Orłosęp[21], orłosęp brodaty (Gypaetus barbatus) – gatunek dużego ptaka padlinożernego z podrodziny orłosępów (Gypaetinae) w rodzinie jastrzębiowatych (Accipitridae), jedyny przedstawiciel rodzaju Gypaetus[22].

Orłosęp
Gypaetus barbatus[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

szponiaste

Rodzina

jastrzębiowate

Podrodzina

orłosępy

Plemię

Gypaetini

Rodzaj

Gypaetus[2]
Storr, 1784[3]

Gatunek

orłosęp

Podgatunki
  • G. barbatus barbatus (Linnaeus, 1758)
  • G. barbatus meridionalis Keyserling & J.H. Blasius, 1840
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[20]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     występuje przez cały rok

     obszary nielęgowe (zimowiska)

     wymarł

     prawdopodobnie wymarł

     prawdopodobnie występuje

     reintrodukowany

Występowanie edytuj

Ptak ten występuje w zależności od podgatunku[22][23]:

W XIX w. co najmniej raz lub dwa razy stwierdzony również w Polsce, przy jej południowej granicy kraju[24]. Do tej pory Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego potwierdziła trzy stwierdzenia ptaków tego gatunku w Polsce (pojaw naturalny lub wtórnie naturalny), ostatnie w 2017[25] i 2018[26]. W 2013[27] i 2016[28] odnotowano też pojawy nienaturalne związane z programem reintrodukcji tego ptaka w Alpach i Masywie Centralnym; reintrodukowane ptaki wyposażone są w nadajniki satelitarne.

Taksonomia edytuj

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1758 szwedzki przyrodnik Karol Linneusz w 10. edycji Systema Naturae, nadając mu nazwę Vultur barbatus[14]. Holotyp według Linneusza, który bazował na tekście „The Bearded Vulture” Edwardsa z 1750 roku[29], pochodził z Afryki[14]; miejsce typowe ograniczone przez Harterta w 1914 roku do Santa Cruz, blisko Oranu w Algierii[30].

Wyróżnia się dwa podgatunki: G. b. barbatus i G. b. meridionalis. Proponowane podgatunki hemachalanus (wyższe góry środkowej Azji) i aureus (Europa i zachodnia Azja) zsynonimizowano z podgatunkiem nominatywnym[23][22].

Etymologia edytuj

  • Gypaetus (Gypaetos, Gypeatos, Gypeatus, Gypetos, Grypaetus): gr. γυπαιετος gupaietos (od zepsutego ὑπαιετος hupaietos) „orzeł” lub „sęp”, od γυψ gups, γυπος gupos „sęp” (por. ὑπο hupo „podobny”); αετος aetos „orzeł”[31].
  • Gyptus: gr. γυψ gups, γυπος gupos „sęp”[32].
  • Phene: gr. φηνη phēnē „sęp, orłosęp”[33].
  • Harpe: gr. ἁρπη harpē „nieznany, prawdopodobnie mityczny ptak”[34].
  • Gupista : gr. γυψ gups, γυπος gupos „sęp”[35].
  • barbatus: łac. barbatus „brodaty”, od barba „broda”[36].
  • aureus: łac. aureus „złoty”, od aurum „złoto”[37].
  • hemachalanus: nowołac. HemachalaHimachal”, Himalaje, od sanskryckiego hima „śnieg”; acala „góra”[38].
  • meridionalis: łac. meridionalis „południowy”, od meridies „południe”[39].
  • altaicus: Ałtaj (ang. Altai Mountains), Azja Środkowa, na granicy Kazachstanu, zachodniej Mongolii i północno-zachodnich Chin[40].

Morfologia edytuj

Wygląd
Samice większe od samców, lecz obie płci ubarwione jednakowo. Dorosłe osobniki mają woskówkę porośniętą czarnymi piórami, tworzącymi bródkę. Ciemne są również pióra na boku głowy w okolicy oka. Grzbiet i ogon czarnobrązowy z jasnymi kreskami. Reszta ciała biała, pokryta rdzawym nalotem, jedynie na piersi czarny znak przypominający literę „V”. Rdzawe zabarwienie wywołane jest wydzieliną z gruczołu kuprowego, zatem natężenie nalotu jest zmienne. Podgatunek G. b. meridionalis różni się od G. b. barbatus nagim skokiem, brakiem czarnych piór wokół oka i czarnego znaku na piersi. Osobniki młodociane całe czarnobrązowe.
Wymiary średnie
Długość ciała 94–125 cm, masa ciała 4500–7100 g, rozpiętość skrzydeł 231–283 cm[23].

Ekologia edytuj

 
Dziki orłosęp na przełęczy Gemmi, Leukerbad.
Biotop
Góry powyżej górnej granicy lasu.
Gniazdo
W niedostępnym miejscu na skalnej półce lub w jaskini. Może mieć do 2 m średnicy i 1 m wysokości. Zbudowane z gałęzi, wysłane wełną i pierzem.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w grudniu–lutym (półkula północna) lub maju–lipcu (półkula południowa) 1–2 jaja[41] (jednak przeżywa tylko jedno pisklę).
Wysiadywanie i dorastanie
Jaja wysiadywane są przez okres około 55–60 dni przez obydwoje rodziców[41]. Pisklęta opuszczają gniazdo po 106–130 dniach. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 7 lat; w niewoli dożywają 40 lat.
Pożywienie
Głównie padlina dużych ssaków. Kości zrzuca na skały, starając się je rozbić, podobnie robi z żółwiami. Niekiedy stara się strącić duże zwierzęta w przepaść.

Status i ochrona edytuj

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody od 2014 roku jest zaliczany do kategorii NT (bliski zagrożenia); wcześniej klasyfikowany był jako gatunek najmniejszej troski (LC). Liczebność światowej populacji szacuje się na 1675–6700 dorosłych osobników. Globalny trend liczebności uznawany jest za spadkowy[20].

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[42].

Międzynarodowy program hodowli i reintrodukcji tego zagrożonego gatunku prowadzi organizacja Vulture Conservation Fundation[43].

Galeria zdjęć edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Gypaetus barbatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. Gypaetus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2010-12-30] (ang.).
  3. G.C.Ch. Storr: Alpenreise: vom Jahre 1781. Leipzig: Johann Gottfried Müllerischen, 1784, s. 69. (niem.).
  4. É. Geoffroy Saint-Hilaire. Sur la division méthodique des oiseaux de proie diurnes. „Bulletin des sciences par la Société philomathique de Paris”. 1 (2), s. 65, 1797. (fr.). 
  5. J.B.F. Léveillé: Manuel pour servir a l’histoire naturelle des oiseaux, des poissons, des insectes et des plantes. Paris: Chez Villier, 1799, s. 67. (fr.).
  6. A.M.C. Duméril: Zoologie analytique: ou, Méthode naturelle de classification des animaux; rendue plus facile a l’aide de tableaux synoptiques. Paris: Allais, 1806, s. 34. (fr.).
  7. M.J.C. Savigny: Système des oiseaux de l'Egypte et de la Syrie. W: France. Commission des sciences et arts d’Egypte: Description de l’Égypte, ou, Recueil des observations et des recherches qui ont été faites en Égypte pendant l’expédition de l’armée française. T. 1: Historie Naturelle. Paris: Imprimerie impériale, 1809, s. 68, 77. (fr.).
  8. B. Merrem: Accipiter. W: J.S. Ersch, J.G. Gruber: Allgemeine Encyclopädie der Wissenschaften und Künste. Leipzig: F. A. Brockhaus, 1818, s. 258. (niem.).
  9. J.F. Stephens: Raptores. W: G. Shaw: General zoology, or Systematic natural history. T. 14: Aves. Cz. 1. London: Printed for G. Kearsley, 1826, s. 345. (ang.).
  10. C.J. Temminck: Nouveau recueil de planches coloriées d’oiseaux: pour servir de suite et de complément aux planches enluminées de Buffon. Cz. 1. Strasbourg: Chez Legras Imbert et Comp., 1838, s. (47). (fr.).
  11. T. Hutton. Account of the Bearded Vulture of the Himalaya. „The journal of the Asiatic Society of Bengal”. 3, s. 522, 1834. (ang.). 
  12. W. Swainson: On the natural history and classification of birds. Cz. 1. London: John Taylor, 1836, s. 284, seria: Cabinet cyclopaedia. Natural history. (ang.).
  13. Ch.T. Wood. Sketches op european ornithology: Gould’s "Birds of Europe". „The Analyst”. 6 (19), s. 71, 1837. (ang.). 
  14. a b c C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 87. (łac.).
  15. C.L. Hablizl. Bemerkungen in der persischen Landschaft Gilan und auf den Gilanischen Gebirgen. „Neue nordische Beyträge zur physikalischen und geographischen Erd- und Völkerbeschreibung, Naturgeschichte und Oekonomie”. 4, s. 64, 1783. (niem.). 
  16. T. Hutton. Notice of the Himalayan Vulture Eagle. „The journal of the Asiatic Society of Bengal”. 7 (1), s. 22, 1838. (ang.). 
  17. E. von Keyserling & J.H. Blasius: Die wirbelthiere Europa’s. Braunschweig: F. Vieweg und sohn, 1840, s. xxviii. (niem.).
  18. L. Brehm. Etwas über die Arten der europaischen Vögel. „Naumannia”. 1 (1), s. 70, 1851. (niem.). 
  19. R.B. Sharpe: Catalogue of the Birds in the British Museum. Cz. 1: Accipitres, or diurnal birds of prey. London: Printed by order of the Trustees, 1874, s. 229. (ang.).
  20. a b BirdLife International, Gypaetus barbatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2021 [online], wersja 2022-2 [dostęp 2022-02-11] (ang.).
  21. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Gypaetini Bonaparte, 1831 (Wersja: 2020-09-23). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-23].
  22. a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-05-23]. (ang.).
  23. a b c J. Orta, E. de Juana, J.S. Marks & C.J. Sharpe: Bearded Vulture (Gypaetus barbatus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2015. [dostęp 2015-01-07]. (ang.).
  24. Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP "pro Natura", 2003, s. 210. ISBN 83-919626-1-X.
  25. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 34. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2017. „Ornis Polonica”. 59, s. 119–153, 2018. 
  26. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 35. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2018. „Ornis Polonica”. 60, s. 125–160, 2019. 
  27. Zbigniew Kajzer. „Ptaki Polski”. 30 (2/2013), s. 4. Agencja Wydawniczo-Fotograficzna "Aves". (pol.). 
  28. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 33. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2016. „Ornis Polonica”. 58, s. 83–116, 2017. 
  29. G. Edwards: A natural history of uncommon birds: and of some other rare and undescribed animals, quadrupedes, fishes, reptiles, insects, &c., exhibited in two hundred and ten copper-plates, from designs copied immediately from nature, and curiously coloured after life, with a full and accurate description of each figure, to which is added A brief and general idea of drawing and painting in water-colours; with instructions for etching on copper with aqua fortis; likewise some thoughts on the passage of birds; and additions to many subjects described in this work. Cz. 3. London: Printed for the author, at the College of Physicians in Warwick-Lane, 1750, s. ryc. 106, 106. (ang.).
  30. E. Hartert: Die Vögel der paläarktischen Fauna systematische Übersicht der in Europa, Nord-Asien und der Mittelmeerregion vorkommenden Vögel. Cz. 2. Berlin: R. Friedländer & Sohn, 1912–1921, s. 1194. (niem.).
  31. Jobling 2018 ↓, s. Gypaetus.
  32. Jobling 2018 ↓, s. Gyptus.
  33. Jobling 2018 ↓, s. Phene.
  34. Jobling 2018 ↓, s. Harpe.
  35. Jobling 2018 ↓, s. Gupista.
  36. Jobling 2018 ↓, s. barbatus.
  37. Jobling 2018 ↓, s. aureus.
  38. Jobling 2018 ↓, s. hemachalana / hemachalanus.
  39. Jobling 2018 ↓, s. meridionale / meridionalis.
  40. Jobling 2018 ↓, s. altaiana / altaica / altaicus / altaiensis.
  41. a b E. Keller, prof. dr J.H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ptaki. Cz. 1. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 143–145. ISBN 83-7227-891-1.
  42. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  43. Światowy rekord. Dziesięć orłosępów brodatych wykluło się w Andaluzji, www.tvp.info, 28 marca 2021 [dostęp 2021-05-21] (pol.).

Bibliografia edytuj

  • James A. Jobling: The Key to Scientific Names. [w:] Birds of the World [on-line]. Cornell Laboratory of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2021. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj