Kazimierz Benz
Kazimierz Benz (ur. 29 października 1899 w Nieżywięciu, zm. 5 maja 1957) – pułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych. Dowódca 142. eskadry myśliwskiej, 41. eskadry liniowej, 43. eskadry towarzyszącej oraz dywizjonu 307. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz II wojny światowej. Kawaler Virtuti Militari.
 Kazimierz Benz (przed 1934) | |
 pułkownik dyplomowany
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 października 1899 |
|---|---|
| Data śmierci |
5 maja 1957 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
2 Pułk Gwardii Berlińskiej |
| Stanowiska |
dowódca eskadry, dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 29 października 1899 we wsi Nieżywięć, w ówczesnym powiecie brodnickim Prus Zachodnich, w rodzinie Jana i Heleny z Matuszkiewiczów[1]. Uczył się początkowo w gimnazjum filologicznym w Brodnicy. Po ukończeniu klasy czwartej przeniósł się do gimnazjum w Kwidzynie[2]. W 1916 został powołany do służby w armii niemieckiej i skierowany na front zachodni, gdzie walczył jako żołnierz 2 Pułku Piechoty Gwardii z Berlina. Został ciężko ranny pod Château-Thierry i skierowany na leczenie do szpitala we Frankfurcie nad Menem. Ze służby z armii niemieckiej został zwolniony we wrześniu 1918. 25 maja 1919 zgłosił się do służby w odrodzonym Wojsku Polskim i otrzymał przydział do szwadronu technicznego 1 pułku szwoleżerów[3]. W jego składzie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim[4].
Z dniem 2 stycznia 1924 został odkomenderowany z macierzystego pułku do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia[5]. W tym samym roku ukończył Wyższą Szkołę Pilotów w Grudziądzu i otrzymał przydział do 3. pułku lotniczego, w 1925 został przeniesiony do 4. pułku lotniczego. W 1926 zajął się organizacją 124. eskadry myśliwskiej i objął jej dowództwo[6]. W kolejnych latach eskadra została przemianowana na 116. eskadrę myśliwską, a następnie na 142. eskadrę myśliwską[7]. Dowodzenie eskadrą zdał 1 stycznia 1929 i zajął się organizacją 43. eskadry towarzyszącej, objął również nad nią dowództwo[8]. W październiku 1930 objął stanowisko dowódcy dywizjonu szkolnego 4. pułku lotniczego i sprawował je do czerwca 1931[2]. 12 lutego 1934 objął dowództwo nad 41. eskadrą liniową[9]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1935 i 21. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[10][11].
19 lipca 1937 objął dowództwo nad Samodzielnym Dywizjonem Doświadczalnym Lotnictwa i zajmował to stanowisko do 10 listopada 1938[12]. W 1939 ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą i w lipcu został szefem Sztabu 1 Grupy Lotniczej. Po wybuchu II wojny światowej służył jako oficer techniki i zaopatrzenia lotnictwa Armii „Modlin”[13]. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się przez Rumunię do Francji i został dowódcą dywizjonu lotniczego w Lyonie[14][a].
Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii i wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-0991[15]. Służył w Inspektoracie PSP, następnie został przeniesiony do dywizjonu 307. 16 października 1940 objął dowództwo nad tym dywizjonem[16][17]. Dowodzenie jednostką zdał 14 listopada 1940[18].
W późniejszym okresie był szefem Oddziału Personelu w Dowództwie Sił Powietrznych w Londynie. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika dyplomowanego pilota[14]. Po wojnie pozostał na emigracji, początkowo mieszkał w Londynie, następnie przeniósł się do Kanady. Zmarł 5 maja 1957, został pochowany na Old Cemetery w Drayton Valley[19].
Życie prywatne
edytujBył żonaty, miał syna Tadeusza Wacława (ur. 19 sierpnia 1925) i córkę Jadwigę Danutę (ur. 22 października 1926)[20].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 2977[1]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[4]
- Medal Lotniczy czterokrotnie[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1934 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[21]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[22]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[22]
- Odznaka Pilota nr 680 – 25 września 1924[23]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 28 czerwca 1930[24][22]
Uwagi
edytuj- ↑ Fakt dowodzenia jednostką we Francji nie jest ujęty w innych opracowaniach niż Krzystka.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Jędrzejewski 2014 ↓, s. 124.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
- ↑ a b Pilot – Kazimierz Benz. Organizator i dowódca słynnej formacji 307- dywizjonu Lwowskich Puchaczy. Szkoła Podstawowa w Nieżywięciu. [dostęp 2023-03-28]. (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924, s. 25.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 277.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 279.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 304.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 292.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 65-82.
- ↑ Rybka, Stepan 2003 ↓, s. 309.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 25.
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 125.
- ↑ a b Krzystek 2012 ↓, s. 89.
- ↑ a b Benz Kazimierz. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940–1947. [dostęp 2023-03-28]. (pol.).
- ↑ Król 1990 ↓, s. 208.
- ↑ Damsz 2009 ↓, s. 155.
- ↑ Król 1990 ↓, s. 215.
- ↑ Kazimierz Benz. Niebieska eskadra – groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2023-03-28]. (pol.).
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 122.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1 foto.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 97 z 25 września 1924, s. 537.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 28 czerwca 1930, s. 260.
Bibliografia
edytuj- Benz Kazimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.33-2484 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-29].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Jerzy Damsz: Lwowskie Puchacze: wspomnienia lotnika. Kraków: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 2009. ISBN 978-83-240-1151-3. OCLC 833440804.
- Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940–1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja CDCN: „Księgarnia Akademicka”, 2003. ISBN 83-7188-691-8. OCLC 831137079.