Gwido Chmarzyński
Gwido Chmarzyński (ur. 20 lipca 1906 w Nakle nad Notecią, zm. 30 lipca 1973 w Kamieniu Pomorskim[1]) – polski historyk sztuki i muzeolog.
| Data i miejsce urodzenia |
20 lipca 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 lipca 1973 |
| profesor kontraktowy nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia sztuki | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1932 |
| Profesura |
1959 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu |
| Okres zatrudn. |
1935-1973 |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujPochodził z rodziny inteligenckiej. Uczęszczał do gimnazjum państwowego w Nakle (1913–1921), a następnie do Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie w 1924 roku zdał maturę[2].
Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (1924–1925), Poznańskim (1925–1928), w następnych na Uniwersytecie Jagiellońskim uczęszczał na studia uzupełniające z zakresu historii sztuki średniowiecznej i bizantyńskiej. Jego wykładowcą był Szczęsny Dettloff[2]. 23 grudnia 1932 roku uzyskał stopień doktora cum laude na Uniwersytecie Poznańskim, tematem jego pracy był Sarkofag Bolesława Chrobrego w Poznaniu i problem średniowiecznej plastyki sarkofagowej[3].
1 lipca 1929 został powołany na stanowisko kustosza Muzeum Miejskiego w Toruniu. Kierował nim do grudnia 1934 roku. Doprowadził do tego, że w 1930 zbiory Towarzystwa Naukowego przekazano w depozyt, powiększając Muzeum Miejskie. Równolegle w latach 1929–1931 Chmarzyński pełnił obowiązki pomocnika wojewódzkiego konserwatora zabytków. W styczniu 1935 roku został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego[3].
W czasie II wojny światowej przebywał w Krakowie, zaangażował się w tajne nauczanie na UJ (1943–1944). W sierpniu 1944 trafił do obozu koncentracyjnego w Płaszowie, wyszedł z niego miesiąc później. W latach 1944–1945 pełnił funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” w Krakowie[3].
W 1945 roku wrócił do Poznania, kontynuował pracę naukową na Uniwersytecie Poznańskim, w latach 1945–1948 był też dyrektorem Muzeum Wielkopolskim w Poznaniu[3]. 29 października 1947 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[4].
Od 1951 roku współpracował z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, początkowo prowadząc wykłady i ćwiczenia, w latach 1959–1969 pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Sztuki na Wydziale Sztuk Pięknych. W latach 1962–1964 pełnił funkcję dziekana Wydziału Sztuk Pięknych[5].
Zmarł 30 lipca 1973 w Kamieniu Pomorskim, został pochowany na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu[6].
Przypisy
edytuj- ↑ Krajniak 2019 ↓, s. 40, 42.
- ↑ a b Krajniak 2019 ↓, s. 40.
- ↑ a b c d Krajniak 2019 ↓, s. 41.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 149, poz. 893 „za zasługi położone w zabezpieczeniu arcydzieł kultury polskiej”.
- ↑ Krajniak 2019 ↓, s. 42.
- ↑ Krajniak 2019 ↓, s. 42–43.
Bibliografia
edytuj- Weronika Krajniak, Chmarzyński Gwido, [w:] Krzysztof Mikulski (red.), Toruński Słownik Biograficzny., t. 8, Toruń: Towarzystwo Miłośników Torunia, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, 2019.