Rod Stewart

Rod Stewart, właśc. sir Roderick David Stewart (ur. 10 stycznia 1945 w Londynie) – brytyjski piosenkarz rockowy i popowy. Przedstawiciel takich stylów i gatunków jak hard rock, soft rock, folk rock i country rock, AOR, blues rock, biały soul i pop tradycyjny. Ciepły, aczkolwiek szorstki i charakterystycznie zachrypnięty głos, zdolności interpretacyjne, kompozytorskie i wyjątkowa osobowość sceniczna uczyniła go jednym z najpopularniejszych piosenkarzy drugiej połowy XX wieku. Z urodzenia Anglik, jednak uważa się za Szkota. Szacuje się, że sprzedał łącznie ponad 250 milionów singli i płyt.

Rod Stewart
Rod Stewart (2006)
Imię i nazwisko	Roderick David Stewart
Pseudonim	Rod Stewart, Rod The Bod, Rod The Mod
Data i miejsce urodzenia	10 stycznia 1945 Londyn, Wielka Brytania
Instrumenty	gitara, banjo, harmonijka
Typ głosu	tenor
Gatunki	rock, pop, blues rock, soul, AOR
Zawód	piosenkarz
Aktywność	od 1961
Zespoły
Jimmy Powell and the Five Dimensions (1963) Steampacket (1964–1965) Soul Agents (1965–1966) Shotgun Express (1966) The Jeff Beck Group (1967–1969) The Faces (1969–1975)
Odznaczenia
Strona internetowa

W 1994 Rod Stewart został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.

W 2007 został odznaczony komandorią Orderu Imperium Brytyjskiego.

W czerwcu 2016 (podczas 90. urodzin brytyjskiej królowej Elżbiety II), w uznaniu za artystyczne osiągnięcia oraz działalność charytatywną, Stewart został uhonorowany tytułem szlacheckim. Uroczysta ceremonia nadania mu tytułu i pasowania na rycerza przez księcia Wilhelma odbyła się 11 października 2016 w Pałacu Buckingham w Londynie. Artysta, któremu towarzyszyli żona Penny Lancaster oraz synowie Alastair i Aiden, otrzymał pamiątkowy medal potwierdzający tytuł szlachecki.

Życiorys

Młodość

Rod był najmłodszym z pięciorga dzieci Roberta i Elsie Stewartów. Zarówno Rod, jak i jego rodzina byli wielkimi fanami Al Jolsona. W ich domu często rozbrzmiewała jego muzyka, a mały Rod kolekcjonował wszystkie jego nagrania i czytał o nim książki. Przyszły solista w wieku 11 lat zadecydował dołączyć ze szkolnymi kolegami do małej grupki „The Kool Kats”.

Kariera

Stewart zaczął swoją muzyczną karierę we wczesnych latach sześćdziesiątych w ekipie folkowego piosenkarza Wizza Jonesa, towarzysząc mu w jego europejskiej trasie koncertowej. Ta muzyczna przygoda zakończyła się dla Stewarta przedwcześnie, gdy w Hiszpanii został aresztowany za włóczęgostwo i deportowany do Anglii. W 1963 dołączył do rhytm and bluesowej grupy Jimmy Powell & the Five Dimension, w której śpiewał i grał na harmonijce. Przez następne lata Stewart przechodził z grupy do grupy, nigdzie nie zagrzewając miejsca. Przełom nastąpił w 1965, gdy dołączył do zespołu Steampacket. Grupa została zatrudniona jako zespół otwierający koncerty The Rolling Stones i The Walker Brothers w 1965. W 1966 grupa nagrała album, który został wydany dopiero w 1970, gdy Stewart był już gwiazdą. Gdy grupa się rozpadła w 1967, piosenkarz spróbował szczęścia w modnym wówczas repertuarze bluesowym. Niedługo potem dołączył do The Jeff Beck Group. Mimo że grupa istniała tylko trzy lata i nagrała zaledwie dwa albumy, to zdobyła olbrzymią popularność. Po rozstaniu z Beckiem Stewart wraz z Ronem Woodem przyłączył się do brytyjskiej grupy The Faces. Choć albumy grupy pozostały niezauważone, to retrospektywnie uznano je za bardzo interesujące. Jeszcze śpiewając w grupie Stewart, rozpoczął swoją karierę solową. Pierwszy album sygnowany własnym nazwiskiem okazał się nieudany i nie wzbudził większego zainteresowania. Drugi, poza wielkim przebojem „Maggie May”, także pozostał niezauważony. Dopiero trzeci album Every Picture Tells a Story stał się wielkim hitem i to po obu stronach Atlantyku. Typowymi dla repertuaru artysty w tym okresie były zarówno szybkie rockandrollowe piosenki, jak i refleksyjne rockowe ballady.

Rod Stewart bilet na koncert, 1993

Od tego czasu piosenki Stewarta pojawiały się na szczytach list przebojów, bijąc rekordy popularności. Z czasem zaczął odchodzić od rockowych korzeni, zmierzając w kierunku soft rocka i muzyki pop. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych zaczął adaptować do swej muzyki elementy modnej wówczas muzyki disco, a w latach późniejszych nowej fali. Po chwilowej nieobecności na estradach i studiach nagrań Stewart powrócił do tworzenia muzyki w połowie lat dziewięćdziesiątych, tworząc swój nowy wizerunek jako dojrzałego, refleksyjnego popowego piosenkarza. Pierwszy nagrany w XXI wieku album artysty, Human, pokazał, że Stewart nie zamierza rezygnować z kariery ani nie zakończył artystycznych poszukiwań. Na nowym albumie zaśpiewał szereg tradycyjnych, popowych piosenek, w których wyraźnie słychać wpływy wokalistyki jazzowej. Piosenkarz znakomicie się sprawdził także i w tym repertuarze.

W latach 2002–2005 Rod Stewart wydał cztery płyty łączące się tematycznie w serię The Great American Song Book. Są one zbiorem piosenek pochodzących z lat 30. i 40. XX wieku. Piosenki są autorstwa takich sław jak: Irving Berlin, Cole Porter, George Gershwin czy Ira Gershwin. Płyty tak w Ameryce jak i w Europie, odniosły wielki sukces komercyjny.

Do największych przebojów Roda Stewarta należą „Maggie May”, „Handbags and gladrags”, „You're in My Heart”, „Young Turks”, „[I Know] I'm Losing You”, „Have I Told You Lately [That I Love You]”, „Downtown Train”, „Angel”, „Sailing”, „Do Ya Think I'm Sexy”, „Tonight's the Night”, „Some Guys Have All the Luck”, „Hot Legs”, „Baby Jane”, „Rhythm of My Heart”, „Tonight I'm Yours [Don't Hurt Me]”, „Forever Young” i wiele innych.

Rodzina

Wokalista ma ośmioro dzieci z kolejnymi trzema żonami. Jego obecną żoną jest modelka i fotografka Penny Lancaster.

Dyskografia

Rod Stewart w 1976

Rod Stewart (1981)

Rockowe początki 1969–1977

W roku 1969 wydany został pierwszy album Roda Stewarta. W USA nosił on nazwę The Rod Stewart Album, natomiast w Europie – An Old Raincoat Won't Ever Let You Down. Oba wydawnictwa różnią się jedynie projektem okładki, bowiem oba albumy miały po osiem takich samych utworów. Prawie w tym samym czasie opublikowana została płyta The Faces – First Step. Po albumie Gasoline Alley (Rod zmienił obywatelstwo na amerykańskie, czego najprawdopodobniejszym skutkiem, była nazwa kolejnego, siódmego studyjnego albumu Roda – Atlantic Crossing z hitem „Sailing” na czele. 1976 to multiplatynowy, który również posiadał dwie okładki), w 1971 roku, został wydany Every Picture Tells a Story. Był to album przełomowy. Plasował się on na 1 miejscu zestawienia najlepiej sprzedających się LP w Wielkiej Brytanii i USA, co stało się niespodzianką na skalę światową. Również singiel z tej płyty „Maggie May”, długo okupował szczyty list przebojów. Potem Never A Dull Moment z "You Wear It Well" oraz Overture and Beginners. W międzyczasie Rod odszedł od The Faces. Smiler osiągnął sukces podobny do tego z Every Picture Tells a Story. W międzyczasie A Night on the Town i potrójnie platynowy Foot Loose & Fancy Free z "Hot Legs" na czele.

Disco 1978–1989

Blondes Have More Fun to kolejny zwrot – Rod adaptował do swojej muzyki elementy disco, co na tej płycie, świetnie jest słyszalne, np. w "Da Ya Think I'm Sexy" – czołowym hicie z tego wydawnictwa. Rod coraz bardziej zwracał się ku disco i new wave. Po Foolish Behaviour, znów platyna za Tonight I'm Yours (1981) z przebojem "Young Turks". Cztery kolejne longplaye sprzedawały się bardzo słabo. Jednak w roku 1988 płyta Out of Order przyniosła zmiany na lepsze. To z tego albumu, pochodzi „Downtown Train”, za który wokalista otrzymał nominację do nagrody Grammy.

Lata 1990–2000

Lata 90. to raczej dobry okres dla Roda Stewarta. Nagrywał on w tym czasie Vagabond Heart (1991) z „The Motown Song” i z „Rhytm of My Heart” na czele, Unplugged... and Seated [live] który w zasadzie jest zapisem koncertu Unplugged dla MTV; Spanner in the Works; If We Fall in Love Tonight oraz When We Were the New Boys. W XXI wiek, artysta wszedł z albumem Human.

The Great American Songbook, 2001–2005

The Great American Songbook obejmuje cztery płyty. It Had to Be You..., to pierwsza z nich, na której znajdują się typowe amerykańskie standardy z lat 30. Rok późnej (2003), została wydana kontynuacja As Time Goes By..., która zawiera duety wokalisty m.in. z Cher („Bewitched, Bothered and Bewildered”) i Queen Latifah („As the Time Goes By...”). 18 października 2004 ukazała się trzecia płyta z serii The Great American Songbook – Stardust.... Zawarte zostały na niej standardy jazzowe i swingujące amerykańskiej muzyki rozrywkowej lat 20. Po sukcesie dotychczasowej trylogii, została wydana Thanks for the Memory..., czwarta płyta z serii The Great American.... Jak się później okazało, znalazło się na niej wielu doborowych gości, takich jak: Elton John, Chaka Khan czy Diana Ross.

Od 2006 roku

W roku 2006 wydany został album Still the Same...: Great Rock Classics of Our Time z 14 wielkimi, rockowymi klasykami. Są to m.in. „Have You Ever Seen The Rain” Creedence Clearwater Revival, czy „Fooled Around and Fell in Love” Elvina Bishopa.

Linki zewnętrzne

• Stron oficjalna