Romuald Gutt
Romuald Gutt (ur. 6 lutego 1888 w Warszawie, zm. 3 września 1974 tamże) – polski architekt, przedstawiciel modernizmu, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Politechniki Warszawskiej.
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 6 lutego 1888 Warszawa | |
| Data i miejsce śmierci | 3 września 1974 Warszawa | |
| Narodowość | polska | |
| Dziedzina sztuki | architektura | |
| Epoka | modernizm | |
| Ważne dzieła | ||
| ||
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
Studiował w Winterthur w Szwajcarii do 1908. Zadebiutował pawilonem polskim na wystawie w Rzymie w 1910. Do lat 20. XX wieku pozostawał pod wpływem „stylu dworkowego”. Do głównych prac okresu międzywojennego należą domy jednorodzinne, szkoły, obiekty użyteczności publicznej, a także cmentarze wojenne z okresu I wojny światowej. W tym okresie w jego twórczości przejawia się wpływ stylu modernistycznego. Charakterystyczne dla tamtego okresu jest użycie elementów odsłoniętych cegieł (chętnie wykorzystywał zwłaszcza szarą cegłę cementową) i form konstrukcyjnych budynków. Uważał, że naczelną zasadą w architekturze jest funkcjonalność i użyteczność.
Przed wybuchem II wojny światowej zajmował się przebudową domu i parku marszałka Józefa Piłsudskiego w Zułowie na Wileńszczyźnie oraz kopcem Piłsudskiego w Krakowie. Nadbudował także drugie piętro pałacu w Nieborowie.
Po wojnie wykładał na Politechnice Warszawskiej oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1947 został członkiem Naczelnej Rady Odbudowy Warszawy[1].
W 1966 otrzymał pierwszą Honorową Nagrodę SARP. Był członkiem honorowym Towarzystwa Urbanistów Polskich[2].
Ważniejsze praceEdytuj
- Kolonie domów jednorodzinnych na Żoliborzu (rejon ulicy Czarnieckiego oraz plac Słoneczny)
- Budynek Szkoły Nauk Politycznych, ul. Wawelska 56 (obecnie siedziba Krajowej Szkoły Administracji Publicznej), wzniesiony w dwóch etapach w latach 1928–1933[3]
- Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa (1927–1928), ul. Koszykowa 78, ob. Centralna Wojskowa Przychodnia Lekarska „Cepelek”
- Willa własna z 1925-1926, ul. J. Hoene-Wrońskiego 5
- Zespół państwowych Szkół Żeńskich, ul.Górnośląska 31
- Siedziba centrali Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych z 1928, ul. Czerniakowska 231 (z Józefem Jankowskim), obecnie Szpital im. W. Orłowskiego
- Dom Oficerski Funduszu Kwaterunku Wojskowego z 1931, ul. Koszykowa 79a/al. Niepodległości 245
- Budynek szkoły żeńskiej Wandy Szachtmajerowej przy ul. Białobrzeskiej 44 w Warszawie (1930–1932)[4]
- Hotel Oficerski przy placu Inwalidów 10 (1922–1925)[5]
- Awangardowa willa z 1936 pokryta żółtym klinkierem przy ul. Buska 9. Jeden z najwybitniejszych w Polsce przykładów modernizmu w architekturze willowej.
- Gmach Głównego Urzędu Statystycznego przy ul. Wawelskiej 1/3 (obecnie al. Niepodległości 208, realizacja 1948–1951, konstrukcja Zbigniew Wasiutyński)[6]
- Współautor zespołu budynków Ambasady Chin, ul. Bonifraterska 1 (1956–1959)[7]
- Dom Nauczycielskiej SM z 1960, ul. Matejki 4
- Projekt architektoniczny cmentarza-pomnika w Palmirach pod Warszawą
- Projekt odbudowy Sal Redutowych Teatru Narodowego (razem z Haliną Skibniewską)
- Projekt teatru Domu Wojska Polskiego, plac Żelaznej Bramy (razem z Haliną Skibniewską), 1951, nie zrealizowany[8]
- Pływalnia solankowa w Ciechocinku (projekt z 1930, realizacja w 1932; z Aleksandrem Szniolisem)[9]
- Poczta w Ciechocinku z 1934. Przykład awangardy w modernizmie lat 30. W latach 90. budynek został oszpecony skuciem oryginalnego klinkieru z jednej ze ścian i usunięciem zegara ze stali nierdzewnej z fasady.
- Bank Inwestycyjny w Toruniu z lat 1930–1935
- Budynek poczty w Kazimierzu Dolnym
- Upamiętnienie więzienia Pawiak w Warszawie (1963, z zespołem)[7]
PrzypisyEdytuj
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 136, poz. 845.
- ↑ 90 lat. Towarzystwo Urbanistów Polskich. Wydawnictwo jubileuszowe. Warszawa: TUP, 2013.
- ↑ Błażej Pindor: Warszawa Gutta. Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2018, s. 158. ISBN 978-83-946849-7-6.
- ↑ Błażej Pindor: Warszawa Gutta. Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2018, s. 108. ISBN 978-83-946849-7-6.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 134. ISBN 83-60350-00-0.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 36. ISBN 83-60350-00-0.
- ↑ a b Błażej Pindor: Warszawa Gutta. Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2018, s. 174. ISBN 978-83-946849-7-6.
- ↑ Bohdan Garliński: Architektura Polska 1950-1951, Państwowe Wydawnictwa Techniczne Warszawa 1953
- ↑ Błażej Pindor: Warszawa Gutta. Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2018, s. 162. ISBN 978-83-946849-7-6.