Konkurs Piosenki Eurowizji 1993

38. Konkurs Piosenki Eurowizji 1993 został zorganizowany 15 maja 1993 roku w Green Glens Arena w Millstreet przez irlandzkiego nadawcę publicznego Raidió Teilifís Éireann (RTÉ), dzięki zwycięstwu reprezentantki IrlandiiLindy Martin podczas konkursu w 1992 roku.

Konkurs Piosenki Eurowizji 1993
Informacje ogólne
Finał

15 maja 1993

Miejsce

Green Glens Arena,
Millstreet (Irlandia)

Nadawca

Raidió Teilifís Éireann (RTE)

Prowadzący

Fionnuala Sweeney

Informacje dodatkowe
Reżyser

Anita Notaro

Kierownik wykonawczy

Christian Clausen

Występ otwarcia

Opowieść o Eochaidzie i Étaínie z celtyckiej mitologii, przejście do widoku dzisiejszej irlandzkiej wsi.

Występ interwałowy

Johnny Logan wraz z dziećmi Millstreet and the Cork School of Music Choirs – „Voices (Are Calling)”
Linda Martin – „Why Me?”

Uczestnicy
Debiut

 Bośnia i Hercegowina
 Chorwacja
 Słowenia

Rezygnacja

 Jugosławia

Łącznie

25 reprezentacji

Głosowanie
Komisja jurorska z każdego uczestniczącego kraju przyznaje 1-8, 10 oraz 12 punktów dla ulubionej piosenki.
Zwycięzca

 Irlandia

Reprezentant

Niamh Kavanagh

Piosenka

„In Your Eyes”

Tekst i muzyka

Jimmy Walsh

Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 1992 1994 ►

Koncert finałowy prowadziła Fionnuala Sweeney, a zwyciężczynią została reprezentantka Irlandii – Niamh Kavanagh, która za utwór „In Your Eyes” otrzymała 187 punktów.

Kvalifikacija za Millstreet

edytuj

Przed finałem konkursu Europejska Unia Nadawców (EBU) borykała się z intensywnym wzrostem liczby potencjalnych uczestników, spowodowaną rozpadem bloku wschodniego oraz rozdzieleniem się Jugosławii (która była jedynym komunistycznym krajem, który brał udział w konkursie) na mniejsze państwa. Organizatorzy byli przeciwni udziałowi większej ilości państw, ponieważ konkurs rósł by „zbyt szybko” otwierając granice na nowych uczestników[1]. W wyniku dużego zainteresowania udziałem wschodnich nadawców w konkursie, EBU zwiększyła maksymalną liczbę krajów uczestniczących w 1993 do dwudziestu pięciu – dwadzieścia dwa miejsca zarezerwowano dla krajów tradycyjnie uczestniczących w konkursie, a pozostałe trzy miejsca miały być rozdzielone między debiutantów, albo – jak w przypadku byłej Jugosławii – kraje, nie brały udziału jako osobny naród, wyłonionych podczas specjalnej rundy kwalifikacyjnej pt. Kvalifikacija za Millstreet, zorganizowanej 3 kwietnia we własnym studio w Lublanie przez nadawcę Radiotelevizija Slovenija (RTVSLO)[2][3][4].

EBU sama zaprosiła do udziału dwunastu nadawców[5]. Początkowo zainteresowanie udziałem w pierwszym w historii „półfinale” konkursu wyraziło początkowo czternaście państw, w tym m.in. nadawcy z Białorusi, Czech, Litwy, Łotwy, Rosji czy Ukrainy, jednak państwa te stopniowo wycofywały swoją chęć udziału i w lutym 1993 tylko sześć krajów widniało na liście zainteresowanych, w tym Bułgaria, która ostatecznie również się wycofała – dopiero później dołączyły natomiast telewizje z Estonii i Słowacji[6][7].

L.p. Państwo Język Wykonawca Tytuł Miejsce Punkty
1   Bośnia i Hercegowina bośniacki Fazla „Sva bol svijeta” 2 52
2   Chorwacja chorwacki, angielski Put Don’t Ever Cry” 3 51
3   Estonia estoński Janika Sillamaa „Muretut meelt ja südametuld” 5 47
4   Węgry węgierski Andrea Szulák „Árva reggel” 6 44
5   Rumunia rumuński Dida Drăgan „Nu pleca” 7 38
6   Słowenia słoweński 1X Band „Tih deževen dan” 1 54
7   Słowacja słowacki Elán „Amnestia na neveru” 4 50

Legenda:

     Państwa zakwalifikowane do finału konkursu

Kontrowersje

edytuj

Telewizja z Bośni i Hercegowiny zadebiutowała w konkursie w trakcie trwania wojny domowej w swoim kraju. Ze względu na trwającą wojnę, preselekcje bośniackie miały bardzo skromny przebieg. Wygrał je Muhamed „Fazla” Fazlagic z piosenką „Sva bol svijeta”, której tekst poruszał temat tragicznej sytuacji w kraju (w refrenie śpiewał: Cały ból świata jest dziś w Bośni, Przeciwstawiam się wojnie, Nie boją się stać naprzeciw ściany, Mogę zaśpiewać, wygrać). Bośniacka reprezentacja borykała się z problemami militarnymi podczas podróży do Millstreet. W finale konkursu piosenka zajęła 16. miejsce[8][9].

Wyniki

edytuj
L.p. Państwo Język Wykonawca Tytuł Miejsce Punkty
1   Włochy włoski Enrico Ruggeri „Sole d'Europa” 12 45
2   Turcja turecki Burak Aydos „Esmer yarim” 21 10
3   Niemcy niemiecki Münchener Freiheit „Viel zu weit” 18 18
4   Szwajcaria francuski Annie Cotton „Moi, tout simplement” 3 148
5   Dania duński Tommy Seebach Band „Under stjernerne på himlen” 22 9
6   Grecja grecki Katerina Garbi „Ellada, chora tu fotos” 9 64
7   Belgia niderlandzki Barbara Dex „Iemand als jij” 25 3
8   Malta angielski William Mangon „This Time” 8 69
9   Islandia islandzki Inga „Þá veistu svarið” 13 42
10   Austria niemiecki Tony Wegas „Maria Magdalena” 14 32
11   Portugalia portugalski Anabela „A cidade ate ser dia” 10 60
12   Francja francuski, korsykański Patrick Fiori „Mama Corsica” 4 121
13   Szwecja szwedzki Avingarna „Eloise" 7 89
14   Irlandia angielski Niamh Kavanagh In Your Eyes 1 187
15   Luksemburg francuski, luksemburski Modern Times „Donne-moi une chance” 20 11
16   Słowenia słoweński 1X Band „Tih dezeven dan” 22 9
17   Finlandia fiński Katri Helena „Tule Luo” 17 20
18   Bośnia i Hercegowina bośniacki Fazla „Sva bol svijeta” 16 27
19   Wielka Brytania angielski Sonia „Better the Devil You Know” 2 164
20   Holandia niderlandzki Ruth Jacott „Vrede” 6 92
21   Chorwacja chorwacki, angielski Put Don’t Ever Cry 15 31
22   Hiszpania hiszpański Eva Santamaria „Hombres” 11 58
23   Cypr grecki Zymboulakis i van Beke „Mi stamatas” 19 17
24   Izrael hebrajski Lahakat „Shiru shiru” 24 4
25   Norwegia norweski Silje Vige „Alle mine tankar” 5 120

Tabela punktacyjna finału

edytuj

Podczas kilku ostatnich głosowań było jasne, że wygra albo Niamh Kavanagh z Irlandii albo Sonia z Wielkiej Brytanii. Po przedostatnim przyznaniu punktów, różnica między dwoma najlepszymi krajami wynosiła 11 punktów, z korzyścią dla Irlandii.

Z powodów technicznych, ostatnim głosującym krajem była Malta. Podekscytowana irlandzka publiczność czekała, aż maltański sekretarz przyzna jakiekolwiek punkty walczącym o zwycięstwo krajom – wynik, który nie pozwoliłby Wielkiej Brytanii prześcignąć Irlandii. Jednak, nazwa żadnego z krajów nie padła. To oczywiście znaczyło, że albo Irlandia albo Wielka Brytania nie otrzymały żadnego punktu od maltańskiego jury i, jeżeli Sonia otrzyma 12 punktów, to wygra z przewagą tylko jednego głosu. Zamiast tego najwyższą liczbę punktów zdobyła Niamh Kavanagh, zdobywając ostatecznie 23 punkty więcej od rywalki.

  Jury
Suma punktów Włochy Turcja Niemcy Szwajcaria Dania Grecja Belgia Malta Islandia Austria Portugalia Francja Szwecja Irlandia Luksemburg Słowenia Finlandia Bośnia i Hercegowina Wielka Brytania Holandia Chorwacja Hiszpania Cypr Izrael Norwegia
Uczestnicy konkursu Włochy 45 1 7 10 5 10 8 2 2
Turcja 10 1 2 1 6
Niemcy 18 8 2 3 4 1
Szwajcaria 148 10 12 10 7 8 5 4 6 1 12 6 7 12 8 4 10 8 2 3 6 4 3
Dania 9 1 3 5
Grecja 64 2 2 2 6 7 6 5 8 12 7 7
Belgia 3 3
Malta 69 7 5 4 7 5 5 4 2 2 4 2 4 6 4 4 1 3
Islandia 42 4 4 1 7 1 5 2 7 5 2 2 2
Austria 32 4 1 3 3 6 12 3
Portugalia 60 1 1 2 2 5 8 2 4 2 1 12 12 3 5
Francja 121 7 4 12 3 8 7 12 8 10 6 4 1 4 3 8 10 8 6
Szwecja 89 8 8 7 10 7 10 4 5 6 7 7 10
Irlandia 187 12 1 5 12 6 6 2 12 3 8 6 10 12 7 12 3 8 12 10 6 10 7 5 12
Luksemburg 11 10 1
Słowenia 9 4 1 3 1
Finlandia 20 3 8 2 5 2
Bośnia i Hercegowina 27 3 12 1 4 4 3
Wielka Brytania 164 1 8 6 5 8 12 12 12 7 6 10 8 8 10 5 3 4 10 5 4 12 8
Holandia 92 6 6 7 7 3 6 3 5 12 7 10 3 7 10
Chorwacja 31 3 4 5 8 1 6 4
Hiszpania 58 5 6 5 8 2 2 10 6 7 5 1 1
Cypr 17 2 10 5
Izrael 4 3 1
Norwegia 120 10 10 10 12 6 10 8 5 1 3 12 7 6 12 8

Powracający artyści

edytuj
Artysta Kraj Poprzedni rok Miejsce Punkty
Tony Wegas   Austria 1992 10 63
Tommy Seebach
Tommy Seebach (w duecie z Debbie Cameron)
  Dania 1979
1981
6
11
76
41
Katri Helena   Finlandia 1979 14 38

Przypisy

edytuj
  1. Riku Ranta, History: Eurovision Song Contest 1993 in Millstreet (Part 1/2) [online], ESC Webs - Latest Eurovision News, 7 lipca 2012 [dostęp 2024-04-12] (ang.).
  2. Millstreet 1993 [online], eurovision.tv [dostęp 2024-04-12] (ang.).
  3. Gordon Roxburgh, Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest, Prestatyn, s. 131, ISBN 978-1-84583-163-9 [dostęp 2024-04-12] (ang.).
  4. To była Eurowizja: otwarcie na wschód w 1993 roku [online], OGAE Polska, 15 maja 2021 [dostęp 2024-04-12] (pol.).
  5. Roy Knoops, Eurovision 2024 Estonia: Janika Sillamaa takes a trip down Eurovision's memory lane - ESCToday.com [online], ESCToday, 4 kwietnia 2018 [dostęp 2024-04-12] (ang.).
  6. Päevaleht 22 veebruar 1993 — DIGAR Eesti artiklid [online], dea.digar.ee [dostęp 2024-04-12].
  7. Igor K., Eurosong '93 [online], Gorenjski glas, s. 13 (słoweń.).
  8. Stephen Oliver: Nieznana historia Eurowizji – część 2 1/4. 2012-09-15. [dostęp 2011]. (pol.).
  9. Arts: Would you risk your life for Eurovision?: Bosnia-Herzegovina's entry for Eurovision brings the chill of war to bubblegum pop. Marek Kohn reports. [w:] The Independent [on-line]. independent.co.uk, 1993-05-01. [dostęp 2018-06-26]. (ang.).