Wikipedia

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998

lista w projekcie Wikimedia

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XVIII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1998 roku w Nagano.

Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998

     zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu

     państwa bez medalu

     państwa nieuczestniczące w igrzyskach

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998
Bjørn Dæhlie – norweski biegacz narciarski, czterokrotny medalista igrzysk w Nagano
Uschi Disl – niemiecka biathlonistka, trzykrotna medalistka igrzysk w Nagano
Gunda Niemann-Stirnemann – niemiecka panczenistka, trzykrotna medalistka igrzysk w Nagano
Thomas Alsgaard – norweski biegacz narciarski, dwukrotny mistrz olimpijski z Nagano
Marianne Timmer – holenderska panczenistka, dwukrotna mistrzyni olimpijska z Nagano
Gianni Romme – holenderski panczenista, dwukrotny mistrz olimpijski z Nagano
Ole Einar Bjørndalen – norweski biathlonista, dwukrotny medalista igrzysk w Nagano
Halvard Hanevold – norweski biathlonista, dwukrotny medalista igrzysk w Nagano
Kateřina Neumannová – czeska biegaczka narciarska, dwukrotna medalistka igrzysk w Nagano
Tara Lipinski – amerykańska łyżwiarka figurowa, mistrzyni olimpijska z Nagano
Ilja Kulik – rosyjski łyżwiarz figurowy, mistrz olimpijski z Nagano
Ross Rebagliati – kanadyjski snowboardzista, mistrz olimpijski w slalomie gigancie na igrzyskach w Nagano
Philippe Candeloro – francuski łyżwiarz figurowy, brązowy medalista w konkurencji solistów na igrzyskach w Nagano
Finałowy mecz turnieju hokejowego mężczyzn – Czechy–Rosja

Rywalizacja podczas igrzysk olimpijskich w Nagano odbyła się w 68 konkurencjach w czternastu dyscyplinach sportowych[1]. Zadebiutowało pięć nowych konkurencji – turniej hokeja na lodzie kobiet[2] oraz zawody snowboardowe w slalomie gigancie i halfpipie kobiet i mężczyzn. Snowboarding został wprowadzony do kalendarza jako nowa dyscyplina olimpijska[3]. Ponadto, po 74 latach przerwy, w ramach igrzysk olimpijskich odbyły się turnieje mężczyzn i kobiet w curlingu[4].

W igrzyskach wzięło udział 2180 sportowców (1390 mężczyzn i 789 kobiet) z 72 państw[1]. Dla pięciu z nich – Azerbejdżanu, Kenii, Macedonii, Urugwaju i Wenezueli – występ w Nagano był debiutem kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich[5].

Na podium olimpijskim w Nagano stanęli reprezentanci 24 państw, spośród których 15 państw zdobyło przynajmniej jeden złoty medal. Bez medalu udział w igrzyskach zakończyło 48 narodowych reprezentacji. Najwięcej medali olimpijskich wszystkich kolorów – 29 – zdobyli reprezentanci Niemiec[1]. Wyrównali oni rekord liczby medali zdobytych na jednych zimowych igrzyskach, osiągnięty wcześniej tylko przez Związek Radziecki na igrzyskach w Calgary[6]. Niemcy osiągnęli również największą w swojej historii liczbę dwunastu złotych medali zdobytych na jednych zimowych igrzyskach[7].

Reprezentantka Czech w biegach narciarskich – Kateřina Neumannová – zdobyła pierwsze zimowe medale olimpijskie dla swojego kraju od czasu rozpadu Czechosłowacji. Reprezentacja Czech w hokeju na lodzie mężczyzn zdobyła natomiast pierwszy w historii złoty medal dla tego kraju[8]. Pierwsze złoto na zimowych igrzyskach dla Bułgarii wywalczyła Ekaterina Dafowska. Był to jednocześnie drugi w historii medal zimowych igrzysk dla Bułgarii[9]. Wicemistrzynie olimpijskie w turnieju kobiet w curlingu zdobyły pierwszy w historii zimowych startów medal dla reprezentacji Danii[10].

Najlepszy start w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyli reprezentanci Kanady, Chińskiej Republiki Ludowej, Holandii i Japonii. Kanadyjczycy i Chińczycy stanęli na podium zimowych igrzysk najwięcej razy w historii swoich startów[11][12]. Dla Holendrów występ w Nagano był najlepszym startem olimpijskim, zarówno biorąc pod uwagę letnie, jak i zimowe starty, od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936[13]. Z kolei dla Japończyków, którzy byli już dwukrotnie organizatorami igrzysk olimpijskich – letnich w Tokio i zimowych w Sapporo – był to najlepszy zimowy występ olimpijski w roli gospodarza oraz najlepszy start olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1984[14]. Drugi raz w historii, po igrzyskach w Lillehammer, Norwegia zdobyła dziesięć złotych medali[15], a Korea Południowa sześć medali łącznie[16]. Jedyny reprezentant Belgii na igrzyskach w Nagano – Bart Veldkamp – zdobył pierwszy medal ZIO dla swojego kraju od 1948 roku[17]. Reprezentantka Australii – Zali Steggall – została natomiast zdobywczynią drugiego medalu zimowych igrzysk dla Australii[18].

Najsłabszy wynik medalowy w igrzyskach olimpijskich (letnich i zimowych) od igrzysk w Calgary osiągnęła reprezentacja Włoch[19]. Natomiast dla Szwecji były to pierwsze od 1976 roku zimowe igrzyska, podczas których sportowcy z tego kraju nie zdobyli złotego medalu[20].

Spośród krajów, które zdobyły przynajmniej jeden medal olimpijski w Lillehammer, start na igrzyskach w Nagano z zerowym dorobkiem medalowym zakończyły Uzbekistan i Słowenia[21][22].

W Nagano 47 sportowców zdobyło przynajmniej dwa medale, a 29 spośród nich – przynajmniej jedno złoto. Pięciokrotną medalistką igrzysk, z dorobkiem trzech złotych, jednego srebrnego i jednego brązowego medalu, została Łarisa Łazutina[1]. Trzy złote i jeden srebrny medal zdobył ponadto Bjørn Dæhlie, który stawał na podium olimpijskim również w Albertville i Lillehammer. Norweg został najbardziej utytułowanym zimowym olimpijczykiem w historii z dorobkiem dwunastu medali – ośmiu złotych i czterech srebrnych[23].

Tara Lipinski, zwyciężczyni konkursu solistek w łyżwiarstwie figurowym, została najmłodszą mistrzynią olimpijską w historii zimowych igrzysk olimpijskich[24]. W organizmie mistrza olimpijskiego w snowboardowym slalomie gigancie – Rossa Rebagliatiego – wykryto stosowanie niedozwolonej substancji, w efekcie czego złoty medal został mu odebrany. Kanadyjski Komitet Olimpijski złożył jednak apelację, która została pozytywnie rozpatrzona przez Trybunał Arbitrażowy Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Dyskwalifikacja Kanadyjczyka została tym samym anulowana, a medal zwrócony[25].

Klasyfikacja państw edytuj

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998 w Nagano, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Niemcy 12 9 8 29
2.   Norwegia 10 10 5 25
3.   Rosja 9 6 3 18
4.   Kanada 6 5 4 15
5.   USA 6 3 4 13
6.   Holandia 5 4 2 11
7.   Japonia 5 1 4 10
8.   Austria 3 5 9 17
9.   Korea Południowa 3 1 2 6
10.   Włochy 2 6 2 10
11.   Finlandia 2 4 6 12
12.   Szwajcaria 2 2 3 7
13.   Francja 2 1 5 8
14.   Czechy 1 1 1 3
15.   Bułgaria 1 – – 1
16.   ChRL – 6 2 8
17.   Szwecja – 2 1 3
18.   Dania – 1 – 1
18.   Ukraina – 1 – 1
20.   Białoruś – – 2 2
20.   Kazachstan – – 2 2
22.   Australia – – 1 1
22.   Belgia – – 1 1
22.   Wielka Brytania – – 1 1
Razem 69 68 68 205

Klasyfikacje według dyscyplin edytuj

Biathlon edytuj

Osobny artykuł: Biathlon na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

W kalendarzu igrzysk w Nagano, tak samo jak cztery lata wcześniej w Lillehammer, znalazło się sześć konkurencji biathlonowych – po trzy w rywalizacji kobiet i mężczyzn[26][27].

Najbardziej utytułowaną biathlonistką igrzysk została Uschi Disl z dorobkiem trzech medali, po jednym z każdego koloru. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanęli również Halvard Hanevold, Ole Einar Bjørndalen i Galina Kuklewa (wszyscy złoto i srebro) oraz Katrin Apel (złoto i brąz)[27]. Mistrzyni olimpijska w biegu indywidualnym na 15 km kobiet, Ekaterina Dafowska została pierwszą w historii złotą medalistką zimowych igrzysk olimpijskich występującą w barwach Bułgarii[28].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Norwegia 2 2 1 5
2.   Niemcy 2 1 2 5
3.   Rosja 1 1 1 3
4.   Bułgaria 1 – – 1
5.   Ukraina – 1 – 1
5.   Włochy – 1 – 1
7.   Białoruś – – 1 1
7.   Finlandia – – 1 1
Razem 6 6 6 18

Biegi narciarskie edytuj

Osobny artykuł: Biegi narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Na igrzyskach w Nagano rozegrano dziesięć konkurencji biegowych, tak samo jak w Lillehammer. Zmianie uległy jedynie techniki biegu – biegi na 30 km mężczyzn i 15 km kobiet, które w Lillehammer były rozgrywane stylem dowolnym, w Nagano przeprowadzono stylem klasycznym, natomiast odwrotna sytuacja miała miejsce w przypadku biegów na 50 km mężczyzn i na 30 km kobiet[29][30].

Wszystkie konkurencje kobiet wygrały reprezentantki Rosji. Najbardziej utytułowana z nich – Łarisa Łazutina – zdobyła trzy złote, jeden srebrny i jeden brązowy medal i jako jedyna stanęła na podium każdej konkurencji kobiet. Jej rodaczka – Olga Daniłowa – wywalczyła trzy medale – dwa złote i jeden srebrny. Po dwa medale (srebrny i brązowy) w rywalizacji kobiet osiągnęły także Kateřina Neumannová, Stefania Belmondo, Bente Martinsen i Anita Moen[29].

Wśród mężczyzn najlepszy wynik medalowy uzyskał Bjørn Dæhlie, w którego dorobku znalazły się trzy złote i jeden srebrny medal. Dæhlie, który stawał na podium olimpijskim także w Albertville i Lillehammer, został pierwszym dwunastokrotnym medalistą zimowych igrzysk olimpijskich[23]. Jego osiągnięcie zostało wpisane do księgi rekordów Guinnessa jako najlepszy wynik medalowy uzyskany przez sportowca na zimowych igrzyskach[31]. Multimedalistami igrzysk zostali ponadto Thomas Alsgaard (dwa razy złoto), Erling Jevne (złoto i srebro), Mika Myllylä (złoto i dwa razy brąz) oraz Silvio Fauner (srebro i brąz)[29].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Rosja 5 2 1 8
2.   Norwegia 4 3 2 9
3.   Finlandia 1 – 2 3
4.   Włochy – 2 2 4
5.   Austria – 1 1 2
5.   Czechy – 1 1 2
7.   Szwecja – 1 – 1
8.   Kazachstan – – 1 1
Razem 10 10 10 30

Bobsleje edytuj

Osobny artykuł: Bobsleje na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Niezmiennie od poprzednich igrzysk rywalizacja bobsleistów składała się z dwóch konkurencji – dwójek i czwórek mężczyzn[32][33].

W zawodach dwójek ten sam, najlepszy, czas przejazdu uzyskali Włosi i Kanadyjczycy. W związku z tym przyznano dwa złote medale, a medalu srebrnego nie przyznano. Taka sytuacja miała miejsce pierwszy raz w historii olimpijskich zawodów w bobslejach. W rywalizacji czwórek natomiast ex aequo na trzecim miejscu uplasowały się drużyny z Francji i Wielkiej Brytanii. Dwóch zawodników zdobyło po dwa medale olimpijskie – Christoph Langen i Markus Zimmermann zakończyli rywalizację ze złotym medalem w czwórkach i brązowym w dwójkach[33].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Niemcy 1 – 1 2
2.   Kanada 1 – – 1
2.   Włochy 1 – – 1
4.   Szwajcaria – 1 – 1
5.   Francja – – 1 1
5.   Wielka Brytania – – 1 1
Razem 3 1 3 7

Curling edytuj

Osobny artykuł: Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 w Nagano rozegrane zostały turnieje kobiet i mężczyzn w curlingu. Sport ten, który był dyscypliną pokazową na igrzyskach w 1932, 1988 i 1992, powrócił do kalendarza po 74-letniej nieobecności[a][4].

W turnieju mężczyzn zwyciężyli Szwajcarzy przed Kanadyjczykami i Norwegami. W rywalizacji kobiet najlepszą drużyną została Kanada, srebro zdobyła Dania, a brąz Szwecja[34]. Zdobyty przez duńską reprezentację w curlingu kobiet srebrny medal był pierwszym medalem dla Danii wywalczonym w historii ich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich[10][35].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Kanada 1 1 – 2
2.   Szwajcaria 1 – – 1
3.   Dania – 1 – 1
4.   Norwegia – – 1 1
4.   Szwecja – – 1 1
Razem 2 2 2 6

Hokej na lodzie edytuj

Osobny artykuł: Hokej na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Na igrzyskach w Nagano, oprócz dotychczas rozgrywanego turnieju mężczyzn, po raz pierwszy w historii przeprowadzono rywalizację olimpijską w turnieju kobiet[2]. Również po raz pierwszy w historii do gry w turniejach olimpijskich zostali dopuszczeni profesjonalni hokeiści z ligi NHL[36].

W turnieju mężczyzn zwycięstwo odniosła reprezentacja Czech, srebro zdobyli Rosjanie, a brąz Finowie. W turnieju kobiet złoto zdobyły Amerykanki przed Kanadyjkami i Finkami[37]. Zdobyty przez Czechów złoty medal był pierwszym złotem zdobytym dla kraju od czasu rozpadu Czechosłowacji[8].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Czechy 1 – – 1
1.   USA 1 – – 1
3.   Kanada – 1 – 1
3.   Rosja – 1 – 1
5.   Finlandia – – 2 2
Razem 2 2 2 6

Kombinacja norweska edytuj

Osobny artykuł: Kombinacja norweska na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Podczas igrzysk w Nagano, tak samo jak cztery lata wcześniej w Lillehammer, rozegrane zostały dwie konkurencje w kombinacji norweskiej – zawody indywidualne i drużynowe[38][39]. Zmianie uległa formuła rozgrywania zawodów drużynowych. Dotychczas trzyosobową sztafetę biegową zastąpiono czteroosobową[40].

Najbardziej utytułowanym dwuboistą klasycznym igrzysk został Bjarte Engen Vik, który zdobył dwa złote medale. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanął również Samppa Lajunen, w dorobku którego znalazły się dwa srebrne medale[39].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Norwegia 2 – – 2
2.   Finlandia – 2 – 2
3.   Francja – – 1 1
3.   Rosja – – 1 1
Razem 2 2 2 6

Łyżwiarstwo figurowe edytuj

Osobny artykuł: Łyżwiarstwo figurowe na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Kalendarz olimpijski nie zmienił się, jeśli chodzi o konkurencje łyżwiarstwa figurowego. Tak jak w Lillehammer, w Nagano łyżwiarze rywalizowali w czterech konkurencjach – konkursie solistów, solistek, par tanecznych i par sportowych[41][42]. Po raz pierwszy w historii do rywalizacji oficjalnie dopuszczono profesjonalnych zawodników. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego[42].

Złota medalista w konkursie solistek – Tara Lipinski – została najmłodszą w historii zimową mistrzynią olimpijską. W dniu zawodów miała 15 lat i 255 dni, czyli o 32 dni mniej niż dotychczasowa najmłodsza mistrzyni – Sonja Henie[24][43].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Rosja 3 2 – 5
2.   USA 1 1 – 2
3.   Kanada – 1 – 1
4.   Francja – – 2 2
5.   ChRL – – 1 1
5.   Niemcy – – 1 1
Razem 4 4 4 12

Łyżwiarstwo szybkie edytuj

Osobny artykuł: Łyżwiarstwo szybkie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

W kalendarzu Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 znalazło się dziesięć konkurencji w łyżwiarstwie szybkim, tak samo jak podczas poprzednich zimowych igrzysk[44][45].

Najbardziej utytułowanymi panczenistami, z dorobkiem dwóch tytułów mistrzów olimpijskich, zostali Holendrzy – Gianni Romme wśród mężczyzn i Marianne Timmer wśród kobiet. Dwoje zawodników trzykrotnie uplasowało się w najlepszej trójce zawodów. Złoty i dwa srebrne medale zdobyła Gunda Niemann-Stirnemann, a srebro i dwa brązowe medale wywalczył Rintje Ritsma. Dwoje zawodników zdobyło na igrzyskach po jednym złotym i srebrnym medalu – Ids Postma i Claudia Pechstein, również dwoje zdobyło po jednym złotym i jednym brązowym medalu – Hiroyasu Shimizu i Catriona Le May Doan. Dwa medale – srebrny i brązowy – zdobyła także Chris Witty[45].

Brązowi medaliści biegów na 500 metrów – reprezentantka Kazachstanu, Ludmiła Prokaszowa oraz reprezentant Belgii, Bart Veldkamp – zdobyli pierwsze w historii medale dla swoich krajów w łyżwiarstwie szybkim[45]. Veldkamp został jednocześnie pierwszym belgijskim medalistą zimowych igrzysk olimpijskich od 1948 roku[17].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Holandia 5 4 2 11
2.   Niemcy 2 3 1 6
3.   Kanada 1 2 2 5
4.   Japonia 1 – 2 3
5.   Norwegia 1 – – 1
6.   USA – 1 1 2
7.   Belgia – – 1 1
7.   Kazachstan – – 1 1
Razem 10 10 10 30

Narciarstwo alpejskie edytuj

Osobny artykuł: Narciarstwo alpejskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Narciarze alpejscy rywalizowali w Nagano w dziesięciu konkurencjach – pięciu wśród kobiet i pięciu wśród mężczyzn. Konkurencje nie uległy zmianie względem igrzysk w Lillehammer[46][47].

Jedyną alpejką, która zdobyła trzy medale na tych igrzyskach, była Katja Seizinger (dwa złote i jeden brązowy). Dwa tytuły mistrza olimpijskiego zdobył także Hermann Maier. Ponadto po dwa medale zdobyli Deborah Compagnoni (złoto i srebro), Hilde Gerg (złoto i brąz), Lasse Kjus (dwa razy srebro) i Alexandra Meissnitzer (srebro i brąz)[47].

W supergigancie mężczyzn drugie miejsce zajęli ex aequo Didier Cuche i Hans Knauß. W efekcie przyznano w tej konkurencji dwa srebrne medale, a medalu brązowego nie przyznano[47]. Brązowa medalistka w slalomie kobiet – Zali Steggall zdobyła pierwszy medal dla Australii w narciarstwie alpejskim. Był to jednocześnie drugi w historii australijski medal zimowych igrzysk olimpijskich[18].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Austria 3 4 4 11
2.   Niemcy 3 1 2 6
3.   Norwegia 1 3 – 4
4.   Włochy 1 1 – 2
5.   Francja 1 – 1 2
6.   USA 1 – – 1
7.   Szwajcaria – 1 1 2
8.   Szwecja – 1 – 1
9.   Australia – – 1 1
Razem 10 11 9 30

Narciarstwo dowolne edytuj

Osobny artykuł: Narciarstwo dowolne na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

W narciarstwie dowolnym podczas igrzysk w Nagano rozegrano cztery konkurencje – jazdę po muldach i skoki akrobatyczne mężczyzn i kobiet. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Lillehammer[48][49]. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu w 1998 roku. Medalistami zostali narciarze z dziewięciu państw. Trzykrotnie na najwyższym stopniu podium stanęli reprezentanci Stanów Zjednoczonych[49].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   USA 3 – – 3
2.   Japonia 1 – – 1
3.   Finlandia – 1 1 2
4.   ChRL – 1 – 1
4.   Francja – 1 – 1
4.   Niemcy – 1 – 1
7.   Białoruś – – 1 1
7.   Norwegia – – 1 1
7.   Szwajcaria – – 1 1
Razem 4 4 4 12

Saneczkarstwo edytuj

Osobny artykuł: Saneczkarstwo na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

W programie igrzysk w Nagano, tak jak w Lillehammer, znalazły się trzy konkurencje saneczkarskie – jedynki mężczyzn, jedynki kobiet i dwójki mężczyzn[50]. Żaden z saneczkarzy nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego, wszystkie złote medale zdobyli jednak reprezentanci Niemiec[51].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Niemcy 3 1 1 5
2.   USA – 1 1 2
3.   Włochy – 1 – 1
4.   Austria – – 1 1
Razem 3 3 3 9

Short track edytuj

Osobny artykuł: Short track na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Liczba konkurencji w short tracku nie zmieniła się w porównaniu do igrzysk w 1994 roku i wyniosła sześć – po trzy mężczyzn i kobiet[52]. Jedyna zmiana w porównaniu do igrzysk w Lillehammer polegała na wprowadzeniu pomiarów czasu z dokładnością do tysięcznej części sekundy[53].

Najlepszy wynik medalowy w short tracku osiągnęła Chun Lee-kyung, która zdobyła dwa złote i jeden brązowy medal. Trzy medale (wszystkie srebrne) zdobyła również Yang Yang (S). Poza nimi siedmioro łyżwiarzy zdobyło po dwa medale olimpijskie. Byli to: Kim Dong-sung (złoty i srebrny), Éric Bédard, Annie Perreault i Won Hye-kyung (złoto i brąz) oraz An Yulong i Li Jiajun (srebro i brąz)[53].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Korea Południowa 3 1 2 6
2.   Kanada 2 – 2 4
3.   Japonia 1 – 1 2
4.   ChRL – 5 1 6
Razem 6 6 6 18

Skoki narciarskie edytuj

Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

Rywalizacja skoczków narciarskich na igrzyskach w Nagano składała się z trzech konkursów – dwóch indywidualnych i jednego drużynowego. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do poprzednich igrzysk[54]. Dokonano natomiast zmiany w formule rozgrywania zawodów – po raz pierwszy na igrzyskach olimpijskich do rundy finałowej konkursu indywidualnego kwalifikowano trzydziestu najlepszych skoczków pierwszej serii[55].

Jako jedyny medale we wszystkich trzech konkursach zdobył Japończyk Kazuyoshi Funaki, zdobywając dwa złote medale i jeden srebrny. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanęli również Jani Soininen (złoto i srebro), Masahiko Harada (złoto i brąz) oraz Andreas Widhölzl (dwukrotnie brąz)[55].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Japonia 2 1 1 4
2.   Finlandia 1 1 – 2
3.   Niemcy – 1 – 1
4.   Austria – – 2 2
Razem 3 3 3 9

Snowboarding edytuj

Osobny artykuł: Snowboarding na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998.

W 1998 roku po raz pierwszy w historii w ramach igrzysk olimpijskich przeprowadzono rywalizację w snowboardingu[3]. Medale olimpijskie przyznano w czterech konkurencjach – slalomie gigancie i halfpipie mężczyzn i kobiet. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu. Na podium olimpijskim stanęli reprezentanci ośmiu krajów, spośród których cztery zdobyły po dwa medale[56].

Zwycięzca w slalomie gigancie – Ross Rebagliati – został zdyskwalifikowany z powodu stosowania przez niego marihuany leczniczej. Złoty medal został mu odebrany, a mistrzem olimpijskim ogłoszono Thomasa Pruggera. Kanadyjski Komitet Olimpijski złożył jednak apelację od tej decyzji. Trybunał Arbitrażowy MKOl po rozpoznaniu sprawy odwołał dyskwalifikację Kanadyjczyka, w efekcie czego złoty medal został mu przywrócony, a kolejność pozostała taka sama, jak tuż po zakończeniu zawodów[25].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1.   Niemcy 1 1 – 2
2.   Szwajcaria 1 – 1 2
3.   Kanada 1 – – 1
3.   Francja 1 – – 1
5.   Norwegia – 2 – 2
6.   Włochy – 1 – 1
7.   USA – – 2 2
8.   Austria – – 1 1
Razem 4 4 4 12

Multimedaliści edytuj

47 sportowców zdobyło w Nagano więcej niż jeden medal, a 29 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – po sześcioro – multimedalistów startowało w barwach Niemiec i Norwegii. Siedmioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w łyżwiarstwie szybkim, sześcioro w biegach narciarskich, a po pięcioro w biathlonie i short tracku. Trzech multimedalistów odnotowano w skokach narciarskich, dwóch w bobslejach, a jednego w kombinacji norweskiej.

Najwięcej medali – pięć – zdobyła reprezentantka Rosji w biegach narciarskich, Łarisa Łazutina. Trzykrotnie została ona mistrzynią olimpijską, dodatkowo zdobyła srebrny i brązowy medal. Trzy tytuły mistrza olimpijskiego i jeden tytuł wicemistrza zdobył również norweski biegacz, Bjørn Dæhlie.

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce Zawodnik Państwo Dyscyplina Złoto Srebro Brąz Razem
1. Łazutina, ŁarisaŁarisa Łazutina   Rosja biegi narciarskie 3 1 1 5
2. Dæhlie, BjørnBjørn Dæhlie   Norwegia biegi narciarskie 3 1 – 4
3. Daniłowa, OlgaOlga Daniłowa   Rosja biegi narciarskie 2 1 – 3
3. Funaki, KazuyoshiKazuyoshi Funaki   Japonia skoki narciarskie 2 1 – 3
5. Chun Lee-kyung   Korea Południowa short track 2 – 1 3
6. Alsgaard, ThomasThomas Alsgaard   Norwegia biegi narciarskie 2 – – 2
6. Romme, GianniGianni Romme   Holandia łyżwiarstwo szybkie 2 – – 2
6. Timmer, MarianneMarianne Timmer   Holandia łyżwiarstwo szybkie 2 – – 2
6. Vik, Bjarte EngenBjarte Engen Vik   Norwegia kombinacja norweska 2 – – 2
10. Niemann-Stirnemann, GundaGunda Niemann-Stirnemann   Niemcy łyżwiarstwo szybkie 1 2 – 3
11. Disl, UschiUschi Disl   Niemcy biathlon 1 1 1 3
12. Bjørndalen, Ole EinarOle Einar Bjørndalen   Norwegia biathlon 1 1 – 2
12. Hanevold, HalvardHalvard Hanevold   Norwegia biathlon 1 1 – 2
12. Jevne, ErlingErling Jevne   Norwegia biegi narciarskie 1 1 – 2
12. Kim Dong-sung   Korea Południowa short track 1 1 – 2
12. Kuklewa, GalinaGalina Kuklewa   Rosja biathlon 1 1 – 2
12. Pechstein, ClaudiaClaudia Pechstein   Niemcy łyżwiarstwo szybkie 1 1 – 2
12. Postma, IdsIds Postma   Holandia łyżwiarstwo szybkie 1 1 – 2
12. Soininen, JaniJani Soininen   Finlandia skoki narciarskie 1 1 – 2
20. Myllylä, MikaMika Myllylä   Finlandia biegi narciarskie 1 – 2 3
21. Apel, KatrinKatrin Apel   Niemcy biathlon 1 – 1 2
21. Bédard, ÉricÉric Bédard   Kanada short track 1 – 1 2
21. Harada, MasahikoMasahiko Harada   Japonia skoki narciarskie 1 – 1 2
21. Langen, ChristophChristoph Langen   Niemcy bobsleje 1 – 1 2
21. Le May Doan, CatrionaCatriona Le May Doan   Kanada łyżwiarstwo szybkie 1 – 1 2
21. Perreault, AnnieAnnie Perreault   Kanada short track 1 – 1 2
21. Shimizu, HiroyasuHiroyasu Shimizu   Japonia łyżwiarstwo szybkie 1 – 1 2
21. Won Hye-kyung   Korea Południowa short track 1 – 1 2
21. Zimmermann, MarkusMarkus Zimmermann   Niemcy bobsleje 1 – 1 2

Uwagi edytuj

  1. ↑ Wcześniej curling był dyscypliną olimpijską tylko podczas pierwszych zimowych igrzysk (Chamonix, 1924). Wyniki tego turnieju zostały jednak uznane za oficjalne przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski dopiero w 2006 roku

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  2. ↑ a b Women’s Hockey. iihf.com. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  3. ↑ a b Canada’s Olympic Snowboard Team. olympic.ca. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  4. ↑ a b Curling at the Olympic Games. worldcurling.org. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  5. ↑ Olympic Countries. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-25)]. (ang.).
  6. ↑ Germany break Olympic record. eurosport.com. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  7. ↑ Germany. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-08)]. (ang.).
  8. ↑ a b Czech Republic. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-23)]. (ang.).
  9. ↑ Bulgaria. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-05)]. (ang.).
  10. ↑ a b Denmark. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)]. (ang.).
  11. ↑ Canada. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  12. ↑ China. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  13. ↑ Netherlands. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-28)]. (ang.).
  14. ↑ Japan. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-29)]. (ang.).
  15. ↑ Norway. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  16. ↑ South Korea. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  17. ↑ a b Belgium. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)]. (ang.).
  18. ↑ a b Australia. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-06)]. (ang.).
  19. ↑ Italy. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-12)]. (ang.).
  20. ↑ Sweden. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-16)]. (ang.).
  21. ↑ Slovenia. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-22)]. (ang.).
  22. ↑ Uzbekistan. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (ang.).
  23. ↑ a b Bjørn Dæhlie: Remembering Lillehammer. olympic.org, 14 stycznia 2015. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  24. ↑ a b Tara Lipinski - Youngest Winter Winner of an Individual Event. olympic.org. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  25. ↑ a b George Gross: Ross Rebagliati: 1998 - Nagano, Japan. canoe.com, 21 lutego 2006. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  26. ↑ Biathlon at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-10)]. (ang.).
  27. ↑ a b Biathlon at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).
  28. ↑ Dafovska strikes first gold for Bulgaria. olympic.org, 9 września 2015. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  29. ↑ a b c Cross Country Skiing at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-04)]. (ang.).
  30. ↑ Cross Country Skiing at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  31. ↑ Guinness World Records 2015. Guinness World Records, wrzesień 2014, s. 244. ISBN 1-908843-70-5.
  32. ↑ Bobsleigh at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  33. ↑ a b Bobsleigh at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-28)]. (ang.).
  34. ↑ Curling at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-20)]. (ang.).
  35. ↑ Curling at the 1998 Nagano Winter Games: Women’s Curling. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-09)]. (ang.).
  36. ↑ Jeux Olympiques de Nagano 1998. hockeyarchives.info. [dostęp 2016-08-21]. (fr.).
  37. ↑ Ice Hockey at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).
  38. ↑ Nordic Combined at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  39. ↑ a b Nordic Combined at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-30)]. (ang.).
  40. ↑ Nordic Combined - Olympic Games - Teams. sports123.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-23)]. (ang.).
  41. ↑ Figure Skating at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-30)]. (ang.).
  42. ↑ a b Figure Skating at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-17)]. (ang.).
  43. ↑ Tara Lipinski – Winter’s Youngest Champion. olympics30.com. [dostęp 2016-08-21]. (ang.).
  44. ↑ Speed Skating at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  45. ↑ a b c Speed Skating at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-15)]. (ang.).
  46. ↑ Alpine Skiing at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-25)]. (ang.).
  47. ↑ a b c Alpine Skiing at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-25)]. (ang.).
  48. ↑ Freestyle Skiing at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-24)]. (ang.).
  49. ↑ a b Freestyle Skiing at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-20)]. (ang.).
  50. ↑ Luge at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  51. ↑ Luge at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-04)]. (ang.).
  52. ↑ Short Track Speed Skating at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-01)]. (ang.).
  53. ↑ a b Short Track Speed Skating at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-01)]. (ang.).
  54. ↑ Ski Jumping at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-25)]. (ang.).
  55. ↑ a b Ski Jumping at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-25)]. (ang.).
  56. ↑ Snowboarding at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-21)]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klasyfikacja_medalowa_Zimowych_Igrzysk_Olimpijskich_1998&oldid=66255124”