Otwórz menu główne
Wikipedia

Jani Soininen

fiński skoczek narciarski

Jani Markus Soininen (ur. 12 listopada 1972 w Jyväskylä) − fiński skoczek narciarski, mistrz i wicemistrz olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata.

Jani Soininen
ilustracja
Data i miejsce urodzenia 12 listopada 1972
Jyväskylä
Klub Jyväskylän Hiihtoseura
Debiut w PŚ 29 lutego 1992, Lahti
(42. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ 5 grudnia 1992, Falun
(10. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ 1 stycznia 1995, Ga-Pa
(3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ 13 stycznia 1996, Engelberg
Rekord życiowy 203,5 m na Velikance w Planicy (22 marca 1997)[1][2]
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
Gold medal with cup.svg Złoto
1998
Nagano		 Skocznia K-90
indywidualnie
Silver medal with cup.svg Srebro
1998
Nagano		 Skocznia K-120
indywidualnie
Mistrzostwa świata
Gold medal with cup.svg Złoto
1995
Thunder Bay		 Skocznia K-120
drużynowo
Gold medal with cup.svg Złoto
1997
Trondheim		 Skocznia K-120
drużynowo
Silver medal with cup.svg Srebro
2001
Lahti		 Skocznia K-116
drużynowo

KarieraEdytuj

Jani Soininen zadebiutował w zawodach Pucharu Świata 29 lutego 1992 w fińskim Lahti, gdzie zajął 42. miejsce. W sezonie 1991/1992 wystartował jeszcze tylko raz, 1 marca w tej samej miejscowości zajął 22. miejsce. Jako, że w tych startach nie wywalczył punktów Pucharu Świata (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata) to nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej.

W swoim pierwszym starcie sezonu 1992/1993, 5 grudnia 1992 roku w szwedzkim Falun zdobył swoje pierwsze punkty, plasując się na 10. pozycji. W pozostałej części sezonu punktował już jednak tylko raz – 6 marca 1993 roku w Lahti zajął 11. miejsce. Ostatecznie zajął więc 39. miejsce w klasyfikacji generalnej z dorobkiem 11 punktów. Pod koniec lutego 1993 roku Soininen wystartował na mistrzostwach świata w Falun. Wziął udział tylko w konkursie indywidualnym na normalnym obiekcie, gdzie zajął 50. miejsce.

Lepiej prezentował się w sezonie 1993/1994, kiedy to zajął 14. miejsce w klasyfikacji generalnej. W większości startów zdobywał punkty, często także plasował się w czołowej dziesiątce, jednak na podium nie stanął. Jego najlepszym wynikiem w konkursach PŚ tego sezonu było piąte miejsce w konkursie w szwajcarskim Engelbergu 19 grudnia 1993 roku. Najważniejszym wydarzeniem 1994 roku były igrzyska olimpijskie w Lillehammer, gdzie Jani indywidualnie zajął szóste miejsce na normalnej skoczni oraz piąte na dużej. Wystąpił także w konkursie drużynowym, w którym razem z kolegami z reprezentacji zajął piąte miejsce. Niecały miesiąc po igrzyskach Fin był dziewiąty na mistrzostwach świata w lotach w Planicy.

Sezon 1994/1995 przyniósł mu pierwsze podium w karierze. Wywalczył je 1 stycznia 1995 roku, podczas konkursu w niemieckim Garmisch-Partenkirchen, ulegając tylko swemu rodakowi Janne Ahonenowi oraz Austriakowi Andreasowi Goldbergerowi. W pozostałych konkursach 43. edycji Turnieju Czterech Skoczni zajmował kolejno: 13. miejsce w Oberstdorfie, 14. miejsce w Innsbrucku oraz dziesiąte w Bischofshofen, co dało mu ostatecznie szóste miejsce w klasyfikacji końcowej. Łącznie w tym sezonie czterokrotnie stanął na podium – raz był drugi, a trzy razy trzeci. W marcu 1995 roku wziął udział w mistrzostwach świata w Thunder Bay, gdzie wspólnie z Ari-Pekką Nikkolą, Janne Ahonenem i Miką Laitinenem zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych występach osiągnął słabsze rezultaty niż na igrzyskach w 1994 roku, zajmując 18. miejsce na normalnym obiekcie oraz 20. miejsce na dużym.

Swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo odniósł 13 stycznia 1996 roku w Engelbergu, bezpośrednio wyprzedzając Japończyka Jin’yę Nishikatę i Goldbergera. W sezonie 1995/1996 na podium stanął jeszcze raz 3 marca 1996 roku w Lahti, gdzie zajął trzecie miejsce, za Masahiko Haradą z Japonii oraz Słoweńcem Primožem Peterką. W klasyfikacji końcowej 44. Turnieju Czterech Skoczni zajął dziewiątą pozycję po tym, jak był ósmy w Oberstdorfie, dziewiętnasty w Garmisch-Partenkirchen, siódmy w Innsbrucku oraz szesnasty w Bischofshofen. Występy te dały mu 11. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1996 roku wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz zajmując 17. miejsce.

W lecie 1996 roku zajął czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej trzeciej edycji Letniego Grand Prix w skokach. Rywalizację w sezonie 1996/1997 zaczął od zajęcia piątego miejsca w norweskim Lillehammer 30 listopada 1996 roku. W 45. edycji Turnieju Czterech Skoczni ponownie był dziewiąty, zajmując w poszczególnych konkursach kolejno dziewiąte, szóste, piętnaste i znowu szóste miejsce. Po początkowych trudnościach lepsze wyniki uzyskiwał w drugiej części sezonu, kiedy to między innymi trzykrotnie zajmował trzecie miejsce. W jednym z tych konkursów, 22 marca 1997 roku w słoweńskiej Planicy ustanowił swój rekord życiowy skacząc 203,5 m. Miesiąc wcześniej, podczas mistrzostw świata w Trondheim Finowie w tym samym składzie, w którym startowali na MŚ w Thunder Bay obronili tytuł drużynowych mistrzów świata. Indywidualnie Jani zajął siódme miejsce na dużej skoczni, a na normalnej był jedenasty. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął dziewiąte miejsce.

Najlepsze wyniki osiągnął jednak w sezonie 1997/1998, kiedy pięciokrotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata. Już w pierwszym konkursie cyklu, 29 listopada 1997 roku zajął drugie miejsce, wyprzedził go tylko Niemiec Dieter Thoma. Następnego dnia Soininen okazał się już najlepszy, wygrał także kolejny konkurs – 6 grudnia 1997 roku we włoskim Predazzo. Po tym jak zajął 19. miejsce w Oberstdorfie, piąte w Ga-Pa, szóste w Innsbrucku oraz siódme w Bischofshofen uplasował się na piątym miejscu klasyfikacji końcowej 46. Turnieju Czterech Skoczni. Dało mu to ponownie siódme miejsce w Pucharze Świata. Pod koniec stycznia 1998 roku zajął 12. miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie. Najważniejszą imprezą sezonu były jednak igrzyska olimpijskie w Nagano, które okazały się być najlepszym momentem jego kariery. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na normalnej skoczni Jani zajmował drugie miejsce za Haradą, do którego tracił 2,5 punktu. Dobry skok w drugiej serii i słaby skok Japończyka spowodowały, że to Soininen został mistrzem olimpijskim. Drugie miejsce zajął kolejny reprezentant gospodarzy, Kazuyoshi Funaki, a brązowy medal wywalczył Andreas Widhölzl z Austrii. Przewaga Soininena nad Funakim wyniosła zaledwie 1 punkt. W konkursie indywidualnym na dużym obiekcie Fin po pierwszej serii zajmował trzecie miejsce po skoku na 129,5 m. Prowadził Widhölzl, drugi był Takanobu Okabe, a Funaki zajmował czwartą lokatę tracąc do Soininena tylko 0,8 punktu. Druga seria skoków wszystko zmieniła. Jani uzyskał 126,5 m i został wyprzedzony przez Funakiego, który osiągnął 132,5 m. Najdłuższy skok – 136,0 m oddał Harada i awansował na trzecie miejsce, spychając Widhölzla, który uzyskał tylko 120,5 m poza podium. Tym samym Soininen wywalczył swój drugi, tym razem srebrny medal olimpijski. Jego medale były jedynymi zdobytymi przez Finlandię w skokach na tych igrzyskach, bowiem w konkursie drużynowym reprezentacja Finlandii zajęła piąte miejsce.

Sezon 1998/1999 był jednym z najsłabszych w jego karierze. Ani razu nie stanął na podium, tylko raz znalazł się w czołowej dziesiątce zawodów, w wyniku czego zajął dopiero 35. miejsce w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Ramsau w lutym 1999 roku indywidualnie zajął miejsca na przełomie trzeciej i czwartej dziesiątki. W konkursie drużynowym Finowie ponownie nie zdobyli medalu zajmując ostatecznie czwarte miejsce. Soininen poprawił się w sezonie 1999/2000, kiedy ponownie był siódmy w klasyfikacji generalnej. Trzykrotnie stawał na podium, przy czym 26 stycznia 2000 roku w japońskiej Hakubie zwyciężył, wyprzedzając Widhölzla i swego rodaka Ville Kantee. Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w lutym 2000 roku zajął 15. miejsce.

Dobre starty w sezonie 2000/2001, szczególnie w drugiej jego części, pozwoliły mu wystąpić na mistrzostwach świata w Lahti. Pojawił się tam tylko na dużej skoczni, indywidualnie był dziesiąty, a w konkursie drużynowym wraz z Risto Jussilainenem, Ville Kantee i Janne Ahonenem wywalczył srebrny medal. Był to ostatni sukces w jego karierze. Ostatni raz na podium zawodów Pucharu Świata stanął na miesiąc przed mistrzostwami – 28 stycznia 2001 roku w Sapporo, plasując się za Adamem Małyszem i Risto Jussilainenem. Ostatni oficjalny występ zaliczył 18 marca 2001 roku podczas lotów w Planicy, gdzie zajął 34. miejsce. Wraz z końcem sezonu definitywnie zakończył zawodniczą karierę. Łącznie w ciągu swej kariery 18 razy stawał na podium, w tym cztery razy zwyciężył, sześć razy był drugi oraz osiem razy trzeci.

OsiągnięciaEdytuj

Igrzyska olimpijskieEdytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurs Wynik Strata Zwycięzca
6. 25 lutego 1994   Lillehammer Skocznia normalna indywidualnie 268,5 pkt 13,5 pkt   Espen Bredesen
5. 20 lutego 1994   Lillehammer Skocznia duża indywidualnie 231,1 pkt 43,4 pkt   Jens Weißflog
5. 22 lutego 1994   Lillehammer Skocznia duża drużynowo[3] 889,5 pkt 80,6 pkt   Niemcy
1.  11 lutego 1998   Nagano Skocznia normalna indywidualnie 234,4 pkt – –
2.  15 lutego 1998   Nagano Skocznia duża indywidualnie 260,8 pkt 11,5 pkt   Kazuyoshi Funaki
5. 16 lutego 1998   Nagano Skocznia duża drużynowo[4] 833,9 pkt 99,1 pkt   Japonia

Mistrzostwa świataEdytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurs Wynik Strata Zwycięzca
50. 27 lutego 1993   Falun Skocznia normalna indywidualnie 157,6 pkt 80,2 pkt   Masahiko Harada
18. 12 marca 1995   Thunder Bay Skocznia normalna indywidualnie 201,5 pkt 64,5 pkt   Takanobu Okabe
1.  16 marca 1995   Thunder Bay Skocznia duża drużynowo[4] 889,0 pkt – –
20. 18 marca 1995   Thunder Bay Skocznia duża indywidualnie 165,9 pkt 106,7 pkt   Tommy Ingebrigtsen
11. 22 lutego 1997   Trondheim Skocznia normalna indywidualnie 250,5 pkt 13,0 pkt   Janne Ahonen
1.  27 lutego 1997   Trondheim Skocznia duża drużynowo[4] 955,3 pkt – –
7. 1 marca 1997   Trondheim Skocznia duża indywidualnie 233,1 pkt 19,0 pkt   Masahiko Harada
33. 21 lutego 1999   Ramsau Skocznia duża indywidualnie 76,9 pkt 186,5 pkt   Martin Schmitt
4. 23 lutego 1999   Ramsau Skocznia duża drużynowo[5] 855,7 pkt 133,2 pkt   Niemcy
29. 26 lutego 1999   Ramsau Skocznia normalna indywidualnie 208,5 pkt 46,5 pkt   Kazuyoshi Funaki
10. 19 lutego 2001   Lahti Skocznia duża indywidualnie 222,4 pkt 53,9 pkt   Martin Schmitt
2.  21 lutego 2001   Lahti Skocznia duża drużynowo[6] 900,2 pkt 39,6 pkt   Niemcy

Mistrzostwa świata w lotachEdytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurs Wynik Strata Zwycięzca
9. 20 marca 1994   Planica Loty indywidualnie 239,4 pkt 111,9 pkt   Jaroslav Sakala
17. 11 lutego 1996   Tauplitz Loty indywidualnie 631,6 pkt 106,5 pkt   Andreas Goldberger
12. 25 stycznia 1998   Oberstdorf Loty indywidualnie 678,9 pkt 97,5 pkt   Kazuyoshi Funaki
15. 13 lutego 2000   Vikersund Loty indywidualnie 407,7 pkt 129,1 pkt   Sven Hannawald

Puchar ŚwiataEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Miejsca na podium chronologicznieEdytuj

Nr Data Miejscowość Skocznia Nota Pozycja Strata Zwycięzca
1. 1 stycznia 1995   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze 231,8 pkt 3. 15,8 pkt Janne Ahonen
2. 14 stycznia 1995   Engelberg Gross-Titlis-Schanze 210,4 pkt 3. 8,8 pkt Roberto Cecon
3. 28 stycznia 1995   Lahti Salpausselkä 230,5 pkt 3. 4,0 pkt Andreas Goldberger
4. 5 lutego 1995   Falun Lugnet 222,5 pkt 2. 1,5 pkt Espen Bredesen
5. 13 stycznia 1996   Engelberg Gross-Titlis-Schanze 228,7 pkt 1. – –
6. 3 marca 1996   Lahti Salpausselkä 234,1 pkt 3. 32,5 pkt Masahiko Harada
7. 12 stycznia 1997   Engelberg Gross-Titlis-Schanze 238,3 pkt 3. 14,6 pkt Primož Peterka
8. 9 marca 1997   Lahti Salpausselkä 117,0 pkt 3. 0,9 pkt Andreas Widhölzl
9. 22 marca 1997   Planica Velikanka 374,6 pkt 3. 21,3 pkt Takanobu Okabe
10. 29 listopada 1997   Lillehammer Lysgårdsbakken 244,9 pkt 2. 3,0 pkt Dieter Thoma
11. 30 listopada 1997   Lillehammer Lysgårdsbakken 248,0 pkt 1. – –
12. 6 grudnia 1997   Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 246,0 pkt 1. – –
13. 5 lutego 1998   Sapporo Ōkurayama 264,0 pkt 2. 19,8 pkt Andreas Widhölzl
14. 8 marca 1998   Lahti Salpausselkä 257,6 pkt 2. 7,1 pkt Primož Peterka
15. 5 grudnia 1999   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 239,3 pkt 2. 3,0 pkt Andreas Widhölzl
16. 23 stycznia 2000   Sapporo Ōkurayama 270,3 pkt 2. 6,9 pkt Martin Schmitt
17. 26 stycznia 2000   Hakuba Skocznia Olimpijska 251,1 pkt 1. – –
18. 28 stycznia 2001   Sapporo Ōkurayama 253,3 pkt 3. 30,0 pkt Adam Małysz

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu ŚwiataEdytuj

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.
Sezon 1991/1992
                                          punkty
- - - - - - - - - - - - - 42 22 - - - - - - 0
Sezon 1992/1993
                                  punkty
10 28 26 28 24 54 44 22 43 33 - - 11 34 - - - 11
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

- – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się

Sezon 1993/1994
                                      punkty
49 17 46 33 5 18 17 47 14 24 - - 14 10 10 8 9 9 10 297
Sezon 1994/1995
                                          punkty
4 12 13 3 14 10 9 3 4 21 16 3 36 13 4 2 7 - - - 45 606
Sezon 1995/1996
                                                        punkty
10 13 19 27 10 14 9 23 8 19 7 16 1 16 - - 10 20 12 23 11 16 9 10 3 6 22 24 630
Sezon 1996/1997
                                                  punkty
5 20 9 38 25 37 9 6 15 6 4 3 6 31 15 8 13 11 8 3 21 10 34 3 20 657
Sezon 1997/1998
                                                      punkty
2 1 1 7 7 10 12 19 5 6 7 11 40 6 16 9 2 32 28 10 23 2 37 29 7 5 9 950
Sezon 1998/1999
                                                          punkty
40 18 27 40 25 46 11 31 23 24 - 28 - - 45 19 - - 35 39 4 34 27 28 20 - - 25 44 151
Sezon 1999/2000
                                                    punkty
44 55 4 2 9 8 9 8 13 16 10 7 43 5 2 1 7 20 25 41 34 17 30 5 11 12 734
Sezon 2000/2001
                                          punkty
11 38 15 13 39 6 9 12 13 13 15 6 3 15 12 11 21 32 - 16 34 394
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

- – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się

Turniej Czterech SkoczniEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Turniej Nordycki (Skandynawski)Edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Puchar Świata w lotach narciarskichEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Letnie Grand Prix w skokach narciarskichEdytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnejEdytuj

Miejsca na podium chronologicznieEdytuj

  1.   Stams – 1 września 1996 (3. miejsce)

Miejsca w poszczególnych konkursach LGPEdytuj

W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w TCS)
1994
      punkty
11 ? 10 500,0
1995
        punkty
11 ? 31 18 727,0
1996
          punkty
13 4 4 5 3 225
1997
          punkty
- - 7 5 16 96
1998
            punkty
34 19 - 16 - - 27
1999
          punkty
27 10 24 - - 37
2000
                punkty
17 6 18 7 - - - - 103
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

– – zawodnik nie wystartował
lub nie zakwalifikował się

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2018-03-21].
  2. ↑ 200m0405. skisprungschanzen.com. [dostęp 2018-03-21].
  3. ↑ Skład zespołu: Raimo Ylipulli, Janne Ahonen, Janne Väätäinen, Jani Soininen
  4. ↑ a b c Skład zespołu: Ari-Pekka Nikkola, Mika Laitinen, Janne Ahonen, Jani Soininen
  5. ↑ Skład zespołu: Ville Kantee, Jani Soininen, Janne Ahonen, Mika Laitinen
  6. ↑ Skład zespołu: Risto Jussilainen, Jani Soininen, Ville Kantee, Janne Ahonen

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jani_Soininen&oldid=56179793”