Bogusz Bilewski

polski aktor

Bogusz Bilewski (ur. 25 września 1930 w Starachowicach, zm. 14 września 1995 we Wrocławiu) – polski aktor. Odtwórca roli rubasznego zbójnika Walusia Kwiczoła w filmie Jerzego Passendorfera Janosik (1973) i serialu pod tym samym tytułem (1973). Wystąpił w roli Kulwieca–Hippocentaurusa w ekranizacji powieści Henryka Sienkiewicza Potopu (1974) w reżyserii Jerzego Hoffmana.

Bogusz Bilewski
Ilustracja
Bogusz Bilewski w sztuce "Skoro go nie ma" (1973)
Data i miejsce urodzenia

25 września 1930
Starachowice

Data i miejsce śmierci

14 września 1995
Wrocław

Zawód

aktor

Lata aktywności

1954–1995

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi
Grób Bogusza Bilewskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Urodził się w Starachowicach jako syn Janiny z Kwoczyńskich i Jana Bilewskiego. Jego matka chciała, żeby został śpiewakiem, a ojciec marzył, by syn zrobił karierę inżyniera. Uczęszczał do Gimnazjum Towarzystwa Salezjańskiego w Ostrzeszowie, które ukończył w 1947. W roku szkolnym 1949/1950 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Danuty Siedzikówny „Inki” we Wrocławiu. Po maturze dostał się do Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Krakowie, którą ukończył w 1954. Na ostatnim roku studiów wystąpił w roli Gurgija Krotkicha w sztuce Maksima Gorkiego Wassa Żeleznowa (1954) w reż. Tadeusza Burnatowicza oraz zagrał Fraya Eugenio i Geromino w spektaklu dyplomowym Wieczór jednoaktówek (1954) na motywach utworów Aleksandra Fredry, Moliera i Prospera Mériméego.

Po ukończeniu studiów dostał etat u Tadeusza Rybowskiego w sezonie artystycznym 1954/1955 w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, gdzie zadebiutował w roli Mattiego w przedstawieniu Bertolta Brechta Pan Puntila i jego sługa Matti (1954) w reż. Jerzego Golińskiego. Za przełomową rolę sceniczną uważał Aleksy’ego w Tragedii optymistycznej Wsiewołoda Wiszniewskiego[1] w reż. Lidii Zamkow w objazdowym Teatrze Dramatycznym Domu Wojska Polskiego, z którym był związany w latach 1955–1957. Potem grał w teatrach warszawskich: Dramatycznym (1957–1961), Powszechnym (1961–1962), Ateneum (1962–1977), Polskim (1977–1985), Na Woli (1982, 1995) i Narodowym (1985–1987).

Debiutował na kinowym ekranie jako kapral Sumski (nie występuje w napisach) w dramacie wojennym Jana Rybkowskiego Godziny nadziei (1955)[2]. Zagrał w kilkudziesięciu filmach i serialach telewizyjnych, początkowo był obsadzany w rolach amantów, imponował sprawnością fizyczną, zanim przeszedł do ról charakterystycznych i postaci drugoplanowych. W latach 1960–94 brał udział w realizacjach Teatru Telewizji. Występował w słuchowiskach Polskiego Radia. Pracował też jako aktor głosowy.

Zmarł z powodu krwotocznego udaru mózgu[3]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 157-3-18)[4].

Filmografia

edytuj

Polski dubbing

edytuj

Filmy / Seriale

edytuj

Odznaczenia

edytuj
 
Grób Bogusza Bilewskiego na cmentarzu Powązkowskim

Przypisy

edytuj
  1. Aktorzy o sobie: Bogusz Bilewski. „Film”. nr 24 (497/XIII), s. 7, 15 czerwca 1958. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  2. Zmarł Bogusz Bilewski. „Film”. nr 10 (497/XIII), s. 10, październik 1995. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  3. Tygodnik „To & Owo” nr 10, 7.03.2017, s. 12-13
  4. Cmentarz Stare Powązki: BOGUSZ BILEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31].
  5. rządca majątku Chłapowskich

Bibliografia

edytuj
  • Zdzisław Ornatowski. Cywilny żołnierz. „Ekran”. nr 11 (49/II), s. 4–5, 16 marca 1958. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0013-3299. 
  • Maciej Maniewski. Gdzie ci mężczyźni.... „Film”. nr 5 (2199/XLVI), s. 116–117, maj 1999. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 

Linki zewnętrzne

edytuj