W 1998 na mistrzostwach Europy w Budapeszcie zdobyła złoty medal na dystansie 100 metrów. W czasie tych mistrzostw uzyskała swój rekord życiowy w biegu na 100 m – 10,73 s. Po mistrzostwach trafiła pod opiekę Johna Smitha, jednego z najlepszych na świecie specjalistów od prowadzenia biegaczy krótkodystansowych. Odeszła od niego po niecałym miesiącu współpracy bo uznała, że trener za bardzo ją kontroluje oraz że nie jest w stanie wytrzymać ciężkiego reżimu treningowego, jaki narzucił jej Smith. Nie potrafiła dojść do fizycznej równowagi i na blisko rok, wycofała się ze sportowej rywalizacji. Wróciła do swojego pierwszego trenera Jaquespierra Santarda. Christine Arron jest przez fachowców podawana jako szablonowy przykład sprintera o słabej psychice. W kolejnych sezonach prezentowała dobrą, a nawet wysoką formę, biegając poniżej granicy 11 sekund, ale na docelowej imprezie odpadała w początkowej fazie zawodów, albo zajmowała odległe miejsce w finale. Jej największą słabością był kiepski start, jej reakcja startowa wynosiła niekiedy powyżej 0,2 s. Dopiero w 2003 zdobyła złoty medal mistrzostw świata w sztafecie 4 × 100 metrów. Jednak w występie indywidualnym zajęła dopiero 5. miejsce. Jedyny medal olimpijski zdobyła również w sztafecie 4 × 100 m – był to brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Atenach. Dopiero na mistrzostwach świata w Helsinkach w 2005 udało jej się zdobyć ponownie miejsce na podium w biegu indywidualnym – zajęła wówczas dwukrotnie trzecią lokatę na dystansach: 100 i 200 metrów. W tym samym roku wygrała 5 z 6 rozgrywanych na mitingach Golden League, biegów na 100 m. Uznana za najlepszą lekkoatletkę Europy roku 1998.
Christine Arron ma dwoje dzieci. Syna Ethana (ur. 2002), ze związku z francuskim płotkarzem Danem Philibertem, oraz córkę Cassandrę (ur. 16 maja 2013), ze związku z Benjaminem Camapaoré.