Świadkowie Jehowy w Syrii

chrześcijańska społeczność religijna w Syrii

Świadkowie Jehowy w Syrii – społeczność wyznaniowa w Syrii, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy.

Świadkowie Jehowy w Syrii
Państwo

 Syria

Liczebność
(1983)

129[1]

Liczba zborów
(1983)

7[1]

Rozpoczęcie działalności

1924

Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata w języku arabskim wydano w 1998 (część) oraz w 2004 (całość)
Czy na tym życiu wszystko się kończy? w j. arabskim
Czas na prawdziwe poddanie się woli Bożej w j. arabskim

W 1983 roku społeczność Świadków Jehowy w Syrii liczyła 129 głosicieli, skupionych w 7 zborach. Na doroczną uroczystość Wieczerzy Pańskiej przybyło wtedy 305 osób[1].

Od 1964 roku ich działalność w tym kraju jest zdelegalizowana i prowadzą ją nieoficjalnie, z tego powodu szczegółowa liczebność członków wyznania nie jest podawana do wiadomości publicznej. Sprawozdanie z działalności w tym kraju dołączane jest do ogólnego z 33 krajów, gdzie działalność Świadków Jehowy jest ograniczona prawnie lub zakazana. Zebrania religijne odbywają się w mieszkaniach prywatnych z zachowaniem środków ostrożności[a][2][3][4].

Historia

edytuj

Początki

edytuj

W 1924 roku w Bejrucie w Libanie otworzono biuro oddziału, które nadzorowało działalność ewangelizacyjną między innymi na terenie Syrii[5]. Pierwszym nadzorcą był Syryjczyk, profesor, który zrezygnował z pracy edukacyjnej, by koordynować działalność[6].

W 1925 roku Alexander Hugh Macmillan z Biura Głównego Towarzystwa Strażnica wygłaszał przemówienia w Damaszku. W 1930 grupy wyznawców działały w Damaszku i Aleppo. W tym drugim mieście powstało Biuro Oddziału Towarzystwa Strażnica[7].

W 1936 roku świadkowie Jehowy z Libanu – Yousef Rahhal i Najib Salem – rozpoczęli działalność kaznodziejską na terenie Syrii. Sprzęt nagłaśniający przewieziony ze Stanów Zjednoczonych zamocowano na samochodzie, a nagrane wykłady biblijne słyszane były z odległości nawet 10 kilometrów[7][8]. W tym samym roku za prowadzenie działalności religijnej uwięzieni zostali: N. Fyiand, Salem Karam, Ibrahim Atiyeh oraz Michel Aboud[9].

W 1940 roku Ibrahim Atiyeh rozpoczął tłumaczenie „Strażnicy” na język arabski, a Najib Salem wykonywał cztery odręczne kopie i przesyłał głosicielom w Palestynie, Syrii i współwyznawcom w Egipcie. Do Syrii przybyli też świadkowie Jehowy z Cypru – małżeństwo Laghakos, mówiące po grecku, którzy wcześniej musieli opuścić Egipt. Prowadzili działalność kaznodziejską na terenie całej Syrii[10][4][8]. W trzech zborach działało pięciu pionierów[11].

W 1942 roku aresztowano kilkunastu członków społeczności Świadków Jehowy i skonfiskowano im publikacje religijne. W Damaszku niemniej regularnie organizowano zebrania; działalność koordynował tam Adib Kafroony[12].

Pionierzy Jamil Sfeir oraz małżeństwo Lagakos krzewili religię w okolicach Aleppo, a na północy kraju w Amar el-Hussan powstał mały zbór. Zebrania zborowe organizowano w Damaszku. W 1943 roku Świadkowie Jehowy dotarli do większości syryjskich miast i wiosek. Niekiedy na odległe tereny około 30 osób wyruszało samochodami lub autobusem. W roku 1945 Syryjczyk, głosiciel ze Stanów Zjednoczonych prowadził działalność kaznodziejską wśród krewnych i wkrótce w wioskach Antylibanu powstały grupy Świadków Jehowy. Do Aleppo i Damaszku skierowano pionierów[13].

W 1948 roku władze wojskowe oceniały, że Świadkom Jehowy udało się rozszerzyć działalność „między Wadi al-Husn a wioską Amar w pobliżu Tall Kalach, i że ich działalność ogranicza się do alawickich chłopów”[14]. W 1949 roku w Syrii było 20 głosicieli, skupionych w 3 zborach[13].

31 grudnia 1951 roku 82 syryjskich głosicieli odwiedził ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica Nathan H. Knorr. W stolicy, w małym zborze działało 12 głosicieli; pozostali skupieni byli w dwóch innych zborach w Aleppo i w Amar El Hussan. Do Syrii przybyli misjonarze Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead. W 1952 roku było 89 głosicieli. Rozpoczęły się aresztowania. Misjonarze i inni obcokrajowcy zmuszeni byli w ciągu 24 godzin opuścić kraj, dlatego przenieśli się do Libanu[15][16][17][4]. W grudniu 1956 roku 17 głosicieli uczestniczyło w kongresie w Bejrucie. W Syrii dochodziło do aresztowań, a wszystkie toczące się sprawy sądowe zostały rozstrzygnięte na korzyść Świadków Jehowy[18][19].

W roku 1962 w całej Syrii było około 100 głosicieli. W tym czasie do działalności wśród Ormian w Aleppo została przydzielona Sona Haidostian. Sona zatrzymała się u swoich krewnych, i w krótkim czasie kilkoro z nich zostało głosicielami. W roku 1966 w Aleppo powstał zbór składający się z 25 głosicieli. Do tego czasu liczba głosicieli w Syrii wzrosła do około 120[20].

Zakaz działalności

edytuj

W 1964 roku rząd zakazał działalności Świadków Jehowy, uznając ich za organizację syjonistyczną. Władza od tego czasu próbuje ich dyskredytować, jednak poszczególni członkowie nadal praktykowali swoje wyznanie w mieszkaniach prywatnych[21][3]. W 1967 roku w mieście Halab została aresztowana wraz z rodzicami Sona Haidostian. Pięć miesięcy trzymano ich w więzieniu, po czym wydalono za granicę, nie pozwalając zabrać żadnych rzeczy[20][22].

W 1969 roku w Syrii działało 146 głosicieli[23], w 1975 roku 203 głosicieli w 7 zborach[20], a w 1983 roku – 129[1].

W 1997 roku rząd Syrii nakazał aresztowanie gromadzących się na spotkaniach religijnych w swoich domach[24][25]. W 1999 roku niektórzy wyznawcy zostali poddani torturom, a wielu zostało uwięzionych z powodu swej przynależności religijnej. Rok później nastąpiła kolejna seria aresztowań Świadków Jehowy; ich wyznanie i ich publikacje wciąż były przez syryjski rząd zakazane. W styczniu 2007 roku Świadkowie Jehowy poprosili władze syryjskie o spotkanie w celu omówienia uchylenia zakazu z 1964 roku. Otrzymano odpowiedź, że nie jest to właściwy czas na omawianie tej kwestii. Podobną odpowiedź otrzymano na pismo z 2008 roku. W kolejnych latach Świadkowie Jehowy dążyli do spotkania się z przedstawicielami władz w Damaszku[4].

W latach 2004–2011 przeprowadzano rewizje domów w celu znalezienia literatury religijnej Świadków Jehowy. Świadkowie Jehowy nie mogli być zatrudnieni przez placówki finansowane z budżetu państwa. Ponadto, Świadkowie Jehowy nie mogli opuszczać kraju. Chociaż prozelityzm nie był oficjalnie zabroniony, to konfiskowano literaturę religijną tego wyznania, a wyznawcy regularnie byli przesłuchiwani i nękani. Obserwuje się ich domy i ich samych, co prowadzi do różnych problemów w funkcjonowaniu w społeczeństwie[3].

W styczniu i lutym 2009 roku zatrzymano kilkoro wyznawców przybyłych z Libanu, bezskutecznie nakazując im podpisania dokumentu o wyrzeczeniu się swojej religii[26][4]. W okresie od 2009 roku do września 2010 roku siedem osób zmarło w podejrzanych okolicznościach, prawdopodobnie w wyniku tortur lub innego złego traktowania. Wiadomo jednak, że w wielu syryjskich ośrodkach detencyjnych dochodziło do tortur i innych form nadużyć, a w więzieniach przebywało wielu Świadków Jehowy. W odpowiedzi na pytania Mario Mauro dotyczące dyskryminacji i złego traktowania Świadków Jehowy w Syrii, Komisja Europejska stwierdziła, m.in. że „podczas spotkań z władzami syryjskimi UE stale porusza kwestię podstawowych wolności i praw człowieka”[27].

W 2010 roku Amnesty International zorganizowała akcję pisania listów do władz w sprawie więzionego w Syrii świadka Jehowy Nadera Nseira. W maju tego samego roku służby bezpieczeństwa zatrzymały i deportowały jednego amerykańskiego i dwóch szwedzkich świadków Jehowy za rozpowszechnianie Biblii w Aleppo[28][29][4].

Według International Religious Freedom Report oraz Ambasady Stanów Zjednoczonych w Damaszku, rząd zakazuje działalności Świadków Jehowy jako „organizacji syjonistycznej o podłożu politycznym”[30][31].

Według organizacji „Mena Research Center”, zaobserwowano „rozpowszechnianie bezpłatnych publikacji na wielu obszarach zamieszkałych przez chrześcijan (…), zwłaszcza w Aleppo i Dolinie Chrześcijan” w pobliżu Hims[32].

Wielu Syryjczyków zostało świadkami Jehowy poza granicami kraju (m.in. w Niemczech, Turcji, Libanie[32][33], Danii[34], we Francji[35] i we Włoszech[36]).

Świadkowie Jehowy wydają publikacje w języku arabskim, również w dialekcie syryjskim. W dialekcie tym dostępny jest także oficjalny serwis internetowy – jw.org[37].

  1. Grupa posługująca się syryjskim dialektem języka arabskiego działa również we Francji (Rouen).

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Religion by Location: Syria, continued... [online], adherents.com [dostęp 2008-05-28] [zarchiwizowane z adresu 2023-04-15] (ang.).
  2. United States Commission on International Religious Freedom, The Global Persecution of Jehovah’s Witnesses [online], uscirf.gov, 1 listopada 2020, s. 3 [dostęp 2023-04-15] (ang.).
  3. a b c Responses to Information Requests 2013 ↓.
  4. a b c d e f Jehovah’s Witnesses Syria 2011 ↓.
  5. Rocznik Świadków Jehowy 2017, Towarzystwo Strażnica, 2016, s. 90.
  6. 1926 Year Book IBSA, Watchtower, 1926, s. 107 (ang.).
  7. a b Rocznik Świadków Jehowy 1980 ↓, s. 173.
  8. a b Strażnica 2001 ↓.
  9. Jehovah’s Witnesses in Syria, „Golden Age”, 4 listopada 1936, s. 79 (ang.).
  10. Rocznik Świadków Jehowy 1980 ↓, s. 174, 175.
  11. Rocznik Świadków Jehowy 1942, Towarzystwo Strażnica, 1942, s. 83 (ang.).
  12. Rocznik Świadków Jehowy 1980 ↓, s. 184.
  13. a b Rocznik Świadków Jehowy 1980 ↓, s. 184, 185.
  14. Forces' General Command, Deuxième Bureau, digitalarchive.wilsoncenter.org, sierpień 1948 [dostęp 2023-04-15] (ang.).
  15. Watchtower, Życiorys. Miltiadis Stavrou: „Odczuwaliśmy opiekę i kierownictwo Jehowy” [online], jw.org [dostęp 2022-04-01].
  16. Rocznik Świadków Jehowy 1980 ↓, s. 194, 195.
  17. Christian Expansion in the Arab States, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 1 czerwca 1952, s. 328–332 (ang.).
  18. Rocznik Świadków Jehowy 1958, Towarzystwo Strażnica, 1958, s. 184 (ang.).
  19. Prezes Towarzystwa odwiedza Europę i Środkowy Wschód, „Strażnica Zwiastująca Królestwa”, styczeń 1958, s. 16–20.
  20. a b c Rocznik Świadków Jehowy 1980 ↓, s. 201, 202.
  21. International Religious Freedom Report 2004 [online], state.gov [zarchiwizowane z adresu 2023-04-15].
  22. Misjonarze nadają rozmach dziełu na całym świecie, [w:] Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, s. 541.
  23. Syria, [w:] Rocznik Świadków Jehowy, 1970, s. 206 (ang.).
  24. Report on International Religious Freedom Syria 1999 [online], jewishvirtuallibrary.org [dostęp 2023-04-15] (ang.).
  25. International Religious Freedom Report: Syria 2003 [online], jewishvirtuallibrary.org [dostęp 2023-04-15] (ang.).
  26. International Religious Freedom Report 2010 [online], state.gov [zarchiwizowane z adresu 2023-04-15] (ang.).
  27. European Parliament, Jehovah's Witness risking torture in Syria [online], europarl.europa.eu, 2 września 2010 [dostęp 2023-04-23] (ang.).
  28. Amnesty International, Syria: Detaind Jehovah's Witness At Risk of Torture: Nader Nseir [online], amnesty.org, 2010 [dostęp 2015-10-25] (ang.).
  29. Document - Syria: Detained Jehovah's Witness at risk of torture: Nader Nseir [online], amnesty.org, 2010 [zarchiwizowane z adresu 2011-09-07].
  30. United States Department of State. Office of International Religious Freedom, Syria 2021 International Religious Freedom Report [online], state.gov, 2021 [dostęp 2023-04-15] (ang.).
  31. U.S. Embassy Syria, التقرير الدولي بشأن الحرية الدينية في سوريا لعام 2020 [online], sy.usembassy.gov, 2020 [dostęp 2023-04-15] (arab.).
  32. a b Mena Research Center, شهود يهوه ماذا يفعلون في سوريا؟! [online], mena-monitor.org, 30 kwietnia 2019 [dostęp 2023-04-15] (arab.).
  33. نشاط واسع لجماعة "شهود يهوه" المسيحية بين لاجئي ألمانيا [online], arabi21.com, 12 października 2015 (arab.).
  34. Uffe Bregendahl, Jehovas Vidner går målrettet efter flygtninge: - Vi har jo foldere på alle mulige sprog [online], tnyheder.tv2.dk, 6 stycznia 2018 [dostęp 2018-01-11] (duń.).
  35. Uffe Bregendahl, "شهود يهوه".. نشاط تبشيري بين اللاجئين في فرنسا [online], eqtsad.net, 12 grudnia 2015 [dostęp 2018-01-11] (arab.).
  36. Watchtower, Uchodźcy przebywający w największym w Europie ośrodku dla imigrantów spotykają się z serdecznym przyjęciem przez Świadków Jehowy [online], jw.org, 22 listopada 2017 [dostęp 2018-01-11].
  37. Watchtower, JW.org (arabski [Syria]) [online], jw.org [dostęp 2018-11-12] (arab.).

Bibliografia

edytuj