Tapinauchenius
Tapinauchenius – rodzaj pająków z infrarzędu ptaszników i rodziny ptasznikowatych. Obejmuje 9 opisanych gatunków. Zamieszkują Małe Antyle i północną Amerykę Południową.
| Tapinauchenius[1] | |||
| Ausserer, 1871 | |||
 Tapinauchenius plumipes | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
Tapinauchenius | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Mygale plumipes C.L. Koch, 1842 | |||
| Synonimy | |||
| |||
_Figure_7.jpg)
Morfologia edytuj
Ubarwienie nie zmienia się w czasie rozwoju osobniczego lub zmienia się tylko nieznacznie. Karapaks jest dłuższy niż szeroki, o lekko wyniesionej części głowowej, szerszym niż dłuższym i mniej lub bardziej wysklepionym wzgórku ocznym oraz prostych i głębokich jamkach. Oczy pary przednio-środkowej leżą na tej samej wysokości co oczy pary przednio-bocznej. Brak jest nadustka. Szczękoczułki pozbawione są rastellum. Niemal prostokątne szczęki mają przednie płaty wyciągnięte w stożkowate wyrostki i po około 100–232 kuspuli w kątach wewnętrznych. Warga dolna jest szersza niż długa, zaopatrzona w 70–157 kuspuli. Wargę dolną płytka i płaska bruzda dzieli od dłuższego niż szerokiego, spiczasto zakończonego sternum, na którym widnieją trzy pary sigilli oddalonych od jego krawędzi na odległość mniejszą od swojej średnicy. Odnóża i nogogłaszczki mają długie szczeciny ochronne o jednakowym ubarwieniu na całej długości. Szczęki są pozbawione liry, na nogogłaszczkach i odnóżach brak jest szczecinek strydulacyjnych. Na opistosomie i nogogłaszczkach brak jest włosków parzących. Kądziołki przędne pary tylno-bocznej są palcowate. Odnóża pierwszej i drugiej pary mają na nadstopiach i stopach szpatułkowate skopule. Trichobotria maczugowate rozmieszczone są w odsiebnych ⅔ długości stopy. Na goleniach i nadstopiach samców występują bocznie skierowane szczecinki[2].
Samce mają na goleniach pierwszej pary odnóży apofizy (haki) goleniowe złożone z dwóch gałęzi; za dłuższą z nich, tylno-boczną, znajduje się guzek. Nogogłaszczki samca mają prawie trójkątne cymbium zbudowane z dwóch niemal równych rozmiarów płatów, z których tylno-boczny nie ma zaokrąglonego wyrostka. Kulisty bulbus ma małe subtegulum, guzek na przednio-bocznej powierzchni tegulum oraz niespłaszczony i pozbawiony kilów embolus o zakrzywionym wierzchołku. Genitalia samicy mają dwie osobne, proste spermateki z przewężeniem w części odsiebnej, wydzielającym płat wierzchołkowy[2].
Rozprzestrzenienie edytuj
Rodzaj neotropikalny, rozmieszczony od Panamy i Saint Lucia przez Saint Vincent i Grenadyny, Trynidad i Tobago, Wenezuelę, Gujanę, Surinam i Gujanę Francuską po Ekwador i północną Brazylię[3][2].
Taksonomia edytuj
Takson ten wprowadzony został w 1871 roku przez Antona Ausserera[4]. Ostatniej jego rewizji dokonali w 2022 roku Yeimy Cifuentes i Rogéiro Bertani[2]. Zalicza się do niego 9 opisanych gatunków[3][2]:
- Tapinauchenius brunneus Schmidt, 1995
- Tapinauchenius cupreus Schmidt & Bauer, 1996
- Tapinauchenius gretae Cifuentes & Bertani, 2022
- Tapinauchenius herrerai Gabriel & Sherwood, 2022
- Tapinauchenius latipes L. Koch, 1875
- Tapinauchenius plumipes (C. L. Koch, 1842)
- Tapinauchenius polybotes Hüsser, 2018
- Tapinauchenius rasti Hüsser, 2018
- Tapinauchenius sanctivincenti (Walckenaer, 1837)
Przypisy edytuj
- ↑ Tapinauchenius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e Y. Cifuentes, R. Bertani. Taxonomic revision and cladistic analysis of the tarantula genera Tapinauchenius Ausserer, 1871, Psalmopoeus Pocock, 1985, and Amazonius n. gen. (Theraphosidae, Psalmopoeinae). „Zootaxa”. 5101 (1), s. 1-123, 2022. DOI: 10.11646/zootaxa.5101.1.1.
- ↑ a b Gen. Tapinauchenius Ausserer, 1871. [w:] World Spider Catalog [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2022-08-16].
- ↑ A. Ausserer. Beiträge zur Kenntniss der Arachniden-Familie der Territelariae Thorell (Mygalidae Autor). „Verhandlungen der Kaiserlich-Königlichen Zoologisch-Botanischen Gesellschaft in Wien”. 21, s. 117-224, 1871.