Wacław Jankowski
Wacław Jankowski (ur. 17 marca 1904 w Warszawie, zm. 10 lutego 1968 tamże) – polski aktor teatralny i filmowy.
 Wacław Jankowski (październik 1942) | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 marca 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 lutego 1968 |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Stanisława i Zofii Jankowskich. W latach 1922–1924 należał do objazdowego zespołu operetkowego Tadeusza Pilarskiego (1866–1940) w Krakowie, w sezonie 1924/25 do zespołu teatru w Grudziądzu, a w sezonie 1925/26 do zespołu Teatru Miejskiego w Toruniu. Następnie do 1929 odbywał służbę wojskową (grał w tym czasie w teatrze garnizonowym w Mińsku Mazowieckim). Później do wybuchu II wojny światowej występował w różnych zespołach rewiowych i kabaretowych na prowincji i w Warszawie, m.in. w warszawskich teatrzykach Mignon (1930), Hollywood (1933), Wesoły Ul (1936)[1].
W czasie okupacji niemieckiej grał w warszawskich teatrach jawnych: Złoty Ul, Miraż, Kometa, Bohema, Jar, a w 1944 w krakowskim Teatrze Powszechnym[1]. Po wojnie, od sezonu 1945/1946 był w zespole łódzkiego Teatru Miniatur Syrena, od sezonu 1946/47 pn. Teatr Syrena, z którym w sezonie 1948/49 przeniósł się do Warszawy i pozostał do końca sezonu 1966/1967.
.jpg)
Był jednym z najpopularniejszych aktorów Teatru Syrena, cenionym odtwórcą tzw. warszawskich typów np. jako Majster w Wodewilu Warszawskim, sprawdzał się także w małych formach kabaretowych. Występował w filmie oraz współpracował z Teatrem Polskiego Radia.
Był mężem Anny z Dzierków[1] (zm. 1987)[2]. Zmarł w Warszawie, pochowany został 15 lutego 1968 na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 66D-3-31)[3].
Filmografia edytuj
- Wojna domowa odc. 15 (1966), reż. J. Gruza – Klient w pralni
- Dzień ostatni – dzień pierwszy odc. pt. Bigos (1965), reż. S. Szyszko
- Gangsterzy i filantropi (1962), reż. J. Hoffman i E. Skórzewski – Kelner
- Walet pikowy (1960), reż. T. Chmielewski – Ludwik Czerwinka, portier
Grób Wacława Jankowskiego na cmentarzu Bródnowskim - Cafe pod Minogą (1959), reż. B. Brok – Wojtuś Piskorszczak, „Starszy”
- Zadzwońcie do mojej żony (1958), reż. J. Mach – Rybiński
- Ewa chce spać (1957), reż. T. Chmielewski – Dyżurny policjant w 8. komisariacie
- Warszawa syrena (1956), reż. T. Makarczyński – Sławeusz, ojciec Sławy, mąż Kobylichy
- Sprawa do załatwienia (1953), reż. J. Rybkowski i J. Fethke – Uprzejmy kelner
- Przygoda na Mariensztacie (1953), reż. L. Buczkowski – Warszawiak
- Skarb (1948), reż. L. Buczkowski – „referent” Cyrjan
- Ślepy tor (1947), reż. B. Zeman
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[4]
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1967)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Wacław Jankowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2023-12-19].
- ↑ Nagrobek na cmentarzu Bródnowskim [dostęp 2023-12-19].
- ↑ Cmentarze Bródzieńskie [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2023-12-18].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 – na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
Bibliografia edytuj
- Wacław Jankowski w bazie filmpolski.pl
- Wacław Jankowski w bazie Filmweb
- Wacław Jankowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2023-12-18].
Linki zewnętrzne edytuj
- Wacław Jankowski w bazie Filmweb
- Wacław Jankowski w bazie filmpolski.pl
- Wacław Jankowski w bazie IMDb (ang.)
- Wacław Jankowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-09].
- Wacław Jankowski na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Wacław Jankowski na zdjęciach w bibliotece Polona