Wikipedia

Mieczysław Nawarski

Mieczysław Edward Szczepan Nawarski[a] (ur. 25 listopada 1880, zm. 25 września 1946) – polski inżynier, urzędnik, kapitan piechoty Wojska Polskiego II RP.

Mieczysław Nawarski
Ilustracja
Mieczysław Nawarski (1912)
Data urodzenia

25 listopada 1880

Data śmierci

25 września 1946

Miejsce spoczynku

cmentarz komunalny w Zgorzelcu

Zawód, zajęcie

urzędnik

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Życiorys edytuj

Urodził się 25 listopada 1880. Był uczniem C. K. Wyższego Gimnazjum w Kołomyi[b][c][d].

Ukończył studia z tytułem inżyniera. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej podjął pracę w administracji na szczeblu samorządowym. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 21 maja 1908 został mianowany adiunktem budownictwa przy magistracie w Sanoku w charakterze prowizorycznym, jako że miał jeszcze złożyć drugi egzamin państwowy[1]. Na tym stanowisku pracował w kolejnych latach[2][3][4][5][6][7]. Został wybrany zastępcą sędziego przysięgłego przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku na rok 1914[8]. Publikował na łamach „Tygodnika Ziemi Sanockiej” opisując projekt gazowni miejskiej w Sanoku[9][10][11][12].

Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”: 1912[13], 1920, 1921, 1922[14], w tym działał we władzach przed 1914[15], w 1909 wybrany wydziałowym oraz gospodarzem (z tej drugiej funkcji zrezygnował)[16], w 1911 wybrany zastępcą sekretarza[17]. Zasiadł w zarządzie powołanego w połowie 1911 Klubu Tenisowego w Sanoku, który stworzył dwa korty w miejscu kotlinki za kręgielnią „Sokoła”[18]. Działał w Towarzystwie Upiększania Miasta Sanoka, w 1912 wybrany zastępcą wydziałowego[19][20]. Udzielał się w sanockim Towarzystwie św. Wincentego à Paulo[21]. Wraz z Janiną Kossak-Pełeńską oraz inż. arch. Fischlerem był założycielem kółka dramatycznego w Sanoku, organizującego przedstawienia sceniczne w mieście[22]. W mieście wystawiał też swoje obrazy malarskie[22].

W rezerwie piechoty C. K. Armii został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1910[23], a w grudniu 1911 awansowany na chorążego ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1910[24][25]. Od tego czasu był przydzielony do 30 pułku piechoty we Lwowie[26][27][28][29]. Przed 1914 został odznaczony Krzyżem Pamiątkowym Mobilizacji 1912–1913[29]. Po wybuchu I wojny światowej jesienią 1914 został awansowany na podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1914[30]. U kresu wojny i po przejęciu władzy w Sanoku przez Polaków 1 listopada 1918 w stopniu podporucznika stanął na czele milicji miejskiej zorganizowanej w mieście[31][32][33][34]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[35][36]. W 1923, 1924 był przydzielony jako oficer rezerwowy do 79 pułku piechoty w garnizonie Słonim[37][38]. W 1934 jako kapitan pospolitego ruszenia rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr 5 w Krakowie jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wadowice[39].

20 grudnia 1919 został wybrany na stanowisko inżyniera miejskiego w Sanoku[40]. W latach 30. pełnił funkcję kierownika Powiatowego Zarządu Drogowego (PZD) w Nisku[41]. Był członkiem oddziału Ligi Morskiej i Kolonialnej w Nisku i w 1936 otrzymał srebrny medal pozłacany z racji XV-lecia rocznicy odzyskania dostępu do morza[42]. W 1937 był kierownikiem Powiatowego Zarządu Drogowego (PZD) w Przeworsku[43].

Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 pełnił funkcję sekretarza Wydziału Powiatowego w Zgorzelcu[44]. Zmarł 25 września 1946 i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Zgorzelcu[45].

Był żonaty z Marią Adelajdą Nawarską z domu Ganszer (1889-1978), która jako wdowa do końca życia zamieszkiwała w Sanoku[46][47].

Uwagi edytuj

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Miecislaus Nawarski”.
  2. ↑ W 1898 ukończył VI klasę. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższego Gimnazyum w Kołomyi za rok szkolny 1898. Kołomyja: 1898, s. 108.
  3. ↑ W sprawozdaniu szkolnym 1898/1899 Mieczysław Nawarski został wzmiankowany jako ofiarowujący książki w darze, lecz nie ma go na liście absolwentów klasy VII. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższego Gimnazyum w Kołomyi za rok szkolny 1898/99. Kołomyja: 1899, s. 85.
  4. ↑ W sprawozdaniu szkolnym 1899/1900 Mieczysław Nawarski nie został wymieniony na liście absolwentów klasy VIII. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższego Gimnazyum w Kołomyi za rok szkolny 1900. Kołomyja: 1900, s. 111.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku od 18 kwietnia 1907-1914. T. XIII. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 57. [dostęp 2021-12-13].
  2. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 451.
  3. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 451.
  4. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 466.
  5. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 465.
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 519.
  7. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 522.
  8. ↑ Lista sędziów przysięgłych. „Dziennik Urzędowy c.k. Starostwa i c.k. Rady szkolnej okręgowej w Sanoku”. Nr 8, s. 4, 15 kwietnia 1914. 
  9. ↑ M. Nawarski. Gazownia miejska w Sanoku (1). „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 42, s. 1, 20 października 1912. 
  10. ↑ M. Nawarski. Gazownia miejska w Sanoku (2). „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 43, s. 1, 27 października 1912. 
  11. ↑ M. Nawarski. Gazownia miejska w Sanoku (3). „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 44, s. 1, 3 listopada 1912. 
  12. ↑ M. Nawarski. Gazownia miejska w Sanoku (4). „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 45, s. 1, 10 listopada 1912. 
  13. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 148. ISBN 978-83-939031-1-5.
  14. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 151. ISBN 978-83-939031-1-5.
  15. ↑ Zarząd. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-05-30].
  16. ↑ Sprawozdanie Wydziału Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w Sanoku za rok administracyjny 1909. Sanok: 1910, s. 3.
  17. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 14, s. 3, 2 kwietnia 1911. 
  18. ↑ Kronika. Klub tenisowy. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 29, s. 3, 9 lipca 1911. 
  19. ↑ Sprawozdanie Wydziału Tow. Upiększania Miasta Sanoka. „Miesięcznik Artystyczny”. Nr 7, s. 67, 1912. 
  20. ↑ T. U. M. S.. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 26, s. 3, 30 czerwca 1912. 
  21. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 40, s. 3, 28 września 1913. 
  22. ↑ a b Emilia Słuszkiewicz: Pamiętnik (1853–1939). Sanok: 1971, s. 56.
  23. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1911. Wiedeń: 1910, s. 447.
  24. ↑ Verordnungen des k. u. k. Kriegsministeriums. „Neues Wiener Tagblatt”. Nr 358, s. 23, 30 grudnia 1911. (niem.). 
  25. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1913. Wiedeń: 1913, s. 453.
  26. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1911. Wiedeń: 1910, s. 523.
  27. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1912. Wiedeń: 1911, s. 527.
  28. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1913. Wiedeń: 1913, s. 561.
  29. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1914. Wiedeń: 1914, s. 439.
  30. ↑ Verordnungen des k. u. k. Kriegsministeriums. „Wiener Zeitung”. Nr 358, s. 9, 7 listopada 1914. (niem.). 
  31. ↑ Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich (garść wspomnień w rocznicę). „Ziemia Sanocka”. Nr 30, s. 1, 7 grudnia 1919. 
  32. ↑ Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 506.
  33. ↑ Działalność patriotyczna TG „Sokół” w Sanoku. sokolsanok.pl, 2009.12.07. [dostęp 2015-08-17].
  34. ↑ Edward Zając: Jak Sanok wybił się na niepodległość. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1995, s. 17. ISBN 83-901466-3-0.
  35. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 472.
  36. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 413.
  37. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 353.
  38. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 328.
  39. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 252, 926.
  40. ↑ Protokoły posiedzeń Rady Miejskiej w Sanoku 1919-1920. szukajwarchiwach.gov.pl. s. 162. [dostęp 2021-12-19].
  41. ↑ Z życia naszych oddziałów. Oddział na pow. Nisko. „Drogowiec”. Nr 3, s. 15, 1935. 
  42. ↑ Kronika. Odznaczenia w L. M. K.. „Zew Rzeszowa”. Nr 11, s. 86, 10 kwietnia 1936. 
  43. ↑ Dalsze awanse w administracji państw.. „Chwila”. Nr 1028, s. 4, 30 grudnia 1937. 
  44. ↑ Jan Bohdan Gliński: Mój Zgorzelec.
  45. ↑ Mieczysław Edward Nawarski. nekropole.info. [dostęp 2015-08-17].
  46. ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 24 (poz. 6).
  47. ↑ Maria Nawarska. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-24].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Nawarski&oldid=71779793”