Stanisław Ujejski
Stanisław Ujejski (ur. 14 listopada 1891 w Ropczycach, zm. 31 marca 1981 w Toronto) – generał brygady obserwator Wojska Polskiego.
| ||
| ||
 generał brygady obserwator
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 14 listopada 1891 Ropczyce, Austro-Węgry | |
| Data i miejsce śmierci | 31 marca 1981 Toronto, Kanada | |
| Przebieg służby | ||
| Siły zbrojne | .png){kind=small} Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie .svg){kind=small} Lotnictwo Wojska Polskiego  Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
| |
| Jednostki | 2 Pułk Lotniczy | |
| Stanowiska | generalny inspektor PSP | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa II wojna światowa | |
| Odznaczenia | ||
        
| ||
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
Gimnazjum klasyczne ukończył w 1908 w Krakowie, a następnie studiował na Politechnice w Bernie w Szwajcarii[1]. Podczas I wojny światowej był powołany do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. W ewidencji wojskowej figurował jako „Stanislaus Ritter von Ujejski”. 1 stycznia 1916 został mianowany podporucznikiem rezerwy kawalerii. W 1917 jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców konnych Nr 1[2]. W kwietniu 1918 został słuchaczem Szkoły Lotniczej, a później odbywał służbę w wojskach balonowych[1].
8 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał stopień porucznika[3]. W 1919 ukończył kurs w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego, a po jej ukończeniu będąc oficerem dyplomowanym w latach 1919 – 1920 służył w Oddziale Operacyjnym Naczelnego Dowództwa i w Sztabie Naczelnego Wodza. Ukończył w okresie 1922 – 1923 Kurs Doszkolenia Szkoły Sztabu Generalnego[4]. W 1926 brał udział w konferencji rozbrojeniowej w Genewie jako ekspert ds. lotnictwa. Był przydzielony do 2 pułku lotniczego. W Wyższej Szkole Wojennej był wykładowcą taktyki lotnictwa. Szef wydziału i pierwszy zastępca szefa Departamentu Lotnictwa MSWojsk. Z dniem 3 stycznia 1929 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na stanowisko komendanta[5][6]. W kwietniu 1933 roku został mianowany dowódcą 3 Grupy Lotniczej w Krakowie[7]. W listopadzie 1935 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 1 Grupy Lotniczej w Warszawie. 14 grudnia 1937 roku został szefem Sztabu Lotniczego przy Sztabie Głównym.
W czasie kampanii wrześniowej szef sztabu naczelnego dowódcy lotnictwa i OPL[1]. Po kapitulacji przedostał się przez Rumunię do Francji. Od marca do lipca 1940 zastępca dowódcy Polskich Sił Powietrznych, a od 18 lipca do 19 września 1943 Generalny Inspektor PSP[1].
Wyjechał po demobilizacji do Kanady. Początkowo był urzędnikiem w firmie ortopedycznej, potem wraz z żoną prowadził sklep żywnościowy w Toronto[8][9]. Tam też zmarł[10].
W dniu 28 sierpnia 2014 podczas uroczystych obchodów Święta Lotnictwa Polskiego z asystą honorową Kompanii Reprezentacyjnej i Orkiestry Reprezentacyjnej Sił Powietrznych złożono urnę z prochami gen. Stanisława Ujejskiego w kolumbarium Katedry polowej Wojska Polskiego w Warszawie[11].
AwanseEdytuj
- porucznik – 8 listopada 1918 roku
- major – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 23. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych
- podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych
- pułkownik – 18 lutego 1930 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 1. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych
- generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 w korpusie generałów
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Oficer Orderu Legii Honorowej – 1931, Francja[12]
- Oficer Orderu Lwa Białego – Czechosłowacja
- Oficer Orderu Gwiazdy – Rumunia
- Komandor Orderu św. Sawy – 1931, Jugosławia[13]
- Komandor z Gwiazdą Orderu Łaźni – wojskowy, Wielka Brytania
- włoska Odznaka Obserwatora[14]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d Jurga 1990 ↓, s. 832.
- ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 413, 424.
- ↑ Stanisław Ujejski. „Skrzydlata Polska”. 22/1966, s. 18, 29 maja 1966. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 932, 943.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 27.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 227, 818.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 79.
- ↑ Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach (pol.). Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01].
- ↑ Piotr Stawecki, Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776-1945 Bellona Warszawa 2010, s.162.
- ↑ Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 587. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- ↑ Artur Goławski: Najbardziej lotniczy dzień w roku (pol.). lotniczapolska.pl, 29 sierpnia 2014. [dostęp 2017-03-21].
- ↑ Odznaczenie pułkownika Rayskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 208 z 10 września 1931.
- ↑ Dziennik Personalny MSWoj. Nr 2/1931, s. 67
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku.
BibliografiaEdytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2017-02-22].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2017-02-22].
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 832. ISBN 83-211-1096-7.