Mirosław Żuławski

polski pisarz, dyplomata

Mirosław Żuławski (ur. 16 stycznia 1913 w Nisku, zm. 17 lutego 1995 w Warszawie) – polski pisarz, dyplomata.

Mirosław Żuławski
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1913
Nisko

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1995
Warszawa

Wicedyrektor departamentu MSZ
Okres

od 1971
do 1974

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali i Gambii
Okres

od 1974
do 1977

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

charge d'affaires z pionu handlowego

Następca

Marian Stradowski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej Komandor Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Pracy I klasy Kawaler Orderu Narodowego Lwa (Senegal)

Życiorys

edytuj

Syn Sławomira Żuławskiego, międzywojennego starosty w Tarnowskich Górach. Ukończył w 1935 studia na Wydziale Prawa i Studium Dyplomatyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1936–1939 był urzędnikiem administracji państwowej – sekretarzem wojewody lwowskiego.

W czasie okupacji mieszkał z rodziną we Lwowie, tam urodził się jego syn Andrzej. W latach 1941–1944 działał w Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej, był redaktorem konspiracyjnego czasopisma „Biuletyn Informacyjny Ziemi Czerwieńskiej”, działaczem podziemia kulturalnego. W 1944 – szefem Oddziału VI Biura Informacji i Propagandy (BIP) obszaru Lwów KG ZWZ- AK. Pisał i redagował biuletyny informacyjne. Był karmicielem, a później preparatorem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla, co skutecznie chroniło przed represjami okupanta. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną wyjechał ze Lwowa. W latach 1944–1945 był korespondentem wojennym, a następnie zastępcą redaktora naczelnego dziennika „Rzeczpospolitej” w Lublinie.

W latach 1945–1948 był członkiem PPS, od 1948 należał do PZPR[1]. W latach 1945–1949 przebywał jako radca kulturalny w Ambasadzie RP w Paryżu, w latach 1949–1952 w Pradze. W latach 1952–1955 wchodził w skład zespołu redakcyjnego „Przeglądu Kulturalnego”, publikował też w tygodniku „Świat”. W latach 1956–1965 znów pracował w Paryżu reprezentując Polskę w UNESCO. Od 1971 był wicedyrektorem departamentu MSZ. Lata 1973–1977 spędził w Dakarze jako Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali[2] i od 1975 w Gambii[3]; w 1978 przeszedł na emeryturę.

Jako poeta debiutował na łamach lwowskich „Sygnałów”. W 1953 roku otrzymał nagrodę państwową III. stopnia za powieść Rzeka czerwona[4]. W latach 1990–1995 był stałym felietonistą magazynu „Twój Styl”.

Był mężem Czesławy Janiakównej, ojcem reżysera Andrzeja Żuławskiego, bratankiem pisarza Jerzego Żuławskiego, kuzynem malarza Marka Żuławskiego, dziadkiem reżysera Xawerego Żuławskiego.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Książki

edytuj
  • Ostatnia Europa. Trzy miniatury (1947)
  • Rzeka czerwona (1953)
  • Portret wroga (1954)
  • Opowieść atlantycka (1954)
  • Drzazgi bambusa (1956)
  • Psia gwiazda (1965)
  • Opowieści mojej żony (1970)
  • Pisane nocą (1973)
  • Ucieczka do Afryki (1983)
  • Album domowe. Felietony 1990–1995 (1997)

Napisał scenariusz filmu Opowieść atlantycka w reż. Wandy Jakubowskiej według własnego opowiadania pod tym tytułem.

Przypisy

edytuj
  1. a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 1166. ISBN 83-223-2073-6.
  2. Rocznik polityczny i gospodarczy, 1976, s. 661.
  3. Przegląd orientalistyczny, 1976, s. 318.
  4. Dziennik Polski, r. IX, nr 173 (2948), s. 7.
  5. M.P. z 1947 r. nr 17, poz. 37 „za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.
  6. M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  7. M.P. z 1955 r. nr 70, poz. 888 - Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/105 - na wniosek Zarządu Głównego Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj