Creedence Clearwater Revival

Creedence Clearwater Revival (CCR) – amerykańska grupa rockowa powstała w 1967. Była prekursorem stylu rock and roll revival.

Creedence Clearwater Revival
Ilustracja
Creedence Clearwater Revival w 1968 roku: Tom Fogerty, Doug Clifford, Stu Cook i John Fogerty
Inne nazwy

CCR, The Blue Velvets, The Golliwogs

Rok założenia

1959 jako The Blue Velvets, jako The Golliwogs około 1964, jako Creedence Clearwater Revival od 1967

Rok rozwiązania

1972

Pochodzenie

 Stany Zjednoczone

Gatunek

Roots rock[1][2], country rock, blues rock, swamp rock, swamp pop, southern rock, rock & roll[2], rock and roll revival

Aktywność

1967-1972

Wydawnictwo

Fantasy Records

Skład
John Fogerty
Stu Cook
Doug Clifford
Tom Fogerty (†)
Strona internetowa

W czasie gdy rock stawał się coraz bardziej złożony i wyrafinowany, gdy na scenie królował psychodeliczny rock i zaczęły zyskiwać popularność grupy grające rocka progresywnego, CCR zdecydowało się wykonać krok wstecz, w kierunku odrodzenia rock and rolla – wolnego zarówno od komercyjnych naleciałości, jak i awangardowych ciągot. Muzyka grupy oparta na grze akustycznych i elektrycznych gitar, prosta i przejrzysta, wiele czerpała także z amerykańskiego folku. W nastroju była bliska także południowemu rockowi. Cechą wyróżniającą grupę był charakterystyczny nosowy śpiew jej lidera Johna Fogerty’ego, kompozytora i autora tekstów przebojów grupy. Piosenki zespołu często przybierały postać protest songów.

Do największych przebojów grupy należą: „Fortunate Son”, „Proud Mary”, „Down on the Corner”, „Born on the Bayou”, „Bad Moon Rising”, „Green River”, „Travelin' Band”, „Have You Ever Seen the Rain?”, „Up Around the Bend” i „Lookin' Out My Back Door”, „Up Around the Bend”, „Who’ll Stop the Rain”, „Run Through the Jungle”, „Hey Tonight”[3].

W 1969 grupa wystąpiła na festiwalu w Woodstock. Występ nie znalazł się jednak na słynnym albumie ani na filmie, albowiem John Fogerty był niezadowolony z brzmienia nagrania. Grupa, wobec wewnętrznych tarć personalnych, rozwiązała się w 1972 roku.

W 1993 roku grupa została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame[4].

Skład edytuj

W grupie występowali:

Historia edytuj

Przed Creedence: 1959-1967 edytuj

John Fogerty, Doug Clifford i Stuart Cook (wszyscy urodzeni w 1945 r.) poznali się w liceum w miejscowości El Cerrito w stanie Kalifornia i w 1959 r. zaczęli grać razem pod nazwą The Blue Velvets. W latach 1964-1970 w składzie występował też Tom Fogerty, starszy o cztery lata brat Johna. W 1964 r. zespół podpisał umowę z niezależną wytwórnią muzyczną Fantasy Records z San Francisco, wtedy jeszcze określanej mianem jazzowej. Do współpracy w jednym z programów w NET TV został zaproszony, raczkujący wtedy jeszcze, autor tekstów piosenek John Fogerty. Zespół mógł zostać po raz pierwszy szerzej zauważony, jednakże współwłaściciel Fantasy Records Max Weiss postanowił przemianować ówczesną nazwę grupy na The Golliwogs (co może być kojarzone z rasistowską karykaturą Golliwogg, czyli – czarną szmacianą lalką z książki o tym samym tytule napisanej przez Florence Kate Upton), aby odróżnić zespół od wielu podobnych brytyjskich zespołów istniejących w tamtym czasie. W tym czasie role wykonywane przez członków zespołu uległy zmianom: Stu Cook przesiadł się z pianina na gitarę basową, a Tom Fogerty został gitarzystą zespołu. John Fogerty zaczął pisać więcej tekstów piosenek oraz przejął obowiązki wokalisty. Jak w późniejszych czasach wspomina Tom o bracie: „Mógłbym śpiewać, ale John miał dźwięk”. Po latach głos Johna uznawany był przez wielu za najciekawszy wokal tamtych czasów (opinia m.in. Bruce’a Springsteena).

Pierwsze sukcesy: 1967-1968 edytuj

W 1965 roku, kiedy John Fogerty i Doug Clifford zostali powołani do odbycia służby w wojsku, grupa zawiesiła działalność. Zarówno Fogerty i Clifford uniknęli dłuższej służby w armii. Pierwszy z nich przeszedł do armii rezerwowej, natomiast Clifford przeżył krótki epizod w służbach rezerwowych Straży Wybrzeża. Dużo więcej pozytywnych wydarzeń miało miejsce dla grupy w 1967, kiedy to Saul Zaentz nabył wytwórnię „Fantasy Records” od Weissa i zaoferował zespołowi, aby nagrał pełnometrażowy album, pod warunkiem, że grupa zmieni swoją nazwę. Czwórka artystów chętnie przystała na ten warunek, gdyż nigdy nie lubiła nazwy narzuconej przez Weissa The Golliwogs. Zaentz i zespół mieli około dziesięciu propozycji na nową nazwę, ostatecznie jednak entuzjastycznie przyjęli nazwę, która pojawiła się jako jedna z pierwszych: Creedence Clearwater Revival. Nazwa zespołu składała się z trzech elementów. Creedence pochodzi od Creedence'a Nuballa, przyjaciela Toma Fogerty'ego; Clearwater, od reklamy telewizyjnej piwa o nazwie Olympia; Revival, które mówiło o przywróceniu do życia ich zespołu. Inne propozycje dotyczące nazwy zespołu to m.in. Muddy Rabbit Gossamer Wump, Creedence Nuball i Ruby. Do roku 1968 Fogerty i Clifford pozostali w wojsku, a po ich wyjściu, kiedy zespół był znów w komplecie, członkowie porzucili swoje wcześniejsze zajęcia i poświęcili się ciężkiej pracy przy nagrywaniu swojego albumu oraz graniu w różnych miejscach, do których byli zapraszani.

Dyskografia edytuj

Płyty studyjne edytuj

Płyty koncertowe edytuj

  • Live in Europe (1973)
  • The Concert, album znany też jako The Royal Albert Hall Concert (1980, nagrany 31 stycznia 1970 w Oakland Coliseum)
  • Live at Woodstock (2019)

Kompilacje (wybór) edytuj

Creedence Clearwater Revival edytuj

  • Creedence Gold (1972)
  • More Creedence Gold (1973)
  • Chronicle, Vol. 1, album znany też jako Chronicle – The 20 Greatest Hits (1976)
  • Creedence Clearwater Revival: Box Set (6 CD) (2001)
  • Bad Moon Rising: The Best of Creedence Clearwater Revival (2003)

The Golliwogs edytuj

  • Pre-Creedence (1975)

Obecność w mediach edytuj

Muzyka zespołu Creedence Clearwater Revival jest mocno zakorzeniona we wszelkiego rodzaju mediach. Piosenki grupy często pojawiają się w filmach o tematyce wojny wietnamskiej, gdyż większość piosenek grupy pochodzi z tego okresu i motywem wielu z nich jest właśnie wojna i jej skutki.

Telewizja edytuj

  • Piosenka Up Around Bend została wykorzystana w miniserialu wydanym przez HBO From Earth do Moon z 1998, w którym Pete Conrad i Alan Bean lądują na Księżycu (co jest anachronizmem, gdyż Apollo 12 swój lot na Księżyc odbył w listopadzie 1969 roku, a piosenka została wydana dopiero w kwietniu 1970). W jednym z kolejnych odcinków podczas sceny z Apollo 16 w tle odtwarzany jest inny utwór zespołu – Bad Moon Rising.
  • W serialu Simpsonowie w odcinku pod tytułem Pan Spritz jedzie do Waszyngtonu Homer Simpson śpiewa część piosenki Bad Moon Rising, po usłyszeniu jak Marge prosi kogoś, kto wykona resuscytację krążeniowo-oddechową (CPR). W odcinku Lisa królową piękności (ang. Lisa Queen Beauty) słyszymy piosenkę pod tytułem Proud Mary.
  • W serialu Świat według Bundych, Al Bundy wyśpiewuje takie piosenki, jak Proud Mary, Who'll Stop the Rain, czy znany cover I Heard It Through the Grapevine, Normana Whitfielda zaaranżowany właśnie przez CCR.
  • W finałowym odcinku serialu Gwiezdne wrotaNiekończąca się opowieść wykorzystany został utwór Have You Ever Seen the Rain?. Oprócz tej piosenki tylko dwie inne nie zostały napisane specjalnie na potrzeby serialu.
  • W serialu komediowym Na imię mi Earl, skrót zespołu CCR został zamieniony na CPR (ang. Cardio-Pulmonary Resuscitation – Resuscytacja krążeniowo-oddechowa) po czym Randy zaczyna sobie podśpiewywać podczas ciężkiego wypadku.
  • W serialu Kochane kłopoty Jackson Melville, jedna z postaci jest wiernym fanem CCR. W odcinku Uroczyście przyrzekam żona Jacksona włącza piosenkę CCR Bad Moon Rising zanim on uświadamia sobie, że ona mogłaby go oszukać; CCR w ich burzliwym dialogu zostaje wspomniany aż sześć razy, a rozmowa ich kończy się słowami Jacksona Zrujnowałeś Creedence dla mnie! W innych odcinkach Jackson oferuje między innymi włączenie piosenek CCR na prywatce, czy też paraduje w koszulce z Creedence Clearwater Revival, mówiąc, że dostał ją od żony w ich rocznicę ślubu.
  • Gitarzysta zespołu The Academy Is... Mike Carden podczas swoich 21. urodzin tańczył na antenie telewizji TAI TV w rytm muzyki Down on the Corner.
  • W serialu Dexter piosenka Have You Ever Seen the Rain? była użyta w jednej z serialowych retrospekcji przenoszącej widza do roku 1973, gdzie widzimy ojca tytułowego Dextera, który słucha właśnie tej piosenki w radiu, jednocześnie zwiększając głośność.
  • W serialu Nie z tego świata wykorzystano piosenkę Bad Moon Rising, kiedy to półciężarówka zderza się z Chevroletem Impala serialowego Deana (Sezon 1). Piosenka Run Through the Jungle jest grana kiedy Sam i Dean spotykają kogoś w barze (Sezon 3). Piosenkę Bad Moon Rising słychać również w scenie oględzin samochodu jednego ze znajomych głównych bohaterów (Sezon 7).
  • W telewizji ESPN komentator futbolu amerykańskiego Chris Berman, nazywał jednego ze skrzydłowych drużyny Atlanta Falcons Andre Risona Bad Moon Rison, co było nawiązaniem do jednej z piosenek zespołu.
  • W serialu Las Vegas w ostatnim odcinku pierwszego sezonu grany jest utwór Long As I Can See the Light, kiedy Danny i Mike jadą przez Las Vegas Strip.
  • W pierwszym odcinku serialu Alf, kosmita razem z Lynn śpiewają „Proud Mary”, kiedy Willie próbuje naprawić pojazd Alfa.
  • W pierwszym odcinku serialu The Finder John Fogerty zagrał samego siebie i wykonał utwór Fortunate Son.

Książki edytuj

  • W książce Nicka Hornby’ego pod tytułem Długa droga w dół (ang. A Long Way Down), zespół CCR przedstawiony jest jako mający chorobę, polegającej na umieraniu charakteru, podobnie jak jedna z postaci książki. Hornby wspomina o CCR, ponieważ są jednym z jego ulubionych zespołów.
  • W książce Lśnienie Stephena Kinga znajduje się część tekstu pochodzącego z piosenki Bad Moon Rising[5], a w książce Talizman jedna z postaci słucha piosenki Run Through The Jungle[6].
  • Pisarz Ed Gorman(inne języki) napisał kryminał, odnoszący się do czasów „dzieci kwiatów” pod tytułem Bad Moon Rising[7].
  • W pierwszej powieści Harukiego Murakamiego pod tytułem Słuchaj pieśni wiatru (1979) prowadzący audycję muzyczną w radiu NEB w upalny dzień puszcza piosenkę Who'll Stop the Rain?[8]

Filmy edytuj

Interpretacje edytuj

Przypisy edytuj

  1. starling.rinet.ru
  2. a b rateyourmusic.com
  3. Wiesław Weiss: Rock Encyklopedia. Warszawa: Iskry, 1991, s. 148. ISBN 83-207-1374-9.
  4. Creedence Clearwater Revival: inducted in 1993. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
  5. BAD MOON RISING by CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL. [w:] Songfacts [on-line]. Songfacts. [dostęp 2015-12-02]. (ang.).
  6. The Talisman by Stephen King. [dostęp 2015-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-25)]. (ang.).
  7. Bad Moon Rising. Goodreads Inc. [dostęp 2015-12-02]. (ang.).
  8. Credence Clearwater Revival – History of Music [online], historyofmusic.biz [dostęp 2018-10-23] (ang.).

Zobacz też edytuj

Linki zewnętrzne edytuj