Wilhelm Heinrich
Wilhelm Władysław Heinrich (ur. 28 maja 1894 w Łodynie, zm. 5 lutego 1956 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, pułkownik Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
pułkownik dyplomowany piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
28 maja 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 lutego 1956 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1946 |
Siły zbrojne |
Armia Austro-Węgier |
Formacja | |
Jednostki |
1 pułk piechoty LP |
Stanowiska |
dowódca plutonu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się jako syn Ferdynanda (maszynisty kolejowego) oraz Heleny z Rytarowskich[1]. Po ukończeniu w roku 1912 gimnazjum w Samborze, rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Od 1913 roku był członkiem Związku Strzeleckiego, a w sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, w których otrzymał przydział do 4 kompanii[a] (w stopniu sierżanta dowodził plutonem). Ranny w rękę podczas bitwy pod Czepielami (24 sierpnia 1914 r.), leczył się w krakowskim szpitalu. Pod koniec stycznia 1915 r. przeniesiono go do 2 kompanii I batalionu 5 pułku piechoty LP (wchodzącego w skład I Brygady Legionów) - na stanowisko dowódcy plutonu. Kolejną ranę otrzymał pod Wysokim Litewskim (25 sierpnia 1915 r.), po czym przydzielony został do kadry Komendy Grupy Legionów Polskich w Kozienicach. Następnie służył w kompanii marszowej w tym mieście. Po wyruszeniu na front zachorował na tyfus i leczony był w Lublinie (wrzesień-listopad 1916 roku). Skierowany do Włocławka na stanowisko komendanta posterunku werbunkowego, potem pełnił tę funkcję w Kowalu i Sępólnie Krajeńskim. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917 r.) wcielony do armii austro-węgierskiej[b] i przydzielony do 100 pułku piechoty jako zastępca dowódcy plutonu. W sierpniu 1917 r. uczestniczył w 6 Kursie Wyszkolenia zorganizowanym w Zambrowie. Ranny w nogę pod Piavą (19 grudnia 1917 r.)[1][2] .
W odrodzonym Wojsku Polskim od 24 grudnia 1918 roku[c], skierowany do 5 pułku piechoty Legionów. W stopniu podporucznika dowodził plutonem i kompanią podczas walk o Lwów. Od marca 1919 r. dowodził 6 kompanią 6 pułku piechoty Legionów biorąc z nią udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie objął dowodzenie nad kompanią saperów tegoż pułku. Awansowany do rangi porucznika w dniu 5 kwietnia 1920 r., a do stopnia kapitana dnia 20 października tr. Ze względu na stan zdrowia oddelegowany do pracy sztabowej. W okresie od 6 kwietnia 1920 r. do 17 kwietnia 1921 r. zajmował stanowisko referenta w Sekcji Piechoty Departamentu I Broni Głównych Ministerstwa Spraw Wojskowych, a potem przydzielony został[d] do 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Początkowo pełnił służbę jako oficer sztabu, a w okresie późniejszym objął stanowisko szefa sztabu dywizji[1][2] .
Na dzień 1 czerwca 1921 roku kapitan Wilhelm Heinrich pozostając wciąż oficerem 6 pp Leg.[3] pełnił nadal służbę w strukturach 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej[4]. Za odwagę i męstwo okazane podczas walk w szeregach 6 pułku piechoty Leg. odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co zostało potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 3393 (opublikowanym w Dzienniku Personalnym MSWojsk. Nr 41 z dnia 6 grudnia 1921 roku)[5]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 roku (sygnatura: L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 950. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Od 2 marca 1923 r.[7] do czerwca 1924 r. pełnił służbę w Ekspozyturze Nr 6 Oddziału II Sztabu Generalnego[e] w Brześciu[1], piastując stanowisko kierownika tejże Ekspozytury[8][f].
Powrócił do służby w macierzystym 6 pułku piechoty Leg.[9], w którym objął dowodzenie nad kompanią szkolną. W roku 1923 zajmował 858. lokatę pośród kapitanów piechoty[10], a w rok później była to już 437. lokata[11]. Do rangi majora promowany został w dniu 12 kwietnia 1927 r. przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego[g], ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 71. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13]. Jako oficera 6 pp Leg. przeniesiono go do kadry oficerów piechoty[14]. Piastował w tym czasie stanowisko kierownika wydziału w Departamencie Piechoty MSWojsk.[15][16]. Z dniem 15 października 1930 został przeniesiony do 75 pułku piechoty w Chorzowie na stanowisko dowódcy batalionu[17][18][19]. W roku 1930 zajmował 354. lokatę łączną pośród majorów korpusu piechoty (była to jednocześnie 67. lokata w starszeństwie)[16], a w roku 1932 była to 56. lokata w swoim starszeństwie[20]. Za pracę w dziele odzyskania niepodległości Wilhelm Heinrich został, na mocy zarządzenia prezydenta RP Ignacego Mościckiego z dnia 13 kwietnia 1931 roku, odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Z dniem 3 listopada 1932 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1932/34[h] (na dzień 1 lipca 1933 r. zajmował 55. lokatę w starszeństwie, a jednocześnie 222. lokatę łączna pośród majorów piechoty[21]). Po ukończeniu kursu jako absolwent XIII promocji otrzymał, w dniu 1 listopada 1934 r., tytuł naukowy oficera dyplomowanego[22]. Został wówczas przeniesiony na nowe stanowisko służbowe - do 14 Dywizji Piechoty[23], w której objął funkcję jej szefa sztabu. Do stopnia podpułkownika piechoty awansowany został z dniem 1 stycznia 1935 roku i 18. lokatą[13] (była to w tym czasie 276. lokata łączna pośród wszystkich podpułkowników piechoty[24]). Następnie służył na stanowisku szefa wywiadu wojskowego w Wydziale Wywiadowczym (IIa) Oddziału II Sztabu Głównego Wojska Polskiego[18][i].
Na dzień 23 marca 1939 piastował funkcję szefa Wydziału Kontrwywiadu (IIb) w Oddziale II Sztabu Głównego[25]. We wrześniu 1939 r. był zastępcą szefa Biura Wywiadowczego II rzutu Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza. Przez Rumunię przedostał się do Francji - przebywał w koszarach Bessières i w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów Parthenay. Nie wziął udziału w walkach kampanii francuskiej. Następnie w Wielkiej Brytanii - w obozach w Douglas i Broughton. Objął funkcję szefa Wydziału Studiów i Szkoleń Spadochronowych Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza, a od lipca 1941 roku zajmował różne stanowiska w Oddziale II. W październiku 1942 r. został skierowany do ośrodka "cichociemnych" w Fort William (Szkocja) i powołany na zastępcę kierownika oraz wykładowcę. Następnie mianowany zastępcą komendanta Oficerskiej Szkoły Wywiadu pod Glasgow. Do rangi pułkownika dyplomowanego awansowany został w maju 1945 roku. Do kwietnia 1946 r. przewodniczył Komisji Regulaminowej Piechoty. Osiadł w Anglii, gdzie działał między innymi w londyńskim Instytucie Piłsudskiego.
Zmarł w Londynie[26] i spoczął na cmentarzu Brompton. Wilhelm Heinrich nie założył rodziny[18][2] .
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 4833[27]
- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[28]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[15]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[29][30]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[31]
Uwagi
edytuj- ↑ Kompania ta weszła w późniejszym okresie w skład I batalionu, który znalazł się w strukturach 1 pułku piechoty LP.
- ↑ W armii austro-węgierskiej służył w okresie od 18 września 1917 r. do 2 sierpnia 1918 roku.
- ↑ W książce pod redakcją Bogusława Polaka „Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945” podano, że Wilhelm Heinrich wstąpił do Wojska Polskiego w listopadzie 1918 roku.
- ↑ Nowy przydział nastąpił w maju 1921 roku.
- ↑ W książce pod redakcją Bogusława Polaka „Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945” podano, że w Ekspozyturze Nr 6 pełnił służbę od kwietnia 1923 roku.
- ↑ Pozostawał wówczas oficerem nadetatowym 6 pułku piechoty Legionów.
- ↑ Awans ten nastąpił na mocy zarządzenia B.P.L. 3989/III.
- ↑ W jego trakcie mjr Heinrich pełnił funkcję starszego kursu.
- ↑ Przeniesienie na to stanowisko miało miejsce po dniu 5 czerwca 1935 roku.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 71.
- ↑ a b c Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 650.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 40.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 XII 1921, s. 1607.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 53.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 140.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 1492.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 136.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 413.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 356.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 IV 1927, s. 119.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 304.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 181.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 125.
- ↑ a b Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 131.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 10.
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 71-72.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 603.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 30.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 21.
- ↑ Chocianowicz 1969 ↓, s. 387.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 20.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 8-15, 182.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 14, 422.
- ↑ Chocianowicz 1969 ↓, s. 389.
- ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 41.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 14.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.
Bibliografia
edytuj- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-05-15].
- Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2020-05-15].
- Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2020-05-15].
- Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2020-05-15].
- Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2020-05-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie - spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2020-05-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2020-05-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 7, lipiec 1930 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2020-05-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 1 lipca 1933 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933. [dostęp 2020-05-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2020-05-15].
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 6 Pułk Piechoty Legjonów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-05-15].
- Wacław Chocianowicz: W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Londyn: Oficerowie Dyplomowani Na Obczyźnie, 1969.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Wilhelm Władysław Heinrich. [dostęp 2020-05-15].