Jan Kucharzewski
Jan Kucharzewski (ur. 27 maja 1876 w Wysokiem Mazowieckiem, zm. 4 lipca 1952 w Nowym Jorku) – polski historyk, prawnik, polityk, premier (1917–1918), Referendarz Rady Regencyjnej[1].
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 27 maja 1876 Wysokie Mazowieckie, Królestwo Polskie | |
| Data i miejsce śmierci | 4 lipca 1952 Nowy Jork | |
| Prezydent Ministrów w Królestwie Polskim | ||
| Okres | od 2 października 1918 do 9 października 1918 | |
| Przynależność polityczna | bezpartyjny | |
| Poprzednik | Jan Kanty Steczkowski | |
| Następca | Józef Świeżyński | |
| Prezydent Ministrów w Królestwie Polskim | ||
| Okres | od 26 listopada 1917 do 27 lutego 1918 | |
| Przynależność polityczna | bezpartyjny | |
| Następca | Antoni Ponikowski | |
| Odznaczenia | ||
| ||
ŻyciorysEdytuj
Absolwent gimnazjum gubernialnego w Łomży[2]. W 1898 ukończył studia na Wydziale Prawnym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, od 1906 pracował jako adwokat. Był członkiem Zetu i Bratniej Pomocy. W latach 1907–1908 był wykładowcą podstaw polityki na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie[3].
Pierwsze lata I wojny światowej spędził w Szwajcarii, gdzie prowadził działalność publicystyczną na rzecz sprawy polskiej. W czerwcu 1917 wrócił do Warszawy. Był pracownikiem Rady Departamentu Spraw Politycznych Tymczasowej Rady Stanu[4]. Rozpoczął pracę w administracji podległej Radzie Regencyjnej. Od 26 listopada 1917 do 27 lutego 1918 pełnił urząd Prezydenta Ministrów. Po raz drugi został premierem 2 października 1918, ale funkcję sprawował zaledwie przez tydzień. W okresie międzywojennym doradca przy Radzie Ministrów i MSZ, następnie zajmował się działalnością naukową i publicystyczną. W czasie II wojny światowej przebywał w USA, gdzie wielokrotnie zabierał głos na rzecz Polski, z pozycji antysowieckich i antykomunistycznych. Prezes Polskiego Instytutu Naukowego w Nowym Jorku (1942–1952). Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.
Jako historyk zajmował się głównie dziejami Rosji i Polski w XIX i XX wieku. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1921 członek rzeczywisty, od 1929 członek zwyczajny) i Polskiej Akademii Umiejętności (od 1926 członek korespondent, od 1936 członek czynny).
Wybrane publikacjeEdytuj
- Socyalizm prawniczy (1906)
- Sprawa polska w parlamencie frankfurckim 1848 roku (1908)
- Réflexions sur le problème Polonais, Lausanne 1916, ss. 91 (1916)
- Maurycy Mochnacki (1910)
- Epoka Paskiewiczowska. Losy oświaty (1914)
- Od białego caratu do czerwonego (tom 1–7, Warszawa 1923–1935, Wyd. Kasy im Mianowskiego, wyd. 2 - Warszawa: PWN 1998-2000)
- The Origin of Modern Russia (1948), wyd. polskie: Od białego do czerwonego caratu z przedmową Oskara Haleckiego, London 1986, Veritas Foundation Publication Centre, ISBN 0-901215-91-0 .
OdznaczeniaEdytuj
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[5]
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Zdzisław Julian Winnicki, Rada Regencyjna Królestwa Polskiego i jej organy (1917–1918), s. 62.
- ↑ Premier z naszego gimnazjum, Gazeta Współczesna, 30 stycznia 2010 [dostęp 2021-01-21].
- ↑ Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906–1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917, s. 129. Podkarpacka BC – wersja elektroniczna
- ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.
BibliografiaEdytuj
- Oskar Halecki, Ś.p. Jan Kucharzewski, „Teki Historyczne” 5 (1951/1952), z. 3/4, s. 106–109.
- Oskar Halecki, Pamięci Jana Kucharzewskiego, „Nowy Świat”, 8 lipca 1951.