Wikipedia

Keith Moon

brytyjski muzyk, perkusista zespołu The Who

Keith John Moon[2] (ur. 23 sierpnia 1946[3] w Londynie, zm. 7 września 1978[4] tamże[5]) – brytyjski muzyk, perkusista zespołu The Who.

Keith Moon
Ilustracja
Keith Moon w 1975
Imię i nazwisko

Keith John Moon[1]

Pseudonim

Moon the Loon, Uncle Ernie

Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1946
Londyn

Data i miejsce śmierci

7 września 1978
Londyn

Przyczyna śmierci

alkoholizm, narkomania
przedawkowanie klometiazolu

Instrumenty

perkusja, trąbka sygnałowa, tuba

Gatunki

rock

Zawód

muzyk

Aktywność

1964–1978

Powiązania

Screaming Lord Sutch, The Beachcombers, The Who

Multimedia w Wikimedia Commons

Dołączył do zespołu w 1964, kiedy to zastąpił Douga Sandoma. Moon, ze swoją maniakalną, szaloną stroną i życiem pełnym nadużywania alkoholu, imprezowania i innych przyjemności, prawdopodobnie reprezentował młodzieńczą, szaloną stronę rock & rolla, a także jego autodestrukcyjną stronę; był duszą The Who, tak samo jak Pete Townshend był jego mózgiem, a Roger Daltrey jego sercem[6]. Zagrał na wszystkich albumach zespołu od wydanego w 1965 roku My Generation, do Who Are You z 1978[7]. Zmarł dwa tygodnie po wydaniu tej płyty[8].

W 2007 muzyk został sklasyfikowany na 2. miejscu listy 50 najlepszych perkusistów rockowych według Stylus Magazine[9].

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Urodził się w Central Middlesex Hospital[10] w londyńskiej dzielnicy Wembley. Był pierwszym dzieckiem Alfreda “Alfa” i Kathleen “Kit” Moon[11]. Miał dwie młodsze siostry, Lindę (ur. 1949) i Lesley (ur. 1958). Matka zajmowała się prowadzeniem domu, ojciec był mechanikiem silnikowym. Mieszkał nieopodal stadionu Wembley[8]. W wieku 14 lat został wyrzucony ze szkoły.

Wczesna kariera muzyczna

edytuj

W wieku 12 lat dołączył do ogólnonarodowej organizacji młodzieżowej Sea Cadet Corps, gdzie ubrany w mundurek, stał się sygnałowym i trąbił. Potem grał na bębnie. W wieku 14 lat dostał od matki swój pierwszy zestaw perkusyjny, perłowo niebieski Premier. Rodzice chcieli, aby miał jakieś zajęcie po tym, jak w 1961 został wyrzucony ze szkoły[12]. Początkowo sam uczył się gry, nie pobierał nauki.

Rok później, w 1962 w Music Club w hotelu Oldfield spotkał perkusistę Carlo Little’a, grającego dla Screaming Lord Sutch. Po tym spotkaniu, Little dawał mu lekcje gry na perkusji przez kilka miesięcy. Rozpoczął wtedy też grę w zespole The Escorts. Pod koniec 1962 dołączył do The Beachcombers, gdzie pozostał przez 18 miesięcy. Zespół grał głównie rock and roll, a Keith wciąż był upominany o głośne granie[13].

The Who

edytuj

W wieku 17 lat dołączył do The Who (kwiecień 1964)[14]. Keith wziął udział w przesłuchaniu, kiedy to grupa szukała perkusisty. Przesłuchanie odbyło się w The Old Hotel w Greenford. Muzyk pojawił się na przesłuchaniu ze swoją matką. Przesłuchanie zakończyło się prawie kompletnym zdewastowaniem perkusji. Moon eksperymentował na różnych zestawach perkusyjnych[15]. Grupa słynęła z niszczenia swoich instrumentów podczas koncertów, co stało się bardzo modne i było naśladowane przez inne grupy muzyczne. Moon był zespołowym błaznem[16] i uwielbiał robić przeróżne dowcipy. Był także entuzjastą śpiewania. Chciał, aby jego głos pojawiał się w piosenkach The Who, na co nie godzili się pozostali członkowie zespołu[17].

Życie prywatne

edytuj

17 marca 1966 ożenił się w sekrecie ze swoją ciężarną dziewczyną Kim Kerrigan (właściwie Maryse Elizabeth Patricia Kerrigan)[18]. Ich córka, Amanda, urodziła się cztery miesiące po ślubie, 12 lipca 1966 w londyńskim Central Middlesex Hospital[19]. W 1973 po latach znoszenia przemocy domowej i zdrad małżeńskich, żona opuściła Keitha zabierając ze sobą córkę. Rozwiedli się w kwietniu 1975[20]. W latach 1968–1969 związany był z groupie Pamelą Des Barres[21]. W latach 1975–1978 był w związku z modelką Annette Walter-Lax[20].

Śmierć

edytuj

Keith został zaproszony wraz ze swoją dziewczyną, Annette Walter-Lax, na przyjęcie z okazji premiery filmu The Buddy Holly Story wydane przez Paula McCartneya. Przyjęcie miało miejsce 6 września 1978[22].

Keith walczył z uzależnieniem od alkoholu, pomimo to tego wieczoru nie stronił od niego. W środku nocy Keith wrócił z Annette do mieszkania należącego do Harry’ego Nilssona, gdzie poszli spać. Po przebudzeniu się rano i zjedzeniu śniadania oraz obejrzeniu filmu zasnął powtórnie. Annette także poszła spać. Obudziła się około godziny 15:40. Zaniepokoiła się tym, że Keith nie chrapie, natychmiast zadzwoniła po ambulans. Pobudzenie akcji serca nic nie dało[23]. Ciało zabrano do Middlesex Hospital, gdzie natychmiast stwierdzono śmierć[24].

Policyjne śledztwo wykazało, że Keith Moon zmarł podczas snu po zażyciu 32 tabletek (z czego 26 nie zostało nawet wchłoniętych) klometiazolu (Heminevrin), leku, który był częścią programu wyjścia z alkoholizmu. Tabletki te miały osłabiać głód alkoholowy, Keith natomiast popił je alkoholem. Po długoletnim używaniu narkotyków i piciu alkoholu organizm nie wytrzymał. Zmarł późnym popołudniem 7 września 1978 w pokoju numer 9 na 12 Curzon Place, London. W tym samym pokoju zmarła w 1974 roku Cass Elliot.

Moon zmarł kilka tygodni po wydaniu Who Are You, w wieku 32 lat.

Kontrowersje

edytuj

Moon był wysoce destrukcyjny. Niszczył pokoje hotelowe, domy przyjaciół, nawet swój dom[25]. Często wyrzucał przez okna meble. Umieszczał w toaletach fajerwerki, po czym je wysadzał[26]. Tego typu wydarzenia miały przeważnie miejsce po zażyciu alkoholu i narkotyków, od których był uzależniony. Uwielbiał szokować publiczność i być zawsze w centrum uwagi[27].

W dniu 4 stycznia 1970 Moon udawał się na otwarcie dyskoteki w Hatfield[28]. Bentleya prowadził jego ochroniarz i zarazem kierowca Neil Boland. Po imprezie samochód Moona został zaatakowany przez grupę skinheadów. Boland wyszedł z samochodu, aby oczyścić drogę, zaś Moon usiadł za kierownicą samochodu. Boland był bity przez napastników i wylądował na ziemi przed samochodem. Keith nie widząc go, dodał gazu i przejechał kierowcę, który poniósł śmierć. Larry Smith z The Bonzo Dog Doodah Band, którego podwozili, był w samochodzie i twierdził, że Neil zostawił samochód na luzie, i ten zaczął powoli toczyć się. Keith chciał go zatrzymać i dlatego wskoczył za kółko. Dochodzenie oczyściło Keitha z winy[29].

Praca poza The Who

edytuj
  • 1967 – gitarzysta Jeff Beck zaprosił Moona do nagrań swojego albumu z Jeff Beck. Moon krzyczał i grał na perkusji w nagraniu Beck's Bolero na albumie Truth wydanym w 1968 roku i wznowionym w 1971;
  • 1971 – grał na perkusji na pierwszym solowym albumie Johna Entwistle, Smash Your Head Against The Wall;
  • 1972 – wziął udział w nagraniu utworu Live Jam umieszczonym na płycie Johna Lennona, Sometime In NYC;
  • 1972 – zagrał na albumie Screaming Lord Sutch, Hands Of Jack The Ripper w utworach „Good Golly Miss Molly” i „Jenny Jenny”;
  • 1974 – zagrał na perkusji w dwóch nagraniach na albumie Roya Harpera, Flashes From The Archives, oraz w jednym nagraniu na albumie Valentine;
  • 1975 – wydanie albumu Two Sides Of The Moon[30]. Pomocą służył mu Ringo Starr, z którym byli zaprzyjaźnieni. Keith śpiewał we wszystkich nagraniach. W niektórych wziął udział John Lennon. Wszystkie piosenki są coverami. Na perkusji grali także Ringo Starr i Jim Keltner. Na basie Bill Wyman.
  • 1977 – Keith wystąpił na koncercie Led Zeppelin w LA Forum. Grał na tamburynie i timpani. Na krótki czas zasiadł za zestawem Bonhama w utworze Moby Dick.

Wybrana filmografia

edytuj
Rok Tytuł Rola Reżyser
1971 Dwieście moteli (200 Motels)[31] The Hot Nun Tony Palmer, Frank Zappa
1973 To będzie dzień (That'll Be the Day, film dokumentalny) J.D. Clover[31] Claude Whatham
1974 Syn Draculi (Son of Dracula) muzyk: hrabia Downes[32] Freddie Francis
Harry and Ringo's Night Out Promo Reel (animowany film krótkometrażowy) Keith (głos)[31] Michael Viner
Gwiezdny pył (Stardust) J.D. Clover[32] Michael Apted
Sonic Boom (film krótkometrażowy) Mad Doctor Cherman[31] Jeffrey Mandel
1975 Tommy wujek Ernie[32] Ken Russell
1978 Sextette projektant sukienek[32] Ken Hughes
1979 Dzieciaki są w porządku (The Kids Are Alright, film dokumentalny) w roli samego siebie[31] Jeff Stein
1997 Message to Love: The Isle of Wight Festival (mat. archiwalne, film dokumentalny) w roli samego siebie[31] Murray Lerner
2009 The Who: At Kilburn 1977 (wideo) perkusista[31] Jeff Stein
2011 Amazing Journey: The Story of The Who (mat. archwiwalne, film dokumentalny) w roli samego siebie[31] Paul Crowder, Murray Lerner

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Keith Moon w bazie Discogs.com (ang.)
  2. ↑ Keith Moon. Listal. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  3. ↑ Behind the Curtain – Tracking Down Keith Moon. Rock Cellar Magazine. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-13)]. (ang.).
  4. ↑ Keith Moon. SensaCine.com. [dostęp 2016-08-25]. (hiszp.).
  5. ↑ Keith Moon Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  6. ↑ Bruce Eder: Keith Moon Biography. AllMusic. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
  7. ↑ Roger Daltrey reminisces about Keith Moon. „Daily Express”. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  8. ↑ a b The Death of Keith Moon. Findadeath. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  9. ↑ Stylus Magazine's 50 Greatest Rock Drummers. Stylus Magazine. [dostęp 2010-06-15]. (ang.).
  10. ↑ Keith Moon Biography, Videos & Pictures. Drum Lessons. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-04)]. (ang.).
  11. ↑ Keith Moon. TV.com. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  12. ↑ Tony Fletcher's iJamming!...Keith Moon 2. iJamming.net. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  13. ↑ Dylan Jones: Roger Daltrey: 'Keith Moon lived his entire life as a fantasy'. „GQ”, 2018-08-11. [dostęp 2022-07-25]. (ang.).
  14. ↑ Keith Moon. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  15. ↑ Remembering The Amazing Who Drummer Keith Moon On The 35th Anniversary Of His Death. Geeks of Doom. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  16. ↑ Der wilde Clown unter den Schlagzeugern. Deutschlandradio Kultur. [dostęp 2016-08-25]. (niem.).
  17. ↑ Brian Wilson Showed Up To Keith Moon’s 28th B-Day Party In A Bath Robe. FeelNumb.com. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-25)]. (ang.).
  18. ↑ Keith Moon w bazie Notable Names Database (ang.)
  19. ↑ Keith Moon (1946-1978). Find A Grave Memorial. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  20. ↑ a b Keith Moon Relationships. FamousFix.com. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
  21. ↑ Craig McLean: Good time girl: memories of super groupie Pamela Des Barres. „The Guardian”. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
  22. ↑ Keith Moon’s Last Interview, 1978. Open Culture. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  23. ↑ Keith Moon. This Day in Music.com. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-10)]. (ang.).
  24. ↑ 37 Years Ago: Keith Moon of the Who Dies. Ultimate Classic Rock. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  25. ↑ Partying in 70s London with bad boy Keith Moon. Daily Telegraph. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  26. ↑ VIDEO'S OF THE WEEK - KEITH MOON. Classic Rock Bottom. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  27. ↑ Legend: The Keith Moon Story-Play Better Faster. DRUM! Magazine. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  28. ↑ 21 Celebrities Who Have Killed Someone. Criminal Justice. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-27)]. (ang.).
  29. ↑ Keith Moon was not driving. Tripod. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
  30. ↑ How rich is Keith Moon?. How Rich?. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-10)]. (ang.).
  31. ↑ a b c d e f g h Keith Moon w bazie IMDb (ang.)
  32. ↑ a b c d Keith Moon w bazie Filmweb
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Keith_Moon&oldid=69703074”