Suliborek
Suliborek (niem. Klein Silber) wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Recz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 wieś liczyła 82 mieszkańców.
| wieś | |
 Ruiny kościoła | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
87 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
82 |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
73-210[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZCH |
| SIMC |
0186370 |
Położenie na mapie gminy Recz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu choszczeńskiego  | |
 53°17′31″N 15°33′08″E/53,291944 15,552222[1]
| |
Geografia edytuj
Wieś leży ok. 4 km na północny wschód od Recza, przy drodze wojewódzkiej nr 151, między Reczem a Ińskiem.
Historia edytuj
Wieś o metryce średniowiecznej, po raz pierwszy wymieniana w źródłach w 1296 r., jako Sylber, Silber. W 1452 r. burmistrz Recza Jakub Vorhower nadał Cysterkom 18 łanów na Suliborku. Po kasacie zakonu cysterek, ok. 1552 r. wieś stała się własnością domenalną. Z tego okresu pochodzą wzmianki o istnieniu folwarku o dziewięciu łanach, wymienia się także kościół. Pierwszym protestanckim duchownym w Suliborku był Marcin Kramer, ojciec słynnego później na Pomorzu kaznodziei Daniela. Suliborek poważnie ucierpiał podczas wojny trzydziestoletniej (1618–1648). W 1718 r. sołtys sprawował niższe sądownictwo i posiadał cztery wolne łany oraz gospodarstwo zagrodnicze. Gospodarstwo sołeckie mieściło się na południowym krańcu wsi i jeszcze w okresie międzywojennym wyróżniało się rozmiarami. W 1774 r. do szkoły uczęszczało 20–30 dzieci. W wyniku separacji gruntów przeprowadzonej w 1828 r. wydzielono działki biegnące od Iny w kierunku Głębokiego i Słutowa. W 2 ćwierćwieczu XIX wieku na miejscu pierwotnej świątyni wzniesiono nowy kamienno-ceglany kościół. Od początku XX wieku liczba mieszkańców Suliborka systematycznie malała. Od października 1939 r. we wsi przebywała grupa 30-40 polskich jeńców wojennych ze stalagu II D w Stargardzie. Później wbrew Konwencji Genewskiej – zostali oni cywilnymi robotnikami przymusowymi. Wieś poważnie ucierpiała w 1945 r. Walki w okolicy Suliborka trwały od 9 lutego do 4 marca 1945 r. wieś kilkakrotnie przechodziła z rąk do rąk. Zniszczeniu uległ kościół, liczne zabudowania chłopskie. Po II wojnie światowej wieś zasiedlona głównie przesiedleńcami ze wschodu. Do końca lat 70. XX wieku w Suliborku działała szkoła, czynny był punkt biblioteczny. W 1984 r. wieś liczyła 13 gospodarstw chłopskich. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku funkcjonowała tu ferma bydła domowego, od 1997 r. w rękach prywatnych dzierżawców[3].
Zabytki edytuj
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisana jest[4][5]:
- ruina kościoła ewangelickiego z pierwszej połowy XIX wieku.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 133425
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1238 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Historia. „UMiG”. Recz.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 10-11. [dostęp 2013-04-26].
- ↑ „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin.