Rod Stewart
![]() |
Ten artykuł od 2009-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Rod Stewart, właśc. sir Roderick David Stewart[1] (ur. 10 stycznia 1945 w Londynie) – brytyjski piosenkarz rockowy i popowy. Przedstawiciel takich stylów i gatunków, jak hard rock, soft rock, folk rock i country rock, AOR, blues rock, biały soul i pop tradycyjny. Ciepły, aczkolwiek szorstki i charakterystycznie zachrypnięty głos, zdolności interpretacyjne, kompozytorskie i wyjątkowa osobowość sceniczna uczyniła go jednym z najpopularniejszych piosenkarzy drugiej połowy XX wieku. Z urodzenia Anglik, jednak uważa się za Szkota. Szacuje się, że sprzedał łącznie ponad 250 milionów singli i płyt[2].
| ||
![]() Rod Stewart (2006) | ||
Imię i nazwisko | Roderick David Stewart | |
Pseudonim | Rod Stewart, Rod The Bod, Rod The Mod | |
Data i miejsce urodzenia | 10 stycznia 1945 Londyn, Wielka Brytania | |
Instrumenty | gitara, banjo, harmonijka | |
Typ głosu | tenor | |
Gatunki | rock, pop, blues rock, soul, AOR | |
Zawód | piosenkarz | |
Aktywność | od 1961 | |
Zespoły | ||
Jimmy Powell and the Five Dimensions (1963) Steampacket (1964–1965) Soul Agents (1965–1966) Shotgun Express (1966) The Jeff Beck Group (1967–1969) The Faces (1969–1975) | ||
Odznaczenia | ||
![]() | ||
Strona internetowa |
W 1994 Rod Stewart został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[3][4].
W 2007 został odznaczony komandorią Orderu Imperium Brytyjskiego[5].
W czerwcu 2016 (podczas 90. urodzin brytyjskiej królowej Elżbiety II), w uznaniu za artystyczne osiągnięcia oraz działalność charytatywną, Stewart został uhonorowany tytułem szlacheckim[6][7]. Uroczysta ceremonia nadania mu tytułu i pasowania na rycerza przez księcia Wilhelma odbyła się 11 października 2016 w Pałacu Buckingham w Londynie. Artysta, któremu towarzyszyli żona Penny Lancaster oraz synowie Alastair i Aiden, otrzymał pamiątkowy medal potwierdzający tytuł szlachecki[8].
ŻyciorysEdytuj
MłodośćEdytuj
Rod był najmłodszym z pięciorga dzieci Roberta i Elsie Stewartów. Zarówno Rod, jak i jego rodzina byli wielkimi fanami Al Jolsona. W ich domu często rozbrzmiewała jego muzyka, a mały Rod kolekcjonował wszystkie jego nagrania i czytał o nim książki. Przyszły solista w wieku 11 lat zadecydował dołączyć ze szkolnymi kolegami do małej grupki „The Kool Kats”.
KarieraEdytuj
Stewart zaczął swoją muzyczną karierę we wczesnych latach sześćdziesiątych w ekipie folkowego piosenkarza Wizza Jonesa, towarzysząc mu w jego europejskiej trasie koncertowej. Ta muzyczna przygoda zakończyła się dla Stewarta przedwcześnie, gdy w Hiszpanii został aresztowany za włóczęgostwo i deportowany do Anglii. W 1963 dołączył do rhytm and bluesowej grupy Jimmy Powell & the Five Dimension, w której śpiewał i grał na harmonijce. Przez następne lata Stewart przechodził z grupy do grupy, nigdzie nie zagrzewając miejsca. Przełom nastąpił w 1965, gdy dołączył do zespołu Steampacket. Grupa została zatrudniona jako zespół otwierający koncerty The Rolling Stones i The Walker Brothers w 1965. W 1966 grupa nagrała album, który został wydany dopiero w 1970, gdy Stewart był już gwiazdą. Gdy grupa się rozpadła w 1967, piosenkarz spróbował szczęścia w modnym wówczas repertuarze bluesowym. Niedługo potem dołączył do The Jeff Beck Group. Mimo że grupa istniała tylko trzy lata i nagrała zaledwie dwa albumy, to zdobyła olbrzymią popularność. Po rozstaniu z Beckiem Stewart wraz z Ronem Woodem przyłączył się do brytyjskiej grupy The Faces. Choć albumy grupy pozostały niezauważone, to retrospektywnie uznano je za bardzo interesujące. Jeszcze śpiewając w grupie Stewart, rozpoczął swoją karierę solową. Pierwszy album sygnowany własnym nazwiskiem okazał się nieudany i nie wzbudził większego zainteresowania. Drugi, poza wielkim przebojem „Maggie May”, także pozostał niezauważony. Dopiero trzeci album Every Picture Tells a Story stal się wielkim hitem i to po obu stronach Atlantyku. Typowymi dla repertuaru artysty w tym okresie były zarówno szybkie rockandrollowe piosenki, jak i refleksyjne rockowe ballady.
Od tego czasu piosenki Stewarta pojawiały się na szczytach list przebojów, bijąc rekordy popularności. Z czasem zaczął odchodzić od rockowych korzeni, zmierzając w kierunku soft rocka i muzyki pop. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych zaczął adaptować do swej muzyki elementy modnej wówczas muzyki disco, a w latach późniejszych nowej fali. Po chwilowej nieobecności na estradach i studiach nagrań Stewart powrócił do tworzenia muzyki w połowie lat dziewięćdziesiątych, tworząc swój nowy wizerunek jako dojrzałego, refleksyjnego popowego piosenkarza. Pierwszy nagrany w XXI wieku album artysty, Human, pokazał, że Stewart nie zamierza rezygnować z kariery ani nie zakończył artystycznych poszukiwań. Na nowym albumie zaśpiewał szereg tradycyjnych, popowych piosenek, w których wyraźnie słychać wpływy wokalistyki jazzowej. Piosenkarz znakomicie się sprawdził także i w tym repertuarze.
W latach 2002–2005 Rod Stewart wydał cztery płyty łączące się tematycznie w serię The Great American Song Book. Są one zbiorem piosenek pochodzących z lat 30. i 40. XX wieku. Piosenki są autorstwa takich sław jak: Irving Berlin, Cole Porter, George Gershwin czy Ira Gershwin. Płyty tak w Ameryce jak i w Europie, odniosły wielki sukces komercyjny.
Do największych przebojów Roda Stewarta należą „Maggie May”, „Handbags and gladrags”, „You're in My Heart”, „Young Turks”, „[I Know] I'm Losing You”, „Have I Told You Lately [That I Love You]”, „Downtown Train”, „Angel”, „Sailing”, „Do Ya Think I'm Sexy”, „Tonight's the Night”, „Some Guys Have All the Luck”, „Hot Legs”, „Baby Jane”, „Rhythm of My Heart”, „Tonight I'm Yours [Don't Hurt Me]”, „Forever Young” i wiele innych.
RodzinaEdytuj
Wokalista ma ośmioro dzieci z kolejnymi trzema żonami[9]. Jego obecną żoną jest modelka i fotografka Penny Lancaster.
DyskografiaEdytuj
Rockowe początki 1969–1977Edytuj
W roku 1969 wydany został pierwszy album Roda Stewarta. W USA nosił on nazwę The Rod Stewart Album, natomiast w Europie – An Old Raincoat Won't Ever Let You Down. Oba wydawnictwa różnią się jedynie projektem okładki, bowiem oba albumy miały po osiem takich samych utworów. Prawie w tym samym czasie opublikowana została płyta The Faces – First Step. Po albumie Gasoline Alley (Rod zmienił obywatelstwo na amerykańskie, czego najprawdopodobniejszym skutkiem, była nazwa kolejnego, siódmego studyjnego albumu Roda – Atlantic Crossing z hitem „Sailing” na czele. 1976 to multiplatynowy, który również posiadał dwie okładki), w 1971 roku, został wydany Every Picture Tells a Story. Był to album przełomowy. Plasował się on na 1 miejscu zestawienia najlepiej sprzedających się LP w Wielkiej Brytanii i USA, co stało się niespodzianką na skalę światową. Również singiel z tej płyty „Maggie May”, długo okupował szczyty list przebojów. Potem Never A Dull Moment z "You Wear It Well" oraz Overture and Beginners. W międzyczasie Rod odszedł od The Faces. Smiler osiągnął sukces podobny do tego z Every Picture Tells a Story. W międzyczasie A Night on the Town i potrójnie platynowy Foot Loose & Fancy Free z "Hot Legs" na czele.
Disco 1978–1989Edytuj
Blondes Have More Fun to kolejny zwrot – Rod adaptował do swojej muzyki elementy disco, co na tej płycie, świetnie jest słyszalne, np. w "Da Ya Think I'm Sexy" – czołowym hicie z tego wydawnictwa. Rod coraz bardziej zwracał się ku disco i new wave. Po Foolish Behaviour, znów platyna za Tonight I'm Yours (1981) z przebojem "Young Turks". Cztery kolejne longplaye sprzedawały się bardzo słabo. Jednak w roku 1988 płyta Out of Order przyniosła zmiany na lepsze. To z tego albumu, pochodzi „Downtown Train”, za który wokalista otrzymał nominację do nagrody Grammy.
Lata 1990–2000Edytuj
Lata 90. to raczej dobry okres dla Roda Stewarta. Nagrywał on w tym czasie Vagabond Heart (1991) z „The Motown Song” i z „Rhytm of My Heart” na czele, Unplugged... and Seated [live] który w zasadzie jest zapisem koncertu Unplugged dla MTV; Spanner in the Works; If We Fall in Love Tonight oraz When We Were the New Boys. W XXI wiek, artysta wszedł z albumem Human.
The Great American Songbook, 2001–2005Edytuj
The Great American Songbook obejmuje cztery płyty. It Had to Be You..., to pierwsza z nich, na której znajdują się typowe amerykańskie standardy z lat 30. Rok późnej (2003), została wydana kontynuacja As Time Goes By..., która zawiera duety wokalisty m.in. z Cher („Bewitched, Bothered and Bewildered”) i Queen Latifah („As the Time Goes By...”). 18 października 2004 ukazała się trzecia płyta z serii The Great American Songbook – Stardust.... Zawarte zostały na niej standardy jazzowe i swingujące amerykańskiej muzyki rozrywkowej lat 20. Po sukcesie dotychczasowej trylogii, została wydana Thanks for the Memory..., czwarta płyta z serii The Great American.... Jak się później okazało, znalazło się na niej wielu doborowych gości, takich jak: Elton John, Chaka Khan czy Diana Ross.
Od 2006 rokuEdytuj
W roku 2006 wydany został album Still the Same...: Great Rock Classics of Our Time z 14 wielkimi, rockowymi klasykami. Są to m.in. „Have You Ever Seen The Rain” Creedence Clearwater Revival, czy „Fooled Around and Fell in Love” Elvina Bishopa.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Personalidade: Rod Stewart (Reino Unido) (port.). InterFilmes.com. [dostęp 2019-01-10].
- ↑ Rod Stewart Biography (ang.). AllMusic. [dostęp 2017-11-26].
- ↑ Greg Hernandez (2012-10-24): Rod Stewart: 'I'm as heterosexual as they come' Rocker shoots down longstanding rumor about him and a group of sailors (ang.). Gay Star News. [dostęp 2019-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-11)].
- ↑ Rod Stewart: inducted in 1994 (ang.). The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01].
- ↑ Stewart rocks up to collect CBE (ang.). BBC News. [dostęp 2016-10-12].
- ↑ PAP: Rod Stewart wśród odznaczonych tytułem szlacheckim. „Będę go godnie nosił” – RMF24.pl. rmf24.pl, 11 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 czerwca 2016)].
- ↑ Queen's Birthday Honours: Rod Stewart and Tim Peake head list - BBC News (ang.). bbc.com, 10 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 czerwca 2016)].
- ↑ mtom / Źródło: PAP: Rod Stewart to już sir Roderick (pol.). TVN24.pl. [dostęp 2016-10-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-27)].
- ↑ 65-latek po raz ósmy ojcem! (pol.). Interia.pl. [dostęp 2010-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-20)].