Mercedes-Benz W154
Mercedes-Benz W154 – samochód Grand Prix konstrukcji Mercedesa, używany w sezonach 1938–1939. Pojazdem tym Rudolf Caracciola zdobył mistrzostwo Europy w 1938 roku. Po II wojnie światowej W154 był sporadycznie wykorzystywany w wyścigach Indianapolis 500.
| |||
| Kategoria | |||
|---|---|---|---|
| Konstruktor | |||
| Projektant | |||
| Dane techniczne | |||
| Nadwozie |
przestrzenna rama rurowa, karoseria z aluminium | ||
| Zawieszenie przednie |
wahacze, sprężyny, amortyzartory hydrauliczne | ||
| Zawieszenie tylne |
oś De Dion, drążki skrętne, amortyzartory hydrauliczne | ||
| Silnik | |||
| Skrzynia biegów | |||
| Opony | |||
| Historia | |||
| Debiut | |||
| Kierowcy |
Hermann Lang | ||
| Używany | |||
| Mistrzostwa | |||
| Kierowców | |||
| Wyścigi | |||
| Wyścigi |
8 | ||
| Wygrane |
6 | ||
| Pole position |
7 | ||
| Najszybsze okrążenie |
8 | ||
| |||
Historia edytuj
Zaprojektowanie przez Mercedesa następcy W125 było konieczne w związku z wprowadzeniem nowych przepisów. We wrześniu 1936 roku AIACR ogłosiła nowy regulamin na sezon 1938. Najważniejszą zmianą było zmniejszenie pojemności silników do 4,5 litra lub 3 litrów w przypadku silników doładowanych. Ponadto ustalono minimalną masę pojazdu na poziomie od 400 do 850 kg w zależności od umiejscowienia silnika[1].
W 1937 roku Mercedes rozważał różne rozwiązania[1]. Zwrócono się o pomoc do Porsche, które zaproponowało zastosowanie jednostki w układzie W24 z wtryskiem paliwa. Ten silnik rozwijał jednak moc 305 KM, co nie zadowalało Mercedesa[2]. Ostatecznie w celu uniknięcia przegrzewania Mercedes opracował silnik V12 projektu Alberta Heessa. Ta jednostka miała cztery zawory na cylinder i dwie sprężarki Rootsa, zastąpione w 1939 roku jedną dwustopniową. Jako płyn chłodzący wykorzystano glikol, który rozgrzewał się do 125 °C[1]. Wykorzystano dziewięć pomp oleju, zdolnych przetłaczać sto litrów oleju na minutę. Do napędzania pojazdu służyła specjalna mieszanka paliwowa, zawierająca alkohol metylowy, nitrobenzen, aceton i eter dietylowy. Samochód, spalający około litr na kilometr, dysponował dwoma zbiornikami paliwa o łącznej pojemności 400 litrów, przy czym część paliwa była używana do chłodzenia tłoków[3]. Cały silnik ważył około 500 kg i początkowo rozwijał 427 KM przy 8000 obr./min, jednakże w Grand Prix Francji 1938 egzemplarz Hermanna Langa dysponował mocą 474 KM, przez co kierowca osiągnął prędkość 283 km/h. Jednostka była zamontowana głęboko i pod kątem, a z chłodnicy wystawały wloty powietrza gaźników. Napęd był przekazywany za pośrednictwem pięciobiegowej przekładni[1].
Zawieszenie zostało zaprojektowane przez Maxa Wagnera. Jego zadaniem było stworzenie układu dobrze pasującego do podwozia. Wagner zdecydował się zastosować w przeważającej części rozwiązania z modelu W125, jednak zwiększył odporność na skręcanie o 30%[1]. Z kolei przesunięcie silnika spowodowało, iż wał napędowy znalazł się obok kierowcy, w efekcie czego zawodnik siedział nisko[3]. To rozwiązanie obniżyło środek ciężkości i miało dobry wpływ na trzymanie się drogi[1].
Pierwsze testy Mercedes odbył w styczniu 1938 roku[1]. W debiutanckim Grand Prix Pau, przy absencji Auto Uniona, Mercedes zajął drugie miejsce, za René Dreyfusem w Delahaye[2]. Pierwszym ważnym wyścigiem dla W154 było Grand Prix Francji 1938, rozgrywane w ramach mistrzostw Europy. Mercedesy zdobyły w nim trzy pierwsze miejsca: wygrał Manfred von Brauchitsch przed Rudolfem Caracciolą i Hermannem Langiem. Mercedes zdominował sezon 1938, a Caracciola zdobył tytuł mistrzowski. Ogółem w 1938 roku Mercedes wyprodukował czternaście samochodów i dziewiętnaście silników[3].
Na przełomie 1938 i 1939 roku udoskonalono samochód poprzez ulepszenie silnika (o mocy 483 KM), zwiększenie obrysu kokpitu i poprawę bezpieczeństwa oraz zamontowanie nowej tablicy przyrządów z obrotomierzem i wskaźnikami temperatury oleju i cieczy chłodzącej[1]. Sezonu 1939 nie dokończono z powodu wybuchu wojny. Latem Mercedes zbudował oparty na W154 model W165 z silnikiem V8[2]. Po zakończeniu wojny pojazd w latach 1947–1948 uczestniczył w wyścigu Indianapolis 500, a jego kierowcami byli odpowiednio Duke Nalon oraz Chet Miller, Ken Fowler i Louis Tomei, jednakże w żadnym starcie model W154 nie ukończył zawodów. Model rywalizował również w dwóch wyścigach Argentyńskiej Formuły Libre, również bez sukcesów[4].
Wyniki edytuj
| Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
| Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
| Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
| Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
| Nie prekwalifikował się (NPK) | |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Wykluczony (WYK/EX) | |
| Biały | Nie wystartował (NW) |
| Kontuzjowany (K/INJ) | |
| Wyścig odwołany (OD/C) | |
| Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
| Nie przybył (NP/DNA) | |
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
| Nie został zgłoszony (–) | |
| Pogrubienie | Start z pole position |
| Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
| † | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
| * | Sezon w trakcie |
| 1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
| Lista systemów punktacji Formuły 1 | |
Samochodowe mistrzostwa Europy edytuj
| Punktacja mistrzostw Europy AIACR | ||
|---|---|---|
| Kolor | Rezultat | Punkty |
| Złoty | Zwycięzca | 1 |
| Srebrny | 2 miejsce | 2 |
| Brązowy | 3 miejsce | 3 |
| Zielony | Przynajmniej 75% rezultatu zwycięzcy | 4 |
| Niebieski | 50%-75% rezultatu zwycięzcy | 5 |
| Fioletowy | 25%-50% rezultatu zwycięzcy | 6 |
| Czerwony | Poniżej 25% rezultatu zwycięzcy | 7 |
| Czarny | Zdyskwalifikowany | 8 |
| Biały | Nie brał udziału | 8 |
| Sezon | Zespół | Kierowcy | Wyniki w poszczególnych eliminacjach | Wyniki kierowców | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1938 | 
|
|
|
|
Pkt. | Msc. | ||
| Daimler-Benz AG | Rudolf Caracciola
|
2 | 2 | 1 | 3 | 8 | 1 | |
| Manfred von Brauchitsch
|
1 | NU | 3 | NU | 15 | 2 | ||
| Hermann Lang
|
3 | NU | 10 | NU | 17 | 3 | ||
 Richard Seaman
|
– | 1 | 2 | NU | 18 | 4 | ||
| 1939 | 
|
|
|
|
Pkt. | Msc. | ||
| Daimler-Benz AG | Rudolf Caracciola
|
NU | NU | 1 | 2 | – | – | |
| Hermann Lang
|
1 | NU | NU | 1 | – | – | ||
| Manfred von Brauchitsch
|
3 | NU | NU | 3 | – | – | ||
| Richard Seaman
|
NU | – | – | – | – | – | ||
| Heinz Brendel
|
– | – | NU | – | – | – | ||
| Hans-Hugo Hartmann
|
– | – | – | 6 | – | – | ||
Mistrzostwa świata Formuły 1 edytuj
| Sezon | Zespół | Silnik | Kierowcy | Wyniki w poszczególnych eliminacjach | Wyniki kierowców |
Wyniki konstruktora | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1957 | 
|
|
|
|
|
|
|
|
Pkt. | Msc. | Pkt. | Msc. | |||
| James E Shreve | Jaguar | Danny Kladis
|
– | – | NZ | – | – | – | – | – | 0 | NS | – | – | |
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Mercedes-Benz W154 [online], Mercedes AMG Petronas F1 Team [dostęp 2020-08-09].
- ↑ a b c Przemysław Rosołowski, Mercedes-Benz W 154 [online], AutoGEN, 28 lipca 2012 [dostęp 2020-08-09].
- ↑ a b c Mercedes W 154 [online], Grand Prix History [dostęp 2020-08-09].
- ↑ Wouter Melissen, Mercedes-Benz W154 [online], AutoGEN, 21 grudnia 2009 [dostęp 2020-08-09].