Myczków
Myczków (ukr. Мичків[5]) – wieś wczasowa w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie leskim, w gminie Solina[4][6].
| wieś | |
.jpg) Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa z 1901 r. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2020) |
537[2] |
| Strefa numeracyjna |
13 |
| Kod pocztowy |
38-610[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RLS |
| SIMC |
0360572[4] |
Położenie na mapie gminy Solina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu leskiego  | |
 49°22′44″N 22°24′39″E/49,378889 22,410833[1]
| |
Przez wieś przebiegają drogi wojewódzkie nr 894 i 895.
Historia edytuj
Wieś prawa wołoskiego w latach 1551–1600, położona w ziemi sanockiej województwa ruskiego[7].
Myczków w XV w. istniał jako własność Kmitów. Przypadła ona w XVI w synowi siostry wojewody, Katarzyny Kmicianki (zamężnej za Andrzejem Stadnickim, kasztelanem sanockim) – Mikołajowi Stadnickiemu, który otrzymał wtedy w spadku jeszcze Solinę. W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej w Myczkowcach był Tadeusz Urbański[8]. Do 1939 we wsi znajdował się dwór, którego właścicielem był kpt. Czesław Wawrosz.
W II Rzeczypospolitej wieś w powiecie leskim województwa lwowskiego. Według Wołodymyra Kubijowycza miejscowość przed wojną zamieszkiwało 630 osób, w tym 430 Ukraińców (wliczając w to Rusinów), 60 Polaków, 130 ukraińskich rzymskich katolików oraz 10 Żydów[9]. We wrześniu 1946 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA napadli na wieś, paląc zbudowania dworskie i Dom Letniskowy oraz mordując 4 Polaków. W 1946 spalili większość gospodarstw po Ukraińcach przesiedlonych do ZSRR[10].
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Myczków. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
Geografia i położenie edytuj
Wieś położna jest na pograniczu gór Sanocko-Turczańskich oraz Bieszczadów, chociaż częściej zalicza się ją do tych drugich.
Zabytki i atrakcje edytuj
- Kościoły
We wsi znajdują się dwa kościoły położone obok siebie przedzielone wspólną dzwonnicą parawanową. Pierwszy z budynków, funkcjonujący dawniej jako cerkiew greckokatolicka a obecnie kościół rzymskokatolicki, to kościół parafialny pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy z 1899 wzniesiony z fundacji Jana Nepomucena Zatorskiego, właściciela tutejszego majątku.
Drugi kościół to obiekt wybudowany w 1901, również przez Jana Zatorskiego jako fundatora, przeznaczony od początku dla ludności rzymskokatolickiej. Kościół ten jest pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa.
.jpg)
- Muzeum
W Myczkowie znajduje się Muzeum Kultury Bojków, w którym znajdują się zbiory materialne oraz duchowe dawnych mieszkańców tego regionu. Prezentują one bogate zróżnicowanie Bieszczadów pod względem kulturowym oraz starają się utrwalać wiedzę okolicznych mieszkańców, jak i turystów na temat Bojków, po których zostały tylko nieliczne ślady[11].
- Tablica pamiątkowa
Na ścianie muzeum od strony parkingu, znajduje się tablica upamiętniająca organizatorów przerzutów granicznych na terenach Bieszczadów podczas II wojny światowej. Na tablicy znajdują się cztery osobistości, Czesław Wawrosz – właściciel Myczkowa, Wanda Wawrosz – właścicielka majątku, Fryderyk Sedlak – rządca majątku oraz Stanisław Matuszewski – przewodnik graniczny[12].
Osoby związane z miejscowością edytuj
- Izydor Matuszewski – dwukrotny przeor klasztoru na Jasnej Górze oraz dwukrotny generał Zakonu Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika.
- Czesław Wawrosz – właściciel wsi do 1940 roku.
- Mieczysław Jus – mieszkaniec wsi w latach 30. XX wieku, który wówczas należał do Związku Strzeleckiego w Lesku.
- Michał Matuszewski – artysta muzyczny pochodzący z Myczkowa, uczestnik programu The Voice of Poland oraz finalista Must Be The Music.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 84412
- ↑ Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 4 [dostęp 2022-01-11].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 800 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT.
- ↑ Myczków* | APOKRYF RUSKI [online], 30 marca 2023 [dostęp 2023-11-05] (pol.).
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 139.
- ↑ Wołodymyr Kubijowycz, Rozmieszczenie kultur i ludności we wschodnich Karpatach, 1923, s. 43.
- ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 394, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
- ↑ O muzeum [online] [dostęp 2024-01-07] (pol.).
- ↑ Pamięć Bohaterom „Przerzutów Granicznych” – tablica pamiątkowa po 80 latach [online], Bieszczady.Land, 20 lipca 2020 [dostęp 2024-02-01] (pol.).
Bibliografia edytuj
- Stanisław Kryciński: Cerkwie w Bieszczadach. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005. ISBN 83-89188-38-4.
Linki zewnętrzne edytuj
- Myczków, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 823.
- Zarys dziejów Myczkowa. myczkow.pl. [dostęp 2012-07-13].