Wikipedia

ZSU-23-4

ZSU-23-4 „Szyłka” – poczwórnie sprzężone samobieżne działo przeciwlotnicze, opracowane w latach 1957–1961 w Związku Radzieckim przez biuro projektowe Astrowa. Skrót ZSU pochodzi od rosyjskiej nazwy Zienitnaja samochodnaja ustanowka (ros. Зенитная самоходная установка – przeciwlotnicze działo samobieżne), a Szyłka to nazwa rosyjskiej rzeki, lewego dopływu Amuru. Dalsza część oznaczenia zestawu to kaliber działek – 23 mm – i ich liczba – 4. W kodzie NATO system ten otrzymał oznaczenie Awl (dosł. szydło) prawdopodobnie z powodu pomyłki lub skojarzenia z rosyjskim słowem szyło oznaczającym właśnie to narzędzie.

ZSU-23-4
Ilustracja
Eksponat muzeum Jad la-Szirjon
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Uljanowski Zakład Mechaniczny

Typ pojazdu

samobieżne działo przeciwlotnicze

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4

Historia
Egzemplarze

około 6500 szt.

Dane techniczne
Silnik

silnik wysokoprężny, 4-suwowy W-6R i turbina gazowa DG4M-1 do napędu prądnic zasilających urządzenia pokładowe
o mocy 280 KM

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

spawany z płyt walcowanych

Długość

6,30 m

Szerokość

2,90 m

Wysokość

2,20 m

Prześwit

0,35 m

Masa

bojowa: 14 ton

Moc jedn.

20 KM/t

Nacisk jedn.

0,52 kg/cm²

Osiągi
Prędkość

44 km/h
25 km/h w czasie strzelania[1]

Zasięg pojazdu

450 km[1]

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

bez przygotowania: 100 cm

Rowy (szer.)

2,80 m

Ściany (wys.)

1,10 m

Kąt podjazdu

30

Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 sprzężone, automatyczne armaty przeciwlotnicze AZP-23 kal. 23 mm
Użytkownicy

Aktualni – kolor niebieski

Byli – kolor czerwony

Rzuty
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Historia

edytuj

W latach 50. używane przez Armię Radziecką przeciwlotnicze działo samobieżne ZSU-57-2 nie odpowiadało już wymaganiom stawianym przed tego typu sprzętem. Wyposażone wyłącznie w celownik optyczny, który ograniczał zdolność prowadzenia celnego ognia tylko do warunków dobrej widoczności i charakteryzujące się niską prędkością naprowadzania armat, nie stanowiły skutecznej broni przeciwko poruszającym się z dużą szybkością celom. Ponadto, pojazd nie posiadał stabilizacji uzbrojenia, przez co skuteczność ognia w ruchu była niewielka, a odkryty przedział bojowy uniemożliwiał działanie w terenie skażonym bronią ABC.

Pod koniec lat 50. w biurze konstrukcyjnym Astrowa rozpoczęto intensywne prace nad skonstruowaniem nowego typu działa, którego podwozie pochodziło z transportera gąsienicowego GM-575, który z kolei został zbudowany na podstawie czołgu pływającego PT-76, a armaty AZP-23 z holowanego dwulufowego zestawu artyleryjskiego ZU-23-2. Nowy zestaw przeciwlotniczy posiadał również radar z paraboliczną anteną do śledzenia celów. Naprowadzanie, obliczenie parametrów lotu i strzelanie odbywało się w pełni automatycznie. Proces odnalezienia celu, określenia jego położenia i prędkości, odbywał się przy pomocy pokładowej stacji radiolokacyjnej typu 1RL33 (RPK-2 Toboł) działającej w mikrofalowym paśmie Ku o zakresie od 14,6 do 15,6 GHz. Stacja radiolokacyjna była zdolna wykryć cel z odległości 20 km i śledzić go na dystansie do 6 km.

Naprowadzanie na cel odbywało się na podstawie przelicznika 1A7 zbudowanego głównie w oparciu o urządzenia elektromechaniczne zasilane prądem zmiennym[2] (elektrycznego, na selsynach i silnikach stałoprądowych, bardzo powolnego i wrażliwego), za pomocą systemów elektrohydraulicznych, a na wypadek awarii także ręcznie. Chłodzone cieczą o wymuszonym obiegu lufy armat były przeładowywane energią gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie i ryglowane zamkiem klinowym, poprzez jego ruch pionowy. Zasilanie odbywało się z taśm nabojowych o rozdzielnych ogniwach. Zasobniki zawierały po 550 pocisków dla armat górnych i 450 dla dolnych. Zasilanie w energię elektryczną (±57 V) było w warunkach bojowych zapewniane przez generator oparty na turbinie. Ze względu na gorące gazy spalinowe nie wolno stać do kilkunastu metrów za tyłem pojazdu podczas zasilania przez wspomnianą turbinę.

Ostrzał samolotów mógł być prowadzony z miejsca lub podczas jazdy z prędkością do 25 km/h, krótkimi seriami po 3 do 10 strzałów z każdej lufy. Do celów poruszających się z dużą szybkością, strzelano dłuższymi seriami po 50 strzałów z jednej lufy. Szyłki działały zazwyczaj parami, posuwając się w odległości około 200 metrów od siebie i 400 metrów od osłanianego zgrupowania lub obiektu wojskowego. Chociaż pojazd zbudowano na udanym podwoziu czołgu pływającego PT-76, to Szyłka nie miała zdolności pływania i potrafiła jedynie pokonywać brody o głębokości do 1 metra.

Armata

edytuj
 
Nabój kalibru
23 mm do armat p-lot. ZU-23-2 i ZSU-23-4
Czterolufowy zestaw armat automatycznych Afanasjewa-Jakuszewa kalibru 23 mm
Długość luf: 2010 mm (87,3 kalibrów)
Prędkość początkowa pocisku: 970 m/s
Masa pocisku: 178 g
Szybkostrzelność – ze wszystkich luf[a]:
  • teoretyczna: 2000 strzałów na minutę
  • praktyczna: 400 strzałów na minutę
Skuteczny zasięg: 2,0–2,5 km
Skuteczna wysokość ostrzału: 1,5–2,0 km

Wersje zestawu ZSU-23-4

edytuj
  • ZSU-23-4 – pierwsza podstawowa wersja zestawu
  • ZSU-23-4M1 – zmodernizowana w 1977 roku Szyłka, wyposażona w nową stację radiolokacyjną, systemem obliczania parametrów lotu celu i osłoną armat.
  • ZSU-23-4M-A1 "Rokach" – zmodernizowana wersja przeznaczona dla armii Ukrainy[3].
  • ZSU-23-4M5 – zmodernizowana wersja przeznaczona dla armii Białorusi.

Polska modyfikacja – ZSU-23-4MP Biała

edytuj
Osobny artykuł: ZSU-23-4MP Biała.

Opracowana w 2000 roku przez Zakłady Mechaniczne „Tarnów” S.A. (obecnie Bumar Żołnierz S.A.) w Tarnowie polegająca na:

  • zastosowaniu pasywnego cyfrowego, optoelektronicznego systemu kierowania ogniem z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy,
  • wyposażeniu zestawu w pociski rakietowe GROM, o dwukrotnie większym zasięgu niż działka,
  • umożliwieniu wykorzystania najnowszych rodzajów podkalibrowej amunicji artyleryjskiej, która pozwala zwiększyć zasięg zwalczania celów powietrznych i naziemnych,
  • wyeliminowanie radaru[4] i reflektorów podczerwieni służących dowódcy i kierowcy do obserwacji nocnej, co istotnie ograniczyło emisje radiowe i termiczne przyczyniając się do utrudnienia wykrywalności zestawu,
  • zastosowaniu urządzeń pasywnej obserwacji w podczerwieni do śledzenia celów w każdych warunkach pogodowych i na większe odległości
  • zmniejszeniu składu załogi z 4 do 3 osób,
  • poprawieniu własności trakcyjnych i zwiększenie zasięgu działania Szyłki.

Służba

edytuj
 
Iracka Szyłka zniszczona w czasie Pustynnej Burzy w 1991

Działa ZSU-23-4 weszły do uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1964, a później także na wyposażenie innych armii Układu Warszawskiego w tym ludowego Wojska Polskiego, oraz państw arabskich.

Pierwsze użycie bojowe Szyłek miało miejsce (prawdopodobnie) podczas wojny sześciodniowej w 1967 i wojny na wyczerpanie lat 1967–1970. Najbardziej spektakularne ich wykorzystanie miało miejsce podczas wojny Jom Kipur w 1973, kiedy to egipskie i syryjskie zestawy zestrzeliły 30 izraelskich samolotów, dowodząc swej skuteczności. Później używano Szyłek jeszcze wielokrotnie, głównie w konfliktach bliskowschodnich, ale także w Pakistanie. ZSU-23-4 były także intensywnie wykorzystywane podczas wojny wietnamskiej. Podczas wojny domowej w Angoli lat 1974–1991 znajdowały się na uzbrojeniu wspieranego przez Kubę MPLA. Dysponowała nimi Libia podczas krótkiego konfliktu z Egiptem w czerwcu 1977. Używała ich Somalia w czasie wojny w Ogadenie w latach 1977–1978. Szyłek użyli radzieccy komandosi GRU podczas szturmu pałacu i obalenia legalnego prezydenta Hafizullaha Amina w Kabulu w 1979 (operacja „Sztorm-333”) jako wsparcie atakujących. Podczas radzieckiej interwencji w Afganistanie używano zestawów Szyłka do zwalczania afgańskich pojazdów opancerzonych BMP-1 i BRDM-2. Dysponowała nimi armia syryjska w Libanie podczas wojny 1982 roku. Były wykorzystywane przez Irak podczas wojny z Iranem (1980-1988) i w operacji Pustynna Burza w 1991 oraz II wojny w zatoce w 2003. Z sukcesem wykorzystywali je Ormianie przeciwko azerskiemu lotnictwu podczas konfliktu o Górski Karabach (1991–1994) i bojownicy czeczeńscy w czasie I wojny czeczeńskiej (zestrzelili w lutym 1995 rosyjski Su-25). Używały jej zarówno Rosja, jak i Czeczenia w czasie II wojny czeczeńskiej w latach 1999–2003. W 2008 roku były wykorzystywane w konflikcie zbrojnym między siłami wojskowymi Gruzji a wojskami separatystycznej Osetii Południowej. W 2011 w trakcie wojny domowej w Libii oraz aktualnie w Syrii przez wojska rządowe prezydenta Baszszara al-Asada a zbrojną opozycją – specjalnie w walkach miejskich.

Pojazd jest powszechnie używany po obu stronach konfliktu wojny rosyjsko-ukraińskiej

Użytkownicy

edytuj

Obecni użytkownicy

Byli użytkownicy

edytuj

Oceniający

edytuj

W muzeach

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Możliwe jest także strzelanie tylko trzema, dwiema, albo nawet jedną lufą, kosztem proporcjonalnego zmniejszenia szybkostrzelności.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Ciepliński Andrzej, Woźniak Ryszard: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). s. 251.
  2. ↑ Urządzenia liczące zestawu artyleryjskiego.
  3. ↑ Міноборони збирається замовити дві партії модернізованих 3СУ-23-4М-А "Шилка" | Defense Express [online], defence-ua.com [dostęp 2024-03-04] (ukr.).
  4. ↑ Infowsparcie płk mgr inż. Zbigniew Przęzak [dostęp 2013-09-14].
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m 5. ЗЕНИТНЫЕ САМОХОДНЫЕ УСТАНОВКИ (ЗСУ) – Военный паритет [online], militaryparitet.com [dostęp 2017-05-22].
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y ZSU-23-4, Jane’s Information Group, 30 października 2008 [dostęp 2008-11-08].
  7. ↑ a b c d e f The World Defence Almanac 1995–1996. Military Technology. 1996.
  8. ↑ International Institute for Strategic Studies. The Military Balance 2012. London: Routledge, 2012, p. 90.
  9. ↑ Mandrake, Esoteric Armour [online] [dostęp 2014-11-11].
  10. ↑ a b ZSU Shilka self-propelled ADGM.
  11. ↑ 26 października 2012 – „Szyłka” – „Zenitnaja samochodnaja ustanowka” w muzeum http://www.muzeum-broni.pl/.
  12. ↑ Muzeum Obrony Przeciwlotniczej im. płk. Stanisława Paszkiewicza w Koszalinie [online], opl.muzeumsp.pl [dostęp 2019-12-10] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-06].

Bibliografia

edytuj
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 251. ISBN 83-86028-01-7.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=ZSU-23-4&oldid=74910813”