Wikipedia

Chuck Boyd

Chuck Boyd (ur. 1942, zm. 1991) – amerykański fotograf rock and rollowy, pracujący w Los Angeles w stanie Kalifornia w latach 60. i 70. XX wieku.

Chuck Boyd
Ilustracja
Chuck Boyd (po lewej) na sesji zdjęciowej z Johnem Jonesem w LA Forum, 4 września 1970[1].
Data urodzenia

1942

Data śmierci

1991

Przyczyna śmierci

HIV

Zawód, zajęcie

fotograf

Małżeństwo

Dolly Wiseman (od 1974 do śmierci)[2]

Dzieci

Brandon, Jason i Darren

Lata młodzieńcze edytuj

Miłość do fotografii u Boyda zrodziła się, kiedy w wieku 13 lat dostał od matki aparat fotograficzny jako prezent. Mając 16 lat poszedł pracować do stacji radiowej KRLA w Los Angeles, aby promować artystów[3].

Kariera edytuj

Początki edytuj

Boyd rozpoczął swoją karierę na początku lat 60., pracując wówczas dla czasopisma Tiger Beat. W 1967, Buck Munger, niezależny producent muzyczny i krajowy dyrektor ds. promocji Sunn Amplifiers, zatrudnił Boyda jako oficjalnego fotografa firmy. W trakcie pracy z Mungerem, Boyd miał okazję sfotografować występy Cream, Eltona Johna, Led Zeppelin, KISS i wielu innych artystów z przełomu lat 60. i 70. Robiąc zdjęcia dla firmy, Boyd miał cały czas dostęp do sceny[3]. Według Bucka, Chuck był najbardziej zaufanym i najbardziej lubianym fotografem w biznesie rozrywkowym[4].

Led Zeppelin edytuj

Boyd był przyjacielem Jimmy’ego Page’a, którego poznał z czasów grupy Yardbirds. Page wręczył Boydowi wersję test pressing[a] albumu Led Zeppelin, mówiąc mu, że znajdują się w nim „bezużyteczne rzeczy”. Te „bezużyteczne rzeczy” brzmiały bardzo dobrze dla Boyda. Chuck miał pełny dostęp do grupy – od ich przebieralni, sceny, aż po studio nagrań. Boyd był jedną z osób, którą darzyli zaufaniem. Z tego też powodu, miał on możliwość wykonania wielu fotografii zespołu z 1969 i 1970[5].

Dalsza część kariery edytuj

Boyd był fotoreporterem, nie paparazzo. Artyści zaufali mu ze względu na to, że nie publikował ich kompromitujących zdjęć. Posiadał fotografie żony George’a Harrisona na trasie koncertowej Erica Claptona, fotografie niektórych bardzo popularnych gwiazd rocka zażywających heroinę, a także pomieszane ciała na łóżku Keitha Moona[4]. Boyd wszystko fotografował, ale nigdy nie stracił przez innych zaufania; przez lata swojej kariery odrzucił dużo pieniędzy ze względu na to, żeby chronić osoby, które uważał za przyjaciół[3][4].

Członkowie z Wrinkle, zespołu muzycznego nazwanego przez Johna Entwistle’a (basistę z The Who), byli najbliższymi przyjacielami Boyda. Poznał ich w Los Angeles, a potem wyjechał z nimi do Portland, gdzie ich producentem był Buck Munger. Boyd wyruszył w trasę koncertową jako road manager[6] i zamieszkiwał w domu perkusisty przez kilka lat[4].

Kiedy Boyd zadecydował ujawnić swoją homoseksualność, członkowie grupy Wrinkle byli pierwszymi osobami, którym zaufał i byli jego przyjaciółmi do śmierci w 1991[4].

Dorobek artystyczny edytuj

Boyd wykonał ponad 30 tys. zdjęć artystów rock and rolla z lat 60. i 70. Po jego śmierci w 1991, jego fotografie zgubiły się na niemal dwadzieścia lat. Na przełomie tych dekad, Boyd sfotografował wiele zespołów i wykonawców, jak The Beatles, Jimiego Hendrixa, Boba Dylana, Led Zeppelin, The Rolling Stones, Jerryego Garcia, Raya Charlesa, Chucka Berry’ego, Jima Morrisona, Carlosa Santana, Franka Zappę, Simon and Garfunkel[7], The Who[8], Fleetwood Mac[9], Janis Joplin, Toma Petty’ego, Grateful Dead, Beach Boys czy nawet Queen[3][10]. Po odnalezieniu kolekcji Boyda, jest ona dostępna publicznie od 2010[8].

Jego fotografie przedstawiają gwiazdy rock and rolla występujące na scenie, a także w życiu codziennym[3]. Przez swoich rówieśników uważany był najlepszym fotografem w historii rock and rolla[4].

Dziedzictwo edytuj

W 2012 ukazała się książka Forever Young. The Rock and Roll Photography of Chuck Boyd będąca zbiorem wielu zdjęć z czasów jego kariery. Autorem jest historyk muzyki – Jeffrey Schwartz[3].

Fotografie Chucka są swoistym wehikułem czasu, dokumentujące narodziny rock and rolla na Wschodnim Wybrzeżu. W trakcie jego pierwszej profesjonalnej wizyty fotografa na występie dla KRLA Beat, Chuck był świadkiem metamorfozy społeczeństwa, kultury i muzyki w połowie lat 60. XX w. w Los Angeles.

Jeffrey Schwartz, Forever Young. The Rock and Roll Photography of Chuck Boyd[11]

Życie prywatne edytuj

Mimo że był gejem[4][12], w 1974 ożenił się z Dolly Wiseman – był z nią aż do śmierci. Mają trzech synów: Brandona (który jest muzykiem w zespole Incubus), Jasona (główny wokalista zespołu Audiovent) i Darrena[2].

Użyczył głosu jako lektor w siedemnastu filmach o edukacji seksualnej[13].

Pod koniec lat 70. XX w. Boyd zaraził się na HIV. Jego stan zdrowia pogorszył się w latach 80., przez co zrezygnował z pracy fotografa. Zmarł w 1991[14].

Dyskografia edytuj

Albumy i box sety, w których zostały wykorzystane fotografie Boyda.

Rok Tytuł Wykonawca Wytwórnia muzyczna Źródło
1993 Complete Studio Recordings Led Zeppelin Atlantic [15]
1996 Crossroads 2 (Live In The Seventies) Eric Clapton Polydor
1997 First Rays of the New Rising Sun Jimi Hendrix Experience Hendrix, MCA Records
Experience Hendrix: The Best of Jimi Hendrix
2001 Live in Ottawa The Jimi Hendrix Experience Dagger Records
2002 Voodoo Child: The Jimi Hendrix Collection Jimi Hendrix Universal Music TV, Experience Hendrix
2003 Paris 1967/San Francisco 1968 The Jimi Hendrix Experience Dagger Records
Crown of Creation Jefferson Airplane RCA, BMG Heritage
2004 Clapton Chronicles: The Best of Eric Clapton Eric Clapton Polydor, Chronicles
2006 Perception The Doors Elektra, Rhino Records
2007 Live at Monterey The Jimi Hendrix Experience Experience Hendrix, Universal Music Group
Strange Days The Doors Elektra, Rhino Records
2010 West Coast Seattle Boy: The Jimi Hendrix Anthology Jimi Hendrix Experience Hendrix, Legacy
2013 People, Hell and Angels Jimi Hendrix Experience Hendrix, Legacy, Sony Music
2017 Yardbirds ’68 Yardbirds JimmyPage.com
2018 Electric Ladyland The Jimi Hendrix Experience Experience Hendrix, Legacy, Sony Music
Both Sides of The Sky Jimi Hendrix Experience Hendrix, Legacy

Filmografia edytuj

Filmy edytuj

Rok Tytuł Rola Źródło
1974 Masakra w San Francisco Pomocnik Slaughtera [16]
1975 The Specialist Arthur Farley
Dr. Minx Fred Thomas
1978 The Fifth Floor Douglas Crawford
1990 Predator 2 Reporter

Programy telewizyjne edytuj

Rok Tytuł Tytuł odcinka Rola Źródło
1975 Starsky i Hutch „Pariah” Oficer [16]
1977 Barnaby Jones „Anatomy of Fear” Stan Warren

Fotografie edytuj

Informacje na temat zdjęć zespołów bądź artystów (wraz z dokładnymi datami i miejscami), które wykonał Boyd, zostały opracowane według kilku źródeł[b][3][7][8][9][10].

1965 edytuj

1966 edytuj

1967 edytuj

1968 edytuj

  • Eric Clapton (maj 1968, Kalifornia)
  • Jack Bruce (maj 1968, Kalifornia)
  • Cream (maj 1968, Kalifornia)
  • Janis Joplin (Kalifornia)
  • Frank Zappa (lipiec 1968, Whisky a Go Go, Hollywood)
  • Alice Cooper (lipiec 1968, Whisky a Go Go, Hollywood) i (sierpień 1968, Newport Pop Festival, Costa Mesa)
  • Johnny Echols i Arthur Lee (lipiec 1968, Hullabaloo, Hollywood)
  • Bob „The Bear” Hite i Chet Helms (sierpień 1968, Newport Pop Festival, Costa Mesa)
  • The Chambers Brothers (sierpień 1968, Newport Pop Festival, Costa Mesa)
  • Jerry Garcia i Stanley Owsley (sierpień 1968, Newport Pop Festival, Costa Mesa)
  • Bob Weir (sierpień 1968, Newport Pop Festival, Costa Mesa)
  • Richie Havens (wrzesień 1968, The Troubadour, Hollywood)
  • Eric Clapton (październik 1968, Alameda County Coliseum, Oakland)
  • Cream (październik 1968, Alameda County Coliseum, Oakland)
  • Deep Purple (grudzień 1968, występ w programie telewizyjnym The Merv Griffin Show, Los Angeles)
  • Aretha Franklin (Los Angeles)
  • Buffalo Springfield (Melodyland, Anaheim)

1969 edytuj

  • The Chambers Brothers (styczeń 1969, występ w programie telewizyjnym The Smothers Brothers Comedy Hour, Los Angeles)
  • Ike and Tina Turner (marzec 1969, występ w programie telewizyjnym The Smothers Brothers Comedy Hour, Los Angeles)
  • Jimmy Page (kwiecień 1969, Los Angeles)
  • Led Zeppelin (kwiecień 1969, Los Angeles)
  • Stephen Stills, Graham Nash i David Crosby (maj 1969, Kalifornia)
  • Crosby, Stills, Nash i Young (maj 1969, Kalifornia)
  • Canned Heat (maj 1969, Northern California Folk-Rock Festival, Santa Clara County Fairgrounds, San Jose)
  • Alan Wilson (maj 1969, Northern California Folk-Rock Festival, Santa Clara County Fairgrounds, San Jose)
  • Carlos Santana (maj 1969, Northern California Folk-Rock Festival, Santa Clara County Fairgrounds, San Jose)
  • Elvin Bishop (maj 1969, Northern California Folk-Rock Festival, Santa Clara County Fairgrounds, San Jose)
  • Chuck Berry (maj 1969, Northern California Folk-Rock Festival, Santa Clara County Fairgrounds, San Jose)
  • Roger Daltrey i Pete Townshend (czerwiec 1969, The Hollywood Palladium)
  • Paul Rodgers (lipiec 1969, Kalifornia)
  • Three Dog Night (lipiec 1969, Kalifornia)
  • Led Zeppelin (sierpień 1969, Swing Auditorium, San Bernadino)
  • Robert Plant (sierpień 1969, Swing Auditorium, San Bernadino)
  • Jerry Lee Lewis (październik 1969, występ w programie telewizyjnym The Music Scene, Los Angeles)
  • Grace Slick (listopad 1969, Elysian Park Love-In, Los Angeles)
  • Wrinkle (Kalifornia)
  • Mick Jagger (listopad 1969, Los Angeles Forum, Inglewood)
  • Keith Richards (listopad 1969, Los Angeles Forum, Inglewood)
  • Charle Watts (listopad 1969, Los Angeles Forum, Inglewood)
  • Little Richard (grudzień 1969, występ w programie telewizyjnym The Music Scene, Los Angeles)
  • Chuck Berry (grudzień 1969, występ w programie telewizyjnym The Music Scene, Los Angeles)

1970–1978 edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Test pressing to próbne tłoczenie mające na celu sprawdzenie jakości dźwięku[17].
  2. ↑ Kolejność wymienionych zespołów została posortowana względem książki Forever Young. The Rock and Roll Photography of Chuck Boyd.

Przypisy edytuj

  1. ↑ John Paul Jones Photo session with Chuck Boyd September 4 1970 at the LA Forum. Pinterest.
  2. ↑ a b Chuck Boyd Biography. IMDB. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g Forever Young. Santa Monica Press. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g Chuck Boyd Photo Collection. ArtSlant. (ang.).
  5. ↑ Ralph Hulett, Jerry Prochnicky: Whole Lotta Led: Our Flight With Led Zeppelin. Nowy Jork: Kensington Publishing Corporation, 2005. ISBN 0-8065-3555-5.
  6. ↑ Schwartz i Boyd 2012 ↓, s. 4.
  7. ↑ a b Simon and Garfunkel by Chuck Boyd & Others Lot. Heritage Auctions. (ang.).
  8. ↑ a b c Chuck Crisafulli: Lost Pics of Beatles, Zeppelin and Other Legends Surface. Gibson, 20 grudnia 2010. (ang.).
  9. ↑ a b Fleetwood Mac Original Chuck Boyd Contact Sheet and Negatives With Copyright. GottaHaveRockandRoll. (ang.).
  10. ↑ a b Schwartz i Boyd 2012 ↓.
  11. ↑ Schwartz i Boyd 2012 ↓, s. 6.
  12. ↑ Guy Grucianelli: Luscious Delight in Exclusive Access: 'Forever Young: The Rock and Roll Photography of Chuck Boyd’. PopMatters, 13 stycznia 2013. (ang.).
  13. ↑ Chuck Boyd. IMDB. (ang.).
  14. ↑ Schwartz i Boyd 2012 ↓, s. 8.
  15. ↑ Chuck Boyd – Discography. Discogs. (ang.).
  16. ↑ a b Chuck Boyd. IMDB. (ang.).
  17. ↑ Słownik winylowy. Psychosonda, 13 lutego 2015. (pol.).

Bibliografia edytuj

  • Jeffrey Schwartz, Chuck Boyd: Forever Young. The Rock and Roll Photography of Chuck Boyd. Solana Beach: Santa Monica Press, 2012. ISBN 978-1-59580-071-8.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Chuck_Boyd&oldid=71796377”