Humbert I

	Humbert I
	Humbert I
	; Portret Humberta I; drzeworyt Aleksandra Regulskiego; wg rysunku Józefa Buchbindera (1884)
	; Herb króla Włoch od 1890 r.
	Król Włoch
Okres	od 9 stycznia 1878; do 29 lipca 1900
Poprzednik	Wiktor Emanuel II
Następca	Wiktor Emanuel III
	Dane biograficzne
Dynastia	sabaudzka
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1844 ; Turyn
Data i miejsce śmierci	29 lipca 1900 ; Monza
Ojciec	Wiktor Emanuel II
Matka	Maria Adelajda Habsburg
Żona	Małgorzata Sabaudzka
Dzieci	Wiktor Emanuel III
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Humbert I (wł. Umberto I; właśc. Umberto Ranieri Carlo Emanuele Giovanni Maria Ferdinando Eugenio di Savoia; ur. 14 marca 1844, zm. 29 lipca 1900) – król Włoch od 1878. Syn Wiktora Emanuela II.

Herb króla Włoch w latach 1870-1890

Spis treści

ŻycieEdytuj

Od roku 1858 służył w armii piemonckiej. Jako kapitan uczestniczył w bitwie pod Solferino (1859). Podczas wojny z Austrią (1866) wyróżnił się w przegranej bitwie pod Custozzą, kiedy osłaniał odwrót wojsk włoskich. Po zakończeniu wojny był komendantem Neapolu, a po przyłączeniu Rzymu do Włoch – komendantem wojskowym stolicy (1870).

Po objęciu tronu podejmował starania, by jego państwo dołączyło do grona mocarstw europejskich i kontynuował politykę zbliżenia do Austro-Węgier i Prus. W 1882 roku zawiązał z nimi w Wiedniu trójprzymierze, skierowane głównie przeciw Francji. Podróże po całym państwie i zaangażowanie króla podczas klęsk żywiołowych (powódź w Wenecji i w Weronie w 1882, trzęsienie ziemi w Ischii w 1883, epidemia cholery w Neapolu w 1884 roku), gdy kierował operacjami ratowniczymi i udzielał pomocy finansowej ofiarom, przyniosły mu sporą popularność. Wspólnie z prawicowymi rządami zainicjował i wspierał podbój kolonialny w Afryce. Wówczas jego sława zaczęła się zmniejszać. Klęska w bitwie pod Aduą w Etiopii (1896) zaostrzyła sytuacje polityczne i konflikty społeczne w kraju. Pogłębiający się kryzys ekonomiczny wywołał falę demonstracji. Poparta przez władcę masakra w Mediolanie (1898) spowodowała wzrost nastrojów opozycyjnych, co skłoniło go do nieudanej próby umocnienia władzy monarszej z pominięciem parlamentu, którą podjął w latach 1899–1900.

W roku 1878 Humbert I został zaatakowany nożem przez anarchistę Giovanniego Passannantego. Kolejny zamach w 1900 roku był udany – monarcha został zastrzelony przez innego anarchistę, Gaetana Bresciego.