Wikipedia

Wanderpol

Wanderpol – polski zespół popowy[1], założony w czerwcu 1969 roku w Warszawie przez saksofonistę Włodzimierza Wandera[2][3].

Wanderpol
Inne nazwy

Zespół instrumentalny p/d Włodzimierza Wandera
Bis

Rok założenia

1969

Gatunek

pop, bigbit, rhythm and blues, soul

Aktywność

1969–1971, 1972–?

Historia

edytuj

Po rozwiązaniu efemerycznych Nowych Polan, Włodzimierz Wander (saksofon tenorowy) powołał do życia Wanderpol, którego pierwszy skład współtworzyli wraz z nim: Tomasz Dziubiński (gitara, wokal wspierający), Waldemar Nowak (pianino, organy), Jan Goethel (gitara basowa) i Marian Myszko (perkusja, wokal wspierający)[2]. Z grupą współpracowała piosenkarka Dana Lerska[2].

W czerwcu 1969 roku zespół nagrał w Redakcji Muzycznej Polskiego Radia w Warszawie sześć piosenek z których cztery zaśpiewała Lerska (m.in. Przegapiłam (muz. Włodzimierz Wander – sł. Joanna Nawrocka) – utwór ukazał się na singlu piosenkarki z 1971 roku, pt. Ucz się śmiać z przegranej, wydanym przez Pronit, SP-350[4])[3], zaś po jednej zaśpiewali Myszko (Weź, co chcesz – sł. Jan Zalewski[5]) i Dziubiński (Jesienne dni – sł. Sławomir Rosiak[6]), który jest kompozytorem obydwu utworów[2][5][6].

10 czerwca 1969 roku zespół wystąpił na III Festiwalu Piosenku Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie zaśpiewana przez D. Lerską piosenka pt. We wrzosach została nagrodzona „Złotym Pierścieniem”[2]. Opublikowano ją na składankowych albumach, wydanych nakładem wytwórni Polskie Nagrania „Muza” (Muza SXL 0566 i Muza XL 0988)[7]. We wrześniu, pod nazwą Bis, zespół Wandera wyjechał na 3-miesięczne tournée po ZSRR w ramach składanki estradowej „50 Lat Polskiej Piosenki”, akompaniując następującym wykonawcom, a byli to: Maria Koterbska, Dana Lerska, Stanisława Kowalczyk, Marian Jonkajtys, Zdzisław Słowiński, Piotr Loretz, Rena Rolska, Siostry Panas, Marek Lewandowski i Wiktor Zatwarski (na fortepianie akompaniował im także Czesław Majewski)[2].

Od marca do końca maja 1970 roku Wanderpol w tym samym składzie i prezentując ten sam program, towarzyszył temu samemu gronu wykonawców po raz drugi, podczas swojej kolejnej trasy koncertowej po ZSRR[2]. W trakcie pobytu w Moskwie, muzycy zespołu bez Wandera i Nowaka (T. Dziubiński, J. Goethel i M. Myszko) nagrywają razem z Czesławem Majewskim minialbum (EP) Reny Rolskiej pt. Дай, Дай![2][8]. Na tym wydawnictwie znalazły się cztery piosenki zaśpiewane po rosyjsku, a mianowicie: Daj, daj (muz. i sł. Adam Skorupka), Raz, tylko jeden raz (muz. i sł. Marek Sart), Ta Rena (muz. Czesław Majewski – sł. Zbigniew Stawecki), Jabłonie (muz. i sł. Janusz Hajdun)[2][8].

W czerwcu 1970 roku Dana Lerska wraz zespołem Wanderpol zaprezentowała na KFPP w Opolu piosenkę pt. Szli na zachód osadnicy, która ukazała się na EP-ce (Muza N 0604) i znalazła się na kompilacjach dotyczących festiwali kołobrzeskich (Muza XL 0849 i Muza SXL 1359)[7]. W lipcu piosenkarka otrzymała „Srebrny Pierścień” na IV FPŻ w Kołobrzegu za wykonanie (wraz z zespołem) pieśni pt. To oni szli, która jest dostępna na longplayu podsumowującym tę edycję festiwalu (Muza XL 0672)[7].

W 1970 roku grupa zarejestrowała dla Polskiego Radia kilka utwórów – m.in. zaśpiewaną przez Danę Lerską Balladę o tobie (muz. Włodzimierz Wander – sł. Zbigniew Stawecki) i Numer dziewięć, a także wykonaną przez Wandera piosenkę pt. Gdy przymkniesz oczy[3]. Zaś rok później zespół nagrał m.in. utwory Wyprawię bal (muz. Włodzimierz Wander – sł. Joanna Jurandot-Nawrocka)[9] i Piękniej może być, niż było (muz. Tomasz Dziubiński – sł. Wanda Sieradzka) w wykonaniu wokalnym Lerskiej[10] oraz kolejną piosenkę zaśpiewaną przez Wandera pt. Dam ci piosenkę (muz. Włodzimierz Wander – sł. Zbigniew Stawecki)[3][11].

W 1971 roku Wanderpol m.in. towarzyszył Danie Lerskiej na V FPŻ w Kołobrzegu, wykonując piosenkę pt. Ech Soniu, Soniu (muz. Włodzimierz Wander – Tadeusz Aleksandrowicz)[10][12], wydaną na kolejnej kompilacji (Muza XL 0747)[7][10], a następnie został rozwiązany (Dziubiński odszedł w maju i został jednym ze współzałożycieli grupy Test), po czym we wrześniu 1972 roku reaktywowano go w składzie: Włodzimierz Wander (saksofon tenorowy), Tomasz Dziubiński (gitara), Jerzy Jabłoński (instrumenty klawiszowe), Jan Goethel (gitara basowa), Jan Słotkowicz (perkusja), by znów na kilka miesięcy wyjechał do ZSRR z nowym programem estradowym pt. Dziękuję serce i akompaniować Danie Lerskiej, Wiktorowi Zatwarskiemu oraz żeńskiemu kwartetowi wokalnemu Pro Contra[2].

W kwietniu 1974 roku Dana Lerska dała recital piosenkarski w Teatrze Żydowskim w Warszawie, zaś w sierpniu Wanderpol wziął udział w koncercie „Ten stary dobry rock and roll” w ramach XIV MFP w Sopocie, by następnie do czerwca 1975 roku przebywać w Chicago i występować w tamtejszym klubie polonijnym Cafe Polonaise[3]. Dalsza historia grupy związana jest już ściśle ze stałym pobytem za oceanem[3]. Do Wandera dołączyli starzy i nowi partnerzy muzyczni, a byli to: Krzysztof Słotkowicz (gitara, gitara basowa)[13], Jerzy Jabłoński (pianino, syntezator) i Marian Myszko (perkusja)[potrzebny przypis][14].

Na początku 1977 roku grupa wyjeżdża ponownie do Stanów Zjednoczonych i od tego czasu intensywnie występuje w klubach amerykańskich i polonijnych – samodzielnie oraz akompaniując artystom polskiej estrady w Chicago i Los Angeles[2]. W październiku 1977 roku Wanderpol w tym samym składzie wziął udział w sesji nagraniowej albumu Krzysztofa Klenczona pt. The Show Never Ends, która miała miejsce w Universal Recording Studio w Chicago[14][15].

Kolejny skład grupy wraz z Wanderem współtworzyli byli współpracownicy Bogusława Meca: Tomasz Dziubiński (gitara, harmonijka ustna, wokal wspierający – na przełomie lat 60. i 70. współzałożyciel i muzyk Wanderpolu), Marek Potemski (instrumenty klawiszowe, wokal wspierający) i Grzegorz Gierłowski (perkusja, instrumenty perkusyjne, wokal wspierający)[2], a z zespołem śpiewała niezmiennie Dana Lerska[3].

W styczniu 1980 roku Dziubiński przeszedł do Kwintetu Aleksandra Mazura[2], zaś skład grupy zmieniał się wielokrotnie[3]. W Chicago stałą siedzibą Wanderpolu był klub Cardinal, który po kilku latach stał się własnością Włodzimierza Wandera[3]. W lutym 1981 roku zespół wystąpił na koncercie dobroczynnym w klubie Milford, towarzysząc Danie Lerskiej i Krzysztofowi Klenczonowi oraz występując obok Krzysztofa Krawczyka[2] i jego Krystof Bandu[3].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Wanderpol. discogs.com. [dostęp 2023-04-11]. (pol.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Oficjalna strona Tomasza Dziubińskiego – Fotokalendarium. [dostęp 2023-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-07)]. (pol.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j Wanderpol – biogram. 2012-01-01. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  4. ↑ Jacek Żyliński: Dana Lerska – Ucz się śmiać z przegranej (Pronit, SP-350). kppg.waw.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  5. ↑ a b Weź, co chcesz. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  6. ↑ a b Jesienne dni. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  7. ↑ a b c d Dana Lerska – biogram. 2016-07-31. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  8. ↑ a b Rena Rolska – Дай, Дай!. discogs.com. [dostęp 2023-04-11]. (ang.).
  9. ↑ Wyprawię bal. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  10. ↑ a b c Dana Lerska i Wanderpol – nagrania radiowe. youtube.com. [dostęp 2023-04-12]. (ang.).
  11. ↑ Dam ci piosenkę. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  12. ↑ Ech Soniu, Soniu. online.zaiks.org.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
  13. ↑ Jan Słotkowicz: Akademia Retromuzyczna im. Henryka Pelli: O dwóch takich co z niejednego pieca chleb muzyczny jedli. retromuzyka.pl. [dostęp 2023-04-13]. (pol.).
  14. ↑ a b The Show Never Ends – realizacja. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2023-04-13]. (pol.).
  15. ↑ Krzysztof Klenczon - The Show Never Ends (KAMCD 31, 2020) info: okładka płyty
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wanderpol&oldid=70123288”