Wikipedia

Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne w Warszawie

(Przekierowano z WMSD)

Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne św. Jana Chrzciciela w Warszawie – uczelnia afiliowana przy Collegium Ioanneum Akademii Katolickiej w Warszawie[2], w której przyszli księża (alumni) przygotowują się do posługi kapłańskiej w archidiecezji warszawskiej oraz – po ukończeniu kursu oficerskiego w Akademii Wojsk Lądowych – w Ordynariacie Polowym[3].

Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne św. Jana Chrzciciela w Warszawie
Seminarium Metropolitanum Varsaviensis
Metropolitan Higher Seminary in Warsaw
Ilustracja
Kościół seminaryjny
Data założenia

12 stycznia 1684

Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Adres

Krakowskie Przedmieście 52/54
00-322 Warszawa

Liczba studentów

62 (11 października 2021)[1]

Rektor

ks. dr Wojciech Bartkowicz

Członkostwo

afiliacja Collegium Ioanneum Akademii Katolickiej w Warszawie

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne św. Jana Chrzciciela w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne św. Jana Chrzciciela w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne św. Jana Chrzciciela w Warszawie”
Ziemia52°14′36″N 21°00′56″E/52,243333 21,015556
Strona internetowa

Obecnym rektorem jest ks. dr Wojciech Bartkowicz[4].

Historia edytuj

Początki seminarium warszawskiego sięgają XVI wieku i okresu soboru trydenckiego (1545–1563), który w jednym ze swoich dokumentów określił nowe zasady kształcenia księży na potrzeby diecezji, które od tego momentu miało się odbywać w specjalnie do tego przystosowanych instytucjach, zwanych seminariami. W Warszawie pierwsze takie seminarium powstało w roku 1678 i było prowadzone przez księży misjonarzy. Na przestrzeni czasu, głównie w związku z problemami prawnymi oraz w wyniku otwarcia w mieście drugiego seminarium, instytut księży misjonarzy przestał istnieć.

Inicjatorem założenia w stolicy drugiego seminarium był dziekan ówczesnej kapituły warszawskiej (w tamtym czasie miasto, chociaż było stolicą Rzeczypospolitej, to jako jednostka kościelna podlegało, jako tzw. archidiakonat warszawski diecezji poznańskiej) i późniejszy arcybiskup lwowski Mikołaj Popławski. 13 kwietnia 1682 roku na posiedzeniu kapituły kolegiackiej podjęto uchwałę o fundacji w mieście drugiego seminarium. Klerycy mieli zgodnie z decyzją kapituły, pobierać naukę w kolegium jezuickim, ale już w roku 1685 pieczę nad formacja kleryków przejęli tzw. „księża komuniści”. Dekret kapituły nabrał pełnej mocy prawnej, gdy potwierdzenie tej decyzji podpisał biskup poznański Stefan Wierzbowski w dniu 12 stycznia 1684 roku. Od tego momentu można mówić o istnieniu seminarium warszawskiego, którego Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne jest kontynuatorem.

W wieku XVIII, seminarium staraniem biskupa poznańskiego Teodora Czartoryskiego, Seminarium otrzymało nowo wybudowany budynek przy ulicy Świętojańskiej na Starym Mieście, tuż obok ówczesnej kolegiaty warszawskiej (dzisiejsza katedra). W ciągu późniejszej swojej historii, seminarium lokowane było jeszcze w kilku innych budynkach w mieście. Wojny napoleońskie (1796–1815) spowodowały liczne zniszczenia w stolicy, których nie uniknęło także seminarium. Okres Królestwa Polskiego (1815–1830) był czasem względnej stabilizacji i naprawiania wojennych strat. Ważną zmianą w tym okresie, było objęcie stanowiska rektora przez księdza Benedykta Wyszyńskiego w roku 1845. Od tego momentu to kler diecezji warszawskiej (powstałej w roku 1798) przejął prowadzenie seminarium. Dwa powstania narodowe (z lat 1830–1831 oraz 1863–1864) spowodowały zwrócenie carskich represji również w stronę seminarium, które jako instytucja kształcąca księży katolickich (licznie wspierających powstańców), stało się obiektem szykan oraz inwigilacji prowadzonych przez carską policję.

W roku 1867, w wyniku kasaty wszystkich zakonów w Królestwie Polskim, seminarium zostało przeniesione do pokarmelickiego klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu 52/54, gdzie z przerwami (lata 1988–2000) mieści się po dziś dzień. Dynamiczny rozwój seminarium po roku 1919 został przerwany II wojną światową, a następnie okresem rządów władzy komunistycznej i Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, która wszelkimi metodami starała się utrudnić życie seminarium, zarówno na płaszczyźnie prawnej przez uniemożliwianie klerykom zdobywania państwowych stopni naukowych oraz powoływanie kleryków do wojska, jak i na drodze inwigilacji życia wewnętrznego seminarium i prywatnego życia samych kleryków. Po roku 1989 seminarium zostały przywrócone wszelkie odmawiane mu wcześniej prawa państwowe oraz swoboda życia wewnętrznego.

W ciągu ponad 300 lat istnienia (co czyni seminarium najstarszą instytucją kształcenia w Warszawie) seminarium dało Kościołowi w Polsce 6 błogosławionych – są to męczennicy okresu II wojny światowej: ks. Michał Oziębłowski, ks. Michał Woźniak, ks. Edward Detkens, ks. Zygmunt Sajna, ks. Roman Archutowski (rektor okresu wojny), wszyscy beatyfikowani w roku 1999 przez papieża Jana Pawła II podczas pielgrzymki do Polski oraz bł. ks. Jerzego Popiełuszkę (beatyfikowany 6 czerwca 2010), a także kilku biskupów (w tym jednego kardynała, Aleksandra Kakowskiego, który w latach 1898–1910 był rektorem seminarium). W ciągu tych 300 lat seminarium było kierowane przez 45 rektorów[5]. Obecnie tę funkcję pełni ks. Wojciech Bartkowicz.

Władze edytuj

Rektor: ks. dr Wojciech Bartkowicz

Wicerektor: ks. dr Krzysztof Szwarc

Rektorzy (w siedzibie przy Krakowskim Przedmieściu) edytuj

L.p. Imię i nazwisko Okres pełnienia

funkcji

Uwagi
1. ks. abp Kazimierz Ruszkiewicz 1867–1883 arcybiskup warszawski
2. ks. Władysław Magnuski 1883–1886
3. ks. Walenty Świniarski 1887–1888
4. ks. Wojciech Kubiak 1888–1898
5. ks. kard. Aleksander Kakowski 1898–1910 arcybiskup warszawski,
ostatni prymas Królestwa Polskiego
6. ks. abp Stanisław Gall 1910–1919 biskup polowy, biskup pomocniczy warszawski,
administrator archidiecezji warszawskiej
7. ks. Henryk Fiatowski 1919–1939
8. bł. ks. Roman Archutowski 1940–1943 beatyfikowany 13 czerwca 1999
9. ks. Julian Chrościcki 1945–1949
10. ks. bp Antoni Pawłowski 1949–1953 biskup włocławski
11. ks. Eugeniusz Szlenk 1953–1956 p.o. rektora
12. ks. Antoni Kwieciński 1956–1957
13. ks. bp Władysław Miziołek 1957–1969 biskup pomocniczy warszawski
14. ks. bp Zbigniew Józef Kraszewski 1969–1971 biskup pomocniczy warszawski,
później warszawsko-praski
15. ks. bp Kazimierz Romaniuk 1971–1982 biskup pomocniczy warszawski,
pierwszy biskup warszawsko-praski
16. ks. Stanisław Kur 1982–1997 wikariusz biskupi, infułat
17. ks. Krzysztof Pawlina 1997–2010 wikariusz biskupi,
prorektor Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie
19. ks. Wojciech Bartkowicz od 2010

Absolwenci edytuj

 
Bł. ks. Jerzy Popiełuszko

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Statystyka (zeszyt 4). W: Sławomir Wilewski: Posłani w pokoju Chrystusa. Tydzień modlitw o powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego (8–12 maja 2022). Radom: Krajowe Centrum Powołaniowe • Wydawnictwo Diecezji Radomskiej AVE, 2022, s. 5. ISBN 978-83-67205-01-6.
  2. ↑ Studia stacjonarne akademiakatolicka.pl [dostęp 30-04-2023].
  3. ↑ [1]
  4. ↑ w warszawskim seminarium ekai.pl [dostęp 20-07-2010].
  5. ↑ Historia Seminarium Warszawskiego wmsd.waw.pl [dostęp 20-07-2010].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wyższe_Metropolitalne_Seminarium_Duchowne_w_Warszawie&oldid=72716791”