Wikipedia

Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/Manchester City F.C.

< Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów
Manchester City
Pełna nazwa

Manchester City Football Club

Przydomek

The Citizens, The Blues

Barwy

błękitno-białe

Data założenia

1880 jako
West Gorton (St. Marks)

Liga

Premier League

Państwo

 brak flagi

brak państwa
Stadion

City of Manchester Stadium

Prezes

Thaksin Shinawatra

Trener

Mark Hughes

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa
Trzeci komplet strojów
Strój bramkarza


Manchester City Football Club - angielski zawodowy klub piłkarski z siedzibą w Manchesterze. Obecne występuje w Premier League.

Klub powstał w 1880 roku jako St. Marks (West Gorton), w 1887 został przemianowany na Ardwick A.F.C., a obecną nazwę nosi od 1894. Zdobył dwa tytuły Mistrza Anglii, cztery razy wygrał Puchar Anglii, dwa razy - Puchar Ligi Angielskiej, a raz - Puchar Zdobywców Pucharów. Największe sukcesy osiągnął w latach 60. i 70. XX wieku, pod kierunkiem trenerów Joe Mercera i Malcolma Allisona mających do dyspozycji między innymi takich piłkarzy jak Colin Bell i Francis Lee.

MCFC nie wygrał jednak żadnego znaczącego trofeum od 1976 roku, a w latach 90. dwukrotnie spadł, najpierw z pierwszej diwizji, następnie zaś z drugiej, lecz od tamtego czasu powrócił do Premiership.

Historia edytuj

Manchester City został założony w 1880 roku jako St. Marks (West Gorton) przez Annę Connell, córkę proboszcza kościoła pod wezwaniem św. Marka w dystrykcie Gorton i dwóch strażników z tegoż kościoła, zarazem pracowników pobliskiej huty. W roku 1887 Manchester City zaczął grać na nowym stadionie w dystrykcie Ardwick położonym na wschód od centrum miasta - Hyde Road - i zmienił nazwę na Ardwick A.F.C., by odzwierciedlić przeprowadzkę[1]. Pod tą nazwą w 1892 roku dołączył do the Football League jako członek-założyciel Second Division, drugiej ligi. Problemy finansowe w sezonie 1893/1894 doprowadziły do reorganizacji klubu, w ramach której jego nazwa została zmieniona na Manchester City F.C.

Pierwszym osiągnięciem Manchesteru City było wygranie Second Division w 1899 roku i zarazem awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, First Division, ale pierwszym znaczącym trofeum był dopiero Puchar Anglii zdobyty 23 kwietnia 1904 roku dzięki finałowemu zwycięstwu 1:0 nad Bolton Wanderers F.C.. City miało zresztą szansę na zdobycie w tym sezonie podwójnej korony, ale ostatecznie nie udało się wygrać Pucharu Ligi Angielskiej.

W kolejnych sezonach klub musiał stawić czoła oskarżeniom o nieprawidłowości finansowe, które ostatecznie doprowadziły do zawieszenia siedemnastu graczy, w tym kapitana, Billy'ego Mereditha, w 1906 roku; Meredith wkrótce odszedł do Manchesteru United[2]. W 1920 roku pożar na Hyde Road zniszczył główną trybunę, a trzy lata później klub przeniósł się na nowy, specjalnie dlań wybudowany stadion - Main Road w Moss Side.

W latach 30. Manchester City dwa razy z rzędu docierał do meczów finałowych Pucharu Anglii - w 1933 roku przegrał z Evertonem, a w 1934 roku wygrał z Portsmouth F.C. Trzy lata później Manchester City triumfował w walce o mistrzostwo Anglii, ale w następnym sezonie spadł z ligi, chociaż strzelił więcej goli niż którakolwiek z pozostałych ekip[3]. Dwadzieścia lat później drużyna, dzięki systemowi taktycznemu zwanemu Revie Plan ("plan Revie'ego"), znów dwa razy z rzędu dotarła do finału Pucharu Anglii i znów przegrała pierwszy (w 1955 z Newcastle United), a wygrała drugi (w 1956 3:1 z Birmingham City; mecz jest znany z powodu występu Berta Trautmanna, który grał w nim, nie wiedząc, iż odniósł poważną kontuzję szyi).

W styczniu 1965 dwa lata po spadku do drugiej dywizji Manchester City ustanowił ponury rekord najmniejszej frekwencji kibiców na własnym stadionie - 8 015 widzów. Było to w meczu przeciwko drużynie Swindon Town. W lecie 1965 trenerem klubu został Joe Mercer wraz z Malcolmem Allisonem. W pierwszym sezonie pod wodzą Mercera Manchester City wygrał drugą dywizję a najważniejszymi piłkarzami klubu byli: Mike Summerbee i Colin Bell. Dwa sezony później, w latach 1967-1968, Manchester City po raz drugi zdobył mistrzostwo Anglii, tytuł zapewniając sobie dzięki zwycięstwu 4-3 nad Newcastle United ostatniego dnia sezonu. Kolejne zdobyte trofea to Puchar Anglii w roku 1969 oraz Puchar Zdobywców Pucharów w roku 1970, zdobyty w Wiedniu po zwycięstwie 2:1 nad Górnikiem Zabrze. W tym samym sezonie zespół zdobył także Puchar Ligi, stając się jednocześnie drugim angielskim klubem, któremu udało się zdobyć puchar krajowy i europejski w tym samym sezonie.

Lata 70' to dalsza walka o laury, zwieńczona dwukrotnie drugim miejscem w lidze, kiedy to zespół dwukrotnie kończył sezon mając stratę jednego punktu do lidera. W roku 1974 City udało się awansować do meczu finałowego Pucharu Ligi, który zakończył się jednak porażką 2-1 przeciwko Wolverhampton Wanderers. Szczególnie zapamiętanym spotkaniem z tego okresu jest ostatni mecz sezonu 1973–74 przeciwko derbowym rywalom z Manchester United. Potrzebowali oni jedynie jednego zwycięstwa by pozostać w pierwszej lidze. Denis Law, były gracz United zdobył gola strzałem piętą, pieczętując spadek rywali do drugiej ligi[4]. Zwieńczeniem tego obfitego w sukcesu okresu było zwycięstwo w Pucharze Ligi roku 1976, w którym City pokonało 2-1 Newcastle United.

Kolejne lata to znaczna zniżka formy w porównaniu z sukcesami lat 60 i 70. Malcolm Allison w 1979 po raz drugi objął posadę menedżera, jednak nietrafione transfery, takie jak kupno Steve'a Daley'ego kosztowały go utratę stanowiska. W klubie zaczęła się intensywna rotacja szkoleniowców - w samych latach 80 było ich ośmiu. W 1981 City dotarło do finału Pucharu Anglii, w którym uległo Tottenhamowi Hotspur 3-2 (było to drugie spotkanie, w pierwszym padł remis 1-1). W latach 1983 i 1987 klub relegowano do niższej ligi. Pod wodzą Petera Reida zespół odbudował się w Division One, dwukrotnie kończąc rozgrywki w pierwszej piątce. Było to jednak tylko chwilowa zwyżka, po odejściu Reida zespół ponownie popadł w marazm. City było jednym z założycieli Premier League, jednak w roku 1992 po raz kolejny spadło do Division One. Po dwóch sezonach spędzonych w tej lidze Manchesterowi przypadł w udziale wątpliwy zaszczyt bycia pierwszym w historii zespołem ze zwycięstwem w europejskim pucharze, który spadł do trzeciej ligi.

Po spadku klub przeszedł gruntowną wewnętrzną reformę pod rządami nowego prezesa, Davida Bernstaina, który m.in. wprowadził znacznie wydajniejszą kontrolę finansową[5]. City awansowało poziom wyżej już w pierwszym sezonie, po dramatycznym meczu z Gillingham. W następnym sezonie zespół znów awansował, jednak Premier League okazało się zbyt mocne dla City, co skończyło się kolejnym spadkiem w 2001 roku. Jako menedżer zatrudniony został Kevin Keegan, prowadząc zespół do szturmu na pierwsza ligę w sezonie 2001-02, kiedy to klub pobił rekordy liczby zdobytych punktów i strzelonych bramek w jednym sezonie[6].

 
Manchester City (niebieskie koszulki) w trakcie akcji w meczu z Wigan Athletic w ramach Pucharu Anglii, styczeń 2006

Sezon 2002/03 był ostatnim sezonem w którym Manchester rozgrywał mecze na Maine Road. W tym sezonie wygrał derby Manchesteru 3-1, na co musiał czekać aż 13 lat[7]. City zakwalifikowało się do Pucharu UEFA, ponieważ zwyciężyło w rankingu Fair-Play. Po raz pierwszy od 25 lat Manchester wreszcie zagrał w europejskich pucharach. W roku 2003 The Citizens zaczęli grać na nowym stadionie o nazwie City of Manchester Stadium.

W marcu 2005 roku Kevin Keegan opuścił klub, a pełniącym obowiązki menedżera został Stuart Pearce, który poprowadził zespół do ośmiu zwycięstw z rzędu, co niemalże pozwoliło zespołowi zakwalifikować się do europejskich pucharów. Pearce został nagrodzony pełnoprawną rolą meneżdżera. Sezon 2006-06 zaczął się znakomicie, City zdołało utrzymać pozycję w pierwszej szóstce aż do listopada. Forma spadła jednak w drugiej połowie sezonu, co poskutkowało 15 pozycją na zakończenie rozgrywek.

W sezonie 2006-07 City miało problemy ze strzelaniem bramek, zwłaszcza w meczach przed własną publicznością. Dość powiedzieć, że zespół zdobył na swoim boisku jedynie 10 goli, co stanowiło nowy rekord (Sunderland w sezonie 2002-03 zdobył bramek 14, zaś rekord należał do Woolwich Arsenal, który w sezonie 1912-23 strzelił 11 goli)[8]. W ostatnich dwóch domowych meczach sezonu zawodnicy City nie wykorzystali dwóch rzutów karnych i zakończyli sezon na 14 pozycji. Dopełnieniem fatalnego sezonu było zwolnienie Pearce'a i jego sztabu szkoleniowego.

Następca Pearce'a, Sven-Göran Eriksson, przejął stery w zespole w lipcu 2007, po opuszczeniu stanowiska selekcjonera zespołu narodowego Anglii[9]. City wygrało pierwsze trzy mecze sezonu (w tym także derby przeciwko Manchesterowi United), nie tracąc żadnej bramki. Passę zatrzymał dopiero w czwartym meczu Arsenal. Na własnym stadionie zespół zdołał utrzymać passę dziesięciu zwycięstw pod rząd, rozpoczętą od zwycięstwa nad Derby 15 sierpnia, a zakończoną na porażce z 2-0 z Tottenhamem 18 grudnia.

Barwy i herb edytuj

Barwy Citizens to błękit i biel. Tradycyjne stroje wyjazdowe były albo kasztanowe, albo (od lat 60) czerwono-czarne, w ostatnich latach jednak w użyciu są także inne kolory. W sezonie 04/05 zespół nosił białe koszulki, fioletowe spodenki i białe getry, zaś w następnym stroje wyjazdowe były już w całości granatowe. Natomiast w sezonie 06/07 stroje były czarne z szarym paskiem (trim?). W starciach na wyjeździe z zespołami z Premiership, których stroje podstawowe były ciemnoniebieskie, City najczęściej występowało w trzecim komplecie, na który składały się żółta koszulka oraz czarne spodenki i getry. W jednym z programów meczowych próbowano usprawiedliwiać ten wybór, tłumacząc, że żółty kolor nawiązuje do barw strojów z lat 50 i 60. W rzeczywistości jednak kolor ten był bursztynowy z kasztanowym paskiem i używano go bardzo rzadko.

Od sezonu 07/08 białe paski pojawiły się zarówno na koszulkach wyjazdowych (fioletowe z białymi paskami), jak i domowych (błękitne z białymi paskami). Do dyspozycji zespół ma tez trzeci zestaw - białe koszulki z poprzecznym błękitnym paskiem, błękitne spodenki i białe getry.

Nie jest jasne dlaczego klub gra w takim zestawie kolorów, są jednak dowody, że błękit jest kolorem Manchesteru co najmniej od 1892. Według jednej z plotek przywiązanie do tego koloru jest łączone z ruchem wolnomularskim. Według broszury zatytułowanej Famous Football Clubs - Manchester City, opublikowanej w 1940 zespół pierwotnie, jeszcze jako West Gorton (St. Marks) nosił szkarłat i czerń. Według relacji datowanych na rok 1884 zawodnicy nosili czarne koszuli z białym krzyżem, podkreślające chrześcijańskie korzenie klubu[10]. Pomysł na czerwono-czarne stroje wyjazdowe wyszedł od ówczesnego asystenta menedżera Malcolma Allisona, który twierdził, że użycie barw A.C. Milan natchnie zespół do zwycięstw[11].

Obecny herb został ustanowiony jako oficjalny w 1997, ponieważ wcześniejszy emblemat nie mógł zostać zarejestrowany jako znak towarowy. Jest on wzorowany na herbie miasta Manchester i składa się z tarczy na tle złotego orła. Na tarczy widnieje statek, reprezentujący Kanał Manchesterski oraz, w dolnej części, trzy ukośne linie, symbolizujące trzy rzeki, który płyną przez miasto. Na dole herbu widnieje dewiza z łacińską sentencją Superbia in Praelia ("duma w zwycięstwie"). Nad orłem znajdują się trzy gwiazdy, będące motywem czysto dekoracyjnym[12].

W przeszłości City miało dwa inne herby. Pierwszy, zaprezentowany w 1970, bazował na wzorze używanym w oficjalnych korespondencjach klubu od późnych lat 60. Herb ten był okrągły, na obwodzie znajdowała się nazwa klubu, w środku zaś tarcza, identyczna z tą używaną współcześnie. Emblemat ten został zastąpiony w 1972 w wersję, w której górną część tarczy zastąpiono czerwoną różą z Lancashire. W wypadku występów w finałach ważnych imprez klub nie używa oficjalnego loga zespołu, zastępując je herbem miasta, co ma podkreślić dumę z reprezentowania Manchesteru. Ta tradycja pochodzi z czasów, gdy na koszulkach nie było herbu, jednak przetrwała do czasów współczesnych.[13]

Stadion edytuj

 
City of Manchester Stadium

Obecnym stadionem zespołu jest City of Manchester Stadium, nowoczesny 48-tysięcznik, usytuowany we wschodnim Manchesterze. Jest on własnością miasta, na stałe wynajmowaną przez City. Zespół przeniósł się na ten obiekt po zakończeniu sezonu 02/03, opuszczając Maine Road.

Przed przeprowadzką City zainwestowało w obiekt około 35 milionów funtów, dzięki czemu obniżono płytę boiska pod poziom gruntu, dodano nowy rząd siedzeń oraz wybudowano trybunę północną. Meczem inauguracyjnym było spotkanie z Barceloną, zakończone zwycięstwem 2-1. Pierwszym strzelcem gola na nowym obiekcie był Nicolas Anelka[14].

W przeszłości Manchester City występował na wielu innych boiskach. W latach 1880-1887, po występach na pięciu rożnych obiektach klub w końcu osiadł na Hyde Road, gdzie grał przez 36 lat. Po pożarze, który zniszczył główną trybunę w roku 1920 zaczęto rozglądać się za nowym stadionem. W 1923 klub przeniósł się na Main Road, nazywanym przez projektantów "Wembley Północy". Stadion ten mógł pomieścić 84 tysiące ludzi i był świadkiem najwyższej frekwencji w historii angielskiej ligi, kiedy to 84,569 kibiców oglądało remis ze Stoke City w ramach Pucharu Anglii[15]. Main Road było kilkukrotnie rozbudowywane w ciągu 80 lat, jednak w 1995 jego pojemność została ograniczona do 32 tysięcy co zmusiło zespół do przeprowadzki na City of Manchester Stadium. Pojemność nowego stadionu to 47,726 co plasuje obiekt na piątym miejscy w Premier League.

Kibice edytuj

Manchester City pomimo braku znaczących sukcesów w ostatnich latach posiada wielu oddanych fanów. Od czasu przeprowadzki na City of Manchester Stadium, średnia frekwencja na meczach plasowała się w pierwszej szóstce w kraju[16]. W sezonie 06-07 średnia nieznacznie spadła, na każdy mecz przychodziło około 40 tysięcy kibiców. Nawet w późnych latach 90, kiedy to klub dwukrotnie w ciągu trzech lat relegowano do niższej klasy rozgrywkowej, udało się osiągnąć średnią na poziomie 30 tysięcy kibiców. Warto zauważyć, że w League One (wtedy Divison One) średnia wynosiła niecałe 8 tysięcy[17]. Badanie zlecone przez zespół wykazały, że klub może poszczycić się bazą fanów wynoszącą 886 tysięcy osób w Wielkiej Brytanii oraz ponad 2 milionami osób na całym świecie[18].

Manchester City posiada wiele organizacji fanowskich, z czego trzy są oficjalne: Official Supporters Club, Centenary Supporters Association oraz International Supporters Club. Publikowanych jest kilka fanowskich magazynów, takich jak najstarszy - King of the Kippax, czy też City till I Cry.

Znani kibice City to na przykład bracia Liam i Noel Gallagher z pochodzącego z Manchesteru zespołu rockowego Oasis. 27 i 28 kwietnia zespół zagrał na Main Road koncert, zapis którego ukazał się na wideo ...There And Then później tego samego roku.

Hymnem fanów jest "Blue Moon", który pomimo melancholijnego nastroju jest skomponowany z zapałem godnym heroicznego hymnu. Kibice City uważają, że nieprzewidywalność jest wrodzoną cechą zespołu. Zgodnie z tą zasadą wszelkie niespodziewane rezultaty i osiągnięcia są określane jako "typowe dla City"[19][20]. Jako przykłady podawane są takie wydarzenia, jak na przykład bycie pierwszymi obrońcami tytułu relegowanymi do niższej ligi (w 1938) czy zdobycie i stracenie ponad 100 bramek w jednym sezonie (1957-58) jako pierwszy zespół w historii[21]. City to także jedyny zespół, który pokonał Chelsea w sezonie 2004-05. Dalej w tym samym sezonie Oldham Athletic, zespół grające dwie klasy rozrywkowe niżej wyeliminował Manchester z Pucharu Anglii, co także określono jako "typowe dla City".

Największym rywalem City jest derbowy rywal, Manchester United. W odróżnieniu od innych wielkich rywali z tych samych miast, jak to ma miejsce w Glasgow czy Sewilli, rywalizacja między City a United nie bierze się z różnic religijnych. Przed Drugą Wojną Światową, kiedy wyjazdy na meczy wyjazdowe były rzadkością, wielu kibiców uczęszczało na mecze obydwu drużyn. Praktyka ta trwała w latach 60, lecz później, gdy koszty transportu malały, a bilety drożały, kibicowanie dwóm zespołom stało się rzadkością.

Według popularnego stereotypu kibic City pochodzi z samego miasta, kiedy to zwolennik United wywodzi się z jego okolic. w 2002 badania przeprowadzone przez Manchester Metropolitan University wykazały, że City ma proporcjonalnie więcej kibiców mieszkających w mieście niż rywal. City ma także zdecydowanie więcej kibiców w południowych i wschodnich częściach miasta, podczas gdy fani United wywodzą się głównie z części północnej i zachodniej[22].

W późnych latach 80 fani zaczęli przynosić na mecze różne nadmuchiwane przedmioty, przede wszystkim wielkie banany. Początków tego zjawiska można upatrywać się w meczu przeciwko West Bromwich Albion, kiedy to fani nawołujący do wprowadzenia na boisko Imre Varadiego przekręcili jego nazwisko na "Imre Banana". Trybuny zapełnione fanami wymachującymi nadmuchiwanymi zabawkami stały się częstym widokiem w sezonie 1988-99, kiedy to moda przeniosła się an inne zespoły (dmuchaną rybę upodobali sobie fani Grimsby Town). Fenomen ten osiągnął punkt kulminacyjny podczas meczu przeciwko Stoke City 26 grudnia 1988, zapowiadany w fanowskich magazynach jako bal przebierańców[23]. Tradycja odrodziła się w sezonie 2006/2007, kiedy to występy City w Pucharze Anglii przyciągały na trybuny tysiące kibiców z żółtymi i niebieskimi dmuchanymi balonami w dłoniach.

W sierpniu 2006 klub został pierwszym pracodawcą "przyjaznym dla gejów"[24].

Oficjalnymi maskotkami zespołu są kosmici "Moonchester" i "Moonbeam", ich imiona stworzono na podstawie tytułu hymnu kibiców - piosenki "Blue Moon".

Kibice Manhesteru City zostali przez BFFA (British Football Fans Association) uznani najlojalniejszymi kibicami w Premier League, zaraz za nimi znaleźli się sympatycy Liverpoolu i Portsmouth.

Własność edytuj

Spółką nadrzędną dla Manchester City F.C. jest prywatna spółka kapitałowa Manchester City Limited. Klub wyemitował około 54 miliony akcji. Latem 2007 roku główni udziałowcy zgodzili się odsprzedać swoje udziały spółce UK Sports Investments Limited (UKSIL), kontrolowanej przez byłego premiera Tajlandii Thaksina Shinawatrę. Po przejęciu UKSIL złożył ofertę wykupu akcji od pozostałych, mniejszych udziałowców.

Przed przejęciem, klub był notowany od 1995 na niezależnej giełda papierów wartościowych PLUS (dawne OFEX).[25] 6 lipca 2007, po przejęciu ponad 75% akcji Thaksin wycofał klub z PLUSa i zarejestrował jako prywatną firmę[26]. Do sierpnia UKSIL przejął ponad 90% akcji i użył prawa do "wyciśnięcia" pozostałych 10%. Thaksin Shinawatra jest prezesem klubu, podczas gdy były prezes i założyciel JD Sports[27], John Wardle piastuje obecnie stanowisko zastępcy Shinawatry. Dwójka dziecie Thakina, Pintongta i Panthongtae zasiada w zarządzie.

Zaraz po przejęciu klubu Thaksin rozpoczął działania na rynku transferowym[28], wydając ponad 30 milionów funtów[29], kiedy to w poprzednich kilku sezonach wydatki transferowy City były jednymi z najniższych w lidze. Shinawatra zawiązał także związki partnerskie z klubami z Chin (Shanghai Shenhua), RPA ((Thanda Royal Zulu), Rosji (FK Moskwa), Szwajcarii (Grasshoppers), Tajlandii (Chonburi) i Australii (Perth Glory)[30][31].

Zawodnicy i sztab szkoleniowy edytuj

Stan na 24 kwietnia, 2008[32].

Obecny skład edytuj

Nr. Obywatelstwo Imię i nazwisko Rok urodzenia Rok przyjścia Poprzedni klub
Bramkarze
1   Andreas Isaksson 1981 2006 Rennes
25   Joe Hart 1987 2006 Shrewsbury Town
Obrońcy
2   Micah Richards (wicekapitan) 1988 2005 wychowanek
3   Michael Ball 1979 2007 PSV
4   Nedum Onuoha 1986 2004 wychowanek
16   Vedran Ćorluka 1986 2007 Dinamo Zagrzeb
17   Sun Jihai 1977 2002 Dalian Shide
22   Richard Dunne (kapitan) 1979 2000 Everton
24   Javier Garrido 1985 2007 Real Sociedad
38   Shaleum Logan 1988 2007 wychowanek
Pomocnicy
6   Michael Johnson 1988 2006 wychowanek
7   Stephen Ireland 1986 2005 wychowanek
8   Geovanni 1980 2007 Cruzeiro
11   Elano 1981 2007 Szachtar Donieck
15   Martin Petrov 1979 2007 Atlético Madrid
21   Dietmar Hamann 1973 2006 Bolton Wanderers
28   Gelson Fernandes 1986 2007 FC Sion
30   Nery Castillo 1984 2008 wypożyczony z Szachtara Donieck
37   Kelvin Etuhu 1988 2008 Leicester City
Napastnicy
9   Émile Mpenza 1978 2007 Ar-Rajjan
12   Darius Vassell 1980 2005 Aston Villa
14   Paul Dickov 1972 2006 Blackburn Rovers
20   Felipe Caicedo 1988 2008 FC Basel
27   Benjani 1978 2008 Portsmouth
29   Valeri Bozhinov 1986 2007 Fiorentina
36   Daniel Sturridge 1989 2006 wychowanek

Transfery i wypożyczenia edytuj

Nr. Obywatelstwo Imię i nazwisko Rok urodzenia Pozycja Uwagi
10   Rolando Bianchi 1983 napastnik wypożyczony do Lazio Rzym
18   Danny Mills 1977 obrońca wypożyczony do Derby County
19   Kasper Schmeichel 1986 bramkarz wypożyczony do Coventry City
33   Ched Evans 1988 napastnik wypożyczony do Norwich City
––   Bernardo Corradi 1976 napastnik wypożyczony do Parma F.C.
––   Georgios Samaras 1985 napastnik wypożyczony do Celticu

Zastrzeżone numery edytuj

Nr. Obywatelstwo Imię i nazwisko Rok urodzenia Pozycja Uwagi
23   Marc-Vivien Foé 1985 pomocnik pośmiertny honor

Od roku 2003 w składzie Manchasteru City nie ma numeru 23. Jest on zastrzeżony aby uczcić pamięć Marca-Viviena Foé. Gracz ten został wypożyczony z Olympique Lyon do City i umarł w czasie meczu reprezentacji Kamerunu w ramach Pucharu Konfederacji w 2003 roku.

Obecny sztab szkoleniowy edytuj

Pozycja Imię i nazwisko
Selekcjoner   Mark Hughes
Asystent selekcjonera   Mark Bowen
Trener pierwszego zespołu   Derek Fazackerley
Selekcjoner rezerw   Ian Miller
Head Physio   Ally Beatie
Klubowy skaut   Graham Carr
Dyrektor akademii młodzików   Jim Cassell
Trener bramkarzy   Eric Steele
Trener przygotowania fizycznego   Stefano Marrone

Rada nadzorcza edytuj

Pozycja Imię i nazwisko
Prezes   Thaksin Shinawatra
Deputowany prezes   John Wardle
Drektor Naczelny   Alistair Mackintosh
Dyrektor   Bryan Bodek
Dyrektor   Pintongta Shinawatra
Dyrektor   Panthongtae Shinawatra
Dyrektor   Sasin Monvoisin
Dyrektor wykonawczy   Yingluck Shinawatra
Dyrektor wykonawczy   Taweesuk Srisumrid
Prezes wykonawczy   Garry Cook

Hala Sław edytuj

Lista ta przedstawia piłkarzy umieszczonych w Hali Sław Manchasteru City[33]. Ułożona chronologicznie wg debiutu w drużynie:

Trenerzy godni uwagi edytuj

Lista ta przedstawia trenerów Manchesteru City, którzy osiągnęli conajmniej jeden wielki sukces wraz z drużyną:

Imię i nazwisko Od Do Mecze Wygrane Remisy Porażki
  Tom Maley 1902 1906 150 89 22 39
  Wilf Wild 1932 1946 354 158 124 72
  Les McDowall 1950 1963 592 220 127 245
  Joe Mercer 1965 1971 340 149 94 97
  Tony Book 1974 1979 269 114 75 80

Sukcesy edytuj

  • Pierwsza dywizja (stary format)[34].
    • Mistrz 1937, 1968
    • Wicemistrz 1904, 1921, 1977
  • Druga dywizja (stary format), Pierwsza dyzwizja/League Championship (nowy format)
    • Mistrz 1899, 1903, 1910, 1928, 1947, 1966, 2002 (7 razy, rekord)
    • Wicemistrz 1896, 1951, 1989, 2000
  • Druga dywizja (nowy format)
    • Zwycięzca Play-off 1999
  • Puchar Anglii
    • Zwycięzca 1904, 1934, 1956, 1969
    • Finalista 1926, 1933, 1955, 1981
  • Puchar Ligi
    • Zwycięzca 1970, 1976
    • Wicemistrz 1974

Rekordy edytuj

Bibliografia edytuj

  • James Gary: Manchester:The Greatest City. Polar Publishing, 2002. ISBN 1-899538-09-7.
  • Goble Ray i Ward Andrew: Manchester: A Complete Record. Breedon Books, 1993. ISBN 1-873626-41-X.

Przypisy edytuj

  1. ↑ James Gary: Manchester City - The Complete Record. Derby: Breedon, 2006, s. 23. ISBN 1-85983-512-0.
  2. ↑ James, s. 59–65.
  3. ↑ Wyniki sezonu 1937/38. [dostęp 29 grudnia 2005]. (ang.).
  4. ↑ Późniejsze wyniki reszty spotkań ostatniej kolejki ujawniły, że United spadłby do niższej klasy rozgrywkowej nawet w przypadku remisu.
  5. ↑ Andy Buckley, Burgess, Richard: Blue Moon Rising: The Fall and Rise of Manchester City. Bury: Milo, 2000. ISBN 0-9530847-4-4. p177
  6. ↑ Manchester City - The Complete Record, p265
  7. ↑ Goater double gives City derby win. [w:] RTÉ [on-line]. [dostęp 28 maja 2007]. (ang.).
  8. ↑ "Manchester City on course for low-scoring record
  9. ↑ Eriksson named Man City manager. [w:] BBC Sport [on-line]. 2007-07-06. [dostęp 20 lipca 2007]. (ang.).
  10. ↑ James, pp. 14–15
  11. ↑ Nicking the shirts off their backs. [w:] The Guardian [on-line]. [dostęp 18 grudnia 2006]. (ang.).
  12. ↑ City Top Tens. [w:] Oficjalna strona Manchesteru City [on-line]. [dostęp 20 czerwca 2007]. (ang.).
  13. ↑ David Clayton, Everything Under the Blue Moon (Mainstream Publishing, 2002), 21.
  14. ↑ Man City vanquish Barca. [w:] BBC article [on-line]. [dostęp 28 grudnia 2005]. (ang.).
  15. ↑ True Blue facts about Manchester City. [w:] BBC article [on-line]. [dostęp 28 grudnia 2005]. (ang.).
  16. ↑ Top 30 English Football Clubs by League Attendances. [w:] footballeconomy.com attendance table 2002-2005 [on-line]. [dostęp 30 grudnia 2005]. (ang.).
  17. ↑ Average Attendances - English Football Divisions - 1994/95–2004/05. [w:] footballeconomy.com division attendance table 1995–2005 [on-line]. [dostęp 30 grudnia 2005]. (ang.).
  18. ↑ Customer Success - Manchester City Football Club. [w:] Hewlett-Packard case study [on-line]. [dostęp 4 kwietnia 2007]. (ang.). (mirror archive.org)
  19. ↑ FA Cup preview. [w:] ESPN Star article [on-line]. [dostęp 24 marca 2006]. (ang.).
  20. ↑ Typical City!. [w:] Unofficial supporters homepage [on-line]. [dostęp 25 marca 2006]. (ang.).
  21. ↑ Dave Wallace: Century City – Manchester City Football Club 1957/58. Leigh: King of the Kippax, 2007. ISBN 978-0-9557056-0-1. page ix
  22. ↑ Do You Come From Manchester?. [w:] Manchester Metropolitan University study [on-line]. [dostęp 9 stycznia 2008]. (ang.).
  23. ↑ The Inflatables Craze. [w:] Manchester City Football Club Supporters' Homepage [on-line]. [dostęp 30 grudnia 2005]. (ang.).
  24. ↑ Top club backs gay rights. [w:] Premiership side set to change footballing attitudes by introducing 'gay-friendly' policy.' Homepage [on-line]. [dostęp 27 sierpnia 2006]. (ang.).
  25. ↑ Manchester City plc. [w:] PLUS Markets Group [on-line]. [dostęp 30 kwietnia 2007]. (ang.).
  26. ↑ BBC Sport: Thaksin completes Man City buyout. [dostęp 6 lipca 2007]. (ang.).
  27. ↑ Takeover bid hits JD Sports shares. [w:] Thisismoney [on-line]. [dostęp 7 stycznia 2008]. (ang.).
  28. ↑ Reuters: Eriksson continues Man City spending. [dostęp 13 stycznia 2008]. (ang.).
  29. ↑ FIFA: Bojinov joins Man City. [dostęp 13 stycznia 2008]. (ang.).
  30. ↑ Manchester City FC: Partner club information. [dostęp 2007-14-11]. (ang.).
  31. ↑ Manchester City FC: Partner club information. [dostęp 2007-16-11]. (ang.).
  32. ↑ Skład drużyny w sezonie 2007/2008. [dostęp 2 lipca 2007]. (ang.).
  33. ↑ Hala sławy. [dostęp 19 sierpień 2006]. (ang.).
  34. ↑ Up until 1992, the top division of English football was the Football League First Division; since then, it has been the FA Premier League. At the same time, the Second Division was renamed the First Division, and the Third Division was renamed the Second Division
  35. ↑ The figure of £13 million includes the valuation of Alioune Touré, who went to Paris Saint-Germain as part of the deal.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikiprojekt:Tłumaczenie_artykułów/Manchester_City_F.C.&oldid=68578002”