Wikipedia

Jan Schmid

norweski narciarz klasyczny, specjalista kombinacji norweskiej, także reprezentant Szwajcarii

Jan Andreas Schmid (ur. 24 listopada 1983 w Trondheim) – norweski narciarz, specjalista kombinacji norweskiej, wicemistrz olimpijski i siedmiokrotny medalista mistrzostw świata.

Jan Schmid
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1983
Trondheim

Klub

Sjetne IL

Wzrost

179 cm

Debiut w PŚ

29.12 2001, Oberwiesenthal (32. miejsce – sprint)

Pierwsze punkty w PŚ

5.01 2002, Schonach
(18. miejsce – Gundersen)

Pierwsze podium w PŚ

20.12 2008, Ramsau
(3. miejsce – Gundersen)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia
Igrzyska olimpijskie
srebro Pjongczang 2018 Drużynowo
Mistrzostwa świata
złoto Seefeld in Tirol 2019 Sztafeta
srebro Liberec 2009 Gundersen HS100
srebro Seefeld in Tirol 2019 Gundersen HS130
srebro Seefeld in Tirol 2019 Sprint druż.
brąz Liberec 2009 Sztafeta HS134
brąz Oslo 2011 Sztafeta HS134
brąz Oslo 2011 Sztafeta HS106
Puchar Świata
2. miejsce
2017/2018
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kariera edytuj

Jan Schmid urodził się w norweskim Trondheim, mimo to do sezonu 2005/2006 reprezentował barwy Szwajcarii, skąd pochodzą jego rodzice - Ruth i Rudolf[1]. W związku ze zmianą obywatelstwa w październiku 2006 roku Szwajcarska Federacja Narciarska zażądała od niego odszkodowania w wysokości 120 000 koron norweskich (ok. 23 000 dolarów). Gdyby Schmid nie zapłacił nie mógłby startować w zawodach przez rok. Ponadto zmiana reprezentacji po ukończeniu 23 roku życia byłaby znacznie trudniejsza[1]. Jego pięć lat młodszy brat Tommy Schmid także uprawia kombinację. Po sezonie 2010/2011 poszedł w ślady Jana i złożył wniosek o przyznanie norweskiego obywatelstwa[2].

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Jan Schmid pojawił się 1 grudnia 2001 roku, kiedy wystartował w konkursie Pucharu Świata B. Zajął wtedy 24. miejsce w zawodach metodą Gundersena w Vuokatti. Jeszcze przed końcem 2001 roku, 29 grudnia w Oberwiesenthal zadebiutował w Pucharze Świata zajmując 32. miejsce w sprincie. W sezonie 2001/2002 wystartował jeszcze siedmiokrotnie, w tym 5 stycznia 2002 roku w Schonach zdobył pierwsze pucharowe punkty, zajmując 18. pozycję w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej zajął 37. miejsce. W lutym 2002 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City zajmując siódme miejsce w konkursie drużynowym. Zajął także czwarte miejsce w Gundersenie na mistrzostwach świata juniorów w Schonach.

W sezonach 2002/2003 – 2006/2007 nie osiągał większych sukcesów w zmaganiach pucharowych. Najlepsze wyniki osiągnął 2 stycznia 2004 roku w Reit im Winkl i 21 stycznia 2006 roku w Harrachovie, gdzie zajmował szóste miejsce w sprincie. W tym czasie wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Sollefteå, gdzie siódmy w Gundersenie i dziesiąty w sprincie. Kilkanaście dni później wystąpił także na mistrzostwach świata w Val di Fiemme. Nie wystartował w drużynie, a indywidualnie był trzydziesty w sprincie, a w Gundersenie zajął 27. lokatę. Podczas mistrzostw świata w Oberstdorfie w 2005 roku jego najlepszym indywidualnym wynikiem było 29. miejsce w Gundersenie. Wraz z kolegami z reprezentacji Szwajcarii zajął szóste miejsce w sztafecie. Jego ostatnim startem na dużej imprezie w barwach Szwajcarii były igrzyska olimpijskie w Turynie w 2006 roku, gdzie w konkursie drużynowym Szwajcarzy ze Schmidem w składzie zajęli czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal z Finami.

Sezon 2006/2007 był pierwszym, w którym reprezentował kraj swego urodzenia. Podobnie jak w kolejnym sezonie nie odniósł żadnych sukcesów. Dwukrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce zawodów: 3 lutego 2007 roku w Zakopanem był dziewiąty w starcie masowym, a 6 stycznia 2008 roku w Schonach był ósmy w Gundersenie. Przełom nastąpił w sezonie 2008/2009. W swoim piątym starcie cyklu, 20 grudnia 2008 roku w Ramsau po raz pierwszy stanął na podium zawodów Pucharu Świata, zajmując trzecie miejsce w Gundersenie. Na tym jednak nie poprzestał i 10 stycznia w Val di Fiemme był trzeci w starcie masowym, a 7 lutego w Seefeld oraz 14 lutego w Klingenthal był ponownie trzeci w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej zajął siódme miejsce. Podczas mistrzostw świata w Libercu wspólnie z Mikko Kokslienem, Petterem Tande i Magnusem Moanem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. Ponadto w konkursie indywidualnym metodą Gundersena na normalnej skoczni zdobył srebrny medal, ulegając tylko Toddowi Lodwickowi ze Stanów Zjednoczonych. Schmid był drugi już po skokach i do biegu przystąpił ze stratą tylko dwóch sekund do Lodwicka. Amerykanina nie wyprzedził, ale zdołał obronić drugie miejsce przed atakami innego zawodnika z USA – Billa Demonga.

W sezonach 2009/2010 i 2010/2011 nie stawał na podium, często jednak plasował się w pierwszej dziesiątce zawodów, między innymi kilkakrotnie zajmując czwarte miejsce. W klasyfikacji generalnej zajmował odpowiednio siedemnaste i ósme miejsce. W 2010 roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Vancouver, gdzie indywidualnie zajął 23. miejsce w Gundersenie na normalnej skoczni, a w konkursie drużynowym był piąty. Rok później, na mistrzostwach świata w Oslo w konkursach drużynowych na obu skoczniach Norwegowie w składzie: Jan Schmid, Magnus Moan, Mikko Kokslien i Håvard Klemetsen zdobyli brązowe medale. Indywidualnie Schmid wypadł przeciętnie, zajmując czternaste miejsce w Gundersenie na dużej i 24. miejsce na normalnej skoczni. W lecie 2010 roku wziął udział w trzynastej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej. Cykl zakończył na szóstej pozycji, przy czym ani razu nie stanął na podium. W czternastej edycji LGP wywalczył jedno podium - 28 sierpnia 2011 roku w Oberwiesenthal był drugi w zawodach Penalty Race. W klasyfikacji końcowej był trzynasty.

Pierwsze w karierze zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata Schmid odniósł na początku sezonu 2011/2012. Miało to miejsce 10 grudnia 2011 roku, kiedy zwyciężył w zawodach metodą Gundersena, rozgrywanych w austriackim Ramsau. W pozostałej części sezonu jeszcze dziesięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, na podium stając raz - 3 marca 2012 roku w Lahti, gdzie ponownie był najlepszy w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie dziewiąty. W kolejnym sezonie nie stawał na podium zawodów pucharowych, tylko trzykrotnie zajmując miejsce w czołowej dziesiątce. Nie wystąpił na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 2013 roku oraz rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Soczi. Sezon 2013/2014 ukończył na czternastej pozycji w klasyfikacji generalnej. Na podium stanął jeden raz - 26 stycznia 2014 roku w Oberstdorfie zajął drugie miejsce na dużej skoczni.

W dwóch kolejnych sezonach łącznie siedem razy stawał na podium: 16 stycznia 2015 roku w Seefeld, tydzień później w Sapporo, 30 stycznia 2015 roku w Val di Fiemme i 5 marca 2016 roku w Schonach był drugi, a 6 grudnia 2014 roku w Lillehammer, 4 stycznia 2015 roku w Schonach i 19 lutego w Lahti zajmował trzecie miejsce w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej był kolejno siódmy i ósmy. Wystąpił w obu konkurencjach indywidualnych podczas mistrzostw świata w Falun w lutym 2015 roku, jednak plasował się w czwartej dziesiątce. Słabsze występy w sezonie 2016/2017 (23. miejsce w klasyfikacji generalnej) sprawiły, że nie wziął udziału w mistrzostwach świata w Lahti.

Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 2017/2018, kiedy siedem razy plasował się w najlepszej trójce zawodów PŚ, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 14 stycznia w Val di Fiemme, 20 stycznia w Chaux-Neuve i 4 lutego 2018 roku w Hakubie był najlepszy w Gundersenie na dużej skoczni. W lutym 2018 roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Pjongczangu wspólnie z Espenem Andersenem, Jarlem Magnusem Riiberem i Jørgenem Gråbakiem wywalczył srebrny medal w sztafecie. Był też jedenasty na dużej skoczni, a na normalnej zajął 25. miejsce.

Po sezonie 2018/2019 zawodnik zakończył sportową karierę[3].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie   edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
7. 14 lutego 2002   Salt Lake City Sztafeta K-90/4x5 km[4] 48:42,2 +3:25,7   Finlandia
4. 15 lutego 2006   Pragelato Sztafeta HS134/4x5 km[5] 49:52,6 +1:22,3   Austria
23. 14 lutego 2010   Vancouver Gundersen HS106/10 km 25:47,1 +1:22,5   Jason Lamy Chappuis
5. 23 lutego 2010   Vancouver Sztafeta HS140/4x5 km[6] 49:31,6 +54,3   Austria
25. 14 lutego 2018   Pjongczang Gundersen HS109/10 km 24:51,4 +2:43,4   Eric Frenzel
11. 20 lutego 2018   Pjongczang Gundersen HS140/10 km 23:52,5 +1:27,2   Johannes Rydzek
2.  22 lutego 2018   Pjongczang Sztafeta HS140/4x5 km[7] 46:09,8 +31,7   Niemcy

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
27. 21 lutego 2003   Val di Fiemme Gundersen K-95/15 km 37:54,2 +5:24,6   Ronny Ackermann
30. 28 lutego 2003   Val di Fiemme Sprint K-120/7,5 km 18:47,8 +2:01,9   Johnny Spillane
29. 18 lutego 2005   Oberstdorf Gundersen HS100/15 km 38:56,2 +3:41,1   Ronny Ackermann
6. 23 lutego 2005   Oberstdorf Sztafeta HS137/4x5 km[8] 49:45,5 +2:44,0   Norwegia
32. 27 lutego 2005   Oberstdorf Sprint HS137/7,5 km 20:15,6 +3:16,4   Ronny Ackermann
13. 20 lutego 2009   Liberec Start masowy HS100/10 km 24:49,7 +7,9   Todd Lodwick
2.  22 lutego 2009   Liberec Gundersen HS100/10 km 24:22,3 +13,0   Todd Lodwick
3.  26 lutego 2009   Liberec Sztafeta HS134/4x5 km[9] 48:32,3 +3,6   Japonia
12. 28 lutego 2009   Liberec Gundersen HS134/10 km 23:36,6 +1:28,1   Bill Demong
24. 26 lutego 2011   Oslo Gundersen HS106/10 km 25:19,2 +2:07,9   Eric Frenzel
3.  28 lutego 2011   Oslo Sztafeta HS106/4x5 km[10] 48:07,8 +40,6   Austria
14. 2 marca 2011   Oslo Gundersen HS134/10 km 25:31,6 +1:18,0   Jason Lamy Chappuis
3.  4 marca 2011   Oslo Sztafeta HS134/4x5 km[11] 48:07,8 +40,6   Austria
31. 20 lutego 2015   Falun Gundersen HS100/10 km 26:38,9 +2:31,4   Johannes Rydzek
31. 26 lutego 2015   Falun Gundersen HS134/10 km 22:45,8 +2:25,3   Bernhard Gruber
2.  22 lutego 2019   Seefeld in Tirol Gundersen HS130/10 km 23:43,0 +4,3   Eric Frenzel
2.  24 lutego 2019   Seefeld in Tirol Sprint drużynowy HS130/2x7,5 km[12] 28:29,5 +8,2   Niemcy
21. 28 lutego 2019   Seefeld in Tirol Gundersen HS109/10 km 25:01,3 +1:50,6   Jarl Magnus Riiber
1.  2 marca 2019   Seefeld in Tirol Sztafeta HS109/4x5 km[13] 50:15,5 - -

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
4. 23 stycznia 2002   Schonach Gundersen K90/10 km 30:54,2 +2:22,4   Björn Kircheisen
7. 5 lutego 2003   Sollefteå Gundersen K107/10 km ? +2:36,7   Björn Kircheisen
10. 9 lutego 2003   Sollefteå Sprint K107/5 km 14.02,6 +1:42,7   Björn Kircheisen

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 20 grudnia 2008   Ramsau Gundersen HS98/10 km 25:59,4 3. +37,3   Bill Demong
2. 10 stycznia 2009   Val di Fiemme Start masowy HS134/10 km 26:20,3 3. +54,4   Björn Kircheisen
3. 11 stycznia 2009   Val di Fiemme Gundersen HS134/10 km 27:33,1 2. +4,1   Magnus Moan
4. 7 lutego 2009   Seefeld Gundersen HS100/10 km 25:29,0 3. +4,9   Mario Stecher
5. 14 lutego 2009   Klingenthal Gundersen HS140/10 km 27:16,7 3. +1:04,1   Anssi Koivuranta
6. 10 grudnia 2011   Ramsau Gundersen HS100/10 km 22:05,8 1. - -
7. 3 marca 2012   Lahti Gundersen HS130/10 km 23:43,4 1. - -
8. 26 stycznia 2014   Oberstdorf Gundersen HS137/10 km 27:32,2 2. +0,5   Eric Frenzel
9. 6 grudnia 2014   Lillehammer Gundersen HS138/10 km 25:01,9 3. +12,3   Eric Frenzel
10. 4 stycznia 2015   Schonach Gundersen HS106/10 km 24:38,2 3. +2,3   Lukas Klapfer
11. 16 stycznia 2015   Seefeld Gundersen HS109/5 km 12:05,0 2. +2,3   Eric Frenzel
12. 23 stycznia 2015   Sapporo Gundersen HS134/10 km 27:23,1 2. +5,0   Eric Frenzel
13. 30 stycznia 2015   Val di Fiemme Gundersen HS134/10 km 29:13,9 2. +7,8   Bernhard Gruber
14. 19 lutego 2016   Lahti Gundersen HS130/10 km 23:57,7 3. +32,2   Eric Frenzel
15. 5 marca 2016   Schonach Gundersen HS106/10 km 23:32,8 2. +15,4   Eric Frenzel
14. 24 listopada 2017   Ruka Gundersen HS142/5 km 12:58,0 2. +7,7   Espen Andersen
15. 3 grudnia 2017   Lillehammer Gundersen HS138/10 km 26:25,1 2. +3,4   Espen Andersen
16. 16 grudnia 2017   Ramsau Gundersen HS96/10 km 24:17,8 3. +8,1   Eric Frenzel
17. 14 stycznia 2018   Val di Fiemme Gundersen HS135/10 km 26:19,9 1. - -
18. 20 stycznia 2018   Chaux-Neuve Gundersen HS118/10 km 23:59,7 1. - -
19. 3 lutego 2018   Hakuba Gundersen HS131/10 km 24:14,6 2. +1:12,6   Akito Watabe
20. 4 lutego 2018   Hakuba Gundersen HS131/10 km 25:36,5 1. - -
21. 17 marca 2019   Schonach Gundersen HS106/10 km 25:14,9 2. +25,0   Jarl Magnus Riiber

Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 2 grudnia 2001   Vuokatti Start masowy K-90/15 km ? 2. +9,0   Mathieu Martinez
2. 9 grudnia 2001   Bardu Sprint K-90/7,5 km ? 3. +1,7   Nicolas Bal
3. 11 stycznia 2002   Baiersbronn Start masowy K-90/10 km ? 1. - -
4. 14 stycznia 2002   Baiersbronn Sprint K-90/7,5 km ? 1. - -
5. 11 marca 2003   Trondheim Sprint K-120/7,5 km ? 2. +3,0   Magnus Moan
6. 21 grudnia 2003   Ruhpolding Gundersen K115/15 km ? 1. - -
7. 23 stycznia 2005   Baiersbronn Sprint HS90/7,5 km ? 2. +3,0   Kevin Arnould

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 28 sierpnia 2011   Oberwiesenthal Penalty Race HS106/10 km 25:26,2 2. +29,3   Johannes Rydzek
2. 28 sierpnia 2013   Villach Gundersen HS98/10 km 23:13,7 3. +1,5   Håvard Klemetsen
3. 30 sierpnia 2013   Oberstdorf Gundersen HS137/10 km 26:07,5 2. +8,7   Bernhard Gruber
4. 30 września 2017   Planica Gundersen HS139/10 km 24:21,3 3. +0,6   Magnus Moan

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Aftenposten: Blir norsk - må betale 120 000 kr.. aftenposten.no. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (norw.)
  2. ↑ Kombinacjanorweska.dbv.pl: Znany kombinator chce zmienić obywatelstwo! (pol.)
  3. ↑ Tych kombinatorów norweskich już nie zobaczymy, czyli kto zakończył karierę. skipol.pl, 2019-03-22. [dostęp 2019-03-24]. (pol.).
  4. ↑ Skład drużyny: Andreas Hurschler, Jan Schmid, Ivan Rieder, Ronny Heer
  5. ↑ Skład drużyny: Jan Schmid, Andreas Hurschler, Ronny Heer, Ivan Rieder
  6. ↑ Skład drużyny: Magnus Moan, Petter Tande, Jan Schmid, Mikko Kokslien
  7. ↑ Skład drużyny: Jan Schmid, Espen Andersen, Jarl Magnus Riiber, Jørgen Gråbak
  8. ↑ Skład drużyny: Andreas Hurschler, Ronny Heer, Jan Schmid, Ivan Rieder
  9. ↑ Skład drużyny: Mikko Kokslien, Petter Tande, Jan Schmid, Magnus Moan
  10. ↑ Skład drużyny: Jan Schmid, Magnus Moan, Mikko Kokslien, Håvard Klemetsen
  11. ↑ Skład drużyny: Mikko Kokslien, Håvard Klemetsen, Jan Schmid, Magnus Moan
  12. ↑ Skład drużyny: Jan Schmid, Jarl Magnus Riiber
  13. ↑ Skład drużyny: Espen Bjørnstad, Jan Schmid, Jørgen Gråbak, Jarl Magnus Riiber
  14. ↑ Zgodnie z regulaminem LGP 2017 do końcowej klasyfikacji zaliczani byli tylko zawodnicy, którzy wystartowali we wszystkich zawodach. W nawiasie podano lokatę zawodnika nie uwzględniając tej reguły.
  15. ↑ Zgodnie z regulaminem LGP 2018 do końcowej klasyfikacji zaliczani byli tylko zawodnicy, którzy wystartowali we wszystkich zawodach. W nawiasie podano lokatę zawodnika nie uwzględniając tej reguły.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Schmid&oldid=71621295”