Albert Traeger
Albert Traeger (ur. 3 lutego 1892 w Łodzi, zm. 1 listopada 1953 w Poznaniu) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Albert Traeger ppłk kaw. (1934) | |
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 lutego 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 listopada 1953 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1946 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
4 pułk ułanów charkowskich |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 3 lutego 1892 w Łodzi w rodzinie Gustawa Adolfa i Anny z domu Czapiewska. W 1912 w Moskwie uczęszczał do gimnazjum, a po jego ukończeniu otrzymał świadectwo dojrzałości[1]. W tym samym roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Jazdy znajdującej się w Elizawetgradzie, którą ukończył w 1914. Podczas I wojny światowej pełnił służbę w 4 pułku ułanów charkowskich. Otrzymał awans na stopień sztabsrotmistrza[1].
W I Korpusie Polskim w Rosji dowodzonym przez generała Józefa Dowbor-Muśnickiego służył od 26 grudnia 1917 do 1 lutego 1918 organizując pułk. W 3 pułku ułanów pełnił obowiązki dowódcy szwadronu zapasowego. Przez bolszewików był w krótkim czasie więziony na moskiewskich Butyrkach. Po wyjściu z więzienia rozpoczął pracę w Moskwie w przedstawicielstwie Rady Regencyjnej. Pracując w Wydziale Konsularnym ułatwiał polskim oficerom, których ścigali bolszewicy, wydostanie się z Rosji do Polski[1].
15 stycznia 1919 przyjechał do Warszawy i wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Otrzymał skierowanie do Poznania w którym uczestniczył w formowaniu 1 pułku ułanów wielkopolskich, który później został przemianowany na 15 pułk ułanów. Po awansowaniu na stopień rotmistrza objął dowodzenie szwadronem, a później dyonem (I i II szwadron). W lipcu pełnił obowiązki zastępcy dowódcy pułku oraz p.o. oficera sztabowego[1].
24 maja 1920 podczas trwającej ofensywy armii bolszewickiej na Mińsk, podpułkownik Władysław Anders wydał rozkaz Traegerowi, żeby objął dowodzenie wydzielonym oddziałem 15 pułku ułanów i wykonał atak na brygadę dońskich kozaków, która zagrażała tyłom 6 Dywizji Piechoty[1]. Traeger na czele 200 ułanów rozbił poszczególne oddziały brygady, spychając je na Wota i zmusił je, żeby złożyli broń. Podczas ataku zostało wziętych 500 jeńców, tyle samo koni, 8 ckm oraz tabory. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2][1].
26 marca 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[3]. Do stycznia 1928 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 15 pułku ułanów w Poznaniu. 12 kwietnia 1927 został mianowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. W styczniu 1928 został przeniesiony do 18 pułku ułanów w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku[5]. Od 27 stycznia 1932 aż do wybuchu II wojny światowej pełnił służbę na stanowisku rejonowego inspektora koni w Lublinie[6]. 25 września został przez wojska niemieckie wzięty do niewoli[1].
W 1945 został powołany w szeregi ludowego Wojska Polskiego i 21 grudnia otrzymał awans na stopień pułkownika. W 1946 przeniesiony został w stan spoczynku. Pochowany został na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu (pole 6 kwatera 8-10)[7][1].
Żonaty z Zofią Semoff, mieli syna Jerzego Janusza[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3901 – 30 czerwca 1921[8][1][9]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[10][1]
- Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”[11][1]
- Złoty Medal „za Waleczność” Zjednoczonego Królestwa Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców – 7 września 1923[12][13]
- Medal Zwycięstwa – 22 lipca 1925[14][13]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l Polak (red.) 1993 ↓, s. 220.
- ↑ Czarnecki 1929 ↓, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921 roku, s. 641.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127, 863.
- ↑ Plan Poznania - Cmentarze [online], www.poznan.pl [dostęp 2021-03-10].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1149.
- ↑ Kawalerowie Orderu Virtuti Militari. stankiewicze.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-08)]. [Dostęp 2023.08.20]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 1 sierpnia 1922, s. 577.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 66 z 16 października 1923, s. 706.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 307.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 22 lipca 1925, s. 404.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Jan, Janusz Czarnecki: Zarys historji wojennej 15-go pułku ułanów poznańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.