Zygmunt Markiewicz (ur. 1 maja 1909 w Nadwórnej, zm. 17 kwietnia 1991 w Nancy, Francja) – polski i francuski filolog, wykładowca języka polskiego na Uniwersytecie w Lyon.

Zygmunt Markiewicz
Ilustracja
Zygmunt Markiewicz (1927)
Państwo działania

Francja

Data i miejsce urodzenia

1 maja 1909
Nadwórna

Data i miejsce śmierci

17 kwietnia 1991
Nancy, Francja

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: filologia polska
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1937 – filologia polska
Uniwersytet Jagielloński

Profesura

1957

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”

Życiorys

edytuj

W latach 1915–1918 mieszkał w Krakowie, od 1919 w Krośnie. W 1927 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika i powrócił do Krakowa, gdzie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a rok później filologię romańską. W 1932 przerwał na rok naukę i odbył służbę wojskową w Łucku i Kowlu, rok później uzyskał stopień magistra filologii polskiej, a w 1934 filologii romańskiej. Następnie odbył roczny staż w III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie po którym wyjechał do Francji, gdzie został lektorem języka polskiego na Uniwersytecie w Tuluzie. W latach 1938–1939 równocześnie prowadził lektorat na Uniwersytecie w Montpellier, dokąd dojeżdżał z Tuluzy. W 1937 na Uniwersytecie obronił doktorat przestawiając pracę pt. "Grupa Medanu jako wyraz naturalizmu". Latem 1939 przebywał w Polsce, w sierpniu został zmobilizowany i po wybuchu II wojny światowej walczył podczas kampanii wrześniowej. Po 17 września 1939 dostał się do niewoli sowieckiej, gdzie przebywał do 1942, gdy wraz z Armią Andersa przeszedł szlak bojowy przez Bliski Wschód i Palestynę. Walczył pod Monte Cassino[1], a po zakończeniu wojny zamieszkał na stałe we Francji. Zdemobilizowany został dopiero w 1947, w 1951 objął stanowisko lektora języka polskiego na Uniwersytecie w Lyonie. Na tej uczelni w 1957 przedstawił rozprawę główną: Trois exiliés politiques: Mickiewicz, Mazzini et I. Tourguieniev el leur influence sur les idées libérales en France (1833 — 1883), oraz dodatkową: Le Monde polonais dans l’oeuvre et la vie de Prosper Mérimée i uzyskał stopień doctorat d’État. W roku 1961 objął katedrę polonistyczną na uniwersytecie w Nancy i zamieszkał tam na stałe. W 1972 został kierownikiem Katedry Filologii Polskiej na Uniwersytecie Paris IV, sześć lat później przeszedł na emeryturę. Mimo tego w semestrze zimowym 1978/1979 wykładał na Uniwersytecie w Getyndze, a przez kolejnych kilka lat prowadził wykłady zlecone w Nancy. Zmarł po długiej chorobie[2].

Wybrane prace naukowe

edytuj
  • Polsko-francuskie związki literackie (1986)
  • Spotkania polsko-francuskie (1975)
  • Melpomena polska na paryskim bruku (1973)
  • L'image de la Pologne chez quelques écrivains français (1970)
  • L'Espagne, dans "Le Manuscrit trouvé à Saragosse" de Jean Potocki (1961)
  • Mickiewicz i George Sand, dzieje przyjaźni i jej odbicie w literaturze (1961)
  • Mickiewicz i pani d'Agoult (1958)
  • Balzac, polonophile ou admirateur du Tzar ? (1955)
  • La Pologne dans l'oeuvre et la vie de Mérimée (1953)
  • Littérature polonaise, vue générale, citations (1953)
  • Teatr Juliusza Słowackiego w latach 1832-1842 a wpływy francuskie (1951)
  • Grupa Medanu jako wyraz naturalizmu francuskiego... (1947)
  • Zygmunt Niedźwiecki, studium z dziejów polskiego naturalizmu (1939)[3]

Członkostwo

edytuj

Odznaczenia

edytuj
  • Krzyż Oficerski Polonia Restituta
  • Zasłużony dla Kultury Polskiej
  • Uniwersytet Jagielloński, który przyznał swemu niegdysiejszemu wychowankowi medal Merentibus.

Przypisy

edytuj