Humbert I
Humbert I (wł. Umberto I; właśc. Umberto Ranieri Carlo Emanuele Giovanni Maria Ferdinando Eugenio di Savoia; ur. 14 marca 1844, zm. 29 lipca 1900) – król Włoch od 1878. Syn Wiktora Emanuela II.
| ||||
| ||||
![]() | ||||
![]() Herb króla Włoch od 1890 r. | ||||
![]() | ||||
Król Włoch | ||||
Okres | od 9 stycznia 1878 do 29 lipca 1900 | |||
Poprzednik | Wiktor Emanuel II | |||
Następca | Wiktor Emanuel III | |||
Dane biograficzne | ||||
Dynastia | sabaudzka | |||
Data i miejsce urodzenia | 14 marca 1844 Turyn | |||
Data i miejsce śmierci | 29 lipca 1900 Monza | |||
Ojciec | Wiktor Emanuel II | |||
Matka | Maria Adelajda Habsburg | |||
Żona | Małgorzata Sabaudzka | |||
Dzieci | Wiktor Emanuel III | |||
Odznaczenia | ||||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
ŻycieEdytuj
Od roku 1858 służył w armii piemonckiej. Jako kapitan uczestniczył w bitwie pod Solferino (1859). Podczas wojny z Austrią (1866) wyróżnił się w przegranej bitwie pod Custozzą, kiedy osłaniał odwrót wojsk włoskich. Po zakończeniu wojny był komendantem Neapolu, a po przyłączeniu Rzymu do Włoch – komendantem wojskowym stolicy (1870).
Po objęciu tronu podejmował starania, by jego państwo dołączyło do grona mocarstw europejskich i kontynuował politykę zbliżenia do Austro-Węgier i Prus. W 1882 roku zawiązał z nimi w Wiedniu trójprzymierze, skierowane głównie przeciw Francji. Podróże po całym państwie i zaangażowanie króla podczas klęsk żywiołowych (powódź w Wenecji i w Weronie w 1882, trzęsienie ziemi w Ischii w 1883, epidemia cholery w Neapolu w 1884 roku), gdy kierował operacjami ratowniczymi i udzielał pomocy finansowej ofiarom, przyniosły mu sporą popularność. Wspólnie z prawicowymi rządami zainicjował i wspierał podbój kolonialny w Afryce. Wówczas jego sława zaczęła się zmniejszać. Klęska w bitwie pod Aduą w Etiopii (1896) zaostrzyła sytuacje polityczne i konflikty społeczne w kraju. Pogłębiający się kryzys ekonomiczny wywołał falę demonstracji. Poparta przez władcę masakra w Mediolanie (1898) spowodowała wzrost nastrojów opozycyjnych, co skłoniło go do nieudanej próby umocnienia władzy monarszej z pominięciem parlamentu, którą podjął w latach 1899–1900.
W roku 1878 Humbert I został zaatakowany nożem przez anarchistę Giovanniego Passannantego. Kolejny zamach w 1900 roku był udany – monarcha został zastrzelony przez innego anarchistę, Gaetana Bresciego.
RodowódEdytuj
BibliografiaEdytuj
- Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza, Kamil Stepan: Słownik władców świata. Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2005, s. 293. ISBN 83-7435-077-6.
Poprzednik nowy tytuł |
Książę Piemontu 1844–1900 |
Następca Humbert II |