Paweł II (papież)

papież XV-wieczny

Paweł II (łac. Paulus II, właśc. Pietro Barbo; ur. 23 lutego 1417 w Wenecji, zm. 26 lipca 1471 w Rzymie[1]) – papież w okresie od 30 sierpnia 1464 do 26 lipca 1471[2].

Paweł II
Paulus Secundus
Pietro Barbo
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1417
Wenecja

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1471
Rzym

Miejsce pochówku

Groty Watykańskie

Papież
Okres sprawowania

30 sierpnia 1464–26 lipca 1471

Biskup Vicenzy
Okres sprawowania

16 czerwca 1451–30 sierpnia 1464

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

1446

Kreacja kardynalska

1 lipca 1440
Eugeniusz IV

Kościół tytularny

diakon S. Maria Nuova (1 lipca 1440)
prezbiter S. Marci (16 czerwca 1451)

Pontyfikat

30 sierpnia 1464

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie kupieckiej i to taką karierę początkowo rozważał[1]. Jednak jego wuj Eugeniusz IV mianował go kolejno: archidiakonem Bolonii i protonotariuszem apostolskim[1]. W 1440 papież mianował go kardynałem diakonem[1] S. Maria Nuova, a następnie administratorem apostolskim diecezji Cervia (1446-51)[3]. W 1451 Mikołaj V awansował do rangi kardynała prezbitera S. Marci[1]. Był też biskupem Vicenzy (od 1451 r. aż do wyboru na papieża) i przez krótki czas biskupem Padwy (1459-60). Od 1445 roku pełnił funkcję archiprezbitera bazyliki watykańskiej[4]. Na konklawe 1464 roku został wybrany papieżem już w pierwszym głosowaniu[5]. Podobnie jak pozostali kardynałowie, przed głosowaniem złożył tzw. "kapitulację wyborczą", regulującą sposób postępowania przyszłego papieża[2]. Barbo zobowiązał się do kontynuowania wojny z Turkami, zmniejszenia liczby kardynałów do 18 i zwołaniu soboru w ciągu trzech lat[2].

Paweł II był miłośnikiem przepychu i imprez karnawałowych[1]. W 1470 roku wydał dokument stwierdzający, że rok święty winno się obchodzić co 25 lat[1]. W porównaniu ze swoim poprzednikiem, Piusem II nie wykazywał zainteresowania sztuką[2]. Dość szybko popadł w konflikt z humanistami i artystami, kiedy to nakazał uwięzić Bartolomea Platinę[1]. Wkrótce potem zamknął także Akademię Rzymską, za co został nazwany "barbarzyńcą"[2]. Paweł skupił swoje wysiłki na organizowaniu wyprawy krzyżowej przeciwko Turkom, którzy zagrażali Europie – wsparł finansowo i wojskowo Węgrów i Albańczyków, na czele ze Skanderbegiem[1]. Napotkał jednak trudności w samych Włoszech – śmierć władcy Mediolanu, Francesco Sforzy w 1466, mocno zagroziła stabilności państwa[1]. Ponadto jedynym europejskim władcą, nadającym się na przywódcę krucjaty, był Jerzy z Podiebradów, który był podejrzewany o kontakty z husytami[1]. Po nieudanej próbie polubownego załatwienia sprawy, Paweł ekskomunikował czeskiego króla w grudniu 1466[1]. Gdy w 1470 roku sułtan Mehmed II Zdobywca podbił Negroponte, papież natychmiast zwołał do Rzymu kongres państw włoskich, czego efektem był sojusz obronny podpisany 22 grudnia 1470[1]. W kwestii zwołania soboru i zreformowania Kościoła, papież nie podjął żadnych działań[2].

Planował doprowadzić do małżeństwa Iwana III z katoliczką, Zoe Paleolog (córką Tomasza Paleologa), dzięki czemu miało dojść do pojednania z Kościołem rosyjskim[1]. Papież zmarł jednak przed zaślubinami na wylew[1]. Do małżeństwa rok później doprowadził ostatecznie jego następca, Sykstus IV.

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j k l m n o John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 347-349. ISBN 83-06-02633-0.
  2. a b c d e f Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 126. ISBN 83-7006-437-X.
  3. Konrad Eubel: Hierarchia Catholica Medii Aevi. Münster: 1914, s. 126. podaje, że Barbo został administratorem Cervii w roku 1440, ale najwyraźniej jest to omyłka pisarska, gdyż jednocześnie Eubel twierdzi, że nominacja ta miała miejsce po śmierci poprzedniego administratora kardynała Antonio Correra, który zmarł w styczniu 1445. Rok 1446 jako datę nominacji Barbo na administratora diecezji Cervii podają Gaetano Moroni: Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica da s. Pietro sino ai nostri giorni. T. 11: Cav-Chi. Wenecja: Tipografia Emiliana, 1841, s. 112. oraz Lorenzo Cardella: Memorie storiche de'cardinali della santa Romana chiesa. T. 4. Rzym: Stamperia Pagliarini, 1793, s. 98.
  4. Barbo, Pietro. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-04-08]. (ang.).
  5. The election of Pope Paul II (1464). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-04-08]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • Pope Paul II. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-04-08]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj