Wincenty Jerzy Babecki, ps. „Badecki” (ur. 18 kwietnia 1890 w Kluszewie-Szajec[1], zm. 21 lutego 1980 w Warszawie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Wincenty Jerzy Babecki
Badecki
Ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1890
Kluszewo-Szajec

Data i miejsce śmierci

21 lutego 1980
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Życiorys

edytuj

Urodził się 18 kwietnia 1890 we wsi Kluszewo-Szajec, w powiecie mławskim ówczesnej guberni płockiej, w rodzinie Antoniego i Józefy z Krośnickich[2]. W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Był oficerem 6 pułku piechoty.

W 1917 uzyskał dyplom lekarza medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1920–1921 pełnił służbę w 9 pułku piechoty Legionów pozostając na ewidencji kompanii zapasowej sanitarnej nr I[3]. 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Lekarskim, w „grupie byłych Legionów Polskich”. Z dniem 14 stycznia 1925 został powołany ze stanu nieczynnego do służby czynnej, przeniesiony z 2 do 1 batalionu sanitarnego, przydzielony do Wojskowego Instytutu Przyrodoleczniczego w Warszawie, z równoczesnym odkomenderowaniem do Wojskowego Instytutu Sanitarnego do dnia 1 kwietnia 1925[4]. W kwietniu 1925 został przydzielony do Wojskowego Instytutu Sanitarnego na stanowisko kierownika Pracowni Higieny[5]. W 1928 pełnił służbę w Departamencie Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1929 w Londynie wziął udział w pracach ze strony rządu polskiego nad przygotowaniem zapisów Konwencji Genewskiej i jest jej w imieniu prezydenta RP, sygnatariuszem ze strony polskiej wraz z płk. Józefem Prackim 27 lipca 1929. W 1931 w Hadze i w 1933 w Madrycie uczestniczył w obradach Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej. Od kwietnia 1931 do sierpnia 1937 kierował Oddziałem Higieny Wojskowej Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. W lipcu 1934, w ramach programu emigracyjno – kolonialnego Ligi Morskiej i Kolonialnej, wyjechał wraz z inż. Tadeuszem Brudzińskim do Liberii, w charakterze rzeczoznawcy tamtejszego rządu do spraw higieny. We wrześniu 1935 zastąpił go dr Ludwik Anigstein. W 1936 mieszkał w Warszawie przy Alei Szucha 16 i pełnił społecznie funkcję skarbnika Polskiego Towarzystwa Zwalczania Gośćca (Reumatyzmu) z siedzibą przy ulicy Nowogrodzkiej 59. Prezesem towarzystwa był wówczas prof. dr Witold Orłowski, a sekretarzem doc. dr Eleonora Reicher. W marcu 1939 pozostawał w stanie nieczynnym[6].

Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej trafił do Francji. Tam, zarządzeniem z 12 listopada 1939 Ministra Spraw Wojskowych rządu RP na uchodźstwie, gen. Władysław Sikorskiego, został członkiem zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża w czasie wojny[7]. 15 maja 1940 został szefem sanitarnym 3 Dywizji Piechoty[2].

Pełnił służbę na stanowisku naczelnego lekarza 1 Samodzielnej Brygady Strzelców. Wiosną 1943 roku był czasowo przydzielony do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Z dniem 15 kwietnia 1943 roku został przeniesiony na stanowisko referenta służby zdrowia w Oddziale IV Sztabu I Korpusu Pancerno–Motorowego[8].

5 lipca 1947 wrócił do Polski[9]. 17 października 1947 został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie uzupełnień Warszawa Miasto[10]. Od 1956 był profesorem nadzwyczajnym Akademii Medycznej w Warszawie[11].

Zmarł 21 lutego 1980 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B39, rząd 7, miejsce 7).

Był żonaty z Jadwigą z Piątkowskich, z którą miał syna Adama ps. „Dama” (1927–1963), uczestnika powstania warszawskiego, ochotnika 2. kompanii Zgrupowania Krybar[12], i córkę Wandę (ur. 1934)[12][13].

Awanse

edytuj
  • chorąży
  • podporucznik
  • porucznik
  • kapitan - 24 września 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
  • major - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1928 zajmował 65. lokatę w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych, w grupie lekarzy)
  • podpułkownik - 23 stycznia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 7. lokatą w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych, w grupie lekarzy
  • pułkownik - 27 czerwca 1935 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych

Ordery i odznaczenia

edytuj

Twórczość

edytuj
  • Szczur i walka z nim, Wydawnictwo „Lekarza Wojskowego”, Warszawa 1926.
  • Nowy wzór osobistej karty zdrowia w wojsku, Warszawa 1929.
  • Z V-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Londynie, Lekarz Wojskowy, R. X, 1929.
  • Sprawozdanie z VI-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Hadze, Lekarz Wojskowy, R. XII, 1931.
  • Krótkie sprawozdanie o stanie zdrowotnym armii polskiej w latach 1922–1931, na podstawie statystyki wojskowo-lekarskiej, Lekarz wojskowy, t. XX, 1932.
  • Sprawozdanie z VII-go Międzynarodowego Kongresu Medycyny i Farmacji Wojskowej w Madrycie, Lekarz Wojskowy, R. XIV, 1933.
  • Ze statystyki samobójstw w wojsku polskiem w latach 1930–1932, Warszawa 1933.
  • Zaopatrywanie w wodę w marszu, Warszawa 1936.
  • Dur plamisty i jego zwalczanie, Warszawa 1937.
  • Dobra woda do picia, Zarząd Główny Polskiego Czerwonego Krzyża, Warszawa 1938.
  • Leczenie pracą i rehabilitacja chorych i inwalidów, Lekarski Instytut Naukowo – Wydawniczy, Warszawa 1948.
  • Słownik lekarski polsko-łaciński = Vocabularium medicum Polono-Latinum, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1978.
  • Słownik lekarski łacińsko-polski = Vocabularium medicum Latino-Polonum, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1979.
  • Złamania kości i zwichnięcia stawów : rady dla ozdrowieńców, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1973.

Przypisy

edytuj
  1. Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 16.
  2. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  3. Spis oficerów 1921 ↓, s. 424, 542.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 8 lutego 1925 roku, s. 63.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 10 kwietnia 1925 roku, s. 199.
  6. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 366.
  7. Dział urzędowy. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych z dnia 12 listopada 1939 w sprawie działalności stowarzyszenia Polski Czerwony Krzyż w czasie wojny. „Monitor Polski”, s. 1, 268-270 z 1 grudnia 1939. 
  8. Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 53.
  9. Kolekcja ↓, s. 6.
  10. a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
  11. Wincenty Jerzy Babecki w Wykazie Legionistów Polskich 1914–1918
  12. a b Kolekcja ↓, s. 2.
  13. Adam Babecki. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-12-21].
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 29.
  15. Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 153.
  16. M.P. z 1932 r. nr 12, poz. 16.
  17. Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 169.
  18. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.
  19. Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 214.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 380.

Bibliografia

edytuj