Mirosław Żuławski
Mirosław Żuławski (ur. 16 stycznia 1913 w Nisku, zm. 17 lutego 1995 w Warszawie) – polski pisarz, dyplomata.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 16 stycznia 1913 Nisko | |
| Data i miejsce śmierci | 17 lutego 1995 Warszawa | |
| Wicedyrektor departamentu MSZ | ||
| Okres | od 1971 do 1974 | |
| Przynależność polityczna | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | |
| Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali i Gambii | ||
| Okres | od 1974 do 1977 | |
| Przynależność polityczna | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | |
| Poprzednik | charge d'affaires z pionu handlowego | |
| Następca | Marian Stradowski | |
| Odznaczenia | ||
      
| ||
ŻyciorysEdytuj
Ukończył Wydział Prawa i Studium Dyplomatyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1935).
W czasie okupacji mieszkał z rodziną we Lwowie, tam urodził się jego syn Andrzej. Działał w AK – pisał biuletyny informacyjne, działał w podziemnym życiu kulturalnym. Był karmicielem, a później preparatorem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla, co skutecznie chroniło przed represjami okupanta. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną wyjechał ze Lwowa. Był zastępcą redaktora „Rzeczpospolitej” w Lublinie.
W latach 1945–1948 był członkiem PPS, od 1948 roku należał do PZPR[1]. W latach 1945–1949 przebywał jako radca kulturalny w Ambasadzie RP w Paryżu, w latach 1949–1952 w Pradze. W latach 1952–1957 wchodził w skład zespołu redakcyjnego „Przeglądu Kulturalnego”, publikował też w tygodniku „Świat”. W latach 1956–1965 znów pracował w Paryżu reprezentując Polskę w UNESCO. Od 1971 był wicedyrektorem departamentu MSZ. Lata 1974–1977 spędził w Dakarze jako Ambasador PRL w Senegalu, Republice Górnej Wolty, Republice Mali[2] i od 1975 w Gambii[3]; w 1978 przeszedł na emeryturę.
Jako poeta debiutował na łamach lwowskich „Sygnałów”. Ojciec reżysera Andrzeja Żuławskiego, bratanek pisarza Jerzego Żuławskiego, kuzyn malarza Marka Żuławskiego, dziadek reżysera Xawerego Żuławskiego.
Odznaczenia i wyróżnieniaEdytuj
W 1953 roku otrzymał nagrodę państwową III. stopnia[4]. W czasach PRL był odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (1946[5]), francuskimi Krzyżem Oficerskim Orderu Narodowego Legii Honorowej i Krzyżem Komandorskim Orderu Narodowego Zasługi, wietnamskim Orderem Pracy I klasy oraz senegalskim Orderem Narodowym Lwa[1].
KsiążkiEdytuj
- Ostatnia Europa (1947),
- Rzeka Czerwona (1953),
- Portret wroga (1954),
- Opowieść atlantycka (1954),
- Drzazgi bambusa (1956),
- Psia gwiazda (1965),
- Opowieści mojej żony (1970),
- Pisane nocą (1973),
- Ucieczka do Afryki (1983),
- Album domowe (1997)
Napisał scenariusz filmu Opowieść atlantycka w reż. Wandy Jakubowskiej według własnego opowiadania pod tym tytułem.
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 1166. ISBN 83-223-2073-6.
- ↑ Rocznik polityczny i gospodarczy, 1976, s. 661
- ↑ Przegląd orientalistyczny, 1976, s. 318
- ↑ Dziennik Polski, r. IX, nr 173 (2948), s. 7.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 17, poz. 37.
BibliografiaEdytuj
- Grzegorz Mazur: Biuro Informacji i Propagandy SZP-ZWZ-AK 1939-1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1987, s. 402-403. ISBN 83-211-0892-X.