złoto na tych imprezach zdobywali reprezentanci Stanów Zjednoczonych[3].

Francja została wykluczona z rozgrywek Pięciu Narodów w 1932 ze względu na posiadanie ligi zawodowej, podczas gdy wymagano od uczestników wyłącznie amatorskiego uprawiania tego sportu[7][8]. Spowodowało to, że Francuzi grali wyłącznie ze słabszymi rywalami, przez co w latach 1931–1936 Francja wygrała wszystkie swoje mecze[9]. Francja została zaproszona do udziału w Pucharze Pięciu Narodów dopiero w 1939. II wojna światowa spowodowała jednak zawieszenie tych rozgrywek do 1947[8].

W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nastąpił rozwój francuskiego rugby. W 1954 Francuzi wygrali pierwszy raz Puchar Pięciu Narodów (ex aequo z Anglią i Walią) oraz zaliczyli udany wyjazd do Afryki[8][10]. W 1959 Francuzi po raz pierwszy w historii samodzielnie zwyciężyli w turnieju Pięciu Narodów. Wygrali dwa mecze jeden zremisowali (z Anglią) i jeden przegrali (z Irlandią)[10].

W 1958 reprezentacja Francji wyjechała do Związku Południowej Afryki, gdzie wygrała test mecz z miejscową reprezentacją. Springboks (reprezentacja Republiki Południowej Afryki) przyjechała do Paryża w 1961. Mecz został niedokończony z powodu bójki pomiędzy zawodnikami. Francuzi w 1961 wyjechali również do Nowej Zelandii i Australii, gdzie przegrali oba mecze z All Black, ale pokonali Wallabies. W 1968 Trójkolorowi zdobyli pierwszy Wielki Szlem w Pucharze Pięciu Narodów, pokonując wszystkich rywali[10].

W 1977 po raz drugi zdobyli Wielki Szlem[10]. Pokonali Nowozelandczyków w Toulouse, natomiast przegrali w drugim meczu rozgrywanym w Paryżu[11]. 14 lipca 1979, w dzień zdobycia Bastyli, Francuzi pokonali All Blacks w Eden Park in Auckland (Nowa Zelandia)[12].

W 1981 Francja po raz trzeci zdobyli Wielki Szlem, pokonując między innymi Anglię na stadionie Twickenham[10]. W 1987 Francuzi zdobyli Wielki Szlem po raz czwarty. Puchar ten odbył się na rok przed pierwszym Pucharem świata w rugby, który był rozgrywany w Australii i Nowej Zelandii. Na tym turnieju Francuzi trafili do grupy ze Szkocją, Rumunią i Zimbabwe. Francuzi zajęli pierwsze miejsce w grupie. W ćwierćfinale pokonali Fidżi, a w półfinale – Australię. W finale reprezentacja Francji przegrała z drugim z gospodarzy – Nową Zelandią (29:9). W 1989 Francuzi wygrali ex aequo z Walią Puchar Pięciu Narodów[10].

Francja była gospodarzem części meczów Pucharu Świata w Rugby 1991. Po wygraniu grupy Francuzi zostali pokonani na Parc des Princes przez głównych gospodarzy pucharu – Anglików. We wczesnych latach 90. XX wieku Francuzi tylko raz wygrali Puchar Pięciu Narodów – w 1993. W 1994 Francuzi pokonali w meczu towarzyskim Nową Zelandię[13]. W Pucharze Świata w Rugby 1995 Francuzi przegrali w półfinale z Republiką Południowej Afryki. Natomiast w meczu o trzecie miejsce pokonali Anglię. W tym samym roku Francja rozegrała dwa mecze towarzyskie z Nową Zelandią. Francuzi wygrali 22:15 w Toulouse i przegrali 37:12 w Paryżu. W Pucharze Pięciu Narodów Trójkolorowi zdobyli Wielki Szlem zarówno w 1997, jak i w 1998. W Pucharze Świata w Rugby 1995 Francuzi pokonali w półfinale faworytów imprezy – All Blacks, jednak w finale przegrali z Australijczykami[10].

W 2000 po włączeniu do Pucharu Pięciu Narodów reprezentacji Włoch, rozgrywki zostały przemianowane na Puchar Sześciu Narodów. W 2002 Francuzi zdobyli po raz pierwszy od czasów rozszerzenia rozgrywek Wielki Szlem[10]. W Pucharze Świata w Rugby 2003 w Australii, Francuzi przegrali w półfinale z późniejszym triumfatorem – Anglią. W 2004 Francuzi po raz drugi zdobyli Wielkiego Szlema w Pucharze Sześciu Narodów. Reprezentacja Francji wygrała w tych rozgrywkach także w 2006 i 2007[10].

W Pucharze Świata w Rugby 2007 w pierwszym meczu Francuzi przegrali 12:17 z Argentyną. Jednakże po zwycięstwie 25:3 z Irlandią zapewnili sobie awans do fazy pucharowej. W ćwierćfinale Francuzi pokonali Nową Zelandią. W półfinale jednak przegrali z Anglią 14:9 i o brąz walczyli ponownie z Argentyną. W meczu o trzecie miejsce Trójkolorowi przegrali 10:34. W 2010 Francja zdobyła Wielki Szlem w Pucharze Sześciu Narodów.

W Pucharze Świata w Rugby 2011 Francja pokonała w półfinale Walię. W finale przegrała z Nową Zelandią 7:8[14].

Udział w międzynarodowych turniejach

edytuj

Igrzyska Olimpijskie

edytuj
Udział w igrzyskach olimpijskich
Rok Runda Miejsce M W R P P+ P-
  1900 Mistrzostwo 1/3 2 2 0 0 54 25
  1908 Nie brała udziału
  1920 II miejsce 2/2 1 0 0 1 0 8
  1924 II miejsce 2/3 2 1 0 1 62 20

Mistrzostwa świata

edytuj
Udział w mistrzostwach świata
Rok Runda Miejsce M W R P P+ P-
  1987 II miejsce 2/16 6 4 1 1 215 113
  1991 Ćwierćfinał 5/16 4 3 0 1 92 44
  1995 III miejsce 3/16 6 5 0 1 184 87
  1999 II miejsce 2/20 6 5 0 1 210 144
  2003 IV miejsce 4/20 7 5 0 2 267 155
  2007 IV miejsce 4/20 7 4 0 3 227 103
  2011 II miejsce 2/20 7 4 0 3 159 124
  2015 Ćwierćfinał 5/20 5 3 0 2 133 125
  2019 Ćwierćfinał 5/20 4 3 0 1 98 71
  2023

Reprezentacja Francji uczestniczyła we wszystkich edycjach Pucharu świata. W każdym turnieju awansowała z grupy do fazy pucharowej, do finału dotarła trzy razy, za każdym razem przegrywając.

W 1987 Francja trafiła w półfinale na jednych z faworytów drużynę gospodarzy Australię. Mecz o finał był rozgrywany na stadionie Concord Oval. Jest uważany za jeden z najpiękniejszych meczów pucharu świata[15]. Początkowo Australijczycy kontrolowali sytuację, prowadzili 9:0 15:12 i 24:21. Za każdym razem Francuzi doprowadzali jednak do remisu[15]. Po 80 minutach regulaminowego czasu gry było 24:24 i w celu wyłonienia zwycięzcy potrzebna była dogrywka. W dogrywce Francuzi zdobyli przyłożenie. Akcja zaczęła się na własnej połowie. Piłka przeszła przez ręce 11 zawodników francuskich. W końcu Serge Blanco pokonał australijskiego młynarza Toma Lawtona i zdobył przyłożenie w rogu boiska[15]. Francja wygrała 30:24 i dostała się do finału, gdzie zmierzyła się na Eden Park z drugim z gospodarzy – Nową Zelandią. Francuzi nie odzyskali w pełni sił po wyczerpującym półfinale[16] i przegrali znacząco 9:29[17].

W 1991 Francja była współgospodarzem. Francuzi po wyjściu z grupy w ćwierćfinale spotkała się z głównym gospodarzem Anglią na Parc des Princes w Paryżu. Wcześniej na Twickenham oba zespoły grały o zwycięstwo w Pucharze Pięciu Narodów oraz o zdobycie Wielkiego Szlema w tych rozgrywkach. Wówczas zwyciężyli Anglicy[18]. Mecz w pucharze świata był bardzo brutalny. Przy stanie 10:10 Francuzi wywalczyli młyn pięć metrów od pola przyłożeń. Francuski wiązacz Marc Cecillon szykował się do przyłożenia, które miało zapewnić Francji zwycięstwo. Został jednak uderzony i powalony przez agresywny odbiór Micka Skinnera. Ten moment był przełomowym[18]. Anglia wygrała to spotkanie 19:10 i awansowała do półfinału. Po meczu trener francuski Daniel Dubroca zaatakował nowozelandzkiego sędziego Davida Bishopa w tunelu prowadzącym do szatni, po tym meczu Dubroca podał się do dymisji[18].

W 1995 Francja zajęła trzecie miejsce pokonując w meczu o trzecie miejsce Anglię 19:9. Wcześniej, w półfinale, Trójkolorowi zostali pokonani przez reprezentację Republiki Południowej Afryki. W 1999 Francuzi wygrali w półfinale z Nową Zelandią[19]. W finale Francja przegrała z Australią 12:35. W 2003 Trójkolorowi zakończyli udział w rozgrywkach na miejscu czwartym po przegranej w meczu o trzecie miejsce z Nową Zelandią[20]. W 2007, po pokonaniu Nowej Zelandii w ćwierćfinale 20:18, Francja przegrała w półfinale z Anglią 14:9 Francuzi w meczu o trzecie miejsce przegrali z Argentyną i zajęli czwarte miejsce.

Puchar Sześciu Narodów

edytuj

Francja jest jedną z reprezentacji uczestniczących w Pucharze Sześciu Narodów (pozostałe to Anglia, Irlandia, Szkocja, Walia i Włochy). Reprezentacja Francji po raz pierwszy wystąpiła na tym pucharze w 1910. Przyjęcie Francji spowodowało przekształcenie pucharu Home Nations w Puchar Pięciu Narodów[21]. Francuzi zostali usunięciu z pucharu z powodu posiadania zawodowej ligi w 1932. W 1939 zadecydowano o przywróceniu Francuzów. Wybuch II wojny światowej spowodował, że rozgrywki były do 1947 zawieszone. Po raz pierwszy Francuzi wygrali w pucharze w 1954, gdzie zajęli pierwsze miejsce ex aequo z Anglią i Walią. Pierwszy raz Francuzi zajęli pierwsze miejsce samodzielnie w 1959 (wygrywając puchar po raz trzeci)[21]. Francja grała również o Giuseppe Garibaldi Trophy z reprezentacją Włoch. Od 2000 Włochy zaczęły występować w Pucharze Pięciu Narodów, co spowodowało przekształcenie go w Puchar Sześciu Narodów. Natomiast określenie Giuseppe Garibaldi Trophy pozostało jako nazwa meczu Francja–Włochy, rozgrywanego w ramach tego pucharu. W ogólnej klasyfikacji Home Nations/Pucharu Pięciu Narodów/Pucharu Sześciu Narodów Francja zajmuje trzecie miejsce. Natomiast w klasyfikacji Pucharu Sześciu Narodów zajmuje pierwsze.

Liczba zwycięstw reprezentacji w Home Nation/Pucharze Pięciu Narodów/Pucharze Sześciu Narodów
Anglia Francja Irlandia Szkocja Walia Włochy
Występy w turniejach 112 82 112 112 112 13
Home Nation 5 (4) brak 4 (3) 9 (2) 7 (3) brak
Puchar Pięciu Narodów 17 (6) 12 (8) 6 (5) 5 (6) 15 (8) brak
Puchar Sześciu Narodów 4 5 1 0 3 0
Suma 26 (10) 17 (8) 11 (8) 14 (8) 25 (11) 0
Wielkie Szlemy 12 9 2 3 11 0

Bilans ogólny

edytuj
 
Miejsce Francji w rankingu

Według stanu na 17 marca 2012 Francja wygrała 377 z 682 testmeczów, czyli 57,55%[22][23]. Kiedy w 2003 Międzynarodowa Rada Rugby (IRB) wprowadziła ranking, Francja została sklasyfikowana na piątym miejscu. W listopadzie 2003 Francja znajdowała się na miejscu trzecim, lecz w grudniu była już czwarta. W listopadzie 2004 Francuzi byli na piątym miejscu. W kwietniu 2004 awansowała na czwarte miejsce, w lipcu 2006 – na drugie miejsce w rankingu (najwyższe w historii). W czerwcu 2007 Francja spadła na trzecią pozycję, natomiast po Pucharze Świata w Rugby 2007 – na piątą[24].

Lista rywali w spotkaniach oficjalnych (testmeczach) do 17 marca 2012, za[22]:

Rywal Liczba gier Wygrane Przegrane Remisy % wygranych
  Anglia 96 37 52 7 38,54%
  British and Irish Lions 1 0 1 0 0%
  Armia Brytyjska 2 1 1 0 50%
  British Empire Forces 1 0 1 0 0%
  British Empire Services 1 1 0 0 100%
  Argentyna 44 32 11 1 72,73%
  Australia 41 16 23 2 39,02%
  Czechy 2 2 0 0 100%
  Fidżi 8 8 0 0 100%
  Gruzja 1 1 0 0 100%
  Irlandia 91 56 29 6 61,54%
  Japonia 3 3 0 0 100%
  Kanada 8 7 1 0 87,5%
  Namibia 2 2 0 0 100%
  Niemcy 15 13 2 0 86,67%
  Nowa Zelandia 51 12 38 1 24,53%
Kiwis 1 0 1 0 0%
New Zealand Māori 1 0 1 0 0%
  Południowa Afryka 38 11 21 6 28,95%
  Rumunia 49 39 8 2 79,59%
  Samoa 2 2 0 0 100%
  Stany Zjednoczone 7 6 1 0 85,71%
  Szkocja 85 48 34 3 56,47%
  Tonga 4 2 2 0 50%
  Walia 92 44 45 3 47,83%
  Wybrzeże Kości Słoniowej 1 1 0 0 100%
  Pacific Islanders 1 1 0 0 100%
  Włochy 33 31 2 0 93,94%
  Zimbabwe 1 1 0 0 100%
Suma 682 377 274 31 55,28%

Herb i stroje

edytuj

Do 1912 stroje Reprezentacji Francji były białe z dwoma paskami czerwonym i niebieskim. Po pierwszym meczu wygranym przez Francję (ze Szkocją) w 1911, kapitan zespołu Marcel Communeau zaproponował dodanie do koszulki obrazu z galijskim kogutem (fr. coq gaulois). Wizerunek ten jest historycznym symbolem Francji[25]. Kogut został wybrany zapewne ze względu na to, że jest dumnym wojowniczym zwierzęciem, które potrafi być agresywne. Symbol koguta występuje również od maja 1910 na koszulkach piłkarskiej reprezentacji Francji[26]. Odznaka początkowo była biało-czerwona. Od 1945 zaczęła być wielobarwna. Od 1970 kogut jest złoty[27]. Symbol używany przez francuskich piłkarzy i rugbystów został później zaadaptowany przez pozostałe reprezentacje Francji. Na Igrzyskach Olimpijskich 1920 wszystkie francuskie reprezentacje miały na strojach wizerunek koguta z kołami olimpijskimi[28]. Kogut stał się przez to dobrze rozpoznawalnym symbolem francuskiego sportu i w efekcie na francuskich zawodników zaczęto mówić les coqs (koguciki). Kibice zaczęli przed meczami wypuszczać na boisko koguta[29].

Reprezentacje Francji (w różnych sportach drużynowych) grają w strojach składających się z niebieskich koszulek, białych spodenek i czerwonych skarpet. Kolory te są nawiązaniem do flagi. Ze względu na stroje reprezentacje mają przydomek les tricolores (trójkolorowi). Ze względu na dominację niebieskiego powstał drugi przydomek nawiązujący do koloru strojów – les Bleus (niebiescy). Drugi strój reprezentacji używany jest wówczas, gdy gospodarze mają niebieskie koszulki; jest całkowicie biały z niebieskimi dodatkami. Od 1 lipca 2012 partnerem technicznym reprezentacji Francji jest niemiecka firma Adidas.

Stadion

edytuj

W przeszłości reprezentacja Francji rozgrywała mecze rugby jako gospodarz na Parc des Princes lub Stade Olympique de Colombes, oba obiekty znajdują się w Paryżu[30]. Stade Olympique de Colombes był głównym stadionem rugby podczas Igrzysk Olimpijskich 1924[3].

Od 1997 głównym stadionem reprezentacji Francji jest Stade de France w Saint-Denis. Na tym stadionie odbywają się mecze w Pucharze Sześciu Narodów. Pojemność trybun wynosi 80 tys.[31] W latach 2005–2008 Trójkolorowi grali również na Stade Gerland (Lyon), Stade Vélodrome (Marsylia); Stade de la Beaujoire (Nantes), Stade Bonal (Sochaux) i Stadium Municipal (Toulouse)[32].

Stadiony podczas pucharów świata

edytuj

Podczas Pucharu Świata w Rugby 1991 (Francja była współgospodarzem tej imprezy) rozgrywano mecze grupowe w Béziers, Bajonnie, Grenoble, Tuluzie, Brive i Agen. Natomiast na Parc des Princes i Stadium Lille-Metropole rozgrywano ćwierćfinały. Podczas Pucharu Świata w Rugby 1999 (Francja również była współgospodarzem) grano w Béziers, Bordeaux i Tuluzie. Jeden mecz drugiej rundy był rozgrywany na Stade Félix Bollaert oraz jeden ćwierćfinał na Stade de France.

Francja była głównym gospodarzem Pucharu Świata w Rugby 2007 (część meczów odbyła się w Walii i Szkocji). Rozgrywano wówczas mecze w: Bordeaux (Stade Chaban-Delmas), Lens (Stade Félix Bollaert), Lyon (Stade Gerland), Marsylii (Stade Vélodrome), Montpellier (Stade de la Mosson), Nantes (Stade de la Beaujoire), Paryżu (Stade de France, Saint-Denis i Parc des Princes), Saint-Étienne (Stade Geoffroy-Guichard) i w Tuluzie (Stadium de Toulouse). Finał był rozgrywany na Stade de France[33].

Trenerzy

edytuj

Początkowo w rugby nie występowała funkcja trenera. W czasach, gry rugby było sportem amatorskim, funkcje trenera (ustalanie taktyki, składu, zmian oraz prowadzenie treningów) pełnił kapitan zespołu. Z tego względu nie ma w tym okresie listy selekcjonerów. W latach późniejszych, mimo że drużyny posiadały już trenerów, którzy nie grali, to funkcja kapitana nadal miała duże znaczenie.

Pomiędzy 1973 a 1980 trenerem reprezentacji był Jean Desclaux, mimo tego najważniejszą rolę w późnych latach 70. miał Jacques Fouroux. Fouroux grał jako Łącznik młyna i był kapitanem zespołu francuskiego podczas Pucharu Pięciu Narodów w 1977. Wówczas Francuzi zaczęli grać bardzo ofensywnie, co zaowocowało zdobyciem Wielkiego Szlema[34]. Efektywny styl „drużyny Fourouxa” był krytykowany ze względu na zbyt dużą różnicę w stosunku do tradycyjnego ataku reprezentacji Francji[34]. Fouroux dostał przydomek „Mały Kapral” taki sam jak Napoleon Bonaparte[35]. Fouroux został następcą Desclauxa w 1981 w wieku 33 lat. Jako trener kontynuował stosowanie ofensywnej taktyki, co spowodowało sześć zwycięstw w Turniejach Pięciu Narodów, w tym dwa ze zdobyciem Wielkiego Szlema. Fouroux zrezygnował z funkcji w 1990 po porażce z Rumunią[36].

Następcą Fourouxa został Daniel Dubroca, który prowadził zespół na Pucharze Świata w Rugby 1991[37]. Kadencja Dubroki była krótka. Trener podał się do dymisji po porażce z Anglią w ćwierćfinale Pucharu Świata[37][38]. Nastęcą Dubroki był Pierre Berbizier, który prowadził zespół do Pucharu Świata w Rugby 1995[39]. Berbiziera zastąpił Jean-Claude Skrela, który doprowadził Francję do Wielkich Szlemów w Pucharze Pięciu Narodów w 1997 i 1998. Skrela prowadził jeszcze zespół w Pucharze Pięciu Narodów w 1999[40] Oficjalnie do dymisji podał się po porażce z Australią w finale Pucharu Świata w Rugby 1999. Jego następca Bernard Laporte objął drużynę narodową dopiero w listopadzie[41]. Laporte prowadził zespół Francji podczas Pucharów Świata w Rugby 2003 i 2007, zanim został Sekretarzem Stanu ds. Sportu. Prezydent FFR Bernard Lapasset desygnował trenera tymczasowego, którym został Marc Lièvremont. Lièvremont prowadził zespół w Pucharze Świata w Rugby 2011[42]. Kadencja Lièvremonta spowodowała niezadowolenie zawodników ze względu na nie jasne zasady selekcji[43]. Z drugiej strony drużyna wygrała prestiżowy mecz towarzyski z Nową Zelandią i Republiką Południowej Afryki oraz zdobyła Wielki Szlem w Pucharze Sześciu Narodów 2010[43]. Jak również przegrała 16:59 z Australią w Paryżu, 21:22 z Włochami w Pucharze Sześciu Narodów 2011 Six Nations oraz 14:19 z Tonga podczas Pucharu Świata w Rugby 2011[43]. W sierpniu 2011 przed Pucharem Świata nowym trenerem został Philippe Saint-André, który ma prowadzić zespół podczas Pucharu Świata w 2015[44].

Trener Lata
Jean Prat 1964–1968
Fernand Cazenave 1968–1973
Jean Desclaux 1973–1980
Jacques Fouroux 1981–1990
Daniel Dubroca 1990–1991
Pierre Berbizier 1991–1995
Jean-Claude Skrela 1995–1999
Bernard Laporte 1999–2007
Marc Lièvremont 2007–2011
Philippe Saint-André 2011–

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Ed Vulliamy: Rugby union: Defeated France has the blues | World news | The Observer. [w:] London [on-line]. Guardian, 2007-09-09. [dostęp 2009-03-14]. (ang.).
  2. ↑ British Daily Graphic, Monday, March 3 1890.
  3. ↑ a b c Rugby at the 1900 Olympics. Rugby Football History. [dostęp 2007-03-04]. (ang.).
  4. ↑ Rugby at the 1900 Paris Summer Games: Men’s Rugby Round-Robin. [w:] Olympics at Sports-Reference.com [on-line]. sports-reference.com. [dostęp 2012-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-14)]. (ang.).
  5. ↑ 8th All Black Test: 88th All Black Game. allblacks.com. [dostęp 2007-03-30]. (ang.).
  6. ↑ South Africa vs France > Games Played. rugbydata.com. [dostęp 2007-05-17]. (ang.).
  7. ↑ 2/3/4/5/6 Nations Winners. Rugby World. [dostęp 2007-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-06)]. (ang.).
  8. ↑ a b c Six Nations history. BBC Sport, 28 stycznia 2002. [dostęp 2007-04-02]. (ang.).
  9. ↑ France > Most Wins in a row. rugbydata.com. [dostęp 2007-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]. (ang.).
  10. ↑ a b c d e f g h i Six Nations roll of honour. BBC Sport, 2007-12-18. [dostęp 2007-04-02]. (ang.).
  11. ↑ 1977 in France. allblacks.com. [dostęp 2007-04-02]. (ang.).
  12. ↑ 184th All Black Test: 753rd All Black Game. allblacks.com. [dostęp 2007-04-02]. (ang.).
  13. ↑ 1994 France in New Zealand. allblacks.com. [dostęp 2007-04-02]. (ang.).
  14. ↑ http://www.telegraph.co.uk/sport/rugbyunion/rugby-world-cup/8827806/Wales-8-France-9-match-report.html The Telegraph. Retrieved 2011-10-15.
  15. ↑ a b c 1987: France 30–24 Australia. BBC Sport, 24 września 2003. [dostęp 2012-02-08]. (ang.).
  16. ↑ 1987: Kiwis see off France in final. BBC Sport, 24 września 2003. [dostęp 2012-02-08]. (ang.).
  17. ↑ 231st All Black Test: 871st All Black Game. allblacks.com. [dostęp 2007-05-03]. (ang.).
  18. ↑ a b c Brendan Gallagher: When Mick Skinner took the wind out of France. The Telegraph, 10 October 2007. [dostęp 2012-02-08]. (ang.).
  19. ↑ 335th All Black Test: 1053rd All Black Game. allblacks.com. [dostęp 2007-05-03]. (ang.).
  20. ↑ 381st All Black Test: 1101st All Black Game. allblacks.com. [dostęp 2007-05-03]. (ang.).
  21. ↑ a b Six Nations roll of honour. bbc.co.uk, 2004-01-29. [dostęp 2007-05-03]. (ang.).
  22. ↑ a b International Teams > France > Teams Played. rugbydata.com, 2011-07-01. [dostęp 2011-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)]. (ang.).
  23. ↑ Statystyki uwzględniają również mecze z takimi drużynami jak Armia Brytyjska, New Zealand Māori, które nie są do końca meczami międzynarodowymi.
  24. ↑ Ranking dostępny na stronie www.irb.com.
  25. ↑ 2 janvier 1911 : la naissance d’une Nation. Rugby-nomades.qc.ca. [dostęp 2007-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-20)]. (fr.).
  26. ↑ Le coq dans le sport. Crdp.ac-bordeaux.fr. [dostęp 2007-03-04]. (fr.).
  27. ↑ Le coq sportif. Crdp.ac-bordeaux.fr. [dostęp 2007-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-14)]. (fr.).
  28. ↑ Ecusson en forme de coq, devenu emblème national. Musee du Sport. [dostęp 2007-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-10)]. (fr.).
  29. ↑ James Owen: Bird Flu Strikes at French Identity, Cuisine. nationalgeographic.com, 2006-03-02. [dostęp 2007-06-25]. (ang.).
  30. ↑ Rob Lewis. Crowd Control: Transforming Stadium Spectatorship in Interwar France. „Proceedings of the Western Society for French History”. 35, s. 219–232, 2007. (ang.). 
  31. ↑ Stade de France. rbs6nations.com. [dostęp 2007-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-23)]. (ang.).
  32. ↑ Wyniki archiwalne są dostępne na stronie rugbydata.com.
  33. ↑ Rusza Puchar Świata w rugby!!!. rugby.info.pl. [dostęp 2019-12-29]. (pol.).
  34. ↑ a b Dine (2001), s 155.
  35. ↑ Jacques Fouroux. [w:] London [on-line]. telegraph.co.uk, 2005-12-20. [dostęp 2007-05-06]. (ang.).
  36. ↑ Dine (2001), s 160.
  37. ↑ a b Dine (2001), s 172–173.
  38. ↑ Tara Patel: French, in Anglo-Saxon Game, Can No Longer Rest on Latin Laurels. International Herald Tribune, 1992-03-19. [dostęp 2007-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-11-24)]. (ang.).
  39. ↑ Berbizier launches Laporte attack. bbc.co.uk, 2007-01-29. [dostęp 2007-05-06]. (ang.).
  40. ↑ Sport: Rugby Union Skrela steps down as French coach. bbc.co.uk, 1999-11-16. [dostęp 2007-05-06]. (ang.).
  41. ↑ Laporte gets France job. bbc.co.uk, 1999-11-22. [dostęp 2007-05-06]. (ang.).
  42. ↑ Lievremont appointed France coach. bbc.co.uk, 2007-10-24. [dostęp 2007-10-25]. (ang.).
  43. ↑ a b c Rugby World Cup final: Marc Lièvremont the loneliest musketeer. guardian.co.uk, 21 October 2011. [dostęp 2012-02-08]. (ang.).
  44. ↑ Philippe Saint-Andre to replace Marc Lievremont as France boss. BBC Sport, 25 sierpnia 2011. [dostęp 2012-02-08]. (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • Philip Dine: French Rugby Football – Cultural History. Berg, 2001. ISBN 1-85973-327-1. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Reprezentacja_Francji_w_rugby_union_mężczyzn&oldid=71491014”