Ronny Ackermann

niemiecki narciarz (kombinacja norweska)

Ronny Ackermann (ur. 16 maja 1977 w Bad Salzungen) – niemiecki narciarz uprawiający kombinację norweską, trzykrotny medalista olimpijski, dziesięciokrotny medalista mistrzostw świata, srebrny medalista mistrzostw świata juniorów, trzykrotny zdobywca Pucharu Świata i Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji sprintu, a także zwycięzca Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej.

Ronny Ackermann
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1977
Bad Salzungen

Klub

Rhöner WSV Dermbach

Wzrost

184 cm

Debiut w PŚ

28.11 1997, Rovaniemi (6. miejsce – sprint)

Pierwsze punkty w PŚ

28.11 1997, Rovaniemi
(6. miejsce – sprint)

Pierwsze podium w PŚ

9.12 1999, Vuokatti
(1. miejsce – Gundersen)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
srebro Salt Lake City 2002 Sprint
srebro Salt Lake City 2002 Sztafeta
srebro Turyn 2006 Sztafeta
Mistrzostwa świata
złoto Val di Fiemme 2003 Gundersen
złoto Oberstdorf 2005 Sprint
złoto Oberstdorf 2005 Gundersen
złoto Sapporo 2007 Gundersen
srebro Val di Fiemme 2003 Sprint
srebro Val di Fiemme 2003 Sztafeta
srebro Oberstdorf 2005 Sztafeta
srebro Sapporo 2007 Sztafeta
srebro Liberec 2009 Sztafeta
brąz Lahti 2001 Sprint
Mistrzostwa świata juniorów
brąz Canmore 1997 Sztafeta
Puchar Świata
Kryształowa kula
2001/2002
Kryształowa kula
2002/2003
Kryształowa kula
2007/2008
2. miejsce
2000/2001
2. miejsce
2003/2004
2. miejsce
2004/2005
Puchar Świata (sprint)
Mała kryształowa kula
2001/2002
Mała kryształowa kula
2002/2003
Mała kryształowa kula
2007/2008
2. miejsce
2000/2001
2. miejsce
2004/2005
3. miejsce
2003/2004
Letnie Grand Prix
złoto 1. miejsce
1999
brąz 3. miejsce
2003
Inne nagrody
złoto Medal Holmenkollen
2003
Zakończenie kariery: 2010 rok
Strona internetowa

Kariera edytuj

Przygodę ze sportem Ronny Ackermann rozpoczął w wieku pięciu lat, kiedy zaczął trenować biegi narciarskie. Już w 1984 roku zdecydował się jednak zmienić biegi na kombinację. Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej pojawił się w sezonie 1994/1995 Pucharu Świata B. W zawodach tego cyklu startował do sezonu 1996/1997, w tym czasie dwukrotnie stając na podium: 3 grudnia 1995 roku w austriackim Ramsau wygrał zawody metodą Gundersena, a 8 stycznia 1997 roku w Johanngeorgenstadt w tej samej konkurencji zajął trzecie miejsce. Swój jedyny sukces w kategorii juniorów Ackermann osiągnął w 1997 roku, kiedy wraz z kolegami zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym podczas mistrzostw świata juniorów w Canmore.

W Pucharze Świata zadebiutował 28 listopada 1997 roku w fińskim Rovaniemi, zajmując szóste miejsce w sprincie. Tym samym w swoim pucharowym debiucie od razu zdobył punkty. W sezonie 1997/1998 wystartował jeszcze pięciokrotnie, za każdym razem zdobywając punkty. Najlepszy wynik osiągnął 29 listopada w Rovaniemi, gdzie był czwarty w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej dało mu to dwunasta pozycję. W lutym 1998 roku Niemiec brał udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano, gdzie indywidualnie był dwunasty, a w zawodach drużynowych Niemcy z Ackermannem w składzie uplasowali się na szóstej pozycji. W kolejnym sezonie prezentował się słabiej i w efekcie zajął 23. miejsce w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Ramsau w 1999 roku ponownie zajął szóste miejsce w zawodach drużynowych. Indywidualnie lepiej wypadł w sprincie, w którym był dziewiąty. W zawodach metodą Gundersena, z dużą stratą w biegu zajął dopiero 24. miejsce.

W lecie 1999 roku startował w drugiej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej. Ronny wygrał wszystkie trzy konkursy indywidualne i wyraźnie wyprzedził drugiego w klasyfikacji końcowej, swego rodaka Sebastiana Haseneya. Dobrą dyspozycję utrzymał także w zimowym sezonie 1999/2000, który ukończył na piątym miejscu. Już w pierwszych zawodach cyklu, 9 grudnia 1999 roku w Vuokatti, nie tylko po raz pierwszy stanął na podium zawodów pucharowych, ale od razu zwyciężył w konkursie metodą Gundersena. W pozostałej części sezonu jeszcze dziesięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, ale na podium stanął tylko raz: 5 lutego 2000 roku w Hakubie był trzeci w Gundersenie. Pierwszy sukces w kategorii seniorów osiągnął na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 roku, gdzie wywalczył brązowy medal w sprincie, wyprzedzili go tylko jego rodak Marko Baacke oraz Fin Samppa Lajunen. Był ponadto czwarty w sztafecie, gdzie Niemcy przegrali walkę o brązowy medal z Finami, a w Gundersenie zajął 16. miejsce. Bardzo dobrze spisał się także w rywalizacji pucharowej sezonu 2000/2001. Równa, wysoka forma i sześć miejsc na podium dały mu drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Felixem Gottwaldem z Austrii. Niemiec dwukrotnie zwyciężył: 5 stycznia w Reit im Winkl był najlepszy w sprincie, a 10 lutego 2001 roku w Libercu wygrał zawody metodą Gundersena. Zajął także drugie miejsce w klasyfikacji sprinterskiej.

Najważniejszym punktem sezonu 2001/2002 były igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Po skokach do sprintu Ronny zajmował drugą pozycję tracąc do prowadzącego Lajunena 15 sekund. Na trasie biegu Fin okazał się za szybki dla Niemca, jednak Ackermann skutecznie uciekł pozostałym rywalom i zdobył srebrny medal. W konkursie drużynowym wspólnie z Björnem Kircheisenem, Georgiem Hettichem i Marcelem Höhligiem zdobył swój drugi srebrny medal. Po skokach Niemcy zajmowali dopiero piątą pozycję, tracąc do prowadzących Finów blisko dwie minuty. Na trasie biegu byli jednak drugą najszybszą drużyną i dzięki temu wyprzedzili wszystkich oprócz Finów. Na mecie Niemcy stracili do zwycięzców tylko 7,5 sekundy, a trzecich Austriaków wyprzedzili o kolejne 3,5 sekundy. W zawodach metodą Gundersena skoki na odległość 125,5 oraz 128,5 metra dały mu piątą pozycję. Do biegu przystąpił ze stratą nieco ponad minuty. Na trasie biegu osiągnął jednak dopiero osiemnasty czas, co wystarczyło do zajęcia czwartego miejsca. W Pucharze Świata to właśnie w sezonie 2001/2002 osiągnął najlepsze wyniki. W żadnym ze startów nie plasował się poniżej siódmego miejsca, szesnastokrotnie stawał na podium, przy czym sześć razy zwyciężył. Wygrywał kolejno: 23 i 25 listopada w Kuopio, 18 grudnia w Steamboat Springs, 3 stycznia w Reit im Winkl, 8 stycznia w Libercu oraz 15 marca 2002 roku w Oslo. Dzięki tym wynikom zdobył Puchar Świata, wyprzedzając Gottwalda i Lajunena, dodatkowo zdobywając także Małą Kryształową Kulę za triumf w klasyfikacji sprintu.

Podwójne trofeum Pucharu Świata Ronny zgarnął także w sezonie 2002/2003. Dwunastokrotnie stawał na podium, tym razem odnosząc cztery zwycięstwa: 22 stycznia w Hakubie wygrał Gundersena, trzy dni później w Sapporo był najlepszy w starcie masowym, 9 marca w Oslo zwyciężył w sprincie, a 14 marca w Lahti wygrał kolejne zawody metodą Gundersena. W klasyfikacji generalnej zwyciężył z przewagą blisko 400 punktów nad Gottwaldem i trzecim Kircheisenem. Po raz drugi z rzędu zwyciężył także w klasyfikacji sprintu. mistrzostwa świata w Val di Fiemme w 2003 roku przyniosły mu kolejne trzy medale. W Gundersenie Niemiec zwyciężył w skokach i na trasę biegu wyruszył z przewagą 30 sekund. W biegu przewagę tę jeszcze powiększył i sięgnął po złoty medal. W konkursie skoków do sprintu uplasował się na drugim miejscu za Hettichem, do którego tracił przed biegiem tylko 9 sekund. Podczas biegu wyprzedził swego rodaka, jednak musiał uznać wyższość reprezentanta Stanów Zjednoczonych Johnny’ego SpilLane’a i ostatecznie zakończył rywalizację na drugiej pozycji. W zawodach drużynowych razem z Thorstenem Schmittem, Hettichem i Kircheisenem zdobył kolejny srebrny medal. Drugie miejsce Niemcy zajmowali już po skokach, tracąc 13 sekund do prowadzących Austriaków. Nie zdołali ich jednak wyprzedzić w biegu, na mecie meldując się ze stratą 12.6 sekundy.

Latem 2003 roku zajął trzecie miejsce w klasyfikacji szóstej edycji Letniego Grand Prix. W czterech konkurach raz stanął na podium - 29 sierpnia w Klingenthal zwyciężył w Gundersenie. W sezonie 2003/2004 na podium stawał dziewięć razy, z czego aż siedem razy na najwyższym stopniu. Wygrał cztery pierwsze konkursy cyklu: 29 i 30 listopada w Ruce, 6 grudnia w Trondheim i 12 grudnia w Val di Fiemme, a następnie zwyciężał 30 grudnia w Oberhofie, 22 lutego w Libercu oraz 29 lutego 2004 roku w Oslo. W klasyfikacji generalnej wyprzedził go jednak o ponad 200 punktów Fin Hannu Manninen. W klasyfikacji sprintu Ronny był trzeci za Manninenem oraz Lajunenem. Także w sezonie 2004/2005 był drugi w Pucharze Świata. Po raz kolejny bezkonkurencyjny okazał się Manninen, a Niemiec zarówno w klasyfikacji generalnej jak i sprinterskiej zajmował drugie miejsce. Na podium znalazł się trzynaście razy, zwyciężając 27 listopada w Ruce, 4 i 5 grudnia w Trondheim oraz 2 stycznia 2005 roku w Ruhpolding. mistrzostwa świata w Oberstdorfie w 2005 roku były najbardziej udana imprezą w jego karierze. Wygrał obie konkurencje indywidualne, przy czym w Gundersenie do biegu przystąpił z ósmego miejsca ze stratą blisko półtorej minuty, wyprzedzając na trasie wszystkich rywali. W sprincie po skokach był drugi za Finem Anssim Koivurantą, do którego tracił 24 sekundy. Po bardzo dobrym biegu wyprzedził Fina i na metę dotarł jako pierwszy, 11 sekund przed drugim na mecie Norwegiem Magnusem Moanem. W zawodach drużynowych wraz z Haseneyem, Hettichem i Kircheisenem ponownie zajął drugie miejsce. Po skokach prowadzili Norwegowie o 19 sekund przed Austriakami oraz 36 sekund przed Amerykanami. Niemcy znajdowali się na piątej pozycji ze stratą minuty i 26 sekund. W biegu kazali się jednak najszybsi i zdołali awansować aż na drugie miejsce. Na mecie Ackermann, który biegł na ostatniej zmianie w ekipie niemieckiej stracił do zwycięzców tylko 7,1 sekundy, a o zaledwie 0,3 sekundy wyprzedził Gottwalda, który kończył sztafetę Austrii.

W porównaniu z poprzednimi latami w sezonach 2005/2006 i 2006/2007 Ackermann osiągał przeciętne wyniki. Łącznie siedmiokrotnie stawał na podium, jednak ani razu nie wygrał. W klasyfikacji generalnej zajmował odpowiednio jedenastą i dziewiątą pozycję. W tym czasie wystartował na igrzyskach olimpijskich w Turynie w 2006 roku, gdzie indywidualnie był ósmy w sprincie, a w biegu metodą Gundersena zajął dopiero 18. miejsce. W sztafecie Niemcy w składzie Björn Kircheisen, Georg Hettich, Ronny Ackermann i Jens Gaiser powtórzyli sukces sprzed czterech lat i zdobyli srebrny medal. Reprezentacja Niemiec prowadziła po skokach, jednak przewaga 10 sekund nad drugimi Austriakami okazała się zbyt mała, by odnieść zwycięstwo. Austriacy stopniowo zmniejszali stratę, choć gdy Ackermann przekazywał sztafetę Gaiserowi Niemcy mieli jeszcze 20 sekund przewagi. Biegnący w ekipie austriackiej Mario Stecher wyprzedził Gaisera i to Austriacy zdobyli złoto o 15 sekund przed Niemcami. Trzecie miejsce wywalczyli reprezentanci Finlandii, tracąc do Niemców 11,5 sekundy. Na mistrzostwach świata w Sapporo w 2007 roku zdobył złoty medal w Gundersenie, chociaż po skokach był piąty. W biegu odrobił 34 sekundy straty i zwyciężył z przewagą 8,5 sekundy nad Amerykaninen Billem Demongiem, który był drugi. Także w sprincie konkurs skoków ukończył na piątej pozycji i do biegu przystąpił ze stratą 47 sekund. Dwie sekundy za nim na trasę wyruszył jeden z jego największych rywali - Hannu Manninen i to on okazał się najlepszy w tej konkurencji. Niemiec nie był w stanie wytrzymać tempa Fina i ukończył rywalizację na ósmej pozycji. W konkursie drużynowym Niemcy wywalczyli trzeci z rzędu srebrny medal w sztafecie. Wspólnie z Haseneyem, Kircheisenem i Tino Edelmannem plasowali się za Finami i Norwegami po konkursie skoków. W biegu wyprzedzili reprezentantów Norwegii, jednak Finów już nie dogonili. Na mecie stracili do zwycięzców nieco ponad 28 sekund.

Sezon 2007/2008 przyniósł Niemcowi trzecią Kryształową Kulę w karierze oraz trzecie zwycięstwo w klasyfikacji sprintu. Jedenaście razy stawał na podium, przy czym 30 listopada w Ruce i 12 stycznia w Val di Fiemme wygrał zawody metodą Gundersena, a 20 stycznia 2008 roku w Klingenthal był najlepszy w sprincie. W klasyfikacji generalnej wyprzedził o ponad 200 punktów Norwega Pettera Tande oraz Billa Demonga o ponad 270 punktów. W klasyfikacji sprinterskiej Niemiec odniósł minimalne zwycięstwo, wyprzedzając drugiego Francuza Jasona Lamy-Chappuis o zaledwie 4 punkty. Trzeci w tej klasyfikacji Bernhard Gruber z Austrii uzbierał tylko 11 punktów mniej od Ackermanna. Ronny wygrał także pierwsze zawody sezonu 2008/2009, 29 listopada 2008 roku w Ruce. Było to jednak nie tylko jego jedyne pucharowe podium w tym sezonie, ale także ostatnie w całej karierze. Jeszcze czterokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, ale także trzykrotnie nie ukończył zawodów. W klasyfikacji generalnej zajął 19. pozycję. Ostatni sukces osiągnął podczas mistrzostw świata w Libercu w 2009 roku, gdzie razem z Erikiem Frenzlem, Björnem Kircheisenem i Tino Edelmannem kolejny srebrny medal w sztafecie. Po skokach znajdowali się na czwartej pozycji i tracili do prowadzących Francuzów 17 sekund. Do odrabiania strat w ślad za Niemcami rzucili się także Japończycy i to między tymi dwoma reprezentacjami rozstrzygnęła się walka o pierwsze miejsce. W sprinterskim pojedynku między Edelmannem i Norihito Kobayashim na ostatnich metrach lepszy okazał się jednak Japończyk. Indywidualnie Ackermann w żadnej z trzech konkurencji nie znalazł się w czołowej dziesiątce.

W obliczu nadchodzących igrzysk olimpijskich w Vancouver występy Niemca w sezonie 2009/2010 zakończyły się całkowitą porażką. Ani razu nie znalazł się w czołowej dziesiątce, najlepszy wynik osiągając 17 stycznia 2010 roku w Chaux-Neuve, gdzie był osiemnasty w Gundersenie. Nie został włączony do kardy Niemiec na kanadyjskie igrzyska, a start w Chaux-Neuve był ostatnim w jego karierze. Pierwotnie zawiesił swoją karierę na czas nieokreślony, jednak w marcu 2011 roku ogłosił definitywne zakończenie kariery[1]. W maju tego samego roku został włączony do kadry trenerskiej i pełni rolę asystenta[2]. We wrześniu podjęto oficjalną decyzję, że po igrzyskach olimpijskich w Soczi zostanie głównym szkoleniowcem niemieckiej kadry w kombinacji norweskiej[3].

Łącznie w ciągu kariery 77 razy stawał na podium, z czego 28 razy zwyciężał, 25 razy był drugi, a 24 razy zajmował trzecie miejsce. W klasyfikacji wszech czasów jest drugi za Hannu Manninenem, zarówno pod względem zwycięstw jak i miejsc na podium. Jest także wielokrotnym medalistą mistrzostw kraju, w tym sześciokrotnie zdobywał złoto: w sprincie w latach 2000, 2001 i 2003 oraz w Gundersenie w latach 2001, 2002 i 2003. Został ponadto wybrany sportowcem roku w Niemczech w 2005 r. Za swe osiągnięcia został w 2003 r. nagrodzony medalem Holmenkollen wraz z austriackim kombinatorem norweskim Felixem Gottwaldem.

Osiągnięcia edytuj

 
Ackermann podczas zawodów LGP w 2004 roku

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
12. 14 lutego 1998   Nagano Gundersen K-90/15 km 41:21,1 +2:31,8   Bjarte Engen Vik
6. 20 lutego 1998   Nagano Sztafeta K-90/4x5 km[4] 54:11,5 +2:10,5   Norwegia
4. 9 lutego 2002   Salt Lake City Gundersen K-90/15 km 39:11,7 +1:16,1   Samppa Lajunen
2.  14 lutego 2002   Salt Lake City Sztafeta K-90/4x5 km[5] 48:42,2 +7,5   Finlandia
2.  21 lutego 2002   Salt Lake City Sprint K-120/7,5 km 16:40,1 +9,0   Samppa Lajunen
18. 11 lutego 2006   Pragelato Gundersen HS106/15 km 39:44,6 +3:14,3   Georg Hettich
2.  15 lutego 2006   Pragelato Sztafeta HS134/4x5 km[6] 49:52,6 +15,3   Austria
8. 21 lutego 2006   Pragelato Sprint HS134/7,5 km 18:29,0 +38,7   Felix Gottwald

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
49. 22 lutego 1997   Trondheim Gundersen K-90/15 km 43:43,1 +2.20,6   Kenji Ogiwara
24. 20 lutego 1999   Ramsau Gundersen K-90/15 km 37:04,8 +5:11,4   Bjarte Engen Vik
6. 25 lutego 1999   Ramsau Sztafeta K-90/4x5 km[7] 49:34,2 +2:37,9   Finlandia
9. 27 lutego 1999   Ramsau Sprint K-90/7,5 km 17:48,4 +59,4   Bjarte Engen Vik
16. 15 lutego 2001   Lahti Gundersen K-90/15 km 39:26,7 ?   Bjarte Engen Vik
4. 20 lutego 2001   Lahti Sztafeta K-90/4x5 km[8] 48:54,1 +53,5   Norwegia
3.  24 lutego 2001   Lahti Sprint K-116/7,5 km 19:40,3 +10,0   Marko Baacke
1.  21 lutego 2003   Val di Fiemme Gundersen K95/15 km 37:54,2 - -
2.  24 lutego 2003   Val di Fiemme Sztafeta K95/4x5 km[9] 47:23,9 +12,6   Austria
2.  28 lutego 2003   Val di Fiemme Sprint K120/7,5 km 18:47,8 +1,3   Johnny Spillane
1.  18 lutego 2005   Oberstdorf Gundersen HS100/15 km 38:56,2 - -
2.  23 lutego 2005   Oberstdorf Sztafeta HS137/4x5 km[10] 49:45,5 +7,1   Norwegia
1.  27 lutego 2005   Oberstdorf Sprint HS137/7,5 km 20:15,6 - -
8. 23 lutego 2007   Sapporo Sprint HS134/7,5 km 17:40,2 +58,6   Hannu Manninen
2.  25 lutego 2007   Sapporo Sztafeta HS134/4x5 km[11] 49:14,9 +28,4   Finlandia
1.  3 marca 2007   Sapporo Gundersen HS100/15 km 38:35,6 - -
18. 20 lutego 2009   Liberec Start masowy HS100/10 km 276,0 pkt -41,8 pkt   Todd Lodwick
13. 22 lutego 2009   Liberec Gundersen HS100/10 km 24:22,3 +1:52,3   Todd Lodwick
2.  26 lutego 2009   Liberec Sztafeta HS134/4x5 km[12] 48:32,3 +0,0   Japonia
21. 28 lutego 2009   Liberec Gundersen HS134/10 km 23:36,6 +2:02,5   Bill Demong

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
2.  14 lutego 1997   Canmore Sztafeta K-89/3x5 km[13] ? ?   Francja

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 9 grudnia 1999   Vuokatti Gundersen K90/15 km ? 1. - -
2. 5 lutego 2000   Hakuba Gundersen K120/15 km ? 3. ?   Bjarte Engen Vik
3. 2 grudnia 2000   Kuopio Sprint K120/7.5 km ? 2. ?   Felix Gottwald
4. 3 grudnia 2000   Kuopio Start masowy K120/10 km ? 3. ?   Felix Gottwald
5. 5 stycznia 2001   Reit im Winkl Sprint K90/7.5 km ? 1. - -
6. 7 stycznia 2001   Reit im Winkl Gundersen K90/15 km ? 3. ?   Kristian Hammer
7. 19 stycznia 2001   Park City Sprint K120/7.5 km ? 2. ?   Felix Gottwald
8. 10 lutego 2001   Liberec Gundersen K120/15 km ? 1. - -
9. 23 listopada 2001   Kuopio Gundersen K120/15 km 42:44.0 min 1. - -
10. 25 listopada 2001   Kuopio Sprint K120/7.5 km 18:58.2 min 1. - -
11. 7 grudnia 2001   Zakopane Start masowy K120/10 km ? 2. ?   Felix Gottwald
12. 9 grudnia 2001   Szczyrbskie Jezioro Sprint K90/7.5 km 17:38.3 min 2. +2.4 s   Samppa Lajunen
13. 16 grudnia 2001   Steamboat Springs Gundersen K90/15 km 42:00.8 min 3. +39.0 s   Felix Gottwald
14. 18 grudnia 2001   Steamboat Springs Sprint K114/7.5 km 18:08.8 min 1. - -
15. 29 grudnia 2001   Oberwiesenthal Sprint K95/7.5 km 21:25.2 min 2. +13.4 s   Felix Gottwald
16. 3 stycznia 2002   Reit im Winkl Sprint K90/7.5 km 18:57.4 min 1. - -
17. 5 stycznia 2002   Schonach Gundersen K90/15 km 43:28.7 min 3. +18.3 s   Felix Gottwald
18. 11 stycznia 2002   Val di Fiemme Sprint K120/7.5 km 16:48.1 min 2. +32.0 s   Felix Gottwald
19. 18 stycznia 2002   Liberec Gundersen K90/15 km 19:33.2 min 1. - -
20. 1 marca 2002   Lahti Gundersen K116/15 km 40:56.2 min 2. +10.9 s   Samppa Lajunen
21. 3 marca 2002   Lahti Sprint K116/7.5 km 20:39.3 min 2. +23.6 s   Samppa Lajunen
22. 13 marca 2002   Trondheim Sprint K120/7.5 km 19:03.1 min 2. +3.2 s   Samppa Lajunen
23. 15 marca 2002   Oslo Gundersen K115/15 km 37:33.8 min 1. - -
24. 16 marca 2002   Oslo Sprint K115/7.5 km 18:38.8 min 3. +24.1 s   Hannu Manninen
25. 29 listopada 2002   Ruka Sprint K120/7.5 km 22:21.5 min 2. +3.4 s   Hannu Manninen
26. 8 grudnia 2002   Trondheim Sprint K120/7.5 km 18:45.5 min 2. +10.0 s   Björn Kircheisen
27. 15 grudnia 2002   Harrachov Sprint K90/7.5 km 16:15.2 min 3. +4.8 s   Hannu Manninen
28. 1 stycznia 2003   Oberhof Sprint K120/7.5 km 20:52.3 min 2. +0.4 s   Felix Gottwald
29. 8 stycznia 2003   Ramsau Sprint K90/7.5 km 18:25.9 min 2. +0.6 s   Samppa Lajunen
30. 12 stycznia 2003   Chaux-Neuve Gundersen K90/15 km 42:41.6 min 2. +45.3 s   Felix Gottwald
31. 22 stycznia 2003   Hakuba Sprint K120/7.5 km 20:35.2 min 1. - -
32. 25 stycznia 2003   Sapporo Start masowy K120/10 km 253.6 pkt 1. - -
33. 8 marca 2003   Oslo Sprint K115/7.5 km 19:05.5 min 2. +5.1 s   Felix Gottwald
34. 9 marca 2003   Oslo Sprint K115/7.5 km 18:19.2 min 1. - -
35. 14 marca 2003   Lahti Gundersen K116/15 km 41:20.1 min 1. - -
36. 15 marca 2003   Lahti Sprint K116/7.5 km 19:53.4 min 3. +1.6 s   Felix Gottwald
37. 29 listopada 2003   Ruka Gundersen K120/15 km 38:38.2 min 1. - -
38. 30 listopada 2003   Ruka Sprint K120/7.5 km 19:16.0 min 1. - -
39. 6 grudnia 2003   Trondheim Sprint K120/7.5 km 17:26.7 min 1. - -
40. 12 grudnia 2003   Val di Fiemme Gundersen K95/15 km 35:23.1 min 1. - -
41. 30 grudnia 2003   Oberhof Gundersen K120/15 km 36:02.2 min 1. - -
42. 4 stycznia 2004   Schonach Gundersen K90/15 km 34:29.5 min 2. +0.7 s   Todd Lodwick
43. 22 lutego 2004   Liberec Gundersen K120/15 km 37:41.5 min 1. - -
44. 28 lutego 2004   Oslo Sprint K115/7.5 km 17:09.4 min 3. +15.6 s   Hannu Manninen
45. 29 lutego 2004   Oslo Gundersen K115/15 km 37:16.0 min 1. - -
46. 27 listopada 2004   Ruka Gundersen HS142/15 km 35:55.1 min 1. - -
47. 28 listopada 2004   Ruka Sprint HS142/7.5 km 19:49.1 min 3. +45.9 s   Hannu Manninen
48. 4 grudnia 2004   Trondheim Gundersen HS131/15 km 34:47.4 min 1. - -
49. 5 grudnia 2004   Trondheim Sprint HS131/7.5 km 17:39.6 min 1. - -
50. 30 grudnia 2004   Oberhof Gundersen HS140/15 km 41:25.3 min 2. +47.6 s   Hannu Manninen
51. 2 stycznia 2005   Ruhpolding Sprint HS128/7.5 km 20:13.3 min 1. - -
52. 8 stycznia 2005   Seefeld Sprint HS100/7.5 km 19:57.8 min 2. +0.5 s   Hannu Manninen
53. 9 stycznia 2005   Seefeld Gundersen HS100/15 km 35:33.0 min 3. +15.3 s   Hannu Manninen
54. 29 stycznia 2005   Sapporo Start masowy HS134/10 km 226.8 pkt 2. -2.9 pkt   Hannu Manninen
55. 4 marca 2005   Lahti Sprint HS130/7.5 km 19:06.2 min 3. +22.3 s   Hannu Manninen
56. 5 marca 2005   Lahti Gundersen HS130/15 km 40:45.0 min 2. +1.2 s   Björn Kircheisen
57. 12 marca 2005   Oslo Gundersen HS128/15 km 36:29.6 min 3. +28.8 s   Magnus Moan
58. 13 marca 2005   Oslo Sprint HS128/7.5 km 18:04.3 min 3. +5.6 s   Hannu Manninen
59. 3 grudnia 2005   Lillehammer Gundersen HS131/15 km 41:14.5 min 3. +1:22.2 min   Hannu Manninen
60. 4 grudnia 2005   Lillehammer Sprint HS131/7.5 km 19:47.5 min 3. +0.8 s   Hannu Manninen
61. 17 grudnia 2005   Ramsau Start masowy HS100/10 km 251.5 pkt 2. -10.5 pkt   Petter Tande
62. 30 grudnia 2005   Oberhof Gundersen HS140/15 km 37:59.7 min 2. +7.2 s   Hannu Manninen
63. 3 stycznia 2006   Ruhpolding Sprint HS128/7.5 km 20:23.6 min 2. +9.5 s   Felix Gottwald
64. 17 grudnia 2006   Ramsau Sprint HS98/7.5 km 16:53.3 min 3. +1.2 s   Magnus Moan
65. 30 grudnia 2006   Ruhpolding Gundersen HS128/15 km 35:58.1 min 3. +2.7 s   Hannu Manninen
66. 30 listopada 2007   Ruka Gundersen HS142/15 km 40:54.8 min 1. - -
67. 8 grudnia 2007   Trondheim Gundersen HS131/15 km 38:54.9 min 3. +8.5 s   Bill Demong
68. 16 grudnia 2007   Ramsau Sprint HS98/7.5 km 17:32.6 min 2. +3.1 s   Björn Kircheisen
69. 6 stycznia 2008   Schonach Gundersen HS96/15 km 39:19.7 min 3. +19.7 s   Petter Tande
70. 12 stycznia 2008   Val di Fiemme Gundersen HS134/15 km 41:52.2 min 1. - -
71. 20 stycznia 2008   Klingenthal Start masowy HS140/10 km 186.6 pkt 2. -3.2 pkt   Eric Frenzel
72. 20 stycznia 2008   Klingenthal Sprint HS140/7.5 km 18:45.9 min 1. - -
73. 26 stycznia 2008   Seefeld Sprint HS100/7.5 km 19:33.9 min 3. +7.2 s   Christoph Bieler
74. 16 lutego 2008   Liberec Start masowy HS134/10 km 250.8 pkt 3. -12.5 pkt   Petter Tande
75. 29 lutego 2008   Lahti Gundersen HS130/15 km 37:11.9 min 3. +29.9 s   Petter Tande
76. 8 marca 2008   Oslo Gundersen HS128/15 km 39:33.1 min 3. +40.2 s   Bernhard Gruber
77. 29 listopada 2008   Ruka Gundersen HS142/10 km 27:31.1 min 1. - -

Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 3 grudnia 1995   Ramsau Gundersen K120/15 km ? 1. - -
2. 8 stycznia 1997   Johanngeorgenstadt Sprint K75/7.5 km ? 3. ?   Marco Zarucchi

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium chronologicznie edytuj

Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 22 sierpnia 1999   Wernigerode Start masowy K63/10 km ? 1. - -
2. 25 sierpnia 1999   Oberhof Sprint K120/5 km ? 1. - -
3. 28 sierpnia 1999   Klingenthal Gundersen K120/15 km ? 1. - -
4. 26 sierpnia 2001   Oberhof Sprint K120/9 km ? 1. - -
5. 3 września 2001   Ramsau Gundersen K90/15 km ? 3. + 43.1 s   Mario Stecher
6. 29 sierpnia 2003   Klingenthal Gundersen K80/15 km ? 1. - -
7. 29 sierpnia 2004   Steinbach Sprint HS140/9 km ? 2. +9.7 s   Christoph Bieler
8. 27 sierpnia 2006   Klingenthal Start masowy HS140/10 km 246.7 pkt 2. -8.9 pkt   Björn Kircheisen

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. Ronny Ackermann podjął ostateczną decyzję. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-03-16. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).
  2. Weinbuch zostaje, Bauer odchodzi, Ackermann dołącza!. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-05-06. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).
  3. Ackermann obejmie niemiecką kadrę po Igrzyskach Olimpijskich. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-09-20. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).
  4. Skład drużyny: Matthias Looß, Ronny Ackermann, Thorsten Schmitt, Jens Deimel
  5. Skład drużyny: Björn Kircheisen, Georg Hettich, Marcel Höhlig, Ronny Ackermann
  6. Skład drużyny: Björn Kircheisen, Georg Hettich, Ronny Ackermann, Jens Gaiser
  7. Skład drużyny: Jens Gaiser, Jens Deimel, Sebastian Haseney, Ronny Ackermann
  8. Skład drużyny: Marko Baacke, Jens Deimel, Ronny Ackermann, Sebastian Haseney
  9. Skład drużyny: Thorsten Schmitt, Georg Hettich, Björn Kircheisen, Ronny Ackermann
  10. Skład drużyny: Sebastian Haseney, Georg Hettich, Björn Kircheisen, Ronny Ackermann
  11. Skład drużyny: Sebastian Haseney, Ronny Ackermann, Tino Edelmann, Björn Kircheisen
  12. Skład drużyny: Ronny Ackermann, Eric Frenzel, Björn Kircheisen, Tino Edelmann
  13. Skład drużyny: Jens Gaiser, Georg Hettich, Ronny Ackermann