Euroliga (ang. EuroLeague) – międzynarodowe, klubowe rozgrywki koszykarskie, przeznaczone dla najlepszych oraz najbogatszych męskich drużyn Europy i zachodniej Azji (tj. zajmujących najwyższe miejsca w czołowych ligach krajowych), organizowane i zarządzane przez Euroleague Basketball Company, a wcześniej przez FIBA Europe.

Euroliga
EuroLeague
Ilustracja
Państwo

9 państw

Dyscyplina

Koszykówka

Organizator rozgrywek

ULEB

Data założenia

14 grudnia 1957

Poprzednia nazwa

Puchar Europy Mistrzów Krajowych
(1957–1991)
Klubowy Puchar Europy
(1991–1996)
Euroliga
(1996–2000)
FIBA Suproliga
(2000–2001)
Euroliga
(2000–)

Przekształcona
na zawodową

9 czerwca 2000

Prezes

Jordi Bertomeu

Partner TV

EuroLeague TV

Sponsor tytularny

Turkish Airlines

Rozgrywki
Liczba drużyn

18

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

ASK Ryga (1958)

Obecny zwycięzca

Hiszpania Real Madryt (2022/23)

Najwięcej zwycięstw

Hiszpania Real Madryt (11)

Strona internetowa

Format rozgrywek

edytuj

23 września 2008, podczas posiedzenia w Paryżu, Zgromadzenie Ogólne Unii Europejskich Lig Koszykarskich przedstawiło projekt nowego systemu rozgrywek męskiej Euroligi, który będzie obowiązywać od sezonu 2009/10. Jego szczegóły zostały omówione – z udziałem przedstawicieli zainteresowanych lig krajowych – w październiku 2008 r. i spotkały się ze zdecydowanym poparciem większości z nich. Według zaprezentowanej koncepcji, do zmagań, mających stanowić kontynuację poprzedniej Euroligi, przystąpi łącznie 30 zespołów z 25 państw[1]. Fazę zasadniczą nadal stanowić będą 24 kluby, podzielone na sześć czterodrużynowych grup. Nowością są jednak – przeprowadzane po raz pierwszy w historii – dwustopniowe kwalifikacje, do których dopuszczonych zostanie 8 ekip. Dwóch zwycięzców kwalifikacji dołączy do 22 zespołów mających zagwarantowany udział w fazie grupowej „z urzędu”[2]. Faza grupowa wyłoni 16 ekip, które następnie rywalizować będą systemem pucharowym, aż do Final Four[3]. Polska ma prawo do obsadzenia jednego miejsca w tych rozgrywkach – jest ono zarezerwowane dla mistrza kraju, który nie musi startować w kwalifikacjach, bowiem co roku znajduje się w gronie 22 drużyn mających pewny udział w fazie grupowej.

Drużyny

edytuj

W fazie zasadniczej (grupowej) Euroligi udział biorą 24 drużyny. 22 miejsca w tej rundzie są odgórnie zarezerwowane dla zespołów z licencjami typu „A”, „B” i „C”. O pozostałe 2 wolne miejsca, 8 klubów walczy w dwustopniowych kwalifikacjach.

Zespoły z Licencją A – 12 najmocniejszych klubów, posiadających prawo startu w Eurolidze bez względu na wyniki w swoich ligach krajowych (uszeregowanie według miejsca zajmowanego w Rankingu ULEB):

  1.   CSKA Moskwa
  2.   Real Madryt
  3.   FC Barcelona
  4.   Olympiakos Pireus
  5.   Maccabi Tel Awiw
  6.   Panathinaikos Ateny
  7.   Fenerbahçe Ülker
  8.   Efes Pilsen Stambuł
  9.   Laboral Kutxa
  10.   Unicaja Málaga
  11.   Žalgiris Kowno
  12.   Emporio Armani Mediolan

Zespoły z Licencją B – przedstawiciele pozostałych 8 najwyżej sklasyfikowanych lig krajowych (według rankingu ULEB):

  1.   mistrz Francji
  2.   mistrz Serbii
  3.   mistrz Chorwacji
  4.   mistrz Słowenii
  5.   mistrz Niemiec
  6.   mistrz Polski
  7.   mistrz Litwy
  8.   drużyna z Włoch
  9. triumfator Eurocup z poprzedniego sezonu

Zespół z Licencją C – 1 klub z „dziką kartą” otrzymaną od ULEB:

  1. wybór na podstawie kryteriów ustalanych przed każdym sezonem przez ULEB

Zespoły rywalizujące w kwalifikacjach – 8 klubów:

  1.   drużyna z Rosji
  2.   ASVEL Lyon-Villeurbanne (bez względu na miejsce w lidze francuskiej)
  3.   drużyna z Włoch
  4.   drużyna z Grecji
  5.   mistrz Belgii
  6.   mistrz Łotwy
  7.   mistrz Ukrainy
  8.   drużyna z Francji

Podział miejsc według państw

edytuj

Obsadzonych jest 28 miejsc. Pozostałe 2 to: drużyna z „dziką kartą” i tryumfator Eurocup.

Państwo Liczba miejsc
  Hiszpania 4
  Włochy 4
  Grecja 3
  Francja 3
  Rosja 2
  Turcja 2
  Litwa 1
  Serbia 1
  Chorwacja 1
  Izrael 1
  Słowenia 1
  Niemcy 1
  Polska 1
  Belgia 1
  Łotwa 1
  Ukraina 1

Historia

edytuj

Na fali sukcesu idei europejskich pucharów – stworzonej przez dziennikarzy francuskiego dziennika L'Équipe – dla klubów piłkarskich, wiosną 1957 grupa działaczy FIBA z Sekretarzem Generalnym Williamem Jonesem na czele, postanowiła przeszczepić koncepcję klubowej rywalizacji na starym kontynencie również dla męskich zespołów koszykarskich. W celu zorganizowania i sprawnego przeprowadzenia rozgrywek powołano specjalną Komisję, której przewodniczącym został sam W. Jones, mając do pomocy Roberta Busnela, Miloslava Kriza, Raimundo Saportę, Nikołaja Semaszkę i Borislava Stankovicia. Wzorem piłkarskim rywalizacji nadano oficjalną nazwę Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (PEMK) i pod takim mianem toczyła się ona do lat 90. Do premierowego sezonu 1957/1958 przystąpiło 24 mistrzów krajowych, a wśród nich Legia Warszawa. W inauguracyjnym spotkaniu – rozegranym 22 lutego 1958 w Brukselibelgijski Royal IV SC Anderlechtois pokonał luksemburską BBC Etzella Ettelbruck 82:43[4], a po pucharowych bojach do finałowego dwumeczu (6 lipca 1958 i 17 lipca 1958) zakwalifikowały się: radziecka ASK Ryga i bułgarski Akademik Sofia. Zdecydowanie lepsi okazali się ryżanie dwukrotnie pokonując rywala (86:81 i 84:71). Ta sama drużyna tryumfowała w dwóch kolejnych edycjach, a na pierwszy sukces ekipy spoza ZSRR (kraje „Europy socjalistycznej” zdominowały pierwsze lata rywalizacji PEMK) przyszło czekać do sezonu 1963/1964, gdy po puchar sięgnął Real Madryt, który następnie – nieprzerwanie po połowy lat 80. – należał do ścisłej czołówki Pucharu Europy. Zresztą generalnie od tego momentu do głosu zaczęły dochodzić kluby z zachodniej i południowej części kontynentu (głównie włoskie). Przełom lat 80. i 90. to czas tryumfów zespołów z byłej Jugosławii, czyli słynnej „szkoły bałkańskiej”, później zaś sukcesy zaczęły święcić ekipy greckie. Nieprzerwanie od sezonu 1987/1988 końcowa faza pucharu przeprowadzana jest w formie turnieju Final Four, podczas którego wyłaniana jest najlepsza drużyna (wcześniej turniej Finałowej Czwórki PEMK odbył się tylko dwa razy – w 1966 i 1967).

Szyld Euroliga – w odniesieniu do rywalizacji najlepszych męskich klubów koszykarskich w Europie – po raz pierwszy pojawił się w 1995, gdy to od sezonu 1995/1996 zmieniono nazwę rozgrywek na FIBA EuroLeague. Ich organizatorem nadal pozostawała FIBA, pełniąc jednocześnie rolę patrona tytularnego. Jednak już wówczas coraz większą siłę oddziaływania zaczęła przejawiać – założona 25 czerwca 1991 w RzymieUnia Europejskich Lig Koszykarskich (ULEB), reprezentująca zrzeszane przez siebie klubu z czołowych lig krajowych (głównie włoskiej, hiszpańskiej, francuskiej i greckiej). Kwestią czasu pozostawało przejęcie przez nią praw do zarządzania Euroligą na co nie chciała zgodzić się FIBA. Przełomowym okazał się być rok 2000, gdy w europejskiej koszykówce doszło do rozłamu. Żadna z organizacji nie zamierzała ustąpić, dlatego w edycji 2000/2001 rywalizacja najlepszych klubów „starego kontynentu” toczyła się w dwóch niezależnych od siebie rozgrywkach: nowej Eurolidze (stworzonej przez ULEB) i Suprolidze (założonej przez FIBA). Po roku doszło do porozumienia, FIBA zlikwidowała Suproligę, która funkcjonowała zaledwie przez jeden sezon, a ULEB-owska Euroliga stała się zaczątkiem nowoczesnej Euroligi (Euroleague Basketball), czyli rozgrywek w formie przeprowadzanej do dziś.

Triumfatorzy

edytuj

Finały

edytuj
Rok Finał 3. i 4. miejsce
Mistrz Wynik Wicemistrz
1958  
ASK Ryga
170–152
(86–81 / 71–84)
 
Academic
  Honvéd i   Real Madryt
1958–59  
ASK Ryga
148–125
(79–58 / 67–69)
 
Academic
  Lech Poznań i   OKK Beograd
1959–60  
ASK Ryga
130–113
(51–61 / 69–62)
 
Dinamo Tbilisi
  Polonia Warszawa i   Slovan Orbis Praga
1960–61  
CSKA Moskwa
148–128
(87–62 / 66–61)
 
ASK Ryga
  Real Madryt i   Steaua București
1961–62  
Dinamo Tbilisi
90–83  
Real Madryt
  AŠK Olimpija i   CSKA Moskwa
1962–63  
CSKA Moskwa
259–240
(86–69 / 91–74 / 99–80)
 
Real Madryt
  Dinamo Tbilisi i   Spartak ZJŠ Brno
1963–64  
Real Madryt
183–174
(110–99 / 84–64)
 
Spartak ZJŠ Brno
  OKK Beograd i   Simmenthal Mediolan
1964–65  
Real Madryt
157–150
(88–81 / 76–62)
 
CSKA Moskwa
  Ignis Varese i   OKK Beograd
1965–66  
Simmenthal Mediolan
77–72  
Slavia VŠ Praga
 
CSKA Moskwa
 
AEK
1966–67  
Real Madryt
91–83  
Simmenthal Medilan
 
AŠK Olimpija
 
Slavia VŠ Praga
1967–68  
Real Madryt
98–95  
Spartak ZJŠ Brno
  Simmenthal Mediolan i   Zadar
1968–69  
CSKA Moskwa
103–99 (2 OT's)  
Real Madryt
  Spartak ZJŠ Brno i   Standard Liège
1969–70  
Ignis Varese
79–74  
CSKA Moskwa
  Real Madryt i   Slavia VŠ Praga
1970–71  
CSKA Moskwa
67–53  
Ignis Varese
  Real Madryt i   Slavia VŠ Praga
1971–72  
Ignis Varese
70–69  
Jugoplastika
  Real Madryt i   Panathinaikos
1972–73  
Ignis Varese
71–66  
CSKA Moskwa
  Crvena zvezda i   Simmenthal Medilan
1973–74  
Real Madryt
84–82  
Ignis Varese
  Berck i   Radnički Belgrad
1974–75  
Ignis Varese
79–66  
Real Madryt
  Berck i   Zadar
1975–76  
Mobilgirgi Varese
81–74  
Real Madryt
  ASVEL i   Forst Cantù
1976–77  
Maccabi Tel Awiw
78–77  
Mobilgirgi Varese
 
CSKA Moskwa
 
Real Madryt
1977–78  
Real Madryt
75–67  
Mobilgirgi Varese
 
ASVEL
 
Maccabi Tel Awiw
1978–79  
Bosna
75–67  
Emerson Varese
 
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Real Madryt
1979–80  
Real Madryt
89–85  
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Bosna
 
Sinudyne Bolonia
1980–81  
Maccabi Elite Tel Awiw
80–79  
Sinudyne Bolonia
 
Nashua EBBC
 
Bosna
1981–82  
Squibb Cantù
86–80  
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Partizan
 
FC Barcelona
1982–83  
Ford Cantù
69–68  
Billy Medilan
 
Real Madryt
 
CSKA Moskwa
1983–84  
Virtus Rzym
79–73  
FC Barcelona
 
Jollycolombani Cantù
 
Bosna
1984–85  
Cibona
87–78  
Real Madryt
 
Maccabi Elite Tel Awiw
 
CSKA Moskwa
1985–86  
Cibona
94–82  
Žalgiris
 
Simac Mediolan
 
Real Madryt
1986–87  
Tracer Mediolan
71–69  
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Orthez
 
Zadar
1987–88  
Tracer Medilan
90–84  
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Partizan
 
Aris
1988–89  
Jugoplastika
75–69  
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Aris
 
FC Barcelona
1989–90  
Jugoplastika
72–67  
FC Barcelona
 
CSP Limoges
 
Aris
1990–91  
Pop 84
70–65  
FC Barcelona
 
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Scavolini Pesaro
1991–92  
Partizan
71–70  
Montigalà Joventut
 
Philips Medilan
 
Estudiantes Caja Postal
1992–93  
CSP Limoges
59–55  
Benetton Treviso
 
PAOK
 
Real Madryt
1993–94  
7up Joventut
59–57  
Olympiakos
 
Panathinaikos
 
FC Barcelona Banca Catalana
1994–95  
Real Teka Madryt
73–61  
Olympiakos
 
Panathinaikos
 
CSP Limoges
1995–96  
Panathinaikos
67–66  
FC Barcelona Banca Catalana
 
CSKA Moskwa
 
Real Madrid Teka
1996–97  
Olympiakos
73–58  
FC Barcelona Banca Catalana
 
Smelt Olimpija
 
ASVEL
1997–98  
Kinder Bolonia
58–44  
AEK
 
Benetton Treviso
 
Partizan
1998–99  
Žalgiris
82–74  
Kinder Bolonia
 
Olympiakos
 
Teamsystem Bolonia
1999–00  
Panathinaikos
73–67  
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Efes Pilsen
 
FC Barcelona
2000–01 †  
Maccabi Elite Tel Awiw
81–67  
Panathinaikos
 
Efes Pilsen
 
CSKA Moskwa
2000–01  
Kinder Bolonia
3–2
play-off
 
Tau Cerámica
  AEK i   Paf Wennington Bolonia
2001–02  
Panathinaikos
89–83  
Kinder Bolonia
  Benetton Treviso i   Maccabi Elite Tel Awiw
2002–03  
FC Barcelona
76–65  
Benetton Treviso
 
Montepaschi Siena
 
CSKA Moskwa
2003–04  
Maccabi Elite Tel Awiw
118–74  
Skipper Bolonia
 
CSKA Moskwa
 
Montepaschi Siena
2004–05  
Maccabi Elite Tel Awiw
90–78  
Tau Cerámica
 
Panathinaikos
 
CSKA Moskwa
2005–06  
CSKA Moskwa
73–69  
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Tau Cerámica
 
Winterthur FC Barcelona
2006–07  
Panathinaikos
93–91  
CSKA Moskwa
 
Unicaja
 
Tau Cerámica
2007–08  
CSKA Moskwa
91–77  
Maccabi Elite Tel Awiw
 
Montepaschi Siena
 
Tau Cerámica
2008–09  
Panathinaikos
73–71  
CSKA Moskwa
 
Regal FC Barcelona
 
Olympiakos
2009–10  
Regal FC Barcelona
86–68  
Olympiakos
 
CSKA Moskwa
 
Partizan
2010–11  
Panathinaikos
78–70  
Maccabi Electra Tel Awiw
 
Montepaschi Siena
 
Real Madryt
2011–12  
Olympiakos
62–61  
CSKA Moskwa
 
Regal FC Barcelona
 
Panathinaikos
2012–13  
Olympiakos
100–88  
Real Madryt
 
CSKA Moskwa
 
FC Barcelona
2013–14  
Maccabi Electra Tel Awiw
98–86 (OT)  
Real Madryt
 
FC Barcelona
 
CSKA Moskwa
2014–15  
Real Madryt
78–59  
Olympiakos
 
CSKA Moskwa
 
Fenerbahçe Ülker
2015–16  
CSKA Moskwa
101–96 (OT)  
Fenerbahçe
 
Lokomotiw Kubań
 
Laboral Kutxa
2016–17  
Fenerbahçe
80–64  
Olympiakos
 
CSKA Moskwa
 
Real Madryt
2017–18  
Real Madryt
85–80  
Fenerbahçe
 
Žalgiris
 
CSKA Moskwa
2018–19  
CSKA Moskwa
91–83  
Anadolu Efes
 
Real Madryt
 
Fenerbahçe Beko
2019–20 Cancelled due to the COVID-19 pandemic
2020–21  
Anadolu Efes
86–81  
FC Barcelona
 AX Armani Exchange Mediolan  
CSKA Moskwa
2021–22  
Anadolu Efes
58–57  
Real Madryt
 
FC Barcelona
 
Olympiakos
2022–23  
Real Madryt
79–78  
Olympiakos
 
AS Monaco
 
FC Barcelona

2001 był rokiem, w którym rozegrano dwa europejskie mistrzostwa klubowe – Suproliga zorganizowana przez FIBĘ i Euroliga przez ULEB).

+ W 2020 roku zrezygnowano z rozgrywania Final Four Euroligi z powodu pandemii COVID-19.
(OT) – dogrywka

Sukcesy klubów

edytuj
Nazwa klubu Liczba triumfów Liczba przegranych finałów Lata triumfów Lata przegranych finałów
  Real Madryt 11 9 1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978, 1980, 1995, 2015, 2018, 2023 1962, 1963, 1969, 1975, 1976, 1985, 2013, 2014, 2022
  CSKA Moskwa 8 6 1961, 1963, 1969, 1971, 2006, 2008, 2016, 2019 1965, 1970, 1973, 2007, 2009, 2012
  Maccabi Tel Awiw 6 9 1977, 1981, 2001, 2004, 2005, 2014 1980, 1982, 1987, 1988, 1989, 2000, 2006, 2008, 2011
  Panathinaikos Ateny 6 1 1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011 2001
  Pallacanestro Varese 5 5 1970, 1972, 1973, 1975, 1976 1971, 1974, 1977, 1978, 1979
  Olympiakos Pireus 3 5 1997, 2012, 2013 1994, 1995, 2010, 2015, 2017, 2023
  Olimpia Milano 3 2 1966, 1987, 1988 1967, 1983
  ASK Ryga 3 1 1958, 1959, 1960 1961
  Jugoplastika Split 3 1 1989, 1990, 1991 -

-

  Anadolu Efes 2 1 2021, 2022 2019
  FC Barcelona 2 6 2003, 2010 1984, 1990, 1991, 1996, 1997, 2021
  Virtus Bolonia 2 3 1998, 2001 1981, 1999, 2002
  Pallacanestro Cantù 2 - 1982, 1983
  Cibona Zagrzeb 2 - 1985, 1986 -
  Fenerbahçe Ülker 1 2 2017 2016, 2018
  Anadolu Efes Stambuł 1 2 2020, 2021 2019
  Dinamo Tbilisi 1 1 1962 1960
  Joventut Badalona 1 1 1994 1992
  Žalgiris Kowno 1 1 1999 1986
  Bosna Sarajewo 1 - 1979 -
  Virtus Rzym 1 - 1984 -
  KK Partizan Belgrad 1 - 1992 -
  CSP Limoges 1 - 1993 -
  Akademik Sofia - 2 - 1958, 1959
  Spartak Brno - 2 - 1964, 1968
  Benetton Treviso - 2 - 1993, 2003
  TAU Cerámica Vitoria - 2 - 2001, 2005
  Slavia Praga - 1 - 1966
  AEK Ateny - 1 - 1998
  Fortitudo Bolonia - 1 - 2004

Zwycięzcy według państw

edytuj
Państwo Liczba triumfów Liczba zwycięskich klubów
  Hiszpania 14 3
  Włochy 13 5
  Grecja 9 2
  ZSRR 8 3
  Jugosławia 6 3
  Izrael 6 1
  Rosja 3 1
  Turcja 2 2
  Francja 1 1
  Jugosławia 1 1
  Litwa 1 1

Udział polskich drużyn

edytuj
Sezon Uczestnik Miejsce
1958 Legia Warszawa TOP 8
1958/59 Lech Poznań TOP 4
1959/60 Polonia Warszawa TOP 4
1960/61 Legia Warszawa TOP 8
1961/62 Legia Warszawa TOP 8
1962/63 Wisła Kraków TOP 8
1963/64 Legia Warszawa TOP 8
1964/65 Wisła Kraków TOP 8
1965/66 Wisła Kraków I runda
1966/67 Legia Warszawa II runda
1967/68 Legia Warszawa II runda
1968/69 Wisła Kraków I runda
1969/70 Legia Warszawa II runda
1970/71 Śląsk Wrocław II runda
1971/72 nie występował żaden zespół
1972/73 nie występował żaden zespół
1973/74 Wybrzeże Gdańsk I runda
1974/75 Wisła Kraków II runda
1975/76 Resovia II runda
1976/77 Wisła Kraków Grupa ćwierćfinałowa
1977/78 Śląsk Wrocław Grupa ćwierćfinałowa
1978/79 Wybrzeże Gdańsk Grupa ćwierćfinałowa
1979/80 nie występował żaden zespół
1980/81 Śląsk Wrocław Grupa ćwierćfinałowa
1981/82 nie występował żaden zespół
1982/83 nie występował żaden zespół
1983/84 nie występował żaden zespół
1984/85 Lech Poznań I runda
1985/86 Zagłębie Sosnowiec I runda
1986/87 Zagłębie Sosnowiec I runda
1987/88 Śląsk Wrocław TOP 16
1988/89 nie występował żaden zespół
1989/90 Lech Poznań Grupa ćwierćfinałowa
1990/91 Lech Poznań I runda
1991/92 Śląsk Wrocław II runda
1992/93 Śląsk Wrocław II runda
1993/94 Śląsk Wrocław I runda
1994/95 Śląsk Wrocław I runda
1995/96 Mazowszanka Pruszków I runda
1996/97 nie występował żaden zespół
1997/98 nie występował żaden zespół
1998/99 nie występował żaden zespół
1999/2000 nie występował żaden zespół
2000/2001 Śląsk Wrocław TOP 16 – Suproliga
2001/2002 Śląsk Wrocław Faza grupowa
2002/2003 Idea Śląsk Wrocław Faza grupowa
2003/2004 Śląsk Wrocław Faza grupowa
2004/2005 Prokom Trefl Sopot TOP 16
2005/2006 Prokom Trefl Sopot Faza grupowa
2006/2007 Prokom Trefl Sopot TOP 16
2007/2008 Prokom Trefl Sopot Faza grupowa
2008/2009 Asseco Prokom Sopot TOP 16
2009/2010 Asseco Prokom Gdynia TOP 8
2010/2011 Asseco Prokom Gdynia Faza grupowa
2011/2012 Asseco Prokom Gdynia,
PGE Turów Zgorzelec
Faza grupowa,
1/4 kwalifikacji
2012/2013 Asseco Prokom Gdynia Faza grupowa
2013/2014 Stelmet Zielona Góra Faza grupowa
2014/2015 PGE Turów Zgorzelec,
Stelmet Zielona Góra
Faza grupowa,
1/4 kwalifikacji
2015/2016 Stelmet Zielona Góra Faza grupowa
2016/2017 nie występował żaden zespół
2017/2018 nie występował żaden zespół
2018/2019 nie występował żaden zespół
2019/2020 nie występował żaden zespół
2020/2021 nie występował żaden zespół
2021/2022 nie występował żaden zespół
2022/2023 nie występował żaden zespół

Statystyki

edytuj

Punkty na mecz

edytuj

Zbiórki na mecz

edytuj

Asysty na mecz

edytuj

Przechwyty na mecz

edytuj

Bloki na mecz

edytuj

Najlepszy wskaźnik punktowy – cały sezon

edytuj

Najlepszy wskaźnik punktowy – sezon zasadniczy

edytuj

Statystyczni liderzy sezonu regularnego nie są brani pod uwagę w oficjalnych statystykach.

Najlepszy wskaźnik punktowy – Top 16

edytuj

Statystyczni liderzy sezonu regularnego nie są brani pod uwagę w oficjalnych statystykach.

Najlepsi w historii

edytuj

Statystyki liczone od sezonu 2000/01

Średnie Sumy
Punkty   Alphonso Ford 22,22   Juan Carlos Navarro 4000
Zbiórki   Joseph Blair 10,05   Joanis Burusis 1603
Asysty   Shane Larkin 5,67   Dimitris Diamandidis 1255
Przechwyty   Manu Ginóbili 2,73   Dimitris Diamandidis 434
Bloki   Ekpe Udoh 2,22   Fran Vázquez 249
Index Rating   Anthony Parker 21,41   Dimitris Diamandidis 3806

Indywidualne osiągnięcia

edytuj

Punkty

edytuj

Liczone od sezonu 1991/92

  1.   Joe Arlauckas (Real Madryt) 63 pkt kontra Buckler Bolonia (24/28 2pt, 0/1 3pt, 15/18 FT) (w sezonie 1995-96)
  2.   Michael Young (CSP Limoges) 47 pkt kontra Benetton Treviso (12/22 2pt, 4/6 3pt, 11/15 FT) (w sezonie 1993-94)
  3.   Nikos Galis (Aris Saloniki) 46 pkt kontra Philips Milano (8/14 2pt, 5/6 3pt, 15/18 FT) (w sezonie 1991-92)
  4.   Velimir Perasović (SLVbodna Dalmacija Split) 45 pkt kontra Cibona Zagrzeb (15/22 2pt, 1/1 3pt, 12/14 FT) (w sezonie 1991-92)
  5.   Ivica Žurić (Cibona Zagrzeb) 45 pkt kontra Buckler Bolonia (11/18 2pt, 5/7 3pt, 8/9 FT) (w sezonie 1993-94)
  6.   Nikos Galis (Aris Saloniki) 44 pkt kontra Joventut Badalona (15/21 2pt, 2/5 3pt, 8/11 FT) (w sezonie 1991-92)
  7.   Nikos Galis (Aris Saloniki) 44 pkt kontra Commodore Den Helder (16/28 2pt, 1/3 3pt, 9/10 FT) (w sezonie 1991-92)
  8.   Tony Dawson (Bayer Leverkusen) 43 pkt kontra Kinder Bolonia (10/15 2pt, 1/2 3pt, 20/25 FT) (w sezonie 1996-97)
  9.   Zdravko Radulović (Cibona Zagrzeb) 42 pkt kontra Olympique d'Antibes (6/10 2pt, 7/13 3pt, 9/9 FT) (w sezonie 1991-92)
  10.   Zdravko Radulović (Cibona Zagrzeb) 42 pkt kontra SLVbodna Dalmacija Split (8/15 2pt, 7/11 3pt, 5/7 FT) (w sezonie 1991-92)
  11.   İbrahim Kutluay (Fenerbahçe SK) 41 pkt kontra Cibona Zagrzeb (7/13 2pt, 6/8 3pt, 9/15 FT) (w sezonie 1998-99)
  12.   Alphonso Ford (Peristeri Ateny) 41 pkt kontra Baskonia (9/19 2pt, 3/4 3pt, 14/15 FT) (w sezonie 2000-01)
  13.   Carlton Myers (PAF Bolonia) 41 pkt kontra Real Madryt (6/9 2pt, 5/11 3pt, 14/19 FT) (w sezonie 2000-01)
  14.   Kaspars Kambala (Efes Pilsen) 41 pkt kontra FC Barcelona (18/28 2p, 5/10 FT) (w sezonie 2002-03)
  15.   Nikos Galis (Aris Saloniki) 40 pkt kontra Estudiantes Madryt (14/19 2pt, 0/2 3pt, 12/14 FT) (w sezonie 1991-92)
  16.   Zdravko Radulović (Cibona Zagrzeb) 40 pkt kontra Phonola Caserta (10/12 2pt, 5/12 3pt, 5/8 FT) (w sezonie 1991-92)
  17.   Arijan Komazec (Kinder Bolonia) 40 pkt kontra FC Barcelona (10/12 2pt, 4/5 3pt, 8/8 FT) (w sezonie 1996-97)
  18.   Vlado Šćepanović (Partizan Belgrad) 40 pkt kontra Ural Great Perm (3/5 2pt, 7/9 3pt, 13/13 FT) (w sezonie 2001-02)
  19.   Arvydas Macijauskas (Baskonia) 40 pkt kontra ASVEL Villeurbanne (4/7 2pt, 6/6 3pt, 14/14 FT) (w sezonie 2003-04)
  20.   Marc Salyers (Chorale Roanne) 40 pkt kontra Fenerbahçe Ülker (9/11 2pt, 6/13 3pt, 4/5 FT) (w sezonie 2007-08)

Zbiórki

edytuj

Liczone od sezonu 1991/92

  1.   Arvydas Sabonis (Real Madryt) 24 zb kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 1992-93)
  2.   Joe Binion (Buckler Bolonia) 24 zb kontra Panathinaikos Ateny (w sezonie 1994-95)
  3.   Antonis Fotsis (Dinamo Moskwa) 24 zb kontra Benetton Treviso (w sezonie 2006-07)
  4.   Rickie WinSLVw (Estudiantes Madryt) 23 zb kontra Aris Saloniki (w sezonie 1991-92)
  5.   Cliff Levingston (PAOK Saloniki) 23 zb kontra Scavolini Pesaro (w sezonie 1992-93)
  6.   Roy Tarpley (Olympiakos Pireus) 23 zb kontra Bayer Leverkusen (w sezonie 1993-94)
  7.   Mirsad Türkcan (CSKA Moskwa) 23 zb kontra Budućnost Podgorica (w sezonie 2001-02)
  8.   Orlando Phillips (EB Pau Orthez) 22 zb kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 1992-93)
  9.   Emilio Kovačić (Cibona Zagrzeb) 22 zb kontra Efes Pilsen (w sezonie 1993-94)
  10.   Mirsad Türkcan (Montepaschi Siena) 21 zb kontra Baskonia (w sezonie 2002-03)
  11.   Mirsad Türkcan (CSKA Moskwa) 21 zb kontra Cibona Zagrzeb (w sezonie 2003-04)
  12.   Mirsad Türkcan (Fenerbahçe Ülker) 21 zb kontra Eldo Napoli (w sezonie 2006-07)
  13.   Hüseyin Beşok (Efes Pilsen) 21 zb kontra Varese Roosters (w sezonie 1998-99)
  14.   Hüseyin Beşok (Efes Pilsen) 21 zb kontra Plannja Lulea (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  15.   Lee Johnson (Olympique d'Antibes) 21 zb kontra Kalev Tallinn (w sezonie 1991-92)
  16.   Tony Massenburg (FC Barcelona) 21 zb kontra CSP Limoges (w sezonie 1993-94)
  17.   Arvydas Sabonis (Real Madryt) 21 zb kontra Bayer Leverkusen (w sezonie 1993-94)
  18.   Stojko Vranković (Panathinaikos Ateny) 21 zb kontra Maccabi Tel Awiw (w sezonie 1994-95)
  19.   Warren Kidd (Stefanel Milano) 21 zb kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 1996-97)
  20.   Nikola Prkačin (Cibona Zagrzeb) 21 zb kontra EB Pau Orthez (w sezonie 1998-99)
  21.   Lazaros Papadopoulos (Iraklis Saloniki) 21 zb kontra Alba Berlin (w sezonie 2000-01 Suproliga)

Asysty

edytuj

Liczone od sezonu 1991/92

  1.   Elmer Bennett (Baskonia) 17 ast kontra Žalgiris Kowno (w sezonie 1998-99)
  2.   Raimonds Miglinieks (Śląsk Wrocław) 15 ast kontra Montepaschi Siena (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  3.   Tyus Edney (Benetton Treviso) 14 ast kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 2003-04)
  4.   Wasilij Karasiew (CSKA Moskwa) 14 ast kontra EB Pau Orthez (w sezonie 1995-96)
  5.   Teodoros Papalukas (Olympiakos) 14 ast kontra Entente Orleanaise (2009-10)
  6.   Wasilij Karasiew (CSKA Moskwa) 13 ast kontra Bayer Leverkusen (w sezonie 1995-96)
  7.   Petar Naumoski (Efes Pilsen) 13 ast kontra CSKA Moskwa (w sezonie 1998-99)
  8.   Laurent Sciarra (ASVEL Villeurbanne) 13 ast kontra Panathinaikos Ateny (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  9.   Elmer Bennett (Baskonia) 13 ast kontra AEK Ateny (w sezonie 2000-01)
  10.   Nikos Zisis (AEK Ateny) 13 ast kontra Maccabi Tel Awiw (w sezonie 2004-05)
  11.   Marc-Antoine Pellin (Chorale Roanne) 13 ast kontra Lottomatica Roma (w sezonie 2007-08)

Przechwyty

edytuj

Liczone od sezonu 1991/92

  1.   Marcus Webb (CSKA Moskwa) 11 przechw kontra PAOK Saloniki (w sezonie 1997-98)
  2.   Jeff Trepagnier (Ülker Stambuł) 11 przechw kontra Partizan Belgrad (w sezonie 2005-06)
  3.   Stefano Mancinelli (Climamio Bolonia) 10 przechw kontra Dinamo Moskwa (w sezonie 2006-07)
  4.   Panajotis Janakis (Aris Saloniki) 9 przechw kontra Bayer Leverkusen (w sezonie 1991-92)
  5.   Chris Corchiani (Bayer Leverkusen) 9 przechw kontra Unicaja Malaga (w sezonie 1995-96)
  6.   Saulius Štombergas (Žalgiris Kowno) 9 przechw kontra Cibona Zagrzeb (w sezonie 1998-99)
  7.   Veselin Petrović (Partizan Belgrad) 9 przechw kontra Plannja Lulea (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  8.   Fred House (Partizan Belgrad) 9 przechw kontra FC Barcelona (w sezonie 2003-04)
  9.   Chris Williams (Skyliners Frankfurt) 9 przechw kontra CSKA Moskwa (w sezonie 2004-05)
  10.   Pablo Prigioni (Baskonia) 9 przechw kontra SIG Basket Strasbourg (w sezonie 2005-06)

Liczone od sezonu 1991/92

  1.   Stojko Vranković (PAF Bolonia) 10 blk kontra Cibona Zagrzeb (w sezonie 2000-01)
  2.   Hryhorij Chyżniak (Žalgiris Kowno) 8 blk kontra Estudiantes Madryt (w sezonie 2000-01)
  3.   Hryhorij Chyżniak (Žalgiris Kowno) 7 blk kontra Ülker Stambuł (w sezonie 2001-02)
  4.   Hryhorij Chyżniak (Žalgiris Kowno) 7 blk kontra Frankfurt Skyliners (w sezonie 2001-02)
  5.   Darjuš Lavrinovič (Žalgiris Kowno) 7 blk kontra Panathinaikos Ateny (w sezonie 2004-05)
  6.   Loren Woods (Žalgiris Kowno) 7 blk kontra Asseco Prokom (w sezonie 2008-09)
  7.   Hüseyin Beşok (Efes Pilsen) 7 blk kontra Plannja Lulea (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  8.   Andriej Kirilenko (CSKA Moskwa) 6 blk kontra Maccabi Ness Ra’ananna (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  9.   Hryhorij Chyżniak (Žalgiris Kowno) 6 blk kontra KK Zadar (w sezonie 2000-01)
  10.   Davor Pejčinović (KK Zadar) 6 blk kontra Lugano Snakes (w sezonie 2000-01)
  11.   Frédéric Weis (Unicaja Malaga) 6 blk kontra Efes Pilsen (w sezonie 2002-03)
  12.   Aleksiej Sawrasienko (CSKA Moskwa) 6 blk kontra Baskonia (w sezonie 2004-05)
  13.   Maceo Baston (Maccabi Tel Awiw) 6 blk kontra Baskonia (w sezonie 2005-06)
  14.   Marcus Haislip (Efes Pilsen) 6 blk kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 2006-07)
  15.   Terence Morris (Maccabi Tel Awiw) 6 blk kontra Žalgiris Kowno (w sezonie 2007-08)

Punkty rankingowe

edytuj

Liczone od sezonu 1991/92

  1.   Tanoka Beard (Žalgiris Kowno) 63 kontra Skipper Bolonia (w sezonie 2003-04)
  2.   Jaka Lakovič (Krka Novo mesto) 55 kontra Real Madryt (w sezonie 2001-02)
  3.   Dejan Milojević (Partizan Belgrad) 55 kontra Olympiakos (w sezonie 2004-05)
  4.   Marko Popović (Cibona Zagrzeb) 54 kontra Estudiantes Madryt (w sezonie 2004-05)
  5.   Jaka Lakovič (Panathinaikos Ateny) 51 kontra Benetton Treviso (w sezonie 2003-04)
  6.   Arvydas Macijauskas (Baskonia) 50 kontra ASVEL Villeurbanne (w sezonie 2003-04)
  7.   Tomas Van Den Spiegel (Prokom Trefl) 50 kontra VidiVici Bolonia (w sezonie 2007-08)
  8.   Darjuš Lavrinovič (Real Madryt) 49 kontra Chimki Moskwa (w sezonie 2009-10)
  9.  -  Aleks Marić (Partizan Belgrad) 49 kontra Efes Pilsen (w sezonie 2009-10)
  10.   Andrés Nocioni (Baskonia) 48 kontra Benetton Treviso (w sezonie 2003-04)
  11.   Spencer Nelson (GHP Bamberg) 48 kontra Benetton Treviso (w sezonie 2005-06)
  12.   Arvydas Sabonis (Žalgiris Kowno) 47 kontra Ülker Stambuł (w sezonie 2003-04)
  13.   Anthony Parker (Maccabi Tel Awiw) 47 kontra ASVEL Villeurbanne (w sezonie 2004-05)
  14.   Rusłan Awlejew (Ural Great Perm) 47 kontra Telindus Ostenda (w sezonie 2001-02)
  15.   Kebu Stewart (Hapoel Jeruzalem) 47 kontra Benetton Treviso (w sezonie 2000-01)

Triple-double

edytuj

Liczone od sezonu 1991/92

  1.   Wasilij Karasiew (CSKA Moskwa) 21 pkt, 10 ast, 10 zb kontra Olympiakos (w sezonie 1994-95)
  2.   Bill Edwards (PAOK Saloniki) 24 pkt, 15 zb, 10 ast kontra Cholet Basket (w sezonie 1999-00)
  3.   Derrick Phelps (Alba Berlin) 12 ast, 11 pkt, 10 zb kontra Iraklis (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  4.   Nikola Vujčić (Maccabi Tel Awiw) 12 zb, 11 pkt, 11 ast kontra Prokom Trefl (w sezonie 2005-06)
  5.   Nikola Vujčić (Maccabi Tel Awiw) 27 pkt, 10 zb, 10 ast kontra Olimpija Lublana (w sezonie 2006-07)

Prawa telewizyjne w Polsce

edytuj

Prawa telewizyjne do Euroligi w Polsce posiada Telewizja Polsat, transmisje emitowane są na płatnych kanałach sportowych należących do spółki[5].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj