|
|
Data i miejsce urodzenia
|
14 października 1976 St. Johann in Tirol, Austria
|
Klub
|
SC Fieberbrunn
|
Reprezentacja
|
Austria
|
Debiut w PŚ
|
3 stycznia 1993, Innsbruck (24. miejsce)
|
Pierwsze punkty w PŚ
|
10 grudnia 1994, Planica (24. miejsce)
|
Pierwsze podium w PŚ
|
17 lutego 1996, Iron Mountain (2. miejsce)
|
Pierwsze zwycięstwo w PŚ
|
9 marca 1997, Lahti
|
Rekord życiowy
|
231 m na Letalnicy w Planicy (20 marca 2005)[a][1]
|
Dorobek medalowy
|
|
Inne nagrody
|
|
Odznaczenia
|
|
|
Andreas Widhölzl (ur. 14 października 1976 w St. Johann in Tirol) – austriacki skoczek narciarski, trzykrotny medalista olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata, trzykrotny medalista mistrzostw świata w lotach, trzykrotny medalista mistrzostw świata juniorów, zwycięzca 48. Turnieju Czterech Skoczni, Turnieju Nordyckiego i Letniego Grand Prix w skokach oraz zdobywca Pucharu KOP, trener.
W latach 2014 – 2018 był asystentem Heinza Kuttina w reprezentacji Austrii w skokach.Od 30 marca 2018 do 30 marca 2020 trener kadry B Austrii.
31 marca 2020 roku został głównym trenerem kadry austriackiej mężczyzn.
Swoją karierę rozpoczął w wieku 10 lat w klubie SC Fieberbrunn, którego barwy reprezentował do końca kariery. W Pucharze Świata zadebiutował w sezonie 1992/1993, zajmując 24. miejsce w konkursie w Innsbrucku 3 stycznia 1993. Trzy dni później, w Bischofshofen zajął 28. miejsce i ponieważ w tych startach nie wywalczył punktów Pucharu Świata (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata), to nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. W marcu 1993 wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Harrachovie, gdzie zdobył srebrne medale zarówno w konkursie indywidualnym, jak i drużynowym. W sezonie 1993/1994 ani razu nie pojawił się w konkursach Pucharu Świata, wystąpił jednak na mistrzostwach świata juniorów w Breitenwang, gdzie wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym.
Pierwsze punkty zawodów pucharowych zdobył na początku sezonu 1994/1995, 10 grudnia 1994 w Planicy, gdzie zajął 24. miejsce. W większości swoich startów w tym sezonie punktował, dwukrotnie plasując się w czołowej dziesiątce. Jego najlepszym indywidualnym wynikiem tergo sezonu było siódme miejsce w Sapporo (21 stycznia 1995). W marcu 1995 wziął udział w mistrzostwach świata w Thunder Bay, gdzie indywidualnie zajął 26. miejsce na normalnej skoczni oraz 44. miejsce na dużej. Wystąpił także w konkursie drużynowym na dużej skoczni, gdzie był najsłabszym zawodnikiem reprezentacji Austrii. Jego skoki (87,0 m i 93,5 m) w dużym stopniu przyczyniły się do tego, że Austriacy zajęli zaledwie szóste miejsce. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął 26. miejsce.
Pierwszy raz na podium stanął w drugiej połowie sezonu 1995/1996, 17 lutego 1996 w Iron Mountain, gdzie zajął drugie miejsce, ustępując tylko Jensowi Weißflogowi. Parę dni wcześniej zajął 11. miejsce na mistrzostwach świata w Lotach w Tauplitz. Drugie miejsce w Iron Mountain było jego jedynym podium w tym sezonie, ale oprócz tego startu jeszcze pięciokrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce, dzięki czemu został sklasyfikowany na dwudziestym miejscu w PŚ. Sezon 1996/1997 przyniósł mu pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata. Miało to miejsce 9 marca 1997 w Lahti. Widhölzl zajął wtedy trzecie miejsce w pierwszej edycji Turnieju Nordyckiego, za Kazuyoshim Funakim i Kristianem Brendenem. W klasyfikacji generalnej PŚ był piętnasty. W lutym 1997 wziął udział w mistrzostwach świata w Trondheim, gdzie indywidualnie na normalnym obiekcie zajął dziewiąte miejsce, jednak na dużej skoczni uplasował się dopiero na 31. pozycji. W konkursie drużynowym Austriacy z Widhölzlem w składzie przegrali walkę o brązowy medal z reprezentantami Niemiec o 4,5 punktu i zajęli ostatecznie czwarte miejsce.
Przełom w karierze Andreasa nastąpił w sezonie 1997/1998, kiedy to zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. Siedmiokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa. Dobre wyniki zaowocowały także trzecim miejscem w klasyfikacji generalnej sezonu 1997/1998 Pucharu Świata w lotach. Po tym jak zajął 10. miejsce w Oberstdorfie, 21. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, 16. miejsce w Innsbrucku i piąte w Bischofshofen uplasował się na siódmej pozycji w klasyfikacji końcowej 46. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Ponadto zwyciężył w drugiej edycji Turnieju Nordyckiego, mimo że nie wygrał żadnego z konkursów. Pod koniec stycznia 1998 zajął dziewiąte miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie. W tym samym sezonie wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano. W konkursie indywidualnym na normalnej skoczni skoki na odległość 88,0 m i 90,5 dały mu brązowy medal, za Janim Soininenem i Kazuyoshim Funakim, do którego stracił zaledwie 1 punkt. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni znajdował się na prowadzeniu z odległością 131,0 m. Miał kilka punktów przewagi nad drugim Takanobu Okabe. Trzeci był Soininen, a na czwartym miejscu znajdował się Funaki ze stratą 9 punktów do Widhölzla. W drugiej serii Austriak uzyskał 120,5 m i został wyprzedzony kolejno przez Masahiko Haradę, Soininena i Funakiego. Zajął czwarte miejsce, tracąc do Harady (który oddał najdłuższy skok konkursu – 136,0 m) zaledwie 0,1 punktu. W konkursie drużynowym Austriacy prowadzili po pierwszej serii skoków. Nie zdołali jednak utrzymać prowadzenia, tracąc je na rzecz Japończyków, a następnie dali się wyprzedzić także Niemcom. Ostatecznie Reinhard Schwarzenberger, Martin Höllwarth, Stefan Horngacher i Andreas Widhölzl zdobyli brązowe medale. W obu kolejkach skoków Widhölzl był najlepszym zawodnikiem ekipy austriackiej.
W sezonie 1998/1999 był pięć razy na podium w konkursach PŚ, co dało mu siódme miejsce w klasyfikacji generalnej. Odniósł dwa zwycięstwa, w tym 6 stycznia 1999 w Bischofshofen. Szansę na dobre miejsce w 47. Turnieju Czterech Skoczni stracił jednak już wcześniej w Ga-Pa, zajmując zaledwie 32. miejsce. W Oberstdorfie był czwarty, a w Innsbrucku piętnasty i na 15. miejscu został też sklasyfikowany w całym turnieju. Podczas mistrzostw świata w Ramsau w lutym 1999 na dużej skoczni zajął 12. miejsce, a na normalnym obiekcie był dziewiąty. W konkursie drużynowym Austriacy w składzie z igrzysk w Nagano zajęli trzecie miejsce.
W lecie 1999 zajął piąte miejsce w klasyfikacji szóstej edycji Letniego Grand Prix w skokach. Najlepsze wyniki osiągnął jednak w sezonie 1999/2000, w którym zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ, ulegając tylko Martinowi Schmittowi. Austriak czternastokrotnie stawał na podium, przy czym siedem razy zwyciężał. Po tym jak zajął trzecie miejsce w Oberstdorfie oraz zwyciężył w Ga-Pa, Innsbrucku i Bischofshofen wygrał 48. Turniej Czterech Skoczni. Wygrał ponadto oba konkursy rozgrywane w Predazzo (4 i 5 grudnia 1999) oraz w Willingen (5 i 6 lutego 2000). Kilka dni później został wicemistrzem świata w lotach, ustępując tylko Svenowi Hannawaldowi podczas mistrzostw świata w lotach w Vikersund. W sezonie 1999/2000 PŚ w lotach zajął piąte miejsce.
W sezonie 2000/2001 rywalizację zaczął od zajęcia trzeciego miejsca w Kuopio 24 listopada 2000. Później jednak tylko dwukrotnie stawał na podium, za każdym razem na trzecim miejscu. W klasyfikacji generalnej zajął dwunaste miejsce. Nie wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti w 2001. W pierwszych szesnastu startach sezonu 2001/2002 zajmował czołowe pozycje i tylko trzy razy nie znalazł się w czołowej dziesiątce. To właśnie w pierwszej części sezonu sześciokrotnie stanął na podium, z czego dwa razy wygrał. Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City (w lutym 2002) indywidualnie plasował się w trzeciej dziesiątce, a w konkursie drużynowym wraz z kolegami z reprezentacji zajął czwarte miejsce. Miesiąc po igrzyskach był siódmy na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął ostatecznie czwarte miejsce.
W lecie 2002 zwyciężył w klasyfikacji generalnej dziewiątej edycji Letniego Grand Prix w skokach. W sezonie 2002/2003 w klasyfikacji generalnej PŚ zajął trzecie miejsce, za Adamem Małyszem i Svenem Hannawaldem. Pięciokrotnie stawał na podium, w tym cztery razy był drugi i raz zwyciężył – 30 listopada 2002 w Kuopio. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 2003 wystartował tylko w konkursach na dużej skoczni. Indywidualnie zajął 11. miejsce, a w konkursie drużynowym Austriacy z Widhölzlem w składzie zajęli piąte miejsce. W sezonie 2003/2004 wystartował tylko w niecałej połowie konkursów indywidualnych, na podium stając zaledwie raz – 14 grudnia 2003 w Titisee-Neustadt był drugi za Tamim Kiuru. Podczas mistrzostw świata w lotach w Planicy w 2004 zajął szesnaste miejsce indywidualnie, a razem z Andreasem Goldbergerem, Wolfgangiem Loitzlem i Thomasem Morgensternem zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 29. miejsce.
Sezon 2004/2005 zaczął od zajęcia dziewiątego miejsca w Ruce. W większości kolejnych startów plasował się w czołowej dziesiątce i tylko raz nie zdobył punktów. Sześciokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym 15 stycznia 2005 w Tauplitz swoje ostatnie zwycięstwo w karierze. Dobre występy na skoczniach mamucich pozwoliły mu zająć pierwsze miejsce w nieoficjalnej klasyfikacji sezonu 2004/2005 Pucharu Świata w lotach. W lutym 2005 wystartował we wszystkich czterech konkursach mistrzostw świata w Oberstdorfie. W konkursach indywidualnych zajął 25. miejsce na normalnej skoczni oraz 17. miejsce na dużej. Natomiast w obu konkursach drużynowych wspólnie z Andreasem Koflerem, Martinem Kochem i Thomasem Morgensternem zdobył złote medale. Ponadto w tym sezonie zdobył także Puchar KOP. Sezon zakończył zajęciem trzeciego miejsca 20 marca 2005 w Planicy, plasując się za dwoma Norwegami: Bjørnem Einarem Romørenem i Roarem Ljøkelsøyem. Było to ostatnie podium w jego karierze. W pierwszej serii tego konkursu ustanowił swój rekord życiowy w długości skoku, uzyskując 231 m[1]. Parę dni wcześniej, 17 marca 2005, w kwalifikacjach do pierwszego konkursu w Planicy uzyskał 234,5 m, jednak nie ustał tego skoku[1]. W klasyfikacji generalnej PŚ był ósmy.
W sezonie 2005/2006 wielokrotnie znajdował się w czołowej dziesiątce zawodów, dzięki czemu zajął 10. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. W styczniu 2006 zdobył indywidualnie srebrny medal na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz – wyprzedził go tylko Roar Ljøkelsøy. W konkursie drużynowym Austriacy przegrali walkę o brązowy medal z Niemcami i zajęli czwarte miejsce. Miesiąc później wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie indywidualnie na normalnej skoczni był siedemnasty, a na dużej zajął 21. miejsce. W konkursie drużynowym Austriacy prowadzili już po pierwszej serii i prowadzenia tego nie oddali już do końca. Był to ostatni medal w karierze Widhölzla.
W sezonie 2006/2007 jego największym osiągnięciem było szóste miejsce wywalczone 13 stycznia 2007 w Vikersund. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 33. miejsce. Ostatnim konkursem Pucharu Świata, w którym wziął udział były zawody w lotach w Planicy, gdzie zajął 21. miejsce. W sezonie 2007/2008 startował tylko w Pucharze Kontynentalnym, gdzie jego najlepszym wynikiem było 10. miejsce w Iron Mountain (16 lutego 2008). Karierę oficjalnie zakończył 15 marca 2008 w Planicy. W przerwie konkursu drużynowego Pucharu Świata oddał specjalny skok z tej okazji na odległość 213,5 metra.
Jest trzykrotnym mistrzem Austrii: z 2001 na dużej i normalnej skoczni oraz z 2002 na normalnej skoczni. Ponadto zdobył srebrny medal na dużej skoczni w 2006, a dwa lata wcześniej był trzeci.
Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj
Miejsca na podiumEdytuj
Sezon PŚ |
1. miejsce |
2. miejsce |
3. miejsce |
razem
|
1995/1996 |
- |
1 |
- |
1
|
1996/1997 |
1 |
- |
- |
1
|
1997/1998 |
4 |
2 |
1 |
7
|
1998/1999 |
2 |
2 |
1 |
5
|
1999/2000 |
7 |
3 |
4 |
14
|
2000/2001 |
- |
- |
3 |
3
|
2001/2002 |
2 |
2 |
2 |
6
|
2002/2003 |
1 |
4 |
- |
5
|
2003/2004 |
- |
1 |
- |
1
|
2004/2005 |
1 |
2 |
3 |
6
|
suma |
18 |
17 |
14 |
49
|
Miejsca na podium chronologicznieEdytuj
Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna
punktacja za konkurs Pucharu Świata.
Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj
Miejsca na podium chronologicznieEdytuj
Courchevel – 14 sierpnia 1999 (1. miejsce)
Sapporo – 15 września 1999 (1. miejsce)
Hinterzarten – 6 sierpnia 2000 (1. miejsce)
Courchevel – 14 sierpnia 2001 (1. miejsce)
Hinterzarten – 10 sierpnia 2002 (1. miejsce)
Hinterzarten – 11 sierpnia 2002 (1. miejsce)
Courchevel – 14 sierpnia 2002 (1. miejsce)
Lahti – 6 września 2002 (1. miejsce)
Lahti – 7 września 2002 (1. miejsce)
Innsbruck – 14 września 2002 (3. miejsce)
Predazzo – 8 września 2004 (2. miejsce)
Klingenthal – 30 września 2006 (2. miejsce)
Miejsca w poszczególnych konkursach LGPEdytuj
W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w TCS)
Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj
Miejsca na podium w zawodach PK chronologicznieEdytuj
Od sezonu 2000/2001
Nr
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Skocznia
|
Punkt K
|
HS
|
Skok 1
|
Skok 2
|
Nota
|
Lok.
|
Strata
|
Zwycięzca
|
1.
|
24 stycznia
|
2004
|
Braunlage
|
Wurmbergschanze
|
K-90
|
HS-100
|
92 m
|
95,5 m
|
247,5 pkt
|
1.
|
–
|
2.
|
25 stycznia
|
2004
|
Braunlage
|
Wurmbergschanze
|
K-90
|
HS-100
|
93,5 m
|
91 m
|
242,5 pkt
|
3.
|
6,5 pkt
|
Janne Happonen
|
3.
|
31 stycznia
|
2004
|
Brotterode
|
Inselbergschanze
|
K-98
|
b. d.
|
102 m
|
106 m
|
268,5 pkt
|
2.
|
0,5 pkt
|
Jörg Ritzerfeld
|
4.
|
28 lutego
|
2004
|
Kuopio
|
Puijo
|
K-120
|
HS-127
|
129,5 m
|
119,5 m
|
249,2 pkt
|
2.
|
8,2 pkt
|
Janne Happonen
|
5.
|
27 grudnia
|
2006
|
Engelberg
|
Gross-Titlis-Schanze
|
K-125
|
HS-137
|
140 m
|
135 m
|
272 pkt
|
1.
|
–
|
Od sezonu 2000/2001
Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj
Miejsca na podium LPK chronologicznieEdytuj
- ↑ a b c 200m0405. skisprungschanzen.com. [dostęp 2018-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-15)].
- ↑ Klasyfikacja nieoficjalna, ponieważ Puchar Świata w lotach narciarskich nie był przyznawany od sezonu 2002/2003 do sezonu 2007/2008
- ↑ Skok Roku 2003 - Ljoekelsoey zwycięzcą! - www.skokinarciarskie.pl - wszystko o skokach narciarskich, skokinarciarskie.pl [dostęp 2017-11-21] (pol.).
- ↑ a b Skład zespołu: Reinhard Schwarzenberger, Martin Höllwarth, Stefan Horngacher i Andreas Widhölzl
- ↑ Skład zespołu: Stefan Horngacher, Andreas Widhölzl, Wolfgang Loitzl i Martin Höllwarth
- ↑ Skład zespołu: Andreas Widhölzl, Andreas Kofler, Martin Koch i Thomas Morgenstern
- ↑ Skład zespołu: Andreas Widhölzl, Christian Moser, Reinhard Schwarzenberger i Andreas Goldberger
- ↑ Skład zespołu: Stefan Horngacher, Martin Höllwarth, Andreas Widhölzl i Andreas Goldberger
- ↑ Skład zespołu: Martin Höllwarth, Andreas Kofler, Andreas Widhölzl i Florian Liegl
- ↑ a b Skład drużyny: Wolfgang Loitzl, Andreas Widhölzl, Thomas Morgenstern i Martin Höllwarth
- ↑ Skład zespołu: Andreas Widhölzl, Andreas Goldberger, Wolfgang Loitzl i Thomas Morgenstern
- ↑ Skład zespołu: Martin Koch, Thomas Morgenstern, Andreas Kofler i Andreas Widhölzl
- ↑ Skład zespołu: Gerhard Schallert, Ingemar Mayr, T. Kuglitsch i Andreas Widhölzl
- ↑ Skład zespołu: Andreas Widhölzl, Reinhard Schwarzenberger, Richard Foldl i Andreas Beck
- ↑ Aufstellung aller durch den Bundespräsidenten verliehenen Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich ab 1952 (niem.). parlament.gv.at. s. 1705. [dostęp 2014-02-10].
- ↑ a b Aufstellung aller seit ca. 1954 verliehenen staatlichen Auszeichnungen im Bereich des Sports (staatliche Auszeichnungen bis 2013) (niem.). sportministerium.at. s. 69. [dostęp 2014-02-11].
- ↑ Aufstellung aller durch den Bundespräsidenten verliehenen Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich ab 1952 (niem.). parlament.gv.at. s. 1213. [dostęp 2014-02-10].
- ↑ 17 marca 2005 roku Widhölzl oddał skok na odległość 234,5 metra, lecz zakończył go upadkiem.
Linki zewnętrzneEdytuj
Mistrzowie Austrii w skokach narciarskich |
---|
Indywidualnie |
|
---|
Skocznia normalna indywidualnie |
|
---|
Skocznia duża indywidualnie |
|
---|
Skocznia normalna drużynowo |
- 2010: Tyrol (Kofler, Poppinger, Fettner, Schlierenzauer)
- 2011: Styria (Schabereiter, Loitzl, Pfannenstill, Zauner)
- 2012: Górna Austria (Diethart, S.Hayböck, M.Hayböck, Schiffner)
- 2013
- 2014
- 2015: Górna Austria (Schiffner, Steiner, Diethart, M.Hayböck)
- 2016: Tyrol (Kofler, Tollinger, Aigner, Fettner)
- 2017
- 2018
- 2019
|
---|
|