Stefania Woytowicz
Stefania Maria Woytowicz–Rudnicka (ur. 8 października 1922 w Oryninie, zm. 31 sierpnia 2005 w Warszawie) – jedna z najwybitniejszych polskich śpiewaczek (sopran)[1].
Córka Michała. Była wychowanką Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie, gdzie uczyła się śpiewu u Stanisławy Zawadzkiej. W 1950 zdobyła I nagrodę na konkursie im. Bacha w Poznaniu. Początkiem jej kariery były zwycięstwa w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Lipsku w 1951 i w konkursie Praskiej Wiosny w 1954[1]. Śpiewała prawie we wszystkich krajach Europy, a także w USA, Australii, Nowej Zelandii i na Dalekim Wschodzie; uczestniczyła także we wszystkich ważniejszych festiwalach europejskich. Jej bogaty repertuar obejmował pieśni solowe, utwory kameralne, kantatowe i oratoryjne. Występowała wyłącznie na estradzie koncertowej, odmawiając udziału w spektaklach operowych.
W latach 80. działała w warszawskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych, zajmując się pomocą charytatywną dla środowiska muzycznego. W 1985 koncertowała dla papieża Jana Pawła II w Castel Gandolfo[1].
Wielokrotnie występowała na festiwalu "Warszawska Jesień"; była wykonawczynią dzieł Szymanowskiego, Pendereckiego, Bairda, Góreckiego, Szabelskiego, Meyera i Bogusławskiego. Dokonała wielu nagrań dla radia, telewizji i wytwórni płytowych. Była pierwszą śpiewaczką, która nagrała III Symfonię Góreckiego – i to dla trzech firm, z trzema orkiestrami i trzema dyrygentami. W latach 1977–1992 była prezesem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego.
W 1999 otrzymała honorowe obywatelstwo Jasła[2].
Zmarła 31 sierpnia 2005 w Warszawie i została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 155a-3-13/14)[3][1]. Jej bratem był kompozytor Bolesław Woytowicz. Jej mężem został neurochirurg Stanisław Rudnicki.
Stefania Woytowicz i Stanisław Rudnicki zostali upamiętnieni tablicą pamiątkową na fasadzie budynku pod adresem Alei Przyjaciół 3 w Warszawie, gdzie zamieszkiwali od 1958 do 2005[4].
Powstała Fundacja im. Stefanii Woytowicz[5].
Odznaczenia i nagrodyEdytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2001)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi (1954)[7]
- Nagroda państwowa II stopnia (22 lipca 1964, z okazji 20-lecia Polski Ludowej)[8].
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d Adam Czopek. Odeszła Stefania Woytowicz. „Wiadomości Archidiecezji Warszawskiej”. 9, s. 1196-1197, wrzesień 2005. ks. Grzegorz Kalwarczyk - redaktor naczelny. Warszawa: Bonum. ISSN 0209-3804.
- ↑ Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 2014-07-04. [dostęp 2016-07-10].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: DOMICELA WOYTOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-02-22].
- ↑ Tablica upamiętniająca dom Stefanii Woytowicz-Rudnickiej i Stanisława Rudnickiego. art.srodmiescie.warszawa.pl. [dostęp 2015-10-29].
- ↑ Fundacja im. Stefanii Woytowicz. krs-online.com.pl. [dostęp 2015-10-29].
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 1, poz. 17
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564
- ↑ Dziennik Polski, rok XX, nr 171 (6363), s. 3.