Kazimierz Benz

Oficer, pilot Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari

Kazimierz Benz (ur. 29 października 1899 w Nieżywięciu, zm. 5 maja 1957) – pułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych. Dowódca 142. eskadry myśliwskiej, 41. eskadry liniowej, 43. eskadry towarzyszącej oraz dywizjonu 307. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz II wojny światowej. Kawaler Virtuti Militari.

Kazimierz Benz
Ilustracja
Kazimierz Benz (przed 1934)
pułkownik dyplomowany pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia

29 października 1899
Nieżywięć

Data śmierci

5 maja 1957

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
Armée de l’air
RAF

Jednostki

2 Pułk Gwardii Berlińskiej
1 pułk szwoleżerów
142. eskadra myśliwska
41. eskadra liniowa
43. eskadra towarzysząca
dywizjon 307

Stanowiska

dowódca eskadry, dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Medal Lotniczy (czterokrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Życiorys

edytuj

Urodził się 29 października 1899 we wsi Nieżywięć, w ówczesnym powiecie brodnickim Prus Zachodnich, w rodzinie Jana i Heleny z Matuszkiewiczów[1]. Uczył się początkowo w gimnazjum filologicznym w Brodnicy. Po ukończeniu klasy czwartej przeniósł się do gimnazjum w Kwidzynie[2]. W 1916 został powołany do służby w armii niemieckiej i skierowany na front zachodni, gdzie walczył jako żołnierz 2 Pułku Piechoty Gwardii(inne języki) z Berlina. Został ciężko ranny pod Château-Thierry i skierowany na leczenie do szpitala we Frankfurcie nad Menem. Ze służby z armii niemieckiej został zwolniony we wrześniu 1918. 25 maja 1919 zgłosił się do służby w odrodzonym Wojsku Polskim i otrzymał przydział do szwadronu technicznego 1 pułku szwoleżerów[3]. W jego składzie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim[4].

Z dniem 2 stycznia 1924 został odkomenderowany z macierzystego pułku do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy, w charakterze ucznia[5]. W tym samym roku ukończył Wyższą Szkołę Pilotów w Grudziądzu i otrzymał przydział do 3. pułku lotniczego, w 1925 został przeniesiony do 4. pułku lotniczego. W 1926 zajął się organizacją 124. eskadry myśliwskiej i objął jej dowództwo[6]. W kolejnych latach eskadra została przemianowana na 116. eskadrę myśliwską, a następnie na 142. eskadrę myśliwską[7]. Dowodzenie eskadrą zdał 1 stycznia 1929 i zajął się organizacją 43. eskadry towarzyszącej, objął również nad nią dowództwo[8]. W październiku 1930 objął stanowisko dowódcy dywizjonu szkolnego 4. pułku lotniczego i sprawował je do czerwca 1931[2]. 12 lutego 1934 objął dowództwo nad 41. eskadrą liniową[9]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1935 i 21. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[10][11].

19 lipca 1937 objął dowództwo nad Samodzielnym Dywizjonem Doświadczalnym Lotnictwa i zajmował to stanowisko do 10 listopada 1938[12]. W 1939 ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą i w lipcu został szefem Sztabu 1 Grupy Lotniczej. Po wybuchu II wojny światowej służył jako oficer techniki i zaopatrzenia lotnictwa Armii „Modlin”[13]. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się przez Rumunię do Francji i został dowódcą dywizjonu lotniczego w Lyonie[14][a].

Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii i wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-0991[15]. Służył w Inspektoracie PSP, następnie został przeniesiony do dywizjonu 307. 16 października 1940 objął dowództwo nad tym dywizjonem[16][17]. Dowodzenie jednostką zdał 14 listopada 1940[18].

W późniejszym okresie był szefem Oddziału Personelu w Dowództwie Sił Powietrznych w Londynie. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika dyplomowanego pilota[14]. Po wojnie pozostał na emigracji, początkowo mieszkał w Londynie, następnie przeniósł się do Kanady. Zmarł 5 maja 1957, został pochowany na Old Cemetery w Drayton Valley[19].

Życie prywatne

edytuj

Był żonaty, miał syna Tadeusza Wacława (ur. 19 sierpnia 1925) i córkę Jadwigę Danutę (ur. 22 października 1926)[20].

Ordery i odznaczenia

edytuj
  1. Fakt dowodzenia jednostką we Francji nie jest ujęty w innych opracowaniach niż Krzystka.

Przypisy

edytuj
  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. a b Jędrzejewski 2014 ↓, s. 124.
  3. Kolekcja ↓, s. 5.
  4. a b Pilot – Kazimierz Benz. Organizator i dowódca słynnej formacji 307- dywizjonu Lwowskich Puchaczy. Szkoła Podstawowa w Nieżywięciu. [dostęp 2023-03-28]. (pol.).
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924, s. 25.
  6. Pawlak 1989 ↓, s. 277.
  7. Pawlak 1989 ↓, s. 279.
  8. Pawlak 1989 ↓, s. 304.
  9. Pawlak 1989 ↓, s. 292.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 65-82.
  11. Rybka, Stepan 2003 ↓, s. 309.
  12. Jędrzejewski 2014 ↓, s. 25.
  13. Jędrzejewski 2014 ↓, s. 125.
  14. a b Krzystek 2012 ↓, s. 89.
  15. a b Benz Kazimierz. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940–1947. [dostęp 2023-03-28]. (pol.).
  16. Król 1990 ↓, s. 208.
  17. Damsz 2009 ↓, s. 155.
  18. Król 1990 ↓, s. 215.
  19. Kazimierz Benz. Niebieska eskadra – groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2023-03-28]. (pol.).
  20. Kolekcja ↓, s. 2.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 122.
  22. a b c Kolekcja ↓, s. 1 foto.
  23. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 97 z 25 września 1924, s. 537.
  24. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 28 czerwca 1930, s. 260.

Bibliografia

edytuj