Recz

miasto w województwie zachodniopomorskim

Recz (niem. Reetz[3]) – miasto w woj. zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, położone nad rzeką Iną. Siedziba miejsko-wiejskiej gminy Recz.

Recz
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Recz, Kościół Chrystusa Króla
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

choszczeński

Gmina

Recz

Prawa miejskie

przed 1296[1]

Burmistrz

Dawid Koźmiński

Powierzchnia

12,40 km²

Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość


2964[2]
239,0 os./km²

Strefa numeracyjna

(+48) 95

Kod pocztowy

73-210

Tablice rejestracyjne

ZCH

Położenie na mapie gminy Recz
Mapa konturowa gminy Recz, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Recz”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Recz”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Recz”
Położenie na mapie powiatu choszczeńskiego
Mapa konturowa powiatu choszczeńskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Recz”
Ziemia53°15′44″N 15°32′50″E/53,262222 15,547222
TERC (TERYT)

3202064

SIMC

0935653

Urząd miejski
ul. Ratuszowa 17,
73-210 Recz
Strona internetowa

Według danych z 31 grudnia 2009 roku miasto miało 2971 mieszkańców[4].

Położenie

edytuj

Według danych z 1 stycznia 2010 powierzchnia miasta wynosi 12,40 km²[5]. Miasto stanowi 0,9% powierzchni powiatu.

Recz leży na historycznym Pomorzu Zachodnim[6].

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.

Toponimia

edytuj

Najstarszą wzmiankę o Reczu zawiera dokument z 1269 r., w którym pada nazwa Recz. W 1362 wymieniono nazwę Recz, w 1368 napisano Recze, w 1385 Reczze, w 1420 Recze, w 1433 Recz[7]. Nazwa Recz pochodzi prawdopodobnie od słowiańskiego słowa oznaczającego miejsce nad rzeką. Przez stulecia miasto nosiło nazwę Reetz. Po II wojnie światowej używano nazw tymczasowych Raciąż, Rzeczyca, Rzeczyca nad Iną, Recz Pomorski[8]. Obowiązującą do dziś nazwę Recz wprowadzono formalnie rozporządzeniem Ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 roku[9].

Historia

edytuj

Miasto zachowało układ średniowiecznego miasta o owalnym zarysie i jest do dzisiaj w większości opasany murem obronnym z kamieni polnych, zbudowanym w XIV-XV wieku, w murach były cztery bramy i dwie furty wodne. Na przełomie XIV w. do XVIII w. Recz był własnością rodziny von Wedel. Miasto usytuowane jest na historycznym pograniczu Pomorza i Wielkopolski. Przez Recz przebiega historyczna droga handlowa „droga marchijska”, zwana dalej szlakiem cysterskim. W czasie II wojny światowej miasto zostało zniszczone w 70%. Po wojnie zostało odbudowane. Pierwszym burmistrzem Recza w latach 1945–1946 był Mieczysław Czajkowski, a obecnie burmistrzem miasta jest Wiesław Łoński.

Kalendarium

 
Brama Choszczeńska (Młyńska) w 1914
 
Herb Recza z okresu PRL
  • we wczesnym średniowieczu (X-XII wiek) był tu słowiański gród stanowiący plemienną strażnicę pograniczną i osada targowa na podgrodziu
  • w 1269 tutejsze tereny opanowała Brandenburgia
  • po 1284 obok starej osady lokowano miasto, a na miejscu dawnego słowiańskiego grodu ufundowano w 1296 r. klasztor Cysterek
  • od 1370 do XVIII wieku miasto należało do rodu von Wedel, początkowo jako lenno
  • od 1373 pod zwierzchnictwem Korony Czeskiej
  • w 1402 zawarto w Krakowie porozumienie w sprawie sprzedaży miasta Polsce, jednakże sprzedano je Krzyżakom
  • w 1454 po wybuchu wojny trzynastoletniej Krzyżacy sprzedali miasto w celu pozyskania środków na prowadzenie wojny, miasto wróciło pod wpływy Brandenburgii
  • w 1657 podczas wojny polsko-szwedzkiej Recz zdobyli Polacy pod wodzą hetmana Stefana Czarnieckiego
  • w czasie wojny trzydziestoletniej Recz został częściowo zniszczony przez pożary w 1686

w XVIII wieku nastąpił upadek gospodarczy miasta

  • w XIX wieku miasto było lokalnym ośrodkiem handlowym dla rolniczego zaplecza
  • w 1895 zbudowano linię kolejową
  • w 1945 miała miejsce bitwa czołgów, w wyniku której miasto zostało zniszczone w około 70%.
  • po 1945 uruchomienie wytwórni sprzętu okrętowego, rozlewni wód mineralnych i mleczarni[10]

Demografia

edytuj
 
Zegar słoneczny w ogrodzie różanym przed kościołem
  • Piramida wieku mieszkańców Recza w 2014 roku[2].


 

Zabytki

edytuj
 
Kościół Chrystusa Króla
 
Organistówka

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[11][12]:

  • teren starego miasta z XIII wieku
  • Kościół pw. Chrystusa Króla, ceglany, gotycki z 1352–1355, przebudowany w XV w. i w 1859 r. trójnawowy, halowy z wieżą od zachodu pochodzącą z początków XV wieku, kiedy to Recz znajdował się pod zwierzchnictwem zakonu krzyżackiego, i wyodrębnionym z przęsłowym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium od wschodu. Partie nawowe – czteroprzęsłowe. W nawie głównej i prezbiterium sklepieniu gwiaździste, w bocznych – krzyżowe. Kościół parafialny, rzymskokatolicki należący do dekanatu Choszczno, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, dawniej pod wezwaniem św. Katarzyny. W kościele ołtarz barokowy, rzeźbiony w drzewie i polichromowany, kilkukondygnacyjny, architektoniczny z lat 1607–1611 z bogatą dekoracją snycerską. We wnętrzu ołtarzu znajdują się dwa herby Recza jeden, który jest obecnie, drugi dawny, na którym znajduje się pół koła i pół orła. Na prawym filarze prezbiterium znajduje się drewniany krucyfiks późnogotycki z XV w., polichromowany, zachowany w bardzo dobrym stanie. Ambona renesansowa z początku XVII w., rzeźbiona w drzewie, polichromowana. W płytach korpusu parapetu namalowane postacie ewangelistów oraz sceny symboliczne.Romańska chrzcielnica z granitu przywieziona z klasztoru cysterek, a wcześniej służyła u joannitów. Prawdopodobnie z XII w.Znajdują tu się również epitafia z herbami znaczących okolicznych rodów z lat: 1603, 1613, 1635, 1663 i 1746. Jedną z cenniejszych tablic nagrobnych jest epitafium Elżbiety Answalde, potomkini założycieli Choszczna. Można podejrzewać, że była złocona, ponieważ widać pozostałości złota w zagłębieniach. W tylnej ścianie nawy bocznej wmurowana jest tablica fundatorska jednego z mieszkańców. W wieży znajdują się dzwony: jeden duży, renesansowy z 1593 r. i dwa mniejsze, gotycki z 1520 r. i renesansowy z 1567 r. Obecnym proboszczem jest Cezary Mroczek.
  • organistówka szachulcowo-murowana z połowy XIX wieku, ul. Ratuszowa 6. Obecnie Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy, pieczołowicie odnowiona w latach 80. XX wieku. Jej ścianę od ul. Ratuszowej zdobią medaliony Jana Kochanowskiego, Adama Mickiewicza oraz Stefana Żeromskiego. Na piętrze swą siedzibę ma Towarzystwo Miłośników Recza
 
Czatownia z XV wieku z murem obronnym
 
Baszta Drawieńska
  • pozostałości murów obronnych z połowy XIV wieku, połowy XV wieku, XIX wieku; zarys zachował się na całym obwodzie dawnego miasta, zbudowane są one z kamienia polnego, w skład których wchodzą baszty:
    • baszta Choszczeńska zwana inaczej Młyńska z XIV wieku, przy rozwidleniu dróg do Choszczna i Szczecina
    • baszta Drawieńska zwana inaczej brama kamienna, z XVI wieku o wysokości 15 m. chroniła wjazdu do miasta, obecnie ma charakter widokowy
  • dom z połowy XIX wieku, murowano-szachulcowy, Rynek 1, odrestaurowany w końcu lat 80. XX wieku

inne obiekty:

Europejski Szlak Cystersów

edytuj

Zakon panien Cysterek został sprowadzony do Recza w 1296 r. przez margrabiów brandenburskich. Opactwo ulokowane zostało na wzgórzu (dzisiaj zwanym klasztornym) w widłach rzeki Iny i Reczanki (Młynówki). Panny cysterki zajmowały się prowadzeniem gospodarstwa rolnego i młynów, wprowadzając na ziemię recką nowe techniki upraw rolnych. Prowadzona zgodnie z dewizą cystersów ora et labora (módl się i pracuj) działalność zakonna trwała aż do 1552 r., kiedy to sekularyzowano dobra opactwa, przeznaczając je na domenę państwową. Ostatecznie zniszczone z czasem budowle pocysterskie rozebrano w 1827 roku.

 

Gospodarka

edytuj

Recz stanowi mały ośrodek przemysłowy i usługowy. Funkcjonują tu m.in.: bank, poczta, ośrodek zdrowia, Ośrodek Pomocy Społecznej, Środowiskowy Dom Samopomocy, apteka, straż pożarna, dom kultury, kino oraz miejska biblioteka.

Rozwój miasta uwarunkowany jest z produkcją rolną, przemysłem metalowym, przemysłem stolarki okiennej PCW, oraz drobną wytwórczością i usługami. W mieście działa ciepłownia na biomasę, produkująca energię odnawialną. Rozwija się tutaj turystyka, powstają gospodarstwa agroturystyczne[13].

Transport

edytuj
 
Recz Pomorski – zmodernizowany przystanek kolejowy

Transport drogowy

edytuj

W mieście krzyżują się droga krajowa i wojewódzka:

Transport kolejowy

edytuj

Przez miasto przebiega linia kolejowa nr 403 (PiłaUlikowo), przy której znajduje się przystanek kolejowy.

Edukacja

edytuj
 
Szkoła Podstawowa w Reczu

W Reczu mieści się przedszkole miejskie oraz Szkoła podstawowa im. Stefana Czarnieckiego.

Administracja

edytuj

Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. Mieszkańcy wybierają do Rady Miejskiej w Reczu 8 radnych (8 z 15), w dwóch okręgach wyborczych[14]. Pozostałych 7 radnych wybierają mieszkańcy terenów wiejskich gminy Recz. Organem wykonawczym jest burmistrz. Siedzibą władz jest ratusz przy ul. Ratuszowej.

Burmistrzowie Recza:

  • Czesław Mojecki (1998–2002)[15]
  • Zbigniew Ligus (2002–2006)[16]
  • Józef Romanowski (2006–2014)
  • Wiesław Łoński (od 2014–2024)
  • Dawid Koźmiński (od 2024)

Mieszkańcy Recza wybierają parlamentarzystów z okręgów z komisją wyborczą w Szczecinie, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.

Od 1953 roku w Reczu działa klub piłkarski Miejski Klub Sportowy „Remor” Recz. Klub rozgrywa mecze na Stadionie Miejskim w Reczu[17].

W Reczu mieści się także boisko „Orlik 2012”.

Wspólnoty wyznaniowe

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Recz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2014-10-31].
  2. a b Recz w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262).
  4. Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2009 r.), Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 11 czerwca 2010, ISSN 1734-6118.
  5. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2010 r.. „Powierzchnia i Ludność w Przekroju Terytorialnym”, 2010-08-20. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1505-5507. 
  6. Cysterki w dziejach i kulturze ziem polskich, dawnej Rzeczypospolitej i Europy Środkowej. Andrzej Marek Wyrwa (red.), Antoni Kiełbasa (red.). Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2004, s. 19. ISBN 83-7177-267-X. (pol.).
  7. E. Rymar, Nazwy miejscowe ziemi choszczeńskiej (w granicach powiatu choszczeńskiego z 1945 roku), cz. 2, Ł–Ż, PZ 2002, t. 17 (46), nr 2, s. 186.
  8. Słownik współczesnych nazw geograficznych Pomorza Zachodniego z nazwami przejściowymi z lat 1945–1948. Tadeusz Białecki (red.). Szczecin: Książnica Pomorska w Szczecinie, 2002, s. 179. ISBN 83-87879-34-7.
  9. M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262.
  10. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, Warszawa, 1980, s. 228–229, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
  11. Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego – stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 10. [dostęp 2013-04-26].
  12. „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin. 
  13. Strategia Rozwoju Społeczno-Gospodarczego Gminy Recz do roku 2020. UMiG w Reczu. [dostęp 2009-02-23]. (pol.).
  14. Uchwała Nr XL/281/10 Rady Miejskiej w Reczu z dnia 12 sierpnia 2010 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2010 r. Nr 91, poz. 1667).
  15. BIP Urząd Miejski w Reczu.
  16. II tura wyborów burmistrza gminy Recz. Państwowa Komisja Wyborcza, 2002. [dostęp 2009-09-30]. (pol.).
  17. 90minut.pl: Miejski Klub Sportowy Remor Recz. [dostęp 2011-10-07]. (pol.).
  18. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2013-01-29].

Bibliografia

edytuj
  • Folder UMiG, Wydział Promocji i Funduszy Unijnych, Recz

Linki zewnętrzne

edytuj