Wikipedia

Ivica Kostelić

chorwacki narciarz alpejczyk

Ivica Kostelić (ur. 23 listopada 1979 w Zagrzebiu) – chorwacki narciarz alpejski, czterokrotny wicemistrz olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata i zdobywca Pucharu Świata w roku 2011, a także zapalony żeglarz morski[1].

Ivica Kostelić
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1979
Zagrzeb

Klub

SK Zagreb

Wzrost

182 cm

Debiut w PŚ

25 października 1998 w Sölden
(DNF – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

11 grudnia 2000 w Sestriere
(21. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

25 listopada 2001 w Aspen
(1. miejsce – slalom)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

25 listopada 2001 w Aspen
(1. miejsce – slalom)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Chorwacja
Igrzyska olimpijskie
srebro Turyn 2006 Kombinacja
srebro Vancouver 2010 Superkombinacja
srebro Vancouver 2010 Slalom
srebro Soczi 2014 Superkombinacja
Mistrzostwa świata
złoto St. Moritz 2003 Slalom
srebro Schladming 2013 Superkombinacja
brąz Ga-Pa 2011 Supergigant
Mistrzostwa świata juniorów
brąz Schladming 1997 Kombinacja
Puchar Świata
Kryształowa Kula
2010/2011
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
2001/2002
Mała Kryształowa Kula
2010/2011
2. miejsce
2008/2009
2. miejsce
2011/2012
3. miejsce
2012/2013
Puchar Świata (Superkombinacja)
Mała Kryształowa Kula
2010/2011
Mała Kryształowa Kula
2011/2012
Mała Kryształowa Kula
2012/2013
2. miejsce
2007/2008
3. miejsce
2006/2007
3. miejsce
2009/2010
Puchar Świata (Supergigant)
3. miejsce
2010/2011
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Ivica Kostelić pojawił się 16 grudnia 1994 roku w zawodach FIS Race w Zermatt, gdzie zajął 114. miejsce w gigancie. W lutym 1997 roku brał udział mistrzostwach świata juniorów w Schladming, gdzie jego najlepszym wynikiem było dziesiąte miejsce w slalomie. Chorwat nie startował wcześniej, ani później na imprezach tego cyklu. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 25 października 1998 roku w Sölden, gdzie nie ukończył rywalizacji w slalomie gigancie. W 1999 roku wziął udział w mistrzostwach świata w Vail, gdzie w swoim jedynym starcie, supergigancie, zajął 32. miejsce. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 11 grudnia 2000 roku w Sestriere, zajmując 21. miejsce w slalomie. W sezonie 2000/2001 punktował jeszcze dwukrotnie i ostatecznie zajął 107. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Pierwszy sukces osiągnął na początku sezonu 2001/2002, 25 listopada 2001 roku w Aspen, gdzie zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w slalomie. W kolejnych zawodach tego sezonu jeszcze pięciokrotnie stawał na podium: 13 stycznia w Wengen i 9 marca 2002 roku w Altenmarkt zwyciężał w slalomie, 6 stycznia w Adelboden był drugi, a 22 grudnia 2001 roku w Kranjskiej Gorze i 22 stycznia 2002 roku w Schladming zajmował trzecie miejsce w tej samej konkurencji. Wyniki te pozwoliły mu na zdobycie małej kryształowej kuli w klasyfikacji slalomu oraz zajęcie siódmego miejsca w klasyfikacji generalnej. W lutym 2002 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie był dziewiąty w gigancie, a slalomu nie ukończył. W kolejnym sezonie uzyskiwał podobne wyniki, czterokrotnie stając na podium zawodów PŚ. Ponownie odniósł trzy zwycięstwa: 16 grudnia 2002 w Sestriere, 12 stycznia w Bormio i 5 stycznia 2003 w Kranjskiej Gorze zwyciężał w slalomie. W klasyfikacji generalnej ponownie był siódmy, jednak tym razem w klasyfikacji slalomu był drugi za Finem Kalle Palanderem. Zdobył ponadto złoty medal w swej koronnej konkurencji podczas mistrzostw świata w Santk Moritz. Wyprzedził wtedy bezpośrednio Szwajcara Silvana Zurbriggena oraz Włocha Giorgio Roccę.

Przez kolejne cztery sezony Kostelić nie plasował się w czołowej dziesiątce klasyfikacji końcowej. W tym czasie łącznie sześć razy stawał na podium, w tym 15 grudnia 2003 roku w Madonna di Campiglio wygrał slalom, a 10 grudnia 2006 roku w Reiteralm był najlepszy w superkombinacji. Najlepiej wypadł w sezonie 2006/2007, kiedy w klasyfikacji generalnej zajął 25. miejsce, a w klasyfikacji kombinacji był trzeci za Norwegiem Akselem Lundem Svindalem i Szwajcarem Markiem Berthodem. Z mistrzostw świata w Bormio w 2005 roku oraz rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Åre wrócił bez medalu, zajął za to drugie miejsce w kombinacji na igrzyskach olimpijskich w Turynie. Rozdzielił tam na podium Teda Ligety’ego z USA oraz Austriaka Rainera Schönfeldera. Na tych samych igrzyskach był też szósty w slalomie, a w supergigancie zajął 31. miejsce. W sezonie 2007/2008 sześciokrotnie stawał na podium, jednak nie odniósł zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej był piąty, w klasyfikacji slalomu szósty, a w kombinacji drugi, ulegając tylko Bode Millerowi z USA.

Na najwyższy stopień podium Chorwat powrócił 22 grudnia 2008 roku w Alta Badia, zwyciężając w zawodach PŚ w slalomie. Ponadto jeszcze pięć razy znalazł się w najlepszej trójce: 6 stycznia 2009 roku w Zagrzebiu był drugi, 18 stycznia w Wengen i 27 stycznia 2009 w Schladming był trzeci w slalomie, a 25 stycznia 2009 w Kitzbühel był drugi w kombinacji. Na koniec sezonu był czwarty w klasyfikacji generalnej i kombinacji oraz drugi w klasyfikacji slalomu, ulegając tylko Jean-Baptiste’owi Grange’owi z Francji. Na mistrzostwach świata w Val d’Isère w 2009 roku został zgłoszony tylko do supergiganta, jednak ostatecznie nie wystartował. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Vancouver zdobył dwa srebrne medale. W slalomie wyprzedził go tylko Włoch Giuliano Razzoli, a w superkombinacji lepszy był jedynie Bode Miller. W zawodach pucharowych pięć razy stawał na podium, w tym 17 stycznia 2010 roku w Wengen wygrał slalom, a tydzień później w Kitzbühel był najlepszy w kombinacji. W klasyfikacji końcowej był piąty, w slalomie czwarty, a w kombinacji trzeci.

Najlepsze wyniki osiągał w sezonie 2010/2011, kiedy sięgnął po Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej oraz po mniejsze trofea za wygrane w klasyfikacjach superkombinacji i slalomu. Był też trzeci w klasyfikacji supergiganta, przegrywając tylko ze Szwajcarem Didierem Cuche i Austriakiem Georgiem Streitbergerem. Dziesięciokrotnie stawał na podium, w tym siedem razy zwyciężał: 2 stycznia w Monachium, 9 stycznia w Adelboden i 16 stycznia w Wengen był najlepszy w slalomie, 21 stycznia w Kitzbühel wygrał supergiganta, a 14 stycznia w Wengen, 23 stycznia w Kitzbühel i 30 stycznia w Chamonix zwyciężał w superkombinacji. Sukcesy te nie przełożyły się jednak na wyniki podczas mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen w lutym 2011 roku. Kostelić zdobył tam tylko jeden medal – w supergigancie był trzeci za Włochem Christofem Innerhoferem i Austriakiem Hannesem Reicheltem. Wysoką formę prezentował także w kolejnym sezonie, dziewięciokrotnie plasując się na podium. Zwycięstwa odnosił: 8 grudnia w Beaver Creek, 21 grudnia we Flachau i 15 stycznia w Wengen w slalomie oraz 13 stycznia w Wengen, 22 stycznia w Kitzbühel i 12 lutego w Soczi w superkombinacji. Nie wystarczyło to jednak, by stanąć na podium klasyfikacji końcowej, w której Kostelić był ostatecznie czwarty. Wygrał za to klasyfikację kombinacji, a w klasyfikacji slalomu był drugi za Marcelem Hirscherem.

Kolejny medal wywalczył na mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zajął drugie miejsce w superkombinacji. Rozdzielił tam Teda Ligety’ego i Romeda Baumanna z Austrii. Na tych samych mistrzostwach był też między innymi piąty w slalomie. W zawodach pucharowych pięciokrotnie znajdował się na podium, przy tym 27 stycznia w Kitzbühel wygrał superkombinację, a 10 marca 2013 roku w Kranjskiej Gorze był najlepszy w slalomie. Na koniec sezonu 2012/2013 był pierwszy w klasyfikacji kombinacji, trzeci w slalomie oraz piąty w klasyfikacji generalnej. Rok później tylko dwa razy znalazł się w czołowej dziesiątce zawodów PŚ, jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce wywalczone 17 listopada 2013 roku w Levi w slalomie. Sezon ten zakończył ostatecznie na 42. miejscu w klasyfikacji generalnej. W połowie lutego 2014 roku startował na igrzyskach olimpijskich w Soczi, gdzie zdobył srebrny medal w superkombinacji. Przegrał tylko z Sandro Vilettą ze Szwajcarii, a wyprzedził bezpośrednio Christofa Innerhofera. Na tych samych igrzyskach był też między innymi dziewiąty w slalomie.

Jego siostra Janica Kostelić, również uprawiała narciarstwo alpejskie.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
9. 21 lutego 2002   Park City Gigant 2:23,28 +1,64   Stephan Eberharter
DNF2 23 lutego 2002   Deer Valley Slalom 1:41,06 –   Jean-Pierre Vidal
2.  14 lutego 2006   Sestriere Kombinacja 3:09,35 +0,53   Ted Ligety
31. 16 lutego 2006   Sestriere Supergigant 1:30,65 +2,88   Kjetil Andre Aamodt
6. 25 lutego 2006   Sestriere Slalom 1:43,14 +1,31   Benjamin Raich
18. 15 lutego 2010   Whistler Zjazd 1:54,31 +1,18   Didier Défago
16. 19 lutego 2010   Whistler Supergigant 1:30,34 +1,13   Aksel Lund Svindal
2.  21 lutego 2010   Whistler Superkombinacja 2:44,92 +0,33   Bode Miller
7. 23 lutego 2010   Whistler Gigant 2:37,83 +1,05   Carlo Janka
2.  27 lutego 2010   Whistler Slalom 1:39,32 +0,16   Giuliano Razzoli
2.  14 lutego 2014   Krasnaja Polana Superkombinacja 2:45,20 +0,34   Sandro Viletta
24. 16 lutego 2014   Krasnaja Polana Supergigant 1:18,14 +2,05   Kjetil Jansrud
27. 19 lutego 2014   Krasnaja Polana Gigant 2:45,29 +4,39   Ted Ligety
9. 22 lutego 2014   Krasnaja Polana Slalom 1:41,84 +2,27   Mario Matt

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
32. 2 lutego 1999   Vail/Beaver Creek Supergigant 1:17,80 +3,27   Lasse Kjus
DNF1. 12 lutego 2003   St. Moritz Gigant 2:45,93 –   Bode Miller
1.  16 lutego 2003   St. Moritz Slalom 1:40,66 – –
DNF1. 12 lutego 2005   Bormio Slalom 1:41,34 –   Benjamin Raich
12. 8 lutego 2007   Åre Superkombinacja 2:30,39 +1,40   Daniel Albrecht
DSQ1. 14 lutego 2007   Åre Gigant 2:19,64 –   Aksel Lund Svindal
DNF2. 17 lutego 2007   Åre Slalom 1:57,33 –   Mario Matt
DNS. 4 lutego 2009   Val d’Isère Supergigant 1:19,41 –   Didier Cuche
3.  9 lutego 2011   Ga-Pa Supergigant 1.39,03 +0,72   Christof Innerhofer
13.[2] 18 lutego 2011   Ga-Pa Gigant 2:11,90 +1,34   Ted Ligety
8. 20 lutego 2011   Ga-Pa Slalom 1:42,88 +1,16   Jean-Baptiste Grange
28. 6 lutego 2013   Schladming Supergigant 1:23,96 +2,93   Ted Ligety
20. 9 lutego 2013   Schladming Zjazd 2:01,32 +2,93   Aksel Lund Svindal
2.  11 lutego 2013   Schladming Superkombinacja 2:56,96 +1,15   Ted Ligety
25. 15 lutego 2013   Schladming Gigant 2:34,72 +5,80   Ted Ligety
5. 17 lutego 2013   Schladming Slalom 1:51,03 +1,12   Marcel Hirscher
DNF1. 5 lutego 2015   Vail/Beaver Creek Supergigant 1:15,68 –   Hannes Reichelt
12. 8 lutego 2015   Vail/Beaver Creek Superkombinacja 2:36,10 +1,05   Marcel Hirscher
15. 15 lutego 2015   Vail/Beaver Creek Slalom 1:57,47 +3,40   Jean-Baptiste Grange
38. 19 lutego 2017   St. Moritz Slalom 1:34,75 +7,95   Marcel Hirscher

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
14. 26 lutego 1997   Schladming Zjazd 1:32,21 +1,53   Matteo Berbenni
16. 27 lutego 1997   Schladming Supergigant 1:14,96 +1,03   Martin Stocker
22. 28 lutego 1997   Schladming Gigant 2:00,57 +7,30   Benjamin Raich
10. 1 marca 1997   Schladming Slalom 1:34,80 +5,08   Mitja Dragšič
3.  1 marca 1997   Schladming Kombinacja 48,87 pkt +49,11 pkt   Markus Larsson

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Aspen – 25 listopada 2001 (slalom)
  2.   Wengen – 13 stycznia 2002 (slalom)
  3.   Flachau – 9 marca 2002 (slalom)
  4.   Sestriere – 16 grudnia 2002 (slalom)
  5.   Kranjska Gora – 5 stycznia 2003 (slalom)
  6.   Bormio – 12 stycznia 2003 (slalom)
  7.   Madonna di Campiglio – 15 grudnia 2003 (slalom)
  8.   Reiteralm – 10 grudnia 2006 (superkombinacja)
  9.   Alta Badia – 22 grudnia 2008 (slalom)
  10.   Wengen – 17 stycznia 2010 (slalom)
  11.   Kitzbühel – 23-24 stycznia 2010 (kombinacja)
  12.   Monachium – 2 stycznia 2011 (slalom równoległy)
  13.   Adelboden – 9 stycznia 2011 (slalom)
  14.   Wengen – 14 stycznia 2011 (superkombinacja)
  15.   Wengen – 16 stycznia 2011 (slalom)
  16.   Kitzbühel – 21 stycznia 2011 (supergigant)
  17.   Kitzbühel – 22-23 stycznia 2011 (kombinacja)
  18.   Chamonix – 30 stycznia 2011 (superkombinacja)
  19.   Beaver Creek – 8 grudnia 2011 (slalom)
  20.   Flachau – 21 grudnia 2011 (slalom)
  21.   Wengen – 13 stycznia 2012 (superkombinacja)
  22.   Wengen – 15 stycznia 2012 (slalom)
  23.   Kitzbühel – 22 stycznia 2012 (kombinacja)
  24.   Soczi – 12 lutego 2012 (superkombinacja)
  25.   Kitzbühel – 27 stycznia 2013 (kombinacja)
  26.   Kranjska Gora – 10 marca 2013 (slalom)

Pozostałe miejsca na podium w zawodach edytuj

  1.   Kranjska Gora – 22 grudnia 2001 (slalom) – 3. miejsce
  2.   Adelboden – 6 stycznia 2002 (slalom) – 2. miejsce
  3.   Schladming – 22 stycznia 2002 (slalom) – 3. miejsce
  4.   Wengen – 19 stycznia 2003 (slalom) – 3. miejsce
  5.   Wengen – 18 stycznia 2004 (slalom) – 3. miejsce
  6.   Wengen – 16 stycznia 2005 (slalom) – 2. miejsce
  7.   Kitzbühel – 23 stycznia 2005 (slalom) – 3. miejsce
  8.   Alta Badia – 18 grudnia 2006 (slalom) – 3. miejsce
  9.   Kitzbühel – 20 stycznia 2008 (kombinacja) – 3. miejsce
  10.   Chamonix – 27 stycznia 2008 (superkombinacja) – 2. miejsce
  11.   Val d’Isère – 3 lutego 2008 (superkombinacja) – 2. miejsce
  12.   Garmisch-Partenkirchen – 9 lutego 2008 (slalom) – 3. miejsce
  13.   Zagrzeb – 17 lutego 2008 (slalom) – 2. miejsce
  14.   Kranjska Gora – 9 marca 2008 (slalom) – 2. miejsce
  15.   Alta Badia – 21 grudnia 2008 (gigant) – 2. miejsce
  16.   Zagrzeb – 6 stycznia 2009 (slalom) – 2. miejsce
  17.   Wengen – 18 stycznia 2009 (slalom) – 3. miejsce
  18.   Kitzbühel – 25 stycznia 2009 (kombinacja) – 2. miejsce
  19.   Schladming – 27 stycznia 2009 (slalom) – 3. miejsce
  20.   Levi – 15 listopada 2009 (slalom) – 2. miejsce
  21.   Adelboden – 10 stycznia 2010 (slalom) – 3. miejsce
  22.   Garmisch-Partenkirchen – 11 marca 2010 (supergigant) – 2. miejsce
  23.   Levi – 14 listopada 2010 (slalom) – 3. miejsce
  24.   Zagrzeb – 6 stycznia 2011 (slalom) – 2. miejsce
  25.   Kitzbühel – 23 stycznia 2011 (slalom) – 2. miejsce
  26.   Zagrzeb – 5 stycznia 2012 (slalom) – 3. miejsce
  27.   Adelboden – 8 stycznia 2012 (slalom) – 2. miejsce
  28.   Kitzbühel – 22 stycznia 2012 (slalom) – 3. miejsce
  29.   Wengen – 18 stycznia 2013 (superkombinacja) – 2. miejsce
  30.   Wengen – 20 stycznia 2013 (slalom) – 3. miejsce
  31.   Kitzbühel – 27 stycznia 2013 (slalom) – 3. miejsce
  32.   Moskwa – 29 stycznia 2013 (slalom równoległy) – 3. miejsce
  33.   Lenzerheide – 17 marca 2013 (slalom) – 3. miejsce
  34.   Wengen – 16 stycznia 2015 (superkombinacja) – 3. miejsce
  • W sumie (26 zwycięstw, 15 drugich i 19 trzecich miejsc).

Przypisy edytuj

  1. ↑ Ivica Kostelić: Videos. YouTube. [dostęp 2022-10-28].
  2. ↑ Ex aequo z Justinem Murisier.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ivica_Kostelić&oldid=70323351”