Wasilij Kuzniecow (generał)

radziecki generał-pułkownik

Wasilij Iwanowicz Kuzniecow, ros. Василий Иванович Кузнецов (ur. 3?/15 stycznia 1894 w Ust-Osołce w Kraju Permskim, zm. 20 czerwca 1964 w Moskwie) – radziecki generał pułkownik od 1943, Bohater Związku Radzieckiego od 1945 roku.

Wasilij Kuzniecow
Василий Иванович Кузнецов
ilustracja
generał pułkownik generał pułkownik
Pełne imię i nazwisko

Wasilij Iwanowicz Kuzniecow

Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1894
Ust-Osołka

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1964
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1915–1960

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego,
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca 3., 21., 58., 63 Armii, 1. i 3 Armii Uderzeniowej, 1 Armii Gwardii, Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego i zastępca dowódcy 1 Frontu Nadbałtyckiego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa;
wojna domowa w Rosji;
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu III klasy

Życiorys

edytuj

Uczestnik I wojny światowej. W Armii Czerwonej od 1918 roku. Uczestniczył w rosyjskiej wojnie domowej. Jako dowódca 3 Armii wziął udział w agresji ZSRR na Polskę. Od 1941 był dowódcą 21 Armii, później 58 Armii i 1 Armii Uderzeniowej. W 1942 mianowany dowódcą 63 Armii, a później 1 Gwardyjskiej Armii, walczył na Froncie Stalingradzkim, Dońskim i Południowo-Zachodnim, brał udział w bitwie pod Stalingradem, później walczył na 3 i 1 Froncie Ukraińskim. Od grudnia 1943 do lutego 1945 zastępca dowódcy 1 Frontu Nadbałtyckiego. W lutym-marcu 1945 był zastępcą dowódcy wojsk Zemlandzkiej Grupy Wojsk 3 Frontu Białoruskiego, od marca 1945 dowodził 3 Armią Uderzeniową, brał udział w operacji pomorskiej i berlińskiej. W latach 1953–1957 dowodził wojskami Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 1946–1950 i 1954–1958.

Awanse

edytuj
  • kombrig (17 lutego 1936)
  • komdiw (13 marca 1938)
  • komkor (9 lutego 1939)
  • generał porucznik (4 czerwca 1940)
  • generał pułkownik (25 maja 1943)

Odznaczenia

edytuj

Bibliografia

edytuj