Władysław Starkiewicz
Władysław[a] Mikołaj Franciszek Starkiewicz (ur. 2 grudnia 1876 w Piotrkowie, zm. 28 lipca 1958 w Warszawie) – polski lekarz-internista, ordynator Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie[1].
| Imię i nazwisko urodzenia |
Mikołaj Franciszek Starkiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 grudnia 1876 |
| Data i miejsce śmierci |
28 lipca 1958 |
| Miejsce spoczynku |
Warszawa, |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Alma Mater |
Uniwersytet Warszawski, Wydział Medyczny |
| Stanowisko | |
| Pracodawca | |
| Rodzice |
Jan Starkiewicz, Ludwika z Legieckich |
| Małżeństwo |
Czesława z Gromskich |
| Krewni i powinowaci |
Szczęsny Starkiewicz (brat) |
| Odznaczenia | |
| |
Dzieciństwo i młodość edytuj
Urodził się jako syn Jana Starkiewicza i Ludwiki de domo Legieckiej; miał młodszego brata – Szczęsnego. Ojciec był nauczycielem w gimnazjach w Piotrkowie i Kielcach oraz w łódzkiej szkole ludowej (skazany na zesłanie po powstaniu styczniowym)[2][3]. Był członkiem Ligi Narodowej w 1893 roku[4]. Władysław Starkiewicz w roku 1895 ukończył gimnazjum w Łodzi i rozpoczął studia medyczne na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, które skończył z wyróżnieniem w roku 1901[1].
Praca zawodowa w latach 1902–1947 edytuj
Pracę rozpoczął w styczniu 1902 r. w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, jako asystent na oddziale internistycznym. W roku 1914 został ordynatorem tego oddziału; pełnił tę funkcję do odejścia na emeryturę w 1947 r. Wyniki prac medycznych publikował głównie w „Pamiętniku Klinicznym Szpitala Dzieciątka Jezus”, m.in.[1]:
- Przypadek tętnic nadliczbowych (1917),
- Przypadek zapalenia międzypłatowego opłucnej (1918),
- Krzywa elektrokardiograficzna w przebiegu zawału mięśnia sercowego i w leczeniu naparstnicą (1933).
W roku 1923 otrzymał stopień doktora, przyznany przez Uniwersytet Poznański na podstawie pracy na temat „Geneza żółtaczki hemolitycznej wrodzonej”. Był członkiem Stowarzyszenia Lekarzy Polskich (1917–1921 – prezes), Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego (wiceprezes), Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego, Towarzystwa Internistów Polskich, Wydziału Higieny Ludowej i członkiem Rady Nadzorczej Zakładu Leczniczego „Pod Piastem” S.A.[5] w Inowrocławiu[1].
W latach 1910–1920 był – wraz z Arkadiuszem Puławskim – współwłaścicielem i redaktorem „Gazety Lekarskiej”[6] oraz członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Zdrowie”. W obu czasopismach publikował m.in. zawodowe życiorysy lekarzy, np. charakterystykę działalności Kazimierza Chełchowskiego w dziedzinie medycyny i higieny ludowej. Czasopismo „Medycyna” zamieściło w roku 1931 jego opis sylwetki Ignacego Puławskiego. Prowadził również praktykę prywatną. Był m.in. lekarzem i przyjacielem Romana Dmowskiego, którego odwiedzał niemal codziennie w ostatnich tygodniach życia. W czasie II wojny światowej leczył m.in. Franciszka Dowmonta Giedroycia i Władysława Jabłonowskiego[1].
Lata po II wojnie światowej edytuj
Po odejściu na emeryturę w roku 1947 pracował w Wydziale Zdrowia Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej Warszawa-Śródmieście; był konsultantem przychodni obwodowych przy ul. Marszałkowskiej 45 i ul. Pięknej 24. Uczestniczył w organizacji Spółdzielni Lekarzy Specjalistów „Zdrowie” przy ul. Żurawiej 24, w której również pracował jako lekarz. W Szpitalu Dzieciątka Jezus otrzymał tytuł honorowego konsultanta. Od roku 1951 był też członkiem honorowym Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego[1].
_01.JPG)
W latach 1948–1953 prowadził również zajęcia dydaktyczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Seminarium Duchownym przy Krakowskim Przedmieściu 52/54 – wykłady dotyczące przede wszystkim medycyny społecznej (problemy zwalczania gruźlicy, narkomanii, alkoholizmu, chorób wenerycznych), a poza tym wybranych zagadnień genetyki, teorii psychoanalizy, seksuologii[1].
Życie prywatne edytuj
Ożenił się z Czesławą z Gromskich (1879–1969). Nie mieli dzieci; przyjęli na wychowanie Czesława Łuszczyńskiego (absolwent SGH). W ostatnich latach życia Władysław Starkiewicz niemal całkowicie stracił wzrok; w lipcu 1958 roku zmarł po potrąceniu przez samochód. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 212-6-16)[7].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (24 marca 1939)[8]
Uwagi edytuj
- ↑ Używane imię otrzymał przy bierzmowaniu, w roku 1891.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Starkiewicz Władysław Mikołaj Franciszek (1906–1978). W: Stanisław Konarski: Polski Słownik Biograficzny. T. XLII (2003–2004): Stanisław ks. Mazowiecki – Stawiarski Seweryn. Kraków: PAN (www.psb.pan.krakow), 2002, s. 314. ISBN 83-88909-13-4.
- ↑ Starkiewicz Szymon (Feliks) (1881–1958). W: Mariusz Ryńca: Polski Słownik Biograficzny. T. XLII (2003–2004): Stanisław ks. Mazowiecki – Stawiarski Seweryn. Kraków: PAN (www.psb.pan.krakow), 2002, s. 307–309.
- ↑ Poszukiwane koligacje dla tomu 42. PSB; Władysław Mikołaj Franciszek Starkiewicz. [w:] Wielka Genealogia Minakowskiego [on-line]. www.wielcy.pl. [dostęp 2012-10-20]. (pol.).
- ↑ Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887–1907), Londyn 1964, s. 584.
- ↑ Pod Piastem S.A., Zakład Leczniczy w Inowrocławiu S.A. III emisja, Inowrocław, 5 marca 1923 r.. [w:] Wirtualne Muzeum Papierów wartościowych. Emisje w roku 1923 [on-line]. muzeum.waw.pl. [dostęp 2012-10-20]. (pol.).
- ↑ Gazeta Lekarska; Od R. 45, t. 30, nr 1 (1910); red. A. Puławski, W. Starkiewicz. [w:] Wyniki zaawansowanego wyszukiwania w katalogu – Podlaska Biblioteka Cyfrowa [on-line]. pbc.biaman.pl. [dostęp 2012-10-20]. (pol.).
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: JAN KONRAD ROSZKOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-03-09].
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 71, poz. 151 „za zasługi na polu pracy społecznej i zawodowej”.